Μπουένος Άιρες, 1927. Το καρναβάλι τελειώνει και ο Εμίλιο Γάουνα πιστεύει ότι έχει ζήσει τη σημαντικότερη εμπειρία ολόκληρης της ζωής του. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν θυμάται, παρά μόνο αμυδρά και εν μέρει, τι ακριβώς έχει ζήσει. Θυμάται να διασκεδάζει με τους φίλους του τριγυρίζοντας στους δρόμους της πόλης. Κι ύστερα να εμφανίζεται μια γυναίκα που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο. Και ήταν ντυμένη ντόμινο. Και μετά, θυμάται να ξυπνά, αρκετές ώρες αργότερα, τρομοκρατημένος, στην όχθη μιας λίμνης. Τρία χρόνια αργότερα, ο Γάουνα προσπαθεί να λύσει το μυστήριο με τον μόνο τρόπο που ξέρει: αναδημιουργεί και ξαναζεί την ίδια ιστορία στο ιλιγγιώδες βασίλειο των αναμνήσεων και του κυκλικού χρόνου…
Το Όνειρο των ηρώων (1954), ένα «αστυνομικής αντίληψης» μυθιστόρημα, «η ωραιότερη ιστορία του κόσμου», όπως έχει πει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες –πολύτιμος φίλος του Κασάρες που συνυπέγραψε μαζί του πολλά βιβλία–, εξετάζει διεισδυτικά την ανθρώπινη φύση και τη σημασία που έχουν τα όνειρα και η μνήμη στον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε. Στην αρχή αρχή, πρέπει να υπήρξε η ιδέα πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι φανταστική ανά πάσα στιγμή. Καμιά φορά η ζωή μάς επιτρέπει να αντικρίσουμε στιγμιαία κάτι που ανατρέπει την τάξη των πραγμάτων, σαν να ήταν ο κόσμος καμωμένος από άπειρους κόσμους που καμιά φορά συμπίπτουν. (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Στο Γέρασμα (1898) ο Ίταλο Σβέβο, με σκηνικό τη γενέθλια πόλη του, την Τεργέστη, αφηγείται την ιστορία ενός τριανταπεντάρη υπαλλήλου και επίδοξου συγγραφέα, του Εμίλιο, που ερωτεύεται παράφορα μια νεότερή του γυναίκα. Ο έρωτας αποδεικνύεται πολυκύμαντος· η Αντζολίνα είναι απρόβλεπτη, γεμάτη μυστικά. Μοιάζει να ανήκει σε έναν διαφορετικό κόσμο, πιο ελαφρό, χωρίς το αίσθημα του καθήκοντος που χαρακτηρίζει τον Εμίλιο. Στην πορεία δημιουργείται ένα «τετράγωνο», στο οποίο συμμετέχουν επίσης η ανύπαντρη αδελφή του Εμίλιο, Αμάλια, και ο καρδιοκατακτητής φίλος του, ο Στέφανο. Ο Ίταλο Σβέβο, περιγράφοντας μια ερωτική αποτυχία, ανατέμνει ένα πρόωρο γέρασμα του μυαλού και της ψυχής: ο Εμίλιο, χάνοντας τον έρωτα, περνά ξυστά από την εμπειρία της ζωής.
O Όσκαρ Ματσεράτ, τρόφιµος ψυχιατρείου, ανακαλεί την πολυτάραχη ζωή του που ταυτίζεται µε την πορεία της Γερµανίας προς το χάος στο πρώτο µισό του εικοστού αιώνα.
Ως παιδί είναι χαρισµατικός· διαθέτει νοηµοσύνη ασύµβατη µε την ηλικία του και µια φωνή που θρυµµατίζει το γυαλί. Στα τρίτα του γενέθλια, τη µέρα ακριβώς που αποκτά το πρώτο του τύµπανο, αποφασίζει, ως αντίδραση στην απανθρωπιά και στην αθλιότητα του κόσµου, να βάλει οριστικά φρένο στη σωµατική του ανάπτυξη πέφτοντας από τις σκάλες και να σταµατήσει έτσι να µεγαλώνει. Σχεδόν τριάντα χρονών και έγκλειστος πια, ο νάνος Όσκαρ χρησιµοποιεί το τύµπανό του ως µέσο έκφρασης προκειµένου να ειρωνευτεί τις µεσοαστικές αντιλήψεις της οικογένειάς του και της κοινωνίας, να ανασκαλέψει το οδυνηρό παρελθόν της χιτλερικής περιόδου και να στηλιτεύσει τις φρικαλεότητες του ναζισµού.
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το φθινόπωρο του 1959, το «Τενεκεδένιο ταµπούρλο» δίχασε το αναγνωστικό κοινό και προκάλεσε την οργή της Καθολικής Εκκλησίας. Είκοσι χρόνια αργότερα µεταφέρθηκε στον κινηµατογράφο σε σκηνοθεσία Φόλκερ Σλέντορφ• η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1979 και το 1980 τιµήθηκε µε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το 1999 ο Γκύντερ Γκρας τιµήθηκε µε το Νόµπελ Λογοτεχνίας. Στο σκεπτικό βράβευσής του η επιτροπή αναφέρει: «Ο Γκρας στο "Τενεκεδένιο ταµπούρλο" έρχεται αντιµέτωπος µε το τεράστιο έργο της ανασκόπησης της σύγχρονης ιστορίας, ανακαλώντας τους αποκηρυγµένους και τους ξεχασµένους: τα θύµατα, τους ηττηµένους και τα ψέµατα που οι άνθρωποι ήθελαν να ξεχάσουν επειδή ακριβώς είχαν κάποτε πιστέψει σ’ αυτά».
Ενώ ο κόσμος συνεχίζει να μετράει τις πληγές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και το Σιδηρούν Παραπέτασμα χωρίζει ήδη την Ευρώπη στα δυο, η ζωή του μικρού Ρόλαντ Μπέινς ανατρέπεται. Δύο χιλιάδες μίλια μακριά από την προστατευτική αγάπη της μητέρας του, εσωτερικός σ’ ένα περίεργο οικοτροφείο, ευάλωτος και μοναχικός, προσελκύει το ενδιαφέρον της δασκάλας του πιάνου, Μίριαμ Κορνέλ. Η συνάντησή τους θ’ αφήσει ένα ανεπούλωτο τραύμα αλλά και την ανάμνηση μιας αγάπης που ποτέ δε θα ξεθωριάσει. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η Γερμανίδα γυναίκα του Ρόλαντ εξαφανίζεται αφήνοντάς τον μόνο με τον επτά μηνών γιο τους. Καθώς η ακτινοβολία από την έκρηξη του Τσερνόμπιλ εξαπλώνεται στην Ευρώπη, ο Ρόλαντ αρχίζει μια εναγώνια αναζήτηση για απαντήσεις που θα τον οδηγήσει στα βάθη της οικογενειακής του ιστορίας.
Η Τριλογία της Κοπεγχάγης αναγνωρίζεται σήμερα ως το αριστούργημα της Tove Ditlevsen, μιας από τις πλέον σημαντικές φωνές της δανέζικης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα και πρωτοπόρου της εξομολογητικής γραφής. Η Παιδική ηλικία (1967) αφηγείται την ιστορία ενός «απροσάρμοστου» παιδιού που μεγαλώνει σε μια εργατική γειτονιά της Κοπεγχάγης και αποφασίζει, πάση θυσία, να γράψει ποιήματα· τα Νιάτα (1967) περιγράφουν τις πρώτες εμπειρίες μιας νεαρής γυναίκας στα άγνωστα εδάφη της σεξουαλικότητας, της εργασίας και της αυτονομίας. Στην Εξάρτηση (1971), η Ditlevsen συνεχίζει να αυτοβιογραφείται μιλώντας για τους τέσσερις γάμους της. Ο πρώτος της σύζυγος, γνωστός άνθρωπος των γραμμάτων, τη βοήθησε να εκδώσει τα ποιήματά της, ενώ ο τρίτος, ένας δόλιος και χειριστικός γιατρός, την ενθάρρυνε να βυθιστεί στον εφιάλτη της εξάρτησης από τα ναρκωτικά. Η αφηγήτρια, με χιούμορ και μελαγχολία, παλεύει διαρκώς στην πολυτάραχη ζωή της να συμφιλιώσει τη συγγραφική της κλίση με ρόλους διαδοχικούς και αντιμαχόμενους: κόρη, σύζυγος, μητέρα, εξαρτημένη… Η Ditlevsen γράφει για τη γυναικεία εμπειρία και ταυτότητα με ζωντάνια και εξαιρετικά σύγχρονο τρόπο, που συνομιλεί με τις φεμινιστικές αναζητήσεις του 21ου αιώνα. Παρουσιάζει καθηλωτικά την πορεία μιας γυναίκας προς την ενηλικίωση, σε έναν κόσμο με περίπλοκες φιλικές σχέσεις, παθιασμένους έρωτες και δύσκολους οικογενειακούς δεσμούς – και, μ’ αυτή την έννοια, είναι η απάντηση της Κοπεγχάγης στα ναπολιτάνικα μυθιστορήματα της Έλενα Φερράντε. Θεωρείται επίσης πρόδρομος αυτοβιογραφούμενων συγγραφέων όπως η Αννί Ερνό, η Ρέιτσελ Κασκ και η Ντέμπορα Λέβυ. Η τριλογία της αρδεύεται από τις δικές της εμπειρίες, αλλά διαβάζεται σαν το πιο συναρπαστικό είδος μυθοπλασίας.
Το 1972, η Τομόκο είναι δώδεκα χρονών και έχει ήδη χάσει τον πατέρα της. Η μητέρα της θέλει να μετακομίσει για έναν χρόνο στο Τόκιο, από την Οκαγιάμα όπου ζουν, και να μάθει εκεί τη μοδιστρική τέχνη. Πείθει την κόρη της να μείνει το ίδιο διάστημα με την οικογένεια των θείων της στην Ασίγια, όπου θα πάει ταξιδεύοντας μόνη της με το τρένο. Η Τομόκο σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρισκόταν να ζει σε μια έπαυλη. Την είχε χτίσει ο παππούς της, ιδιοκτήτης μεγάλης ποτοποιίας, ο οποίος μάλιστα είχε φτιάξει, για χάρη του γιου του, ολόκληρο ζωολογικό κήπο – από τα ζώα εκείνα, η Τομόκο θα προφτάσει μόνο έναν ιπποπόταμο νάνο, την Ποτσίκο. Στο γοητευτικό και παράξενο αυτό σπίτι ζουν επίσης η γιαγιά Ρόζα, η κυρία Γιονέντα η μαγείρισσα, ο κύριος Κομπαγιάσι ο κηπουρός και η Μίνα, η συνομήλικη ξαδέλφη της, μια τολμηρή, ασθματική μικρούλα, που αγαπά τα βιβλία και κυκλοφορεί καβάλα στον ιπποπόταμο. Τα δύο κορίτσια θα συνδεθούν με βαθιά φιλία. Μέσα από την αγάπη της Μίνα για τη λογοτεχνία, τις ιστορίες της γιαγιάς Ρόζα, τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις των Ολυμπιακών αγώνων του 1972 στο Μόναχο (με την τραγική επίθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης), η Τομόκο θα ανακαλύπτει τον κόσμο, ενώ θα αρχίζει συγχρόνως να αντιλαμβάνεται τα μυστικά που μπορεί να κρύβονται πίσω από την επίφαση της ευμάρειας και της οικογενειακής ευτυχίας... Ένα μυθιστόρημα για μια μεταβατική εποχή στην ιστορία της σύγχρονης Ιαπωνίας, λίγο πριν η χώρα αποκτήσει πλήρη εθνική συνείδηση, ένα βιβλίο ύμνος στις φιλίες των παιδικών χρόνων.
Μια νεαρή γυναίκα ξεθάβει από τον κήπο της κάποια οστά, που δεν ανήκουν σε ζώο· ένας ζητιάνος φέρνει την καταστροφή σε μια ολόκληρη γειτονιά· μια απόκοσμη παρουσία αναζητά μια θυσία σε μια λουτρόπολη· ένα κορίτσι νιώθει φετιχιστική έλξη για τις νοσούσες καρδιές· ένας ροκάς δέχεται από τις θαυμάστριές του, μετά τον φριχτό του θάνατο, έναν φόρο τιμής που ξεπερνά κάθε φαντασία· ένας νεαρός που βιντεοσκοπεί γυναίκες που φορούν ψηλά τακούνια και ζευγάρια που κάνουν έρωτα δέχεται μια πρόταση που θα του αλλάξει τη ζωή...
Στις δώδεκα ιστορίες που συνθέτουν το βιβλίο αυτό, η Μαριάνα Ενρίκες ξεδιπλώνει ένα ολόκληρο ρεπερτόριο εμπνευσμένο από τις κλασικές ιστορίες τρόμου: φαντάσματα, μάγισσες, πνευματιστικές συνεδρίες, σπηλιές, οράματα, νεκροί που επιστρέφουν στη ζωή...
Συνεχίζοντας, με εντελώς προσωπικό τρόπο, αυτή την παράδοση, η Ενρίκες εξερευνά το δυσοίωνο που παραμονεύει στην καθημερινότητα και τα σκοτεινά μονοπάτια του ερωτισμού, δημιουργώντας εξαιρετικά δυνατές εικόνες.
Πανέµορφη, ταλαντούχα και χαρισµατική, η Κατρίν είναι η µαµά για τα δυο της κορίτσια που τη λατρεύουν, όπως τα λατρεύει κι εκείνη· µια λατρεία χωρίς όρια. Η µαµά είναι σε όλα υπερβολική, καπνίζει και πίνει υπερβολικά, οδηγεί µε υπερβολική ταχύτητα, αγαπάει και ζει καθ’ υπερβολήν κι αυτό δεν είναι ανώδυνο, ούτε για την ίδια ούτε για τους γύρω της.
Η Κατρίν, που έχει περάσει από µια εξαιρετικά τραυµατική παιδική και εφηβική ηλικία, αποκτά δύο κόρες από τον δεύτερο γάµο της. Παντρεύεται για Τρίτη φορά, στη συνέχεια καταρρέει και καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική. Τα δυο της κορίτσια περιµένουν την επιστροφή της, αν και ξέρουν πως η ζωή µε τη µαµά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, πως µαζί της ζουν στιγµές εκστατικής ευτυχίας και απόλυτης ελευθερίας, τις οποίες διαδέχεται σχεδόν νοµοτελειακά η κατάβαση στην Κόλαση. Όµως εκείνες την αγαπούν πάνω απ’ όλα, η µαµά είναι η «βασίλισσά» τους και ορκίζονται ότι θα κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν στη ζωή.
Μέσα από µια αφήγηση πληθωρική και στοχαστική ταυτόχρονα, η Βιολαίν Ουισµάν καταθέτει ένα σπουδαίο αυτοβιογραφικό µυθιστόρηµα µε επίκεντρο τον «βίο και την πολιτεία» της Κατρίν, της «ανένταχτης βασίλισσας» που έζησε πέρα από το κατεστηµένο και τις συµβατικότητες ως το τέλος.
Την επομένη μιας τρομερής χιονοθύελλας που έβαλε στο ψυγείο ολόκληρη την περιφέρεια των Μάρκε στην καρδιά της Ιταλίας, η πρώην αστυνομική υποδιευθύντρια Κολόμπα Καζέλλι βρίσκει στην αποθήκη του σπιτιού της έναν αυτιστικό νεαρό, σε κατάσταση σοκ και λερωμένο με αίματα.
Η Κολόμπα έχει αποχωρήσει από την ενεργό δράση εδώ και ενάμιση χρόνο και προσπαθεί να συνέλθει μετά την άγρια επίθεση, που παρ’ ολίγο να τη σκοτώσει, από έναν άγνωστο άντρα και την απαγωγή του Ντάντε Τόρρε, ενός από τους ελάχιστους φίλους της και ιδιοφυούς κυνηγού εξαφανισμένων. Καταρρακωμένη από την αϋπνία και τις κρίσεις πανικού, η Κολόμπα δεν αντέχει να αντιμετωπίσει ξανά τη βία και τον θάνατο. Πολύ σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι ο Τόμμυ –έτσι λένε τον νεαρό– είναι ο μοναδικός επιζών μιας οικογενειακής σφαγής, που φαίνεται να έχει τη σφραγίδα του Πατέρα, του κατά συρροή απαγωγέα και δολοφόνου που σκότωσε η ίδια πριν από χρόνια. Μήπως κάποιος βαδίζει στα ίχνη του και ο Τόμμυ είναι η πρώτη ψηφίδα ενός μυστηρίου με ρίζες στο παρελθόν; Μήπως εκεί μπορεί να βρει το νήμα που θα την οδηγήσει στα ίχνη του χαμένου Ντάντε;
Ο κουρδικής καταγωγής Κουντρέτ µεγαλώνει στις φτωχογειτονιές του Ντιγιάρµπακιρ, στη νοτιανατολική Τουρκία. Στο σχολείο βρίσκεται σε µειονεκτική θέση, καθώς δεν ξέρει καλά τουρκικά και απαγορεύεται να µιλάει τη µητρική του γλώσσα. Το καλοκαίρι πριν το γυµνάσιο, συναντά, στα λαβυρινθώδη σοκάκια του µαχαλά, τη Σεράπ, που το όνοµά της στα τουρκικά σηµαίνει οφθαλµαπάτη και στα κουρδικά µεταφράζεται σε «Λεϋλάν». Ένας έρωτας γεννιέται και η σπίθα του σιγοκαίει για χρόνια· όσες προσπάθειες κι αν κάνουν οι γονείς της Σεράπ για να την παντρέψουν, τόσα σχέδια διάσωσής της σκαρφίζεται ο Κουντρέτ που καταφέρνει πάντα να της χαλάει τους αρραβώνες, τον έναν µετά τον άλλον. Ο καιρός περνά, η υπόθεση «γάµος» κλείνει οριστικά για τη Σεράπ και το µόνο ίχνος της περιπέτειάς της µε τον Κουντρέτ αποτυπώνεται στην υπόθεση ενός χειρόγραφου µυθιστορήµατος µε τίτλο «Η ζωή είναι πάντα µισή» που παραδίδει στον βιβλιοφάγο Κουντρέτ µια παλιά τους φίλη, η Νετιτζέ. Πρωταγωνιστές του µυθιστορήµατος είναι ένας αντιφρονών καθηγητής πανεπιστηµίου µε έντονη πολιτική δράση, ο οποίος πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο, και η γιατρός σύζυγός του, η οποία θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει, υιοθετώντας ακόµα και παράτολµες πειραµατικές θεραπείες.
Μέσα από ένα εντυπωσιακό µωσαϊκό χαρακτήρων και σκηνικών, όπου το κοινωνικοπολιτικό µυθιστόρηµα συναντά µε ευρηµατικό τρόπο τη λογοτεχνία επιστηµονικής φαντασίας, ο Ντεµίρτας αποτυπώνει στις σελίδες αυτές, γραµµένες εξ ολοκλήρου µέσα στη φυλακή, ένα σύµπαν βαθιά συντηρητικό, εχθρικό προς τις µειονότητες και τους υπερασπιστές της ατοµικής και συλλογικής ελευθερίας, όπου η αναζήτηση της ευτυχίας είναι πάντα φευγαλέα, σαν οφθαλµαπάτη.
Πώς πετυχαίνεις στη ζωή; Πώς γίνεται να τρως ό,τι θέλεις και να μη βάζεις δέκα κιλά χωρίς να το καταλάβεις; Πώς βρίσκει κανείς τον αληθινό έρωτα; Ερωτηματικά που δε βρίσκουν απαντήσεις και επιθυμίες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ταλαιπωρούν τη Λορά που δεν μπορεί να ευτυχήσει. Μέχρι τη μέρα που ένα ατύχημα θα σβήσει τελείως τη μνήμη της. Και τότε θα ξαναμάθει τη ζωή από την αρχή, θα αναγκαστεί να ανακαλύψει ξανά τα πάντα: τις καραμέλες, τα σουτιέν, τα αγόρια, τον ηλεκτρισμό και τους νόμους που διέπουν το σύμπαν. Απαλλαγμένη από τις παλιές προκαταλήψεις, με οδηγό μια καρδιά που διψάει για αληθινή αγάπη κι ένα ανήσυχο μυαλό, η Λορά μπαίνει σε μια μεγάλη, συναρπαστική περιπέτεια: μη γνωρίζοντας τίποτα πια, έχει επιτέλους μια ευκαιρία να γίνει ο εαυτός της.
«Τα οικονομικά ζητήματα είναι πολύ σημαντικά για να ανατίθενται σε μια μικρή ομάδα ειδικών και ιθυνόντων. Η επανιδιοποίηση της γνώσης από τους πολίτες είναι ένα κρίσιμο βήμα για τον μετασχηματισμό των σχέσεων εξουσίας». T.P. Παρουσιάζοντας την εξέλιξη των ανισοτήτων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων στη μακρά διάρκεια των ανθρώπινων κοινωνιών, ο Thomas Piketty προτείνει μια νέα ματιά στην ιστορία της ισότητας, βασιζόμενος σε μια ισχυρή πεποίθηση την οποία σφυρηλατεί βήμα βήμα από το ένα του βιβλίο στο άλλο: H πορεία προς την ισότητα είναι μια μάχη που έρχεται από μακριά και που ζητά να προεκταθεί στον 21o αιώνα, εφόσον βέβαια όλες και όλοι βάλουμε το λιθαράκι μας σε αυτή την προσπάθεια.
Εν είδει ηµερολογιακών καταγραφών, ο Στάθης Λιβαθινός γράφει για τη ζωή του. Για την «προετοιµασία», το πώς ένα παιδί που µεγαλώνει στα Εξάρχεια τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 προσανατολίζεται προς την τέχνη. Για τη «µαθητεία», τα χρόνια των σπουδών του στη Μόσχα πλάι σε δασκάλους-επιγόνους του Στανισλάφσκι που σηµάδεψαν την ιστορία του σύγχρονου θεάτρου. Για την επιστροφή του στην Ελλάδα και την «πράξη» –την επίµονη, ενίοτε και αγωνιώδη προσπάθεια να είναι κάθε παράσταση η κορύφωση µιας συλλογικής διαδικασίας–, για τους ανθρώπους που τον καθόρισαν.
«Τρεις εποχές» οι οποίες, παράλληλα, µιλούν για την εξέλιξη κάθε καλλιτέχνη και την, αναπόφευκτη, διαχείριση της µαταιοδοξίας. Μιλώντας για συγκεκριµένες παραστάσεις του, που έχουν ήδη αφήσει το ίχνος τους στη νεοελληνική παραστασιολογία, ο Λιβαθινός καταθέτει το απόσταγµα της εµπειρίας του καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο ζητηµάτων, από τη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού και την αναζήτηση του «θέµατος», έως τις ακροάσεις, τον αυτοσχεδιασµό, τη σκηνογραφία και τους θεατρικούς φωτισµούς, από την ηθική στο θέατρο έως τις απαιτήσεις του κοινού, και από το εγχείρηµα της Πειραµατικής Σκηνής το 2005 έως το όραµα για το Εθνικό Θέατρο και τη Σχολή του.
Ένας ανώνυμος άνθρωπος, μόλις αποφυλακισμένος, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του τρεκλίζοντας στα επικίνδυνα και σκοτεινά περάσματα του «άδειου τόπου». Διασταυρώνεται με πρόσωπα και τέρατα που, μαζί με την απαθή και υπόκωφη φωνή της ίδιας της γης, συνθέτουν το ανάγλυφο μιας πορείας μάλλον προδιαγεγραμμένης. Ο Άδειος τόπος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανθρώπινες φωνές και χθόνια ψιθυρίσματα. Μια σκληρή ιστορία, που θυμίζει ψηφιδωτό και μιλάει για το γεωγραφικό και ψυχικό τοπίο της ιθαγένειας, για το σκοτάδι και τη σύγχυση της «ρίζας», για τη βία της ερημιάς.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου