Μια µεγάλη βεντάλια διηγηµάτων - απ’ την δυτική µεθόριο µέχρι την καρδιά της µεγαλούπολης. Οι ιστορίες ποικίλες - απ’ το ακραία αστείο µέχρι την δραµατική όψη της ζωής. Μια τοιχογραφία ηρώων κατά κανόνα ηττηµένων απ’ τον εαυτό τους ή απ’ τις συνθήκες. Γίνεται όµως άνθρωπος να θεωρήσει εαυτόν νικητή;
Σ.Δ.
Η Φυγή εκτυλίσσεται στη µετεµφυλιακή Φωκίδα, σε µια εποχή θλιβερών παθών: ακόµα και οι νικητές του πολέµου είναι ηττηµένοι. Η ερωτική ιστορία ανάµεσα στον Απόστολο και στην Άννα φαίνεται σαν µια µικρή εξέγερση: ο χώρος της ελευθερίας είναι λιγοστός· τα πρόσωπα κινούνται από προγονικές αξίες. Το αφήγηµα είναι το πορτρέτο της ελληνικής υπαίθρου στη δεκαετία του 1950· το χρονικό µιας προσωπικής αποτυχίας.
Οι Λοξοί δρόµοι είναι ένα πολυπρόσωπο θεατρικό έργο. Πολυπρόσωπο, µε την έννοια ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται µια γυναίκα, η οποία περιδιαβάζει σπουδαίους γυναικείους ρόλους του διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου (Ευριπίδης, Σαίξπηρ, Ίψεν, Στρίντµπεργκ, Ουίλλιαµς) υποβοηθούµενη επί σκηνής από έναν πλαστό «σκηνοθέτη» που την ακοµπανιάρει καθ’ υπόδειξίν της. Περιέργως, προκύπτει σχεδόν µια ταύτιση µε τη σηµερινή πραγµατικότητα, έτσι ώστε ο θεατής να σκεφτεί προβλήµατα και καταστάσεις που µας αφορούν.
To Δέντρο είναι µια περίεργη ιστορία που εκτυλίσσεται στη διάρκεια µιας µέρας. Όνειρο και πραγµατικότητα αντιµέτωπα. Το «αλλού» παίζει το παιχνίδι του «εδώ» και το «άλλοτε» το παιχνίδι του «τώρα». Λίγο Μπέκετ, λίγο Ιονέσκο. Λίγο Το µάθηµα, λίγο Α, οι ευτυχισµένες µέρες. Δύο µεσήλικοι άντρες στη µέση του πουθενά, ένα δέντρο, ένα ποτιστήρι και µια αδιάκοπη παρέλαση ανθρώπων που δείχνουν σχετικοί ή άσχετοι. Έως που πέφτει η νύχτα.
Ο Ντεζιρέ, ο αγαπηµένος πρωτότοκος γιος µιας ευκατάστατης οικογένειας Γάλλων εµπόρων από την ενδοχώρα της Νίκαιας, εθίζεται στις ουσίες σ’ ένα ταξίδι του στο Άµστερνταµ. Είναι αρχές της δεκαετίας του ’80 και η Γαλλία βρίσκεται αντιµέτωπη µε τη µάστιγα των ναρκωτικών. Την ίδια ακριβώς περίοδο, το έιτζ εισβάλλει αιφνίδια στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων και ανάµεσα στα θύµατά του είναι και ο Ντεζιρέ, ο οποίος κολλάει τον ιό από µια µολυσµένη σύριγγα· η πορεία του είναι προδιαγεγραµµένη και στην κατάβασή του στην Κόλαση συµπαρασύρει και την οικογένειά του, που θα στιγµατιστεί ανεπανόρθωτα βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισµό. Ένα δεύτερο αφηγηµατικό νήµα διατρέχει παράλληλα το βιβλίο: το χρονικό του ηρωικού αγώνα των επιστηµόνων που ασχολήθηκαν πρώτοι µε το έιτζ. Σε µικρά περιεκτικά κεφάλαια, ο Αντονύ Πασσερόν παρουσιάζει τα ορόσηµα της ακάµατης έρευνας που διεξήγαν κορυφαίοι επιστήµονες από το 1981 ως τα µέσα της δεκαετίας του 1990, προκειµένου να κατανοήσουν πρώτα απ’ όλα τον ιό και ακολούθως να τον αναχαιτίσουν και να τον θεραπεύσουν, εκριζώνοντας τον φόβο και την προκατάληψη απέναντι σε φορείς και ασθενείς. Σαράντα χρόνια µετά τον θάνατο του Ντεζιρέ, ο συγγραφέας ανασκαλεύει το παρελθόν της οικογένειάς του µέσα από φωτογραφίες και φιλµάκια σούπερ-8, τα µόνα κειµήλια στα οποία επιβιώνει η µορφή του πρόωρα χαµένου θείου του. Στο µυθιστορηµατικό του ντεµπούτο, ο Πασσερόν συνυφαίνει την οικογενειακή ιστορία µε την κοινωνιολογική έρευνα, αποτυπώνοντας τις κοσµογονικές αλλαγές που προκάλεσε η ταυτοποίηση του ιού του έιτζ.
Ιστανµπούλ, άνοιξη 1975. Ο Κεµάλ και η Σιµπέλ, παιδιά δύο γνωστών οικογενειών της πόλης, ετοιµάζονται να αρραβωνιαστούν. Όταν όµως ο Κεµάλ συναντά τη Φισούν, µακρινή του ξαδέλφη και πωλήτρια σε µπουτίκ, µαγεύεται. Έκτοτε, φαντάζεται διαρκώς το κοινό του µέλλον µε τη Φισούν – και η ζωή του αλλάζει. Ο παθιασµένος έρωτάς του δηµιουργεί ένα αγεφύρωτο ρήγµα που τον χωρίζει από την αστική τάξη της Ιστανµπούλ. Για πολλά χρόνια ο Κεµάλ συλλέγει µε µανία όλα τα πράγµατα που έχει αγγίξει η αγαπηµένη του, ώστε, κοιτάζοντάς τα, να τη νιώθει πάντα κοντά του. Όταν η Φισούν πεθαίνει, µετά από χρόνια, ο Κεµάλ αγοράζει το σπίτι της για να το µετατρέψει σε µουσείο, φόρο τιµής προς εκείνη αλλά και προς τη ζωή που ο ίδιος δεν έζησε. Ένα µουσείο, που θα είναι ταυτόχρονα ο χάρτης µιας κοινωνίας και της καρδιάς του.
Το βιβλίο αυτό μιλάει για την ευχαρίστηση. Μιλάει επίσης για τον πόνο. Το κυριότερο, μιλάει για το πώς βρίσκουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο και γιατί σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αυτή την ισορροπία. Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς πρόσβασης σε ερεθίσματα που προκαλούν μεγάλη έκλυση ντοπαμίνης: ναρκωτικές ουσίες, φαγητό, ειδήσεις, τζόγος, ψώνια, βιντεοπαιχνίδια, ανταλλαγή ηλεκτρονικών γραπτών μηνυμάτων, ανταλλαγή σεξουαλικών ηλεκτρονικών γραπτών μηνυμάτων, Facebook, Ιnstagram, YouTube, Twitter… Η ποσότητα, η ποικιλία και η εθιστικότητα αυτών των ερεθισμάτων προκαλούν ίλιγγο. Το smartphone είναι η σύγχρονη υποδόρια ένεση που παρέχει αδιάλειπτα ψηφιακή ντοπαμίνη σε μια ψηφιακή γενιά. Όλοι ρέπουμε λοιπόν προς την καταναγκαστική υπερκατανάλωση. Στο βιβλίο αυτό η ψυχίατρος δρ. Anna Lembke ανατέμνει όλα τα νέα επιστημονικά δεδομένα που εξηγούν αφενός γιατί η αδυσώπητη επιδίωξη της ευχαρίστησης οδηγεί στον πόνο και αφετέρου τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Η Lembke αναλύει, σε λόγο απλό και εύληπτο, τις σύνθετες νευροεπιστημονικές γνώσεις και μας δείχνει πώς ο έλεγχος της ντοπαμίνης οδηγεί σε μια πιο ουσιαστική, πραγματικά καλή ζωή. Τα βιώματα των ασθενών της διαμορφώνουν την καθηλωτική υφή της αφήγησής της, οι συγκλονιστικές ιστορίες οδύνης και λύτρωσης δίνουν σε όλους μας την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να ελέγξουμε τις δικές μας τάσεις εξάρτησης και να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας.
«Τα αντικείµενα που χρησιµοποιούσαµε για να παίξουµε, τα φτιάχναµε µόνοι µας. Τις καρκατσίλιες από πηλό, τις σφεντόνες από διχάλες που φτιάχναµε από δέντρα, µε λάστιχα και δέρµα από παλιά παπούτσια, το µπίτσι από σανίδια, τα τόπια και τις µπάλες από κουρέλια, τα στεφανωτά και τους αητούς από καλάµια, κόλλα χάρτινη µπλε, σπόγγο και ουρά από κουρέλια, τις σαΐτες ή χελιδόνια και τους µπίκους από χαρτί που κόβαµε από τετράδια, το τσέρκλο από παλιά στεφάνια από βαρέλια και από σκουριασµένο σύρµα. Ακόµα τα πεντόβολα που φτιάχναµε από στρογγυλά χοχλίδια, τα µυλαράκια από άρδικα και το σουράβλι και τσαµπουνάκι από καλάµι, τις κούκλες από παλιά πανιά κ.ά.».
Σε ένα µικρό αλλά πασίγνωστο τουριστικά κυκλαδονήσι, την Αντίπαρο, οι µαθητές, οι µαθήτριες και οι δασκάλες του δηµοτικού σχολείου είχαν για πολλά χρόνια ως πηγή έµπνευσης µια απλή γυναίκα του χωριού µε ανεξάντλητη όµως ψυχική δύναµη και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς: τη Μαρουσώ Φαρούπου, η οποία έλεγε στα παιδιά παραµύθια, τους έφτιαχνε παιχνίδια, τους µάθαινε λέξεις, τραγούδια, έθιµα και συνταγές, τους έφτιαχνε γλειφιτζούρια και άλλα γλυκά, ζωγράφιζε και κατασκεύαζε σκηνικά, έραβε φορεσιές. Ήταν ο λαϊκός πολιτισµός των δικών της παιδικών χρόνων, µέσα από τον οποίο απελευθέρωνε τη φαντασία και τη δηµιουργικότητα των σηµερινών παιδιών. Αποτελώντας έναν φόρο τιµής στην πολύπλευρη πολιτιστική, εκπαιδευτική και ανθρωπιστική δράση της, το βιβλίο αυτό έχει ως θέµα τα παιχνίδια ως αναπόσπαστο κοµµάτι της παιδικής ζωής στη νησιωτική κοινότητα της Αντιπάρου στο δεύτερο µισό του 20ού αι. Το παιχνίδι περιγράφεται και µελετάται όχι ως νοσταλγική ανάµνηση ή µουσειακό έκθεµα, αλλά ως βιωµένη, δυναµική και πολλαπλά λειτουργική διαδικασία συνδεδεµένη µε τους κοινωνικούς χώρους ανάπτυξής της, την παιδική ηλικία, τη σχέση γονιών-παιδιών και τις παρέες των συνοµηλίκων. Επιπλέον η παρούσα έκδοση συνιστά µια πολύτιµη µαρτυρία για το τι σηµαίνει να είσαι παιδί και παίζοντας να αναδηµιουργείς ελεύθερα τον κόσµο, µια παγκόσµια συνθήκη, πέρα από τόπους και σύνορα. Φωτογραφία εξωφύλλου: Χειροποίητες κούκλες, κατασκευασµένες από τη Μαρουσώ Φαρούπου.
Ένας ολοκαίνουριος οδηγός της εξαιρετικά ευπώλητης σειράς How To Talk, με επιβεβαιωμένες και αποτελεσματικές στρατηγικές επικοινωνίας που δίνουν λύσεις στις δυσκολότερες στιγμές κατά το μεγάλωμα των παιδιών.
Εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι καταφεύγουν στο βιβλίο των Αντέλ Φέιμπερ και Ιλέιν Μάζλις Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν για μια πρακτική μέθοδο ουσιαστικής επικοινωνίας με τα παιδιά. Επεκτείνοντας αυτό το έργο, η κόρη της Αντέλ, η Τζοάννα Φέιμπερ, μαζί με την Τζούλι Κινγκ αρχικά συνέγραψαν το μπεστ σέλερ Πώς να μιλάτε στα μικρά παιδιά ώστε να σας ακούν (How To Talk So Little Kids Will Listen). Πλέον, στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, οι Φέιμπερ και Κινγκ εφαρμόζουν τις στρατηγικές «How To Talk» («Πώς να μιλάτε») σε κάποιες από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε κατά το μεγάλωμα των παιδιών – από τις εκρήξεις οργής μέχρι τη χρήση της τεχνολογίας, τους μπελάδες της σχολικής μελέτης στο σπίτι και τους αδελφικούς τσακωμούς, αλλά και τη συζήτηση γύρω από δύσκολα ζητήματα, όπως το σεξ και το διαζύγιο. Οι αναγνώστες μπορούν να ανατρέχουν κατευθείαν στο κεφάλαιο που πραγματεύεται το πιο φλέγον για τους ίδιους θέμα και να βρίσκουν σαφείς λύσεις σε συνήθεις αντιπαραθέσεις.
Συνδυάζοντας ευρηματικά αληθινές αφηγήσεις γονιών και εκπαιδευτικών, απαντήσεις σε επιστολές αναγνωστών, χιουμοριστικές περιγραφές καταστάσεων και ευχάριστες ασκήσεις, το βιβλίο Πώς να μιλάτε όταν τα παιδιά… δεν ακούν! αποτελεί μια ουσιαστική πηγή γνώσεων και έμπνευσης για κάθε γονιό, παππού, εκπαιδευτικό ή οποιονδήποτε ζει ή εργάζεται με παιδιά.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου