Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η πρόσκληση: Αλίμονο σ' αυτόν που θα τη δεχτεί.
Η Μάρλα Λίντμπεργκ αποφασίζει να πάει στη συνάντηση με τους παλιούς συμμαθητές της στις χιονισμένες Άλπεις. Αλλά με το που φτάνει στο απομονωμένο καταφύγιο, συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα πιο επικίνδυνο από το να φύγει τρέχοντας από εκεί μέσα στην παγωμένη νύχτα: να μην το κάνει...
Οι αναμνήσεις της Μάρλα είναι πεντακάθαρες: Το παράξενο μήνυμα που την παρέσυρε σε μια εγκαταλειμμένη μαιευτική κλινική, η σκιά που προσπάθησε να τη σκοτώσει, ο παράξενος σφυριχτός βήχας του ψυχοπαθούς κατά τη διάρκεια της μάχης μέχρι θανάτου. Έπειτα από χρόνια ψυχοθεραπείας, η Μάρλα ξέρει πια ότι όλες αυτές είναι ψευδείς αναμνήσεις. Η Μάρλα πάσχει από προσωπαγνωσία, και ο εγκέφαλός της παίζει παιχνίδια σε συνθήκες πίεσης, οδηγώντας τη σε ψευδαισθήσεις. Η πρόσκληση για μια συνάντηση παλιών συμμαθητών δείχνει αρχικά μια ευκαιρία για ένα ξένοιαστο διάλειμμα. Αλλά στο καταφύγιο την περιμένει μια έκπληξη: χρησιμοποιημένα πιατικά βρίσκονται στο τραπέζι της τραπεζαρίας, το τζάκι είναι αναμμένο, αλλά κανείς δεν είναι εκεί. Η Μάρλα αρχίζει να ψάχνει για τους άλλους. Και τότε το ακούει ξανά: εκείνον τον σφυριχτό βήχα, έξω στο παγωμένο σκοτάδι...
Ο Νο 1 συγγραφέας θρίλερ στον κόσμο υπογράφει ένα νέο μυθιστόρημα όπου ο υπόγειος φόβος και η αγωνία δεν έχουν τέλος…

Προσωπική άποψη:
Πλέον, έπειτα από τόσα χρόνια που διαβάζω τα βιβλία του Sebastian Fitzek και παρακολουθώ φανατικά την πορεία του, έχω καταλήξει σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο αφορά την απήχησή του στο αναγνωστικό κοινό: είτε αυτό θα τον λατρεύει, είτε θα λατρεύει να τον μισεί. Το δεύτερο αφορά περισσότερο τον ίδιο ως προσωπικότητα και κατ’ επέκταση ως δημιουργό, επιβεβαιώνοντάς μου κάθε φορά πως η αποτύπωση των διαταραχών δεν έχει όρια που δεν μην μπορούν να ξεπεραστούν. Κι αν μη τι άλλο, ο Fitzek καταφέρνει να ξεπεράσει τα εν λόγω όρια κάθε φορά, συστήνοντάς μας μια νέα μορφή παράνοιας.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας του, αυτή τη φορά, είναι η Μάρλα, η οποία πάσχει από προσωπαγνωσία, μια εγκεφαλική διαταραχή που οδηγεί τον πάσχοντα να δυσκολεύεται στην αναγνώριση των προσώπων, εκτός κι αν έχει έρθει σε πραγματική και ουσιαστική αλληλεπίδραση μαζί του. Μια πάθηση που την οδήγησε σε χρόνια ψυχοθεραπείας, προκειμένου να μπορέσει να αποδεχθεί πως οι τραυματικές αναμνήσεις που έχει από το παρελθόν της και που την σημάδεψαν, καθώς την έφεραν αντιμέτωπη με μια συνθήκη ζωής ή θανάτου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από παιχνίδια που παίζει το μυαλό της, θολώντας τις μνήμες της με αναμνήσεις γεγονότων που δεν συνέβησαν ποτέ.

Όταν λαμβάνει μια πρόσκληση σε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών, σκέφτεται πως είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεφύγει, και έτσι φτάνει σε ένα καταφύγιο των χιονισμένων Άλπεων, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση. Ωστόσο, η Μάρλα θα έρθει αντιμέτωπη με μια πολύ παράξενη συνθήκη: όλα δείχνουν πως κάποιος βρισκόταν εκεί μέχρι πριν λίγο, όμως τώρα δεν βρίσκεται κανείς τριγύρω. Κι ενώ αναζητά τους παλιούς της συμμαθητές, ένας ήχος που στοιχειώνει τους εφιάλτες της, βγαλμένος από τις μνήμες του παρελθόντος που είχε πεισθεί πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φαντασιοπληξίες της, έρχεται να την ταράξει και την φέρει να αγωνίζεται προκειμένου να σώσει τη ζωή της για ακόμα μία φορά.

Η επιλογή του Fitzek να πάσχει η Μάρλα από προσωπαγνωσία ήταν εξαιρετικά ευφυής, δεδομένου ότι πρόκειται για μία πάθηση που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, άρα αυτόματα οδηγεί τον αναγνώστη στο να θέλει να ανακαλύψει περισσότερα γύρω από αυτήν και το πώς επηρεάζει τους πάσχοντες και υπό ποιες συνθήκες μπορεί να δοκιμάσει τα όριά τους. Εκτός, όμως, από το επιστημονικό της ενδιαφέρον, η πάθηση αυτή λειτουργεί ως καταλύτης της αφήγησης, αφού αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που μας εμποδίσει απ’ το να εμπιστευτούμε απόλυτα την πρωταγωνίστριά μας, νιώθοντας συνεχώς ν’ αμφισβητούμε τα όσα βλέπει και ακούει, αφού μπορεί απλά να τα φαντάζεται, αλλά την ίδια στιγμή ανησυχούμε κι αγωνιούμε για εκείνη, καθώς δεν μπορούμε και ν’ απορρίψουμε απόλυτα την αλήθεια της.

Όπως συνηθίζει, ο συγγραφέας δεν μας βομβαρδίζει με πληροφορίες, αλλά μας τις προσφέρει με έναν ρυθμό που μπορεί να εντείνει την αγωνία μας και να μας κρατήσει δέσμιους απέναντι στην εξέλιξη της ιστορίας, ενώ παράλληλα μας δίνει και τον απαραίτητο χρόνο ώστε να συλλέξουμε τα στοιχεία που συλλέγουμε ατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, σχηματίζοντας σταδιακά ένα παζλ, που όταν ολοκληρωθεί θα μας προσφέρει τις απαντήσεις σε όλα μας τα ερωτήματα. Φυσικά, όλο αυτό καθιστά την πλοκή περίπλοκη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χάνει την σύνδεσή της με την πραγματικότητα.

Η αφήγηση του Fitzek είναι ατμοσφαιρική, όπως πάντα, με τη γραφή του να διακρίνεται από εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που τον κάνουν να ξεχωρίζει στο είδος του, έχοντας παράλληλα μια κινηματογραφική διάθεση που μας καθηλώνει και μας παρασύρει. Υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα πιάσετε τον εαυτό σας να σοκάρεται και να τρομάζει απ’ όσα διαδραματίζονται, και το γεγονός πως η πρωταγωνίστριά μας ακροβατεί μετά φαντασίας και πραγματικότητας καθιστά την όλη συνθήκη ακόμα πιο τρομακτική και αγχώδη, με τις συνεχείς ανατροπές να μην μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Βέβαια, όπως σχεδόν σε όλα τα βιβλία του συγγραφέα, έχω κάποιες ενστάσεις αναφορικά με το τέλος, δεδομένου ότι κατέφυγε σε ορισμένες ευκολίες που θα προτιμούσα να έχει αποφύγει, αλλά μπροστά στο σύνολο, αυτό το λες και ψεγάδι.
Βαθμολογία 9,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sebastian Fitzek
Μεταφραστής: Γεούργα Ειρήνη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2025
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-618-220-999-8