«Μα τι νόμιζε κι αυτός; Πόσο να ξεμακρύνουν τα πράγματα που 'χαν στριμώξει μέσα του; Τα καταχώνιαζε κάθε που 'βγαιναν πάνω, τα ξανάριχνε βαθιά στην ψυχή του χρόνια ολόκληρα, σαν τσουβάλια μ' ελιές που στούμπωναν το ’να πάνω στ' άλλο για να ξεζουμιστούν. Και τώρα, του 'χαν φτάσει τα φλούδια μέχρι τον λαιμό...»
Μετά από χρόνια, ένας νέος επιστρέφει στο νησί του, όπου αναγκάζεται να μείνει μαζί με τον προπάππου του, έναν άνθρωπο που θυμάται σαν κακό παραμύθι. Συνηθισμένοι οι δυο τους να τρέχουν μακριά απ’ το παρελθόν, δυσφορούν στην αρχή με τούτη τη συμβίωση, δεν μιλούν. Μα σαν αποφασίζουν να κοιταχτούν μες στα μάτια, ψάχνουν απεγνωσμένα να σμίξουν σαν δυο σταγόνες νερό. Χώμα, φωτιά, αίμα, ξυπνούν ξαφνικά στις φλέβες τους, κι αρχίζουν να κυλούν όλο και πιο γρήγορα καθώς φεύγουν οι μέρες.
Θα προλάβουν; Μήπως έχουν αργήσει πολύ για να τρέξουν πίσω από δεσμούς λησμονημένους; Τα σημάδια δείχνουν καλά. Μα όχι όλα. Γιατί ο γέρος κουβαλά μυστικά που στοιχειώνουν. Και μαζί με τις ζωές και τις πέτρες που ξεθάβονται στο νησί, ξεθάβεται και σκοτάδι.
Είχα την τιμή να μου ανατεθεί για έξι χρόνια η Διοίκηση του μεγαλύτερου ψυχιατρικού νοσοκομείου της Χώρας και ενός από τα μεγαλύτερα εν γένει τότε νοσοκομεία των Βαλκανίων, του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δαφνί».
Διοικώντας το νοσοκομείο αυτό και τους ανθρώπους του, θεωρώ ότι είχα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μου, σε ό,τι αφορά την ανάληψη δημόσιας θέσεως. Ήρθα σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο και τη δοκιμασία, σε βαθμό που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας. Άγνωστες πτυχές του ανθρώπινου δράματος που μόνο σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο μπορείς να γνωρίσεις. Αυτή η διάσταση της ευθύνης υπήρξε καθοριστική για το επέκεινα της σταδιοδρομίας μου.
Έγινα λιγότερο σκληρός, πιο ευαίσθητος, λιγότερο άκαμπτος.
Η τεράστια ευθύνη για τις ζωές τόσων ασθενών, αλλά και τόσων εργαζομένων ήταν πάντα ο οδηγός μου.
Μερικές φορές το τυπικό υπηρεσιακό καθήκον, συγκρούστηκε με το ηθικό και το ανθρώπινο.
Έπρεπε να σταθμίσεις… και να αποφασίσεις… άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.
Τέτοιες στιγμές περιγράφονται σε αυτό το μικρό βιβλίο.
Τότε το σκληρό γράμμα του Νόμου έπρεπε να καμφθεί, για να υπηρετηθεί το ανθρώπινο καθήκον. Η υποχρέωση να αποδειχθούμε «όχι κρείσσονες των ετέρων, αλλά ημών των ιδίων».
Εσείς οι αναγνώστες θα κρίνετε αν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έπραξα σωστά ή λάθος.
Το βιβλίο –που σημειωτέον διαβάζεται απνευστί– με ταξίδεψε πίσω σε μια πολυκύμαντη, αλλά επιτυχημένη πορεία. Όταν ως Υπουργός Υγείας, είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τον Θανάση, από το 2004 που τον επέλεξα, έως και το 2006. Θα ήθελα να σας προτρέψω να μπείτε στον κόσμο του Θανάση Κοσμόπουλου, όπως αυτός ξετυλίγεται στις σελίδες τής «Παράβασης Καθήκοντος». Το σίγουρο είναι ότι θα σας συναρπάσει, θα σας συγκινήσει και θα σας προβληματίσει.
Και επειδή το αξίζει, εύχομαι κάθε επιτυχία, τόσο στο βιβλίο όσο και στον συγγραφέα του.
Νικήτας Κακλαμάνης
Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής
Πρώην Υπουργός Υγείας
Σε εκείνο το ταξίδι μου, οδήγησα, για πρώτη φορά, στον παράδρομο. Είχε, μάλλον, σημάνει η ώρα να κόψω ταχύτητα, να σωπάσω, να παρατηρήσω, να συλλέξω νέες εικόνες και να αφουγκραστώ τους ψιθύρους του μικρού περιφερειακού δρόμου. Να κάνω μια διαφορετική διαδρομή.
Εκεί, στον παράδρομο, με συντροφιά πλάσματα παράξενα, παραμύθια αλλιώτικα και ένα παγωτό φράουλα και σοκολάτα μαζί, συνάντησα στιγμές. Στιγμές από το παρελθόν που δικαιολογούσαν το παρόν και φαίνονταν να προδιαγράφουν το μέλλον. Εκεί επέλεξα μιαν άλλη πορεία. Μια πορεία που με οδήγησε σε έναν, ολότελα, ταιριαστό τερματικό. Εκεί. Στον παράδρομο.
«Περίεργη ιδέα ο χρόνος. Ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα χωρίς νόημα. Μια ιδέα που αντηχεί μονάχα στο πέρασμα μιας ζωής δίχως ανείπωτη χαρά, δίχως ολοκληρωτική θλίψη. Πώς να μετρήσεις το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος ότι θα συνεχίσεις να υπάρχεις στη διάρκειά του; Μια κατ’ επίφαση προγραμματισμένη ζωή, μέχρι το τώρα να γίνει παρελθόν και το μέλλον ανάμνηση. Μετράμε το τώρα και ελπίζουμε να ζούμε στο μετά, ενώ το πριν κρατά τόσο, όσο δυνατή είναι η μνήμη μας. Ευτυχισμένα χρυσόψαρα. Θα έρθει η στιγμή για όλους μας, που το δευτερόλεπτο θα είναι αιώνιο και μόνη πραγματικότητα το παρόν. Ονειρική αλήθεια ή αληθινά όνειρα; Όπως και να ’χει προσέξτε. Προσέξτε όποια αλήθεια σας φαντάζει ονειρική και όποιο όνειρό σας μοιάζει αληθινό».
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου