Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ποιο είναι το ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ στη ζωή αυτής της γυναίκας;
Μέχρι εκείνο το πρωινό η Σουζάνα τα έχει όλα: δύο όμορφες κόρες, μια αξιοζήλευτη καριέρα ως παιδίατρος, έναν επιτυχημένο σύζυγο… Τα μαλλιά της είναι πάντα γυαλιστερά, τα ρούχα της ακριβά. Τα έχει πραγματικά όλα! Μέχρι εκείνη τη στιγμή…
Την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού η έξι μηνών Λουίζ ξεχασμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου βρίσκει φριχτό θάνατο. Όλα καταρρέουν…

Προσωπική άποψη:
Δυστυχώς, συνεχώς γινόμαστε μάρτυρες, όχι απλά άσχημων, αλλά τραγικών ειδήσεων, οι οποίες αφορούν το θάνατο μικρών παιδιών. Μάλιστα, αν όχι τις περισσότερες, τουλάχιστον τις μισές φορές από αυτές, στο θάνατο αυτό έχει συμβάλλει ο γονιός, είτε από αμέλεια είτε από απροσεξία -είτε γιατί ήταν η κακιά η ώρα, θα μπορούσε να πει κανείς. Το βέβαιο είναι πως εκείνες τις στιγμές, το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι θυμός, γιατί δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό σου πως ένας άνθρωπος μπορεί να συμπεριφερθεί με τέτοια ανευθυνότητα που να στερήσει τη ζωή του ίδιου του παιδιού του. Την ίδια, όμως, στιγμή, δεν μπορείς και να μην αναρωτηθείς τι θα συνέβαινε αν ήσουν εσύ στη θέση του. Θα μπορούσες να γίνεις θύτης, έστω κι άθελά σου, κι αν ναι, θα ήθελες μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσεις φυσιολογικά ή θα παραδινόσουν στην ψυχική κατάρρευση σου;

Το πρώτο μυθιστόρημα της Edel Coffey πραγματεύεται μια τέτοια ιστορία και πιο συγκεκριμένα, την ιστορία της Σουζάνα, η οποία είναι μια διακεκριμένη παιδίατρος, έχει έναν πετυχημένο σύζυγο και δύο πανέμορφες κόρες, η εμφάνισή της είναι αψεγάδιαστη, έχει θεωρητικά όλα εκείνα που τόσες γυναίκες θα ήθελαν και θα ένιωθαν ευλογημένες αν τα είχαν. Έχει μια φαινομενικά τέλεια ζωή, μέχρι που συμβαίνει εκείνο το "λάθος" που οδηγεί τα πάντα στην καταστροφή. Την καριέρα της, τη σχέση της με τον άντρα της, την κοινωνική της θέση, την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξή της. Γιατί, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, η Σουζάνα ξεχνάει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου την έξι μηνών κόρη της, ενώ σπεύσει βιαστικά σε ένα περιστατικό στο νοσοκομείο που εργάζεται, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο της Λουίζ, αλλά και την έναρξη της περιπέτειάς της.

Ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρη για το πως με έκανε να νιώσω το συγκεκριμένο βιβλίο, εξού και άφησα να περάσουν μερικές μέρες από την ανάγνωσή του, προκειμένου να καταλαγιάσει κάπως μέσα μου όλη αυτή η θύελλα των αντικρουόμενων συναισθημάτων που με είχε κατακλύσει. Γιατί, η πρώτη μου σκέψη μου ήταν πως κι εγώ, ως εξωτερικός παρατηρητής, αναμφίβολα θα κατηγορούσα τη Σουζάνα, και κάθε Σουζάνα, για το ότι είχε πράξει τόσο ανεύθυνα ώστε να στερήσει τη ζωή του ίδιου της του παιδιού. Ωστόσο, μέσα από την δικαστική διαδικασία και απ' όλα αυτά που κλήθηκε ν' αντιμετωπίσει στη συνέχεια και από τη βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από τόσους ανθρώπους γύρω της, άρχισα να αναρωτιέμαι... Μπορείς πράγματι να κατηγορήσεις έτσι απλά έναν άνθρωπο, όταν συνηγορούν τόσοι παράγοντες που τον οδήγησαν σε τούτο το σημείο, κι ακόμα κι αν το κάνεις, ποιο είναι το σημείο εκείνο που πρέπει να σταματήσεις, ώστε να μην ξεπεράσεις τα όρια του κανιβαλισμού;

Παράλληλα με την ιστορία της Σουζάνα, παρακολουθούμε μέσω αναδρομών και την ιστορία της Αντελέιντ, μιας δημοσιογράφου που καλύπτει την υπόθεση της πρώτης, η οποία συνέβη δέκα χρόνια πριν, αλλά που την έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα, και που με αφορμή τον θάνατο της μικρής Λουίζ, επαναφέρει στην επιφάνεια όλα της τα ψυχικά τραύματα, δίνοντάς της, όμως, μια ακόμα ευκαιρία να τα αντιμετωπίσει. Η Coffey χρησιμοποιεί απλό, άμεσο λόγο στην αφήγησή της, εστιάζοντας περισσότερο στους χαρακτήρες της και στην ανάλυση των ψυχογραφημάτων τους, αλλά και στον αντίκτυπο που έχει η υπόθεση της Σουζάνα στην κοινωνία, μα και τον αντίκτυπο που έχει η στάση της κοινωνίας απέναντι στην ίδια. Κατά τη διάρκεια του δικαστηρίου νιώθεις το στήθος σου να σφίγγεται και τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έρχεσαι στη θέση μιας γυναίκας που πρέπει να παλέψει με την ενοχή της, το πένθος της και την κατακραυγή του κόσμου, ταυτόχρονα, και συνειδητοποιείς πως το βάρος αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλο για να το σηκώσει ένας άνθρωπος μόνος του.

Ουσιαστικά, το "Οριακό σημείο" είναι ένα κατηγορώ απέναντι σε μια κοινωνία κι ένα σύστημα που πιέζει συνεχώς τις γυναίκες, αναγκάζοντάς τες ακόμα και μετά από μία γέννα να επιστρέψουν όσο το δυνατόν νωρίτερα στην εργασία τους, ενοχοποιώντας τη μητρότητα, που η ίδια κοινωνία την επιβάλλει, ωστόσο, ως παράσημο που μια γυναίκα πρέπει οπωσδήποτε να φέρει, χωρίς όμως να την στηρίζει σε κανένα επίπεδο, τόσο ηθικό, όσο και ψυχολογικό και πολύ περισσότερο πρακτικό. Σε μια κοινωνία που οι άντρες έχουν δικαίωμα για λάθη, οι γυναίκες κρίνονται αυστηρότερα από οποιονδήποτε άλλον, ειδικά αν είναι μητέρες, ζητώντας τους συνεχώς να προσφέρουν, αλλά χωρίς να τους δίνουν πίσω κάτι ως αντάλλαγμα, παρά μονάχα μισογυνισμό, σε κάθε ευκαιρία, προκειμένου να τσακίσουν τον φεμινισμό στη ρίζα του. Η Coffey τολμάει να θίξει όλα αυτά ανοιχτά, ν' ασκήσει τη δική της κριτική και να προσφέρει τροφή για σκέψη, "χτυπώντας" σε στο συναίσθημα, με ωμό ρεαλισμό αλλά και με μεγάλη ευαισθησία συνάμα, θυμίζοντάς σου πως ένα τέλος μπορεί να γίνει μια νέα αρχή, αρκεί να βρεις τη δύναμη να γίνεις ευτυχισμένος και πάνω απ' όλα να συγχωρέσεις, ακόμα κι εσένα αν χρειαστεί.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Edel Coffey
Μεταφραστής: Μπακοδήμου Αγορίτσα
Εκδόσεις: Μίνωας
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-02-2635-5