Ο Μαύρος Θάνατος, η επιδημία της πανώλης που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Ευρώπης, χτύπησε μια ακόμα πόλη.
Ο Ιεροεξεταστής είναι σίγουρος ότι η αιτία είναι δύο μοχθηρές μάγισσες που σε συμφωνία με τον Σατανά θέλουν να ξεπαστρέψουν τους κατοίκους αυτής της πόλης. Πρέπει λοιπόν κάποιος να πάει να τις βρει και να τις φέρει ενώπιόν του για να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Και ποιος τυχερός θα αναλάβει αυτή την αποστολή;
Μα ποιος άλλος από τον πιστό Μπερδούγο, τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές. Ο άτυχος δήμιος, παρά τις αντιρρήσεις του, αναγκάζεται να ξεκινήσει για τη φρικτή αποστολή που μπορεί να είναι και η τελευταία του. Αυτά που θα αντιμετωπίσει σ’ αυτό το ταξίδι στην καρδιά του θανατικού και το πώς θα καταφέρει –αν καταφέρει– να γλυτώσει απ’ αυτό εξιστορούνται σ’ αυτό το άλμπουμ όπου το μαύρο χιούμορ του Αρκά χτυπάει κόκκινο.
Μία ακόμα περιπέτεια της σειράς του Ιεροεξεταστή όπου οι πιο μαύρες, αλλά πανέξυπνες ατάκες ντύνονται με τα πιο ζοφερά, αλλά πανέμορφα σκίτσα.
Μια νεαρή γυναίκα συναντάει στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου μια άγνωστη –παρουσία εντελώς συνηθισμένη και σιωπηλή–, που για κάποιο λόγο την εντυπωσιάζει. Την ξαναβρίσκει, μερικές μέρες αργότερα, να περπατάει στην πόλη συντροφιά με μια ηλικιωμένη κυρία. Αποφασίζει να τις ακολουθήσει. Μετά από ώρα, καταλήγουν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα κτιρίων και πηγαίνουν στο γραφείο του επιστάτη. Τις βλέπει να κάθονται σε δυο καρέκλες, μοιάζουν κάτι να περιμένουν. Τι; Tη σειρά τους για να μπουν σε μια μεγάλη λυόμενη ντουλάπα, στο «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», το δωμάτιο των αφηγήσεων. Εκεί που μπαίνει κανείς και αφηγείται μια ιστορία κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί που μπορεί να πει δυνατά ακόμα και πράγματα που δεν έχει ομολογήσει ποτέ και σε κανέναν, ιστορίες του παρελθόντος ως όνειρα του μέλλοντος, να αφηγηθεί στον εαυτό του την πραγματικότητα ως φαντασία και να γίνει, έτσι, η μνήμη του μυθοπλασία του εαυτού.
Το “Μικρό εξάγωνο δωμάτιο”, γραμμένο το 1994, είναι μια ιστορία ενδοσκόπησης, παράξενη και διεισδυτική, που φωτίζει, σ’ ένα «άνοιγμα» του χρόνου, σαν το εφήμερο εξάγωνο δωμάτιο, το πιο μύχιο κομμάτι του «εγώ».
Κοπεγχάγη, 1968. Η Λίζε, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών, κατατρύχεται από ασώματες μορφές και φωνές που σταδιακά γίνονται όλο και πιο επίμονες και βασανιστικές. Εί ναι σίγουρη ότι ο σύζυγός της, ο οποίος την απατά κατ’ εξακολούθηση, θα την εγκαταλείψει με τον σκληρότερο τρόπο. Πιστεύει ότι τα παιδιά της την απεχθάνονται. Πάνω απ’ όλα, φοβάται ότι δε θα ξαναγράψει ποτέ. Καθώς όμως βυθίζεται στον κόσμο των νοσηλευτικών ιδρυμάτων και των χαπιών, αρχίζει να αναρωτιέται: είναι πράγματι η τρέλα κάτι που την απειλεί ή μήπως της προσφέρει ένα είδος ελευθερίας;
Τα «Πρόσωπα» είναι το καθηλωτικό μυθιστόρημα μιας γυναίκας που ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού, αποτυπωμένο, από τη συγγραφέα της Τριλογίας της Κοπεγχάγης, με όλη τη ζωντάνια της βιωμένης εμπειρίας.
Ο Έλιοτ Ροουζγουότερ, βετεράνος του Β´ Παγκοσμίου πολέμου, αλκοολικός και εθελοντής πυροσβέστης, χάρη σε μια κληρονομιά βρίσκεται πρόεδρος του Ιδρύματος Ροουζγουότερ, ενός ιδρύματος με αμύθητη περιουσία, που αποκτήθηκε με μάλλον σκοτεινό τρόπο. Ο Έλιοτ βασανίζεται γιατί δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει. Καθώς, «δυστυχώς», αναπτύσσει κοινωνική συνείδηση, ξεκινάει ένα κυριολεκτικά μεθυσμένο ταξίδι ανά την Αμερική με τη διάθεση να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη, καταρρέοντας ψυχικά και σωματικά όλο και περισσότερο σε κάθε στάση. Μέχρι που ο δρόμος του διασταυρώνεται με τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Κίλγκορ Τράουτ. Με τη βοήθειά του θα επιχειρήσει ένα ευγενές πείραμα με την ανθρώπινη φύση. Το αποτέλεσμα; Η πιο αστεία σάτιρα του Κερτ Βόννεγκατ, μια ιδιοφυής απεικόνιση της απληστίας, της υποκρισίας και της ανοησίας όλων των ανθρώπων.
Το “Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριε Ροουζγουότερ” είναι εξαιρετικά εύστοχη σάτιρα για μια διάσημη οικογένεια (τις χαρές, τα βάσανα και τις εμμονές της) και, ίσως κυρίως, για τη συλλογική τρέλα ενός έθνους.
Το “Κυνήγι του έρωτα”, γραμμένο το 1945, παραμένει ως σήμερα ένα από τα πιο διασκεδαστικά όσο και οξυδερκή μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί ποτέ για τον έρωτα και την ενηλικίωση. Πόσο πληκτικό είναι το να περιμένει κανείς να μεγαλώσει! Η Λίντα, οι αδελφές της και η εξαδέλφη τους, η Φάννυ, έχουν εμμονή με τον γάμο και το σεξ ενώ αναζητούν πώς και πώς τον τέλειο εραστή. Το να βρεθεί όμως ο ιδανικός άντρας είναι κάτι πολύ δυσκολότερο από ό,τι νόμιζαν οι αδελφές. Η Λίντα θα αναγκαστεί να υπομείνει πρώτα τον γάμο με έναν στενόμυαλο συντηρητικό βουλευτή και ύστερα με έναν αρρενωπό κομμουνιστή δίχως καμία αίσθηση του χιούμορ, πριν βρει τον αληθινό έρωτα στο Παρίσι λίγο πριν τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η Μίτφορντ έχει ως πρόπλασμα των ηρώων της τα μέλη της δικής της εντελώς αντισυμβατικής οικογένειας. Ο αναγνώστης γνωρίζει τους Ράντλετ μέσα από τα μάτια της εξαδέλφης Φάννυ, που μένει μαζί τους στην έπαυλή τους στο Άλκονλι του Γκλόστερσαϊρ. Πατριάρχης της οικογένειας είναι ο φωνακλάς θείος Μάθιου, ο οποίος βάζει τα παιδιά του στο κυνήγι όταν δεν υπάρχουν αρκετές αλεπούδες. Η θεία Σέιντι είναι η διαρκώς αφηρημένη αλλά αφοσιωμένη μητέρα και τα επτά παιδιά τους, παρ’ όλες τις απολαύσεις της ασυνήθιστης παιδικής ηλικίας τους, ανυπομονούν να μεγαλώσουν.
Αμφιβάλλω αν θα κουραστώ ποτέ να διαβάζω τη γεμάτη φρίκη εξιστόρηση της Λίντα για το νοικοκυριό, την εξωφρενική κριτική του θείου Μάθιου για το Ρωμαίος και Ιουλιέτα ή την ισοπεδωτική ανάλυση του Ντέιβι για τη συλλογή ορυκτών της οικογένειας Ράντλετ, που είναι «αντάξια ενός μουσείου». Κάτω όμως από την εύθραυστη επιφάνεια του πνεύματος αυτού του μυθιστορήματος υποφώσκει κάτι απείρως μελαγχολικότερο, κάτι που μπορεί να σε πιάσει και να σε τραβήξει μέσα στο σκοτεινό υπόγειο ρεύμα του εκεί που δεν το περιμένεις.
-Από την εισαγωγή της Zoë Heller-
Στο «Τραγούδι του δρόμου», η Γιώτα Βέη, η σημαντική ερμηνεύτρια της δημοτικής μουσικής παράδοσης, καταγράφει τις αναμνήσεις της και τους σταθμούς της προσωπικής και μουσικής της πορείας. Με μια αφήγηση συναρπαστική, που κυλάει σαν γάργαρο νερό, η τραγουδίστρια που ο Ρίτσος αποκάλεσε «η Κάλλας του δημοτικού τραγουδιού» μάς ταξιδεύει από τη γενέτειρά της, τα Λουτρά Πλατυστόμου, μέχρι την Αθήνα, την πόλη που στέγασε τα καλλιτεχνικά της όνειρα.
Αναφέρεται στις καθοριστικές για τη ζωή της συναντήσεις με τη Μελίνα Μερκούρη, την Πόλυ Πάνου, τον Βασίλη Τσιτσάνη, την Ελένη Καραΐνδρου, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (και άλλες προσωπικότητες από το καλλιτεχνικό στερέωμα), στις εντυπώσεις της από τα αμέτρητα ταξίδια και τις συναυλίες που πραγματοποίησε, αλλά και στην ουσιαστικότερη εμπειρία για την ίδια — εκείνη της μητρότητας. «Όταν κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας και ξεκαθαρίζουμε τι κρατάμε και τι πετάμε, θέλουμε λίγα και καλά να μας συνοδεύουν». Αυτά τα λίγα και καλά συνθέτουν το τραγούδι της «προσωπικής οδού» της Γιώτας Βέη, αποτυπωμένα με τρόπο αυθεντικό και χωρίς καμιά διάθεση προσποίησης ή εξωραϊσμού.
Οι ήρωες φορούν φτερά
στους φαρδιούς τους ώμους
σαν αυτά που πάντα ζήλευες.
Θέλεις να γίνεις ήρωας.
Θα έδινες και τη ζωή σου ακόμη
να βρεθείς μια στιγμή
στο καταχθόνιο σκοτάδι
της αμφισβήτησης του ανέφικτου
πάνω ακριβώς στη ρωγμή.
Τα ποιήματα της Λάμιας δημοσιεύονται πενήντα χρόνια μετά από μια χρονιά ορόσημο για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, τη χρονιά της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, ως στιγμιότυπα-καταγραφές της διάδρασης μιας μητέρας με την κόρη της, στο πρώτο μέρος, και ως αναστοχασμοί του μόνου ανθρώπου, στο δεύτερο, φαίνεται να μένουν έξω από την Ιστορία.
Ίσως, όμως, τα ποιήματα αυτά να γίνονται αυτόκλητα μάρτυρες σε κάτι παράδοξο: στις αυστηρά ιδιωτικές εκείνες στιγμές, τις γνωστές σε όλους μας, που τρέφουν τον ηρωισμό προτού αυτός μετατεθεί στη δημόσια αρένα εκκολάπτοντας ιστορικά το όποιο «θαύμα».
To 1916 δύο άνδρες συμφώνησαν να διαιρέσουν τη Μέση Ανατολή. Ο σερ Μαρκ Σάικς ήταν οραματιστής πολιτικός, ο Φρανσουά Ζορζ-Πικό ήταν διπλωμάτης με συσσωρευμένη πικρία. Χάραξαν μια γραμμή στην άμμο από τη Μεσόγειο μέχρι τα σύνορα της Περσίας και μαζί αναδιαμόρφωσαν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, στη βάση των δύο «Εντολών»: της Βρετανίας για την Παλαιστίνη, την Υπεριορδανία και το Ιράκ, και της Γαλλίας για τον Λίβανο και τη Συρία. Τα επόμενα τριάντα χρόνια εκτυλίχθηκε μια εξωφρενική ιστορία βίας και μυστικών πολιτικών ελιγμών, με πρωταγωνιστές έναν αστερισμό πολιτικών, διπλωματών, κατασκόπων και στρατιωτικών.
Αξιοποιώντας έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα σε βρετανικά και γαλλικά αρχεία, ο James Barr ξεδιπλώνει βήμα βήμα τον μυστικό, φονικό πόλεμο μηχανορραφιών και κατασκοπείας μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας για την εξουσία στη Μέση Ανατολή.
Τα κείμενα που απαρτίζουν τον τόμο αυτό, κείμενα για την παιδεία, την οικογένεια και τους νέους, ξεκινούν όλα από την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που κατά βάθος δυστυχεί όταν οι καταστάσεις τον σέρνουν πίσω τους. Αντίθετα, αυτό που θα τον ύψωνε στα μάτια του και θα του έδινε μια αίσθηση πληρότητας είναι το να επιχειρούσε ο ίδιος να χαράζει την πορεία του – ανεξάρτητα από το πόσο θα το κατόρθωνε. Είναι ζήτημα τιμής –υπαρξιακής πιο πολύ παρά ηθικής– να έχει κανείς το κουράγιο και τη θέληση να σχεδιάζει τη ζωή του και να παίρνει τις ανάλογες αποφάσεις. Για να αποφασίζει, όμως, πρέπει να γνωρίζει. Εκεί είναι το αγκάθι.
Χωρίς περιστροφές, η εποχή μας διαμηνύει στον άνθρωπο πως δε χρειάζεται να αποφασίζει, ούτε, εξάλλου, θα ήταν ικανός να το πράξει. Συνεπώς, οι απαιτήσεις του για γνώση πρέπει να περικοπούν. Δεν είναι όμως κατάφωρος σαρκασμός από τη μια η σύγχρονη κοινωνία να παρέχει άπειρα τεμάχια γνώσεων και πληροφοριών και από την άλλη να ειδοποιεί τους παραλήπτες πως είναι μάταιο να ελπίζουν στη συναρμολόγηση των τεμαχίων;
Είναι τρελοί αυτοί οι καλλιτέχνες! Από τους προϊστορικούς χρόνους ακόμη, δημιουργούν έργα που προκαλούν τη φαντασία: γιγάντια αγάλματα, κολοσσούς σμιλεμένους σε πλαγιές βουνών, κτίρια που γαργαλάνε τα σύννεφα, τεράστια παλάτια, υπερβολικά μεγάλες ζωγραφιές… Ελάτε να ταξιδέψουμε σε κάθε γωνιά της Γης για να γνωρίσουμε όλους αυτούς τους ζωγράφους, τους γλύπτες και τους αρχιτέκτονες που αναζητούν διαρκώς το μεγαλείο και την ομορφιά. Ελάτε ν’ ανακαλύψουμε τα πιο εντυπωσιακά αριστουργήματά τους! Μια απίθανη, αληθινά XL Ιστορία της Τέχνης για όλη την οικογένεια.
Το βιβλίο παρουσιάζει 15 στούντιο καλλιτεχνών από όλο το φάσμα της τέχνης, από όλο τον κόσμο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: εκεί που εργάζονται οι γλύπτες, οι κινηματογραφιστές, οι χαράκτες, οι αρχιτέκτονες και οι φωτογράφοι. Τρυπώστε στα εργαστήριά τους, παρατηρήστε τις πολύτιμες λεπτομέρειες του κόσμου τους, μάθετε από την τέχνη τους και εμπνευστείτε από αυτή!
Στο βιβλίο αυτό τα δύο φιλαράκια μιλάνε σε ένα λουλούδι, πάνε για πικνίκ, ζωγραφίζουν τα δικά τους αριστουργήματα (εντάξει, προσπαθούν τουλάχιστον…) και ανακαλύπτουν την πιο χουχουλιαστή κουβέρτα όλων των εποχών!
Ο Jarvis αποθεώνει τη φιλία σε τέσσερις τρυφερές ιστορίες που θα συγκινήσουν τους αναγνώστες, αλλά και θα τους κάνουν να γελάσουν δυνατά.
Τέσσερις ιστορίες, όπου τα δύο φιλαράκια μαλώνουν και τα ξαναβρίσκουν, ψήνουν κέικ, κάθονται στα βράχια (που, με κάποιο τρόπο, βγάζουν πόδια και… περπατάνε) και ονειρεύονται κάτω από τα άστρα.
Γέλια, μπερδέματα και κωμικές παρεξηγήσεις στο δεύτερο βιβλίο μιας φανταστικής σειράς βιβλίων με ήρωες τα δύο ακαταμάχητα φιλαράκια.
“Επέλεξα αυτές τις τρεις τραγωδίες του µαγικού Ευριπίδη, ενώ ονειρεύοµαι και τις άλλες, γιατί έχουν ένα κοινό «µοτίβο», ένα σηµαντικότατο για τη σύνθεση του µύθου «εύρηµα»: Το συντετριµµένο νεανικό σώµα.
Στη Μήδεια είναι τα σφαγµένα παιδιά. Στον Ιππόλυτο ο ίδιος ο τσακισµένος από το άρµα του νεαρός ήρωας. Στις Τρωάδες ο ριγµένος από τα τείχη µικρός Αστυάνακτας.
Στη Μήδεια ακούµε µόνο τις εκκλήσεις των παιδιών για βοήθεια από µέσα. Στον Ιππόλυτο τον θρήνο του ίδιου του κατατσακισµένου νέου ως το ύστατο ψυχοµαχητό του. Στις Τρωάδες η φωνή του θύµατος έχει οριστικά σιγήσει. Η Εκάβη αναλαµβάνει να θρηνήσει για λογαριασµό του και για λογαριασµό µας τη θυσία της νεότητας κάθε φορά που τα αδιέξοδα των ανθρώπινων σχέσεων ή οι νόµοι της Ιστορίας χρειάζονται θύµατα”. Δ. Χ.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου