Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δεν είμαι σίγουρη αν αυτή η φωνή προέρχεται από το τηλέφωνο ή αν είναι στο μυαλό μου… Σαμ;
Η δεκαεπτάχρονη Τζούλι έχει καταστρώσει σχέδια για το μέλλον της, θα φύγει από τη μικρή της πόλη με το αγόρι της, τον Σαμ, θα σπουδάσει σε μια μεγάλη πόλη, θα περάσει ένα καλοκαίρι στην Ιαπωνία.
Όλα όμως αλλάζουν όταν ο Σαμ φεύγει από τη ζωή της. Από εκείνη τη μέρα, η Τζούλι βιώνει έναν μικρό θάνατο. Βυθίζεται στη σιωπή, πετάει τα πράγματά του και προσπαθεί μάταια να τον ξεχάσει.
Οι αναμνήσεις καταγράφονται βαθιά στην ψυχή της. Δεν τον έχει αποχαιρετήσει ακόμη…
Πληκτρολογεί τον αριθμό του ελπίζοντας ότι θα ακούσει το φωνητικό μήνυμα για τελευταία φορά.
Ο Σαμ σηκώνει το τηλέφωνο. Η φωνή του κατακλύζει τον νου της.
Όσο η Τζούλι ακούει τα λόγια του Σαμ, τον ερωτεύεται ξανά από την αρχή κι έπειτα από κάθε τηλεφώνημα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να τον αφήσει να φύγει…
Ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για τον έρωτα και την απώλεια, τον αποχαιρετισμό και τη λύτρωση.

Προσωπική άποψη:
Λένε πως το πένθος αποτελείται από πέντε στάδια: Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή, και δεν είναι διόλου τυχαίο που τα ίδια στάδια ισχύουν και για τον χωρισμό -γιατί και ο θάνατος, αν το καλοσκεφτούμε, είναι ένας χωρισμός, απλά, πιο επίπονος, πιο δύσκολο και πιο απόλυτος, γιατί τότε ξέρεις πολύ καλά πως ο άνθρωπος που αγάπησες και έκανες όνειρα μαζί του δεν βρίσκεται πια σε αυτό τον κόσμο, αλλά κάπου αλλού, πολύ μακριά, εκεί που δεν μπορείς να τον δεις, να τον ακούσεις, να τον φτάσεις, να τον αγγίξεις. Κι όταν δεν έχεις προλάβει να πεις το "αντίο" που έπρεπε, τότε όλα όσα νιώθεις κι αισθάνεσαι γιγαντώνονται, γιατί μέσα σου υπάρχει ένα μόνιμα "αν" στο οποίο δεν μπορεί κανείς ν' απαντήσει. Αν, όμως, είχες την ευκαιρία να πεις αυτό το "αντίο" θα το έκανες κι αν ναι πού θα σε οδηγούσε αυτό;

Η Τζούλι είναι μόλις δεκαεφτά χρόνων και παρά που έχει κάνει πολλά σχέδια για το μέλλον της. Θέλει να φύγει από τη μικρή της πόλη και να πάει σε μια μεγαλύτερη για να σπουδάσει, να γίνει μεγάλη συγγραφέας, να ταξιδέψει με το αγόρι της στην Ιαπωνία και να γνωρίσει τους παππούδες του. Όλα, όμως, ανατρέπονται όταν ο Σαμ φεύγει αναπάντεχα από τη ζωή, αφήνοντάς την βυθισμένη στο πένθος της, το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αρνείται να πάει στην κηδεία του, αρχίζει να πετάει τα πράγματά του, κλείνεται στον εαυτό της και δεν δέχεται να επικοινωνήσει με κανέναν, αλλά αυτό που πραγματικά αρνείται να κάνει να κάνει είναι το να πει "αντίο", γιατί τότε θα τον αποχαιρετήσει στ' αλήθεια κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το δεχτεί. Ωστόσο, ούτε ο Σαμ είναι έτοιμος να την αφήσει.

Εκεί που η Τζούλι νιώθει να έχει πιάσει πάτο και η ζωή της να καταρρέει, καλεί τον αριθμό του Σαμ, όχι γιατί πιστεύει πως θα της απαντήσει κάποιος, αλλά γιατί έχει ανάγκη ν' ακούσει τη φωνή του στο ηχητικό μήνυμα του τηλεφώνου για ακόμα μια φορά. Και τότε, συμβαίνει το αναπάντεχο, αυτό που δεν θα μπορούσε να εξηγήσει με καμία λογική. Η γραμμή ανοίγει και στην άλλη άκρη αυτής βρίσκεται ο Σαμ, που έχει ακόμα πράγματα να της δείξει, να την κάνει να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που έχει αξία στη ζωή και να την οδηγήσει στο μονοπάτι εκείνο που θα μπορέσει να την ζήσει όπως της αξίζει, όχι απαραίτητα ξεχνώντας τον, αλλά κρατώντας τον σε ένα μικρό μέρος της καρδιάς της χωρίς αυτό να την εμποδίζει. Όμως, μέρα με τη μέρα, η Τζούλι δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να τον αποχαιρετήσει, και όσο το σήμα της σύνδεσής τους γίνεται όλο και πιο αδύναμο, πρέπει να πάρει μιαν απόφαση που κάνει την καρδιά της να σφίγγεται.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, παρά που ήμουν ένα συναισθηματικό ράκος, προβληματίστηκα αρκετά προκειμένου να καταλήξω στο πόσο πολύ μου άρεσε, και ο βασικός λόγος γι' αυτό είναι η Τζούλι, που απέχει πολύ απ' το να την χαρακτηρίσεις ως μια συμπαθητική πρωταγωνίστρια. Μάλλον, ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ειδικά κατά τη διάρκεια των πρώτων κεφαλαίων του βιβλίου, όπου θα πιάσεις τον εαυτό σου να νιώθει πως δοκιμάζεται η υπομονή του αρκετές φορές. Μετά, όμως, συνειδητοποιείς πως έχεις να κάνεις με μια κοπέλα μόλις δεκαεφτά ετών, που είναι λογικό, ως έναν βαθμό, να έχει υπάρξει κακομαθημένη, εντός κι εκτός εισαγωγικών, και που πάνω απ' όλα προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος της, που από μόνο του είναι κάτι που δεν κρύβει καμία ομορφιά, παρά μονάχα πίκρα και σκοτάδι.

Ακριβώς σε αυτή τη διαχείριση του πένθους στηρίζεται ολόκληρη η αφήγηση, και του πόσο δύσκολη και διαφορετική είναι για τον κάθε άνθρωπο που το βιώνει, γιατί δεν είμαστε όλοι καμωμένοι από τα ίδια υλικά, ούτε έχουμε τις ίδιες συναισθηματικές αντοχές. Κάποιοι αποδέχονται πιο εύκολα τα δεδομένα ως έχουν, ακόμα κι όταν αυτά τους πληγώνουν, ενώ κάποιοι άλλοι δεν μπορούν ν' αφήσουν τους αγαπημένους τους να φύγουν, γιατί νιώθουν την βαθιά ανάγκη να τους κρατήσουν κοντά τους με όποιον τρόπο μπορούν. Έτσι και η Τζούλι, που δεν πρέπει απλά να διαχειριστεί το ότι έχει φτάσει στο σημείο της ζωής της όπου πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν, χτίζοντας το μέλλον που τόσο πολύ ονειρευόταν, αλλά πρέπει να το κάνει μόνη της, με τον άνθρωπο που αγαπούσε να μην βρίσκεται πια εδώ, παρά να έχει γίνει μια φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ή του μυαλού της, γιατί έχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί.

Ο συγγραφέας, πιθανότατα και λόγω καταγωγής, γιατί οι Ασιάτες έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον θάνατο και όσα αυτός αντιπροσωπεύει, διαχειρίζεται το θέμα με έναν τρόπο που σαφέστατα είναι εμποτισμένος με "μαγικά" στοιχεία που ξεπερνάνε τα όρια της λογικής, όμως, όπως είναι γνωστό, εκεί που υπάρχει βαθύ συναίσθημα δεν υπάρχει πάντα λογική, κι αν αυτό που μπορεί να μας κάνει να διατηρήσουμε εν τέλει τα λογικά μας είναι κάτι έξω από τη σφαίρα του πραγματικού, ας είναι. Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος, ποτέ δεν μπορεί να καταλάβει απόλυτα πως νιώθει ο άλλος μέσα του, γιατί τα συναισθήματα είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση, κι ακόμα περισσότερο το πως τα βιώνει ή τα διαχειρίζεται κανείς. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν βλέπουμε μόνο πως αντιδρά η Τζούλι, αλλά όλος ο περίγυρος του Σαμ, πως βιώνει ο καθένας του το δικό του πένθος, αλλά και πως φαίνεται στα μάτια τους το πένθος των άλλων, ακόμα κι αν αυτό γίνεται μέσα από ένα στρεβλό πρίσμα, μέχρι να φτάσει η στιγμή της αμφότερης αποδοχής και κατανόησης.

Το "Εδώ Σαμ" δεν είναι ένα όμορφο βιβλίο, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, γιατί ο θάνατος και η απώλεια που βιώνουμε μέσα απ' αυτόν μόνο όμορφα δεν είναι, είναι όμως ένα βιβλίο που αφηγείται μια ιστορία βυθισμένη στη θλίψη και στον πόνο με πολύ όμορφο και κυρίως με πολύ ρεαλιστικό και αυθεντικό τρόπο. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την αγάπη, την βαθιά, αληθινή, ειλικρινή αγάπη, σε όλες τις εκφάνσεις, και για τις μνήμες μας, που μπορούν, και πρέπει, να λειτουργήσουν ως σωσίβιο σωτηρίας στις πιο απελπισμένες μας στιγμές, γιατί όσο κι αν μας πονάει το φευγιό κάποιου που αγαπήσαμε, πάντα θα έχουμε τα καλύτερα κομμάτια του που μας άφησε ως δώρο και παρακαταθήκη. Κι όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό το "αντίο", πρέπει να το πούμε, όχι μόνο για να ζήσουμε τη ζωή μας για χάρη μας, αλλά και για χάρη δική τους.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Dustin Thao
Μεταφραστής: Σωτηροπούλου Χριστίνα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-618-220-187-9