Η Αθηνά Λιου και η Τζουν Χέιγουορντ ξεκινούν μαζί τη συγγραφική τους καριέρα, μετά την αποφοίτησή τους από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ.
Η Αμερικανοασιάτισσα Αθηνά όμως έχει άστρο• οι αναγνώστες τη λατρεύουν και οι κριτικοί την αποθεώνουν, σε αντίθεση με τη λευκή Τζουν, της οποίας το μετριότατο πρώτο μυθιστόρημα περνάει εντελώς απαρατήρητο.
Όταν η Αθηνά πνίγεται στην κυριολεξία μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Τζουν, εκείνη κάνει το αδιανόητο: κλέβει το χειρόγραφο του νέου, αριστοτεχνικού μυθιστορήματος της φίλης της, ενός πειραματικού έργου με θέμα την αφανή συμβολή των Κινέζων εργατών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Κι αν επεξεργαζόταν το κείμενο της Αθηνάς και το έστελνε στον ατζέντη της ως δικό της; Κι αν άφηνε τον νέο εκδότη της να την επανασυστήσει στο αναγνωστικό κοινό ως Τζούνιπερ Σονγκ, θολώνοντας τα νερά σχετικά με την καταγωγή της;
Το πιο σημαντικό δεν είναι να δει το φως της δημοσιότητας αυτό το εντελώς άγνωστο κομμάτι της διεθνούς ιστορίας, ανεξάρτητα από το ποιος δηλώνεται ως αφηγητής;
Το Τελευταίο μέτωπο κυκλοφορεί με την υπογραφή της Τζουν, χαιρετίζεται απ’ όλους ως ένα σύγχρονο λογοτεχνικό αριστούργημα και μπαίνει θριαμβευτικά στη λίστα των ευπώλητων των New York Times.
H Τζουν, ωστόσο, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά της Αθηνάς και τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια απειλούν να γκρεμίσουν την κλεμμένη επιτυχία της.
Καθώς αγωνίζεται να διαφυλάξει το μυστικό της, ανακαλύπτει και η ίδια μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να διατηρήσει τη δόξα και την αναγνώριση που δικαιούται.
Μήνες έψαχνα τίτλο γι’ αυτά τα διηγήματα. Είχα βρει καμιά δεκαριά, όμως κανένας δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Μια μέρα πήγα να βάψω το αυτοκίνητο – ο βαφέας ήταν ένας Ρωσοπόντιος που μιλούσε σπαστά ελληνικά. Μου είπε πως θα χρειαστεί μια βδομάδα να κρατήσει το όχημα για να κάνει τη βαφή. Και συμπλήρωσε γενναιόδωρα: «Θα σου δώσω αυτό το “Seicento” [ένα «FIAT» παλιατζούρα τριακονταετίας] να κυκλοφορείς, να κάνεις τη δουλειά σου μέχρι να τελειώσω». «Και πόσο το πήρες αυτό το “Seicento”;» τον ρωτώ. «Πεντακόσια ευρώ μεταχειρισμένο», μου απαντάει, «αλλά έριξα άλλο ένα χιλιάρικο και του άλλαξα μπουζί, σασμάν, τα πάντα, μέχρι και φάλτσα κεφαλής». Μόλις άκουσα τι είπε, σκέφτομαι: «Αμάν, βρήκα τίτλο». Ο άνθρωπος ήθελε να πει «φλάντζα κεφαλής», όμως λόγω του ότι δεν ήξερε καλά ελληνικά, έκανε το λάθος (που είναι και το σωστό) λέγοντας: «Φάλτσα κεφαλής».
Πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ο μακρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βοούσαν· αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας, σκεφτόμουν πως η ταχύτητα στον δρόμο δείχνει την ταχύτητα της ανθρώπινης προσδοκίας.
Κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Οδήγα.
Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή κειμένων για την ποιητική της πόλης που γράφτηκαν από το 1988 μέχρι το 2024. Η περιπλάνηση στο Λος Άντζελες, η χαρτογράφησή του, η ψυχογεωγραφία του γίνονται αφορμή για μια αποσπασματική αυτοβιογραφία που περιλαμβάνει ταξιδιωτικές αναμνήσεις, λογοτεχνικές αναφορές, σκέψεις για την πολεοδομία, το ροκ εντ ρολ, την αυτοκίνηση και την ταχύτητα.
Δεκατέσσερις ιστορίες µε πρωταγωνιστές µικρά, µεγάλα και µεγαλύτερα αγόρια. Η πρώιµη ενηλικίωση, η παρατεταµένη εφηβεία, η πρώτη ερωτική µύηση, οι ασαφείς αναµνήσεις από την παιδική ηλικία, οι γονείς, οι φίλοι, οι ορέξεις των άλλων, τα ρούχα των άλλων και, κυρίως, τα λόγια των άλλων σε ένα βιβλίο για αγόρια που, αν και µεγαλώσανε, µείνανε παράξενα παιδάκια γερασµένα.
Το καλοκαίρι του ’58, σ’ ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, μια γυναίκα σκοτώνει τα δυο της παιδιά.
Το «γάλα, αίμα» μεταφέρει την ιστορία της Μήδειας σε μια εποχή όπου η γυναίκα μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η ζωή δεν επιφυλάσσει την ίδια τύχη στα δύο φύλα. Η Ξένη, περιορισμένη για χρόνια στους ρόλους της κόρης, της συζύγου και της μητέρας, ζει υπό το άγρυπνο μάτι της στενής κοινωνίας όπου την έφεραν να ζήσει. Όταν ο άντρας της παντρεύεται μιαν άλλη γυναίκα και η ίδια εκδιώκεται απ’ το χωριό, θα κάνει μια τελευταία πράξη φροντίδας για τα παιδιά της.
Σε μια αυτοβιογραφική αφήγηση, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ανακαλεί με αμεσότητα και ειλικρίνεια τους σημαντικότερους έως σήμερα σταθμούς της προσωπικής και πολιτικής του διαδρομής.
Οι προσφυγικές ρίζες, τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο Νησί της Ημαθίας, ένα χωριό της Κεντρικής Μακεδονίας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, η αγροτική ζωή και η σκληρή δουλειά στα χωράφια, τα πανηγύρια και οι γιορτές, η αγάπη για τη μουσική, τα νεανικά όνειρα, οι σπουδές στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, η ενασχόληση με την πολιτική και η μετέπειτα πορεία όπου ξεχωρίζει η μακρά, συνολικά, θητεία στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ο διαρκής αγώνας κατά της τρομοκρατίας και η επιτυχής εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Μια εκ βαθέων εξομολόγηση και συγχρόνως ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της Ελλάδας από τη δεκαετία του ’60 έως τις μέρες μας, με αναφορά σε όλα τα κρίσιμα γεγονότα και πρόσωπα που σημάδεψαν τη μεταπολιτευτική μας ιστορία: η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και η νίκη του στις εκλογές του ’81, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης, το σκάνδαλο Κοσκωτά, το «Μακεδονικό», η υπόθεση Οτσαλάν, η δεκαετία των μνημονίων, η τραγωδία της Marfin, το μεταναστευτικό, η κρίση του Έβρου, η Λερναία Ύδρα της ένοπλης βίας, η διασύνδεση της τρομοκρατίας με το κοινό και οργανωμένο έγκλημα, μεταξύ άλλων. Σε πρώτο πρόσωπο, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ξεδιπλώνει ένα περιπετειώδες ταξίδι πολιτικών αγώνων και εμποδίων, δύσκολων στιγμών και αποφάσεων· μοιράζεται τις σκέψεις του για τον εκσυγχρονισμό και τον λαϊκισμό, τον προοδευτικό κόσμο και τον εξτρεμισμό, τη βαθιά πίστη του στον άνθρωπο και στους συλλογικούς αγώνες.
Σ’ ένα βιβλίο που υπερβαίνει είδη και κατηγορίες, ο Ντάνιελ Μέντελσον διερευνά τις μυστηριώδεις συνδέσεις ανάμεσα στο τυχαίο της ζωής που ζούμε και στην τέχνη των ιστοριών που αφηγούμαστε. Συνδυάζοντας απομνημονεύματα, βιογραφία και κριτική λογοτεχνίας, τα Τρία δαχτυλίδια συνυφαίνουν τις ιστορίες τριών εξόριστων συγγραφέων που στράφηκαν στα κλασικά έργα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν τα δικά τους αριστουργήματα – έργα στοχασμού πάνω στην ίδια τη φύση της αφήγησης: του Έριχ Άουερμπαχ, του Εβραίου φιλολόγου που δραπέτευσε από τη Γερμανία του Χίτλερ και έγραψε τη Μίμηση, την κλασική του μελέτη σχετικά με τη λογοτεχνία της Δύσης, στην Ιστανμπούλ• του Φρανσουά Φενελόν, του Γάλλου αρχιεπισκόπου του 17ου αιώνα, που συνέγραψε τις «Περιπέτειες του Τηλέμαχου» – μια ευφυέστατη συνέχεια της Οδύσσειας και συγκεκαλυμμένη κριτική στον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, η οποία αποτέλεσε το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ στην Ευρώπη για εκατό χρόνια και είχε σαν αποτέλεσμα την εκτόπισή του· και του Γερμανού μυθιστοριογράφου Β. Γκ. Ζέμπαλντ, αυτοεξόριστου στην Αγγλία, του οποίου οι χαρακτηριστικά μαιανδρικές αφηγήσεις διερευνούν θέματα κοινά με την «Οδύσσεια», όπως ο ξεριζωμός, η νοσταλγία, ο χωρισμός από την πατρίδα.
Ταυτόχρονα, σ’ αυτές τις ιστορίες εξορίας και καλλιτεχνικής κρίσης, συμπλέκεται και η περιγραφή της αγωνίας του ίδιου του Μέντελσον κατά τη συγγραφή δύο από τα δικά του βιβλία –μιας οικογενειακής σάγκα σχετικά με το Ολοκαύτωμα και ενός αυτοβιογραφικού χρονικού για τη μελέτη της «Οδύσσειας» μαζί με τον ηλικιωμένο πατέρα του–, βιβλία που τα στοιχειώνουν ιστορίες άγχους και περιπλάνησης. Καθώς τα «Τρία δαχτυλίδια» οδεύουν προς την εκπληκτική τους κορύφωση, μια αποκάλυψη για το πώς συνδέονταν οι ζωές των τριών αυτών προσώπων υπερβαίνοντας γεωγραφικά σύνορα, γλώσσες και αιώνες, ο αναγνώστης αναγκάζεται να αναθεωρήσει τα πάντα γύρω από τη σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και την ιστορία, την τέχνη και τη ζωή.
KIRKUS BEST BOOK 2020
PRIX DU MEILLEUR LIVRE ÉTRANGER 2020, Γαλλία
Nα επιχειρηματολογείς σαν να έχεις πραγματικά δίκιο και να ακούς σαν να έχεις άδικο. Με βάση αυτή την αρχή, o οργανωτικός ψυχολόγος Adam Grant επιστρατεύει τολμηρές ιδέες και αντικειμενικά δεδομένα για να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ανοίξουμε το μυαλό των άλλων, αλλά και το δικό μας. Πώς επικρατεί σε λεκτικές αντιπαραθέσεις ένας διεθνής πρωταθλητής αγώνων αντιλογίας, πώς ένας μαύρος μουσικός πείθει λευκούς ρατσιστές να εγκαταλείψουν το μίσος και πώς ο ίδιος ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου έπεισε τους οπαδούς των Yankees να ζητωκραυγάσουν τους Red Sox; Το Σκέψου ξανά μας προσκαλεί να εγκαταλείψουμε απόψεις που στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετούν τίποτα, την απερίσκεπτη προσκόλληση σε παρωχημένες αξιωματικές παραδοχές, και να αναπτύξουμε διανοητική προσαρμοστικότητα, ταπεινότητα και περιέργεια. Αν η γνώση είναι δύναμη, το να γνωρίζουμε τι δεν γνωρίζουμε είναι σοφία. «Απαραίτητο ανάγνωσμα». Bill Gates «Ο Adam Grant πιστεύει ότι το να είναι κανείς ανοιχτόμυαλος αποτελεί μια δεξιότητα που μπορεί να διδαχθεί. Και κανένας δεν θα μπορούσε να διδάξει αυτή την πολύτιμη δεξιότητα καλύτερα απ’ ό,τι ο ίδιος σε αυτό το υπέροχο βιβλίο. Οι εντυπωσιακές γνώσεις που προσφέρει αυτό το εξαιρετικό ανάγνωσμα σίγουρα θα σας κάνουν να ξανασκεφτείτε τις απόψεις σας και τις πιο σημαντικές αποφάσεις σας». Daniel Kahneman, Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών (2002) «ΑΥΤΟ. Αυτό είναι το σωστό βιβλίο στη σωστή στιγμή. Ναι, το να μαθαίνεις απαιτεί συγκέντρωση. Όμως το να ξεμαθαίνεις και να ξαναμαθαίνεις απαιτούν κάτι πολύ πιο σημαντικό: να επιλέγεις το θάρρος έναντι του βολέματος. Πρώτη μου φορά όλα αυτά που δεν γνωρίζω με γεμίζουν με τόση αισιοδοξία». Brené Brown, συγγραφέας του μπεστ σέλερ των New York Times Tόλμησε να ηγηθείς. «Ο Adam Grant αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον μας, εξηγώντας ότι, αν διαθέτουμε την ταπεινότητα και την περιέργεια να επανεξετάζουμε τις πεποιθήσεις μας, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να επενεφεύρουμε τον εαυτό μας. Το Σκέψου ξανά μου έδειξε πώς οι κατεξοχήν σκεπτόμενοι και επιτυχημένοι άνθρωποι δεν επιτρέπουν στη γνώση ή στην πείρα τους να τους εμποδίσει να είναι αιώνιοι εραστές της μάθησης». M. Night Shyamalan, σκηνοθέτης της Έκτης αίσθησης και του Διχασμένου.
Από πολύ μικρή, η Ηλιάνα αγαπούσε όλο τον κόσμο. Και της άρεσε το κίτρινό της χρώμα. Της θύμιζε το χρώμα του ηλιοτρόπιου. Πίστευε ότι της πηγαίνει πολύ. Γύρω της οι ενήλικες είναι γκρίζοι, θλιμμένοι και σοβαροί. Η Ηλιάνα, αντίθετα, ενθουσιάζεται με όλα όσα την περιτριγυρίζουν. Ο κόσμος είναι όμορφος και χρωματιστός. Αρκεί να ξέρεις να τον βλέπεις. Ένα ποιητικό ταξίδι μύησης στον κόσμο της παιδικής ηλικίας.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου