Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Να τι γίνεται όταν πεθαίνει η μητέρα σου.
Είναι η πιο φωτεινή μέρα του καλοκαιριού κι όμως έξω είναι σκοτάδι. Είναι σκοτάδι στο σπίτι σου, σκοτάδι στο δωμάτιό σου, σκοτάδι στην καρδιά σου. Νιώθεις πως το σκοτάδι θα σε σχίσει στα δυο.
Έτσι νιώθει η Τάιγκερ. Πάντα ήταν μόνες τους ενάντια στον κόσμο όλο, αυτή και η μητέρα της. Και μετά, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, η μητέρα της Τάιγκερ πεθαίνει. Και τώρα η Τάιγκερ είναι μόνη.
Να πώς μαθαίνεις να συμφιλιώνεσαι με το σκοτάδι.
Η ζωή της Τάιγκερ άλλαξε με ένα απλό τηλεφώνημα. Η μητέρα της πέθανε. Και τότε ακριβώς την, κατά τ’ άλλα, συνηθισμένη της ζωή την τύλιξε το σκοτάδι.
Η μητέρα της Τάιγκερ ποτέ δεν μιλούσε για τον πατέρα της, και χωρίς παππούδες ή θείους, ο κόσμος της όλος χωράει σε μια βαλίτσα με την οποία πηγαίνει από τη μια ανάδοχη οικογένεια στην άλλη. Ώσπου εμφανίζεται η ελπίδα με τη μορφή… μιας αδελφής.
Μερικές φορές η οικογένεια παίρνει μορφές που δεν αναγνωρίζεις. Μπορεί όμως η Τάιγκερ να συμφιλιωθεί με το σκοτάδι πριν αυτό την καταπιεί ολόκληρη;

Προσωπική άποψη:
Όταν πριν από μερικούς μήνες ξεκίνησα να διαβάζω το "Διαλυμένο κορίτσι", το πρώτο βιβλίο της Kathleen Glasgow, ήξερα από τις πρώτες κιόλας σελίδες πως την πένα αυτής της συγγραφέως θα την αγαπήσω και πως θα κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αυτό που δεν ήξερα, αν και το υποψιαζόμουν, ήταν το ότι θα υπάρξει κάποιο άλλο βιβλίο της που θα καταφέρει να ξεχωρίσει στο μυαλό και -κυρίως- στην καρδιά μου, περισσότερο από το προαναφερόμενο. Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, με τις εκδόσεις Μεταίχμιο να φέρνουν στα χέρια μας το "Ο φίλος μου, το σκοτάδι", ένα βιβλίο που κάνει το μέσα σου να σπαράζει και σε συγκινεί με τρόπους που είναι δύσκολο να τους περιγράψεις.

Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του φοβίες, αλλά νομίζω πως αν μία φοβία είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους, αυτή σχετίζεται με την ιδέα του θανάτου. Κι αν δεν φοβάται τον δικό του θάνατο, σίγουρα θα φοβάται να μην χάσει εκείνους που αγαπάει, γιατί η απώλεια όσων είναι σημαντική για εμάς αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό μέσα μας κι έναν βαθιά ριζωμένο στην ψυχή μας πόνο, που δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς. Μια απ' τις πιο επίπονες αυτές απώλειες, είναι εκείνη της μητέρας, που δεν την έχω ζήσει -δόξα τω Θεώ!-, αλλά η ιδέα της και μόνο κάνει το σώμα και το μυαλό μου να μουδιάζουν. Όπως ακριβώς μουδιάζει και η Τάιγκερ, που χάνει αναπάντεχα τη μητέρα της, το στήριγμά της, την οικογένειά της, το βασικότερο θεμέλιο της ζωής της, και τότε αυτή καταρρέει, σωματικά και πνευματικά, όπως καταρρέει και η ίδια η ζωή της, που παύει πλέον να διαθέτει τη μεγαλύτερη σταθερή που θα μπορούσε να έχει, πόσο μάλλον σε μια τέτοια ευαίσθητη ηλικία.

Η Glasgow χειρίζεται το ζήτημα της απώλειας και πως την διαχειρίζεται κανείς, πόσο μάλλον σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία όπως η ηρωίδα μας, με εξαιρετικό τρόπο, εμβαθύνοντας στην ευαίσθητη κι ευάλωτη ψυχοσύνθεση μιας νεαρής κοπέλας, που καλείται ν' αποδεχθεί πως πλέον είναι μόνη της στον κόσμο και κατ' επέκτασιν να μεγαλώσει πριν την ώρα της. Η ιστορία της δεν είναι εύκολη και ο τρόπος που η ίδια επιλέγει να την αφηγηθεί, ακόμα περισσότερο. Αντίθετα, είναι σκοτεινή, απέλπιδα, "βίαιη", άγρια, με την Τάιγκερ ν' αφήνει το εσωτερικό της να σβήσει μέρα με τη μέρα, παραδομένη στο σκοτάδι της, ακολουθώντας έναν δρόμο που σε οδηγεί σε έναν προορισμό απ' τον οποίο δεν μπορείς να επιστρέψεις. Αλλά το να έχεις σκοτάδι μέσα σου δεν είναι κακό. Κακό είναι να μην μπορείς να συμφιλιωθείς μαζί του, να μην απλώνεις τα χέρια σου να τ' αγκαλιάσεις, αλλά να του επιτρέπεις να σε "καταπιεί" και να σε κάνει να χάσεις τον εαυτό σου μέσα του.

Ίσως, βέβαια, για να μπορέσεις να το πετύχεις αυτό, να χρειάζεσαι κάποιον να σου θυμίσει πως μπορείς ν' ακολουθήσεις και το φως που άφησες πίσω σου, και στην προκειμένη περίπτωση, για την Τάιγκερ, αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος απ' την αδερφή την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε και που ήρθε να την σώσει, κάνοντας τόσο την ίδια όσο και την ιστορία να πάρουν μια διαφορετική κατεύθυνση. Γιατί, καμιά φορά, για να δούμε τη ζωή με άλλα μάτια, πρέπει να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, ν' ανοιχτούμε απέναντί του, να γνωρίσουμε ανθρώπους, να τους εμπιστευτούμε, να χτίσουμε νέες φιλίες, να πολεμήσουμε ενάντια σε ό,τι μας φοβίζει και μας αγχώνει, μα και σε κάθε δυσλειτουργία, είτε αφορά την οικογένειά μας είτε όχι, που μας στερεί οξυγόνο, φως, μικρές στιγμές ευτυχίας που όμως καταφέρνουν να γεμίζουν τις μέρες μας, θυμίζοντάς μας πως ό,τι κι αν συμβαίνει, αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να ζούμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή.

Το "Ο φίλος μου, το σκοτάδι" είναι ένα βαθιά σπαρακτικό, εξαιρετικά σκοτεινό, γεμάτο θλίψη μυθιστόρημα, που κάνει το στήθος σου να πονάει και το στομάχι σου να σφίγγεται. Ταυτόχρονα, όμως, είναι κι ένα μυθιστόρημα που μας θυμίζει πως για να φτάσουμε να κατακτήσουμε το εσωτερικό μας φως, πρέπει να κάνουμε ειρήνη με το σκοτάδι μας, ακόμα κι αν η διαδρομή μέχρι να το πετύχουμε αυτό δεν είναι εύκολη. Μόνο έτσι μπορούμε να κερδίσουμε τη ζωή μας και να την κάνουμε αυτό που πραγματικά αξίζει να είναι. Έννοιες όπως αυτές της αδελφοσύνης και της φιλίας παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και στην εξέλιξη της προσωπικότητας της ίδιας της Τάιγκερ, που μέρα με τη μέρα, βήμα το βήμα, προσπαθεί να κερδίσει τη δική της ζωή, με 'μας να την ακολουθούμε σε όλη αυτή την πορεία, βαθιά συγκινημένοι, θεωρώντας βέβαιο πως όχι μόνο θα θυμόμαστε την περιπέτειά της για πολύ καιρό μετά την ανάγνωσή της, αλλά και πως θα μας κάνει ν' αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα αναφορικά με τη δικιά μας ζωή και τη σημαντικότητα της απώλειας και των ανθρώπων που συναντάμε κατά τη διάρκεια αυτής.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Kathleen Glasgow
Μεταφραστής: Κουνάδη Αγγελική
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 544
ISBN: 978-618-03-3764-8