Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΤΖΟΡΝΤΑΝ
Με δέχτηκε όταν δεν είχα πουθενά αλλού να πάω. Δεν με εκμεταλλεύτηκε, δεν με πλήγωσε και δεν με παραμέλησε. Με ακούει, με προστατεύει και βλέπει αυτό που πραγματικά είμαι. Μπορώ να νιώσω το βλέμμα του πάνω μου την ώρα του πρωινού και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή όταν τον ακούω να επιστρέφει με το αυτοκίνητό του μετά τη δουλειά.
Πρέπει να το σταματήσω. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Η αδελφή μου κάποτε μου είπε πως δεν υπάρχουν καλοί άντρες και πως, αν βρεις κάποιον, πιθανότατα είναι μη διαθέσιμος. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ο Πάικ Λόουσον ο μη διαθέσιμος. Εγώ είμαι.
ΠΑΪΚ
Τη δέχτηκα επειδή πίστευα πως βοηθούσα. Όμως όσο οι μέρες περνούν γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Πρέπει να σταματήσω να τη σκέφτομαι και να σταματήσω να κρατώ την ανάσα μου κάθε φορά που τη συναντώ στο σπίτι. Δεν μπορώ να την αγγίξω και δεν θα έπρεπε και να το θέλω.
Δεν είμαστε ελεύθεροι να ενδώσουμε σε αυτό. Εκείνη είναι δεκαεννιά και εγώ είμαι τριάντα οχτώ.
Και ο πατέρας του αγοριού της.
Το χειρότερο απ’ όλα; Και οι δύο μόλις μετακόμισαν στο σπίτι μου.

Προσπωική άποψη:
Η Penelope Douglas, αν μη τι άλλο, αν για κάτι είναι γνωστή, αυτό είναι οι αιχμηρές, τολμηρές, ακόμα και αμφιλεγόμενες ορισμένες φορές, θεματολογίες με τις οποίες επιλέγει να καταπιαστεί στα βιβλία της, αποδεικνύοντας πως δεν μπαίνει σε στεγανά, δεν ακολουθεί κανόνες, μα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, πως δεν την ενδιαφέρει απαραίτητα τι θα σκεφτεί το αναγνωστικό κοινό, ή αν θα σοκαριστεί απ’ όσα γράφει –και περιγράφει-, αλλά πάνω απ’ όλα, να εκφράσει όλα όσα έχει ανάγκη, χωρίς ενοχές ή δεύτερες σκέψεις. Και ναι, αν με ρωτάτε, κάθε φορά τα καταφέρνει περίτρανα.

«Το κορίτσι των γενεθλίων» αφορά την ιστορία της δεκαεννιάχρονης Τζόρνταν και το τριανταοχτάχρονου Πάικ. Οι δυο τους γνωρίζονται τυχαία την βραδιά των γενεθλίων της πρώτης, όταν το αγόρι της ξεχνάει να πάει να την πάρει από τη δουλειά της κι εκείνη αποφασίζει να επισκεφτεί το συνοικιακό σινεμά και να παρακολουθήσει μια απ’ τις αγαπημένες της ταινίες. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, η Τζόρνταν νιώθει πως επικοινωνεί πραγματικά με κάποιον και νιώθει χαλαρή κι ευτυχισμένη. Ωστόσο, αν νομίζετε πως το πρόβλημα, στην οποιαδήποτε σχέση θα μπορούσαν να έχουν αυτοί οι δύο, εντοπίζεται στη διαφορά της ηλικίας τους, τότε κάνετε λάθος. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η Τζόρνταν του γιου του Πάικ, ένα πρόβλημα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν οι τρεις βρίσκονται να ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη.

Πιθανότατα, το ενδεχόμενο ανάπτυξης μιας σχέσης ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κοπέλα του γιου του να σοκάρει κάποιους, αλλά οι Millenials είμαι σίγουρη πως δεν «μασάνε» από κάτι τέτοια, δεδομένου ότι μεγαλώσαμε με τις δραματικές σειρές του Mega και παρακολουθούσαμε «Αναστασία» στα 90’s, στην prime time, ενώ βρισκόμασταν στο δημοτικό. Και η αλήθεια είναι πως, ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, το ότι το ενδεχόμενο αυτό μετατρέπεται σε πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας, όχι μόνο δεν μας ενοχλεί, αλλά μας φαίνεται ως φυσικό επόμενο, δεδομένων των καταστάσεων και των συνθηκών.

Η Τζόρνταν και ο Κόουλ είναι το τυπικό μετεφηβικό ζευγάρι που ήταν κολλητοί φίλοι και κατέληξαν σε σχέση, με το ερωτικό στοιχείο να είναι σαφώς υποδεέστερο απ’ ότι το φιλικό. Επιπλέον, είναι δύο εκ δια μέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, με εντελώς διαφορετικά θέλω και στόχους για το μέλλον τους. Εκείνη, έχοντας μεγαλώσει με έναν αλκοολικό πατέρα, έχει ωριμάσει πολύ γρήγορα. Είναι δυνατή, αποφασιστική κι εργάζεται σκληρά καθημερινά, προκειμένου να μπορέσει να σπουδάσει και να φτιάξει τη ζωή της. Εκείνος, από την άλλη, είναι ανώριμος, απερίσκεπτος και με μηδενική διάθεση να παράξει το οποιοδήποτε έργο στη ζωή του. Φυσικό επόμενο, λοιπόν, η σχέση αυτή να καταρρεύσει, με την παρουσία τρίτου προσώπου ή και χωρίς αυτή.

Στον αντίποδα, η χημεία ανάμεσα στους Τζόρνταν και Πάικ είναι μη αμφισβητήσιμη, και σαφέστατα, ο Πάικ, είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που έχει ανάγκη η Τζόρνταν καθώς, όπως κι εκείνη, έτσι κι αυτός αναγκάστηκε να ωριμάσει πολύ γρήγορα, όταν στα μόλις δεκαοχτώ του χρόνια έγινε πατέρας, οπότε ανάλαβε και όλες τις ευθύνες που επιφέρει μια τέτοια συνθήκη. Το να γίνεσαι μάρτυρας των χαλαρών και χιουμοριστικών τους στιγμών είναι άκρως διασκεδαστικό, όμως το συναίσθημα αυτό μεταβάλλεται σύντομα σε αγωνία, όταν η πραγματικότητα έρχεται να τους χτυπήσει την πόρτα, με τον Πάικ να έρχεται αντιμέτωπος με το χειρότερο δυνατό δίλημμα: το να ευτυχίσει, μετά από δεκαπέντε χρόνια πισωγυρισμάτων, με μια γυναίκα που φαντάζει ιδανική για εκείνον, πληγώνοντας όμως τον γιο του, ή το να αφήσει την προσωπική του ευτυχία στην άκρη, θάβοντας όσα νιώθει κι όσα επιθυμεί βαθιά μέσα του, δίνοντας προτεραιότητα στην αγάπη που έχει για τον γιο του, που είναι η πιο ισχυρή απ’ όλες.

Θεωρητικά, ένα τέτοιο δίλημμα θα ήταν πολύ εύκολο ν’ απαντηθεί, όμως δεδομένης της φύσης των χαρακτήρων, αλλά και του παρελθόντος που έχει καθορίσει την ύπαρξή τους , το παρόν τους δεν αποτελεί μια τόσο απλή υπόθεση και η Douglas το αναγνωρίζει αυτό πολύ καλά. Η σχέση ανάμεσα στους Τζόρνταν και Πάικ δεν είναι βιαστική, δεν είναι βίαιη ή απότομη, αλλά παίρνει τον χρόνο της, προχωρά με αργά και σταθερά βήματα, αυξάνει τον ερωτισμό σε κάθε ένα από αυτά, και μαζί με αυτόν αυξάνεται και η αγωνία μας, με τα συναισθήματά μας απέναντι σε αυτό που συμβαίνει να είναι αντικρουόμενα και να μην μπορούμε να διαλέξουμε μεριά, γιατί όλα φαντάζουν λάθος και την ίδια στιγμή, η σχέση τους έχει τέτοια δυναμική που φαντάζει απόλυτα σωστή, ακόμα κι αν πρέπει να πάει κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Από μια ιστορία με τέτοια θεματολογία, θα περίμενε κανείς περισσότερο δράμα, όμως η συγγραφέας την έχει χειριστεί με τέτοιο τρόπο όπου υπάρχει ισορροπία στην αφήγηση, δεν πέφτει στην παγίδα του μελοδράματος και της δακρύβρεχτης υπερβολής, εστιάζοντας, όχι τόσο στη συνθήκη, όσο στα πρόσωπα αυτής, αλλά και τα συναισθήματα που τους δημιουργούνται μέσω αυτής. Ως φυσικό επόμενο, υπάρχουν ορισμένες εκρήξεις που ίσως να μας κάνουν κάποιες στιγμές να σκεφτόμαστε πως οι πρωταγωνιστές βγαίνουν εκτός χαρακτήρα, αλλά στην πραγματικότητα, αντιδρούν απόλυτα φυσιολογικά, γιατί αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους: αντιδρούν ακραία σε ακραίες καταστάσεις, ειδικά αν αισθάνονται πως απειλούνται. Εν κατακλείδι, «Το κορίτσι των γενεθλίων» είναι ένα dark romance αργής καύσης, που θέτει πολλά ερωτήματα και μας φέρνει αντιμέτωπους με σοβαρά διλήμματα, το οποίο, όμως, απολαμβάνεις ένοχα –ή και όχι- από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Penelope Douglas
Μεταφραστής: Τουτουντζή Ουρανία
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2025
Αρ. σελίδων: 540
ISBN: 978-618-219-092-0