Συνοπτική περίληψη του έργου:Ο Benjamin Barker, ένας κουρέας που φυλακίστηκε άδικα για ένα έγκλημα που ποτέ δε διέπραξε, επιστρέφει στο Λονδίνο μετά από 15 χρόνια με μοναδικό του σκοπό να εκδικηθεί όλους εκείνους που τον κατηγόρησαν άδικα.
Ως Sweeney Todd πλέον, θα μάθει πως η γυναίκα του δηλητηριάστηκε κι ότι η κόρη του βρίσκεται στα χέρια του ανθρώπου που του κατέστρεψε τη ζωή.
Τότε θα συναντήσει την κυρία Lovett, την πρώην σπιτονοικοκυρά του που πάντα τον ήθελε ερωτικά, η οποία αποφασίζει να τον βοηθήσει στο δολοφονικό του έργο.

Προσωπική άποψη:Τα τελευταία χρόνια ο Tim Burton συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μετά απ’ αυτή την ταινία τον λάτρεψα! Για μια ακόμα φορά, βασισμένος στις ιδιαίτερες προσωπικές εμμονές του, ασχολείται μ’ έναν αντιήρωα με προσωπικά πάθη, ιδιομορφίες κι εμμονές που φαντάζει αταίριαστος με τον κόσμο γύρω του. Ίσως μιλάμε για την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά.

Η ιστορία έχει κεντρικό άξονα την εκδίκηση. Πολλές φορές αυτό το συναίσθημα αποτελεί κινητήρια δύναμη εξωθώντας τους ανθρώπους στα άκρα. Μπορεί όμως ένα τόσο ζωώδες ένστικτο να έχει καλή κατάληξη; Θα τολμούσα να πω πως όχι! Όπως έχει άλλωστε αποδείξει η ιστορία, όποιος επιζητά την εκδίκηση, καταστρέφεται από το ίδιο του το πάθος. Έτσι έχουμε λοιπόν μια τραγωδία! Για την ακρίβεια, μια αιματοβαμμένη τραγωδία.

Ο Todd είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος που η ζωή του στέρησε άδικα ότι αγαπούσε. Αυτό τον έχει αφήσει κενό, στο χολωμένο του πρόσωπο μπορεί να διακρίνει κανείς το μίσος και το πάθος για εκδίκηση και τα ξυράφια του γίνονται η δολοφονική προέκταση του χεριού του, μετατρέποντας το ταλέντο του σε διαστροφή. Απ΄ την άλλη η Lovett είναι μια πανούργα γυναίκα που τα σκληρά χρόνια της ανέχειας την έχουν κάνει πρακτική. Ξέρει να χειριστεί τον Todd και με μυστικά και ψέματα να συντηρεί τα δολοφονικά του ένστικτά, με απώτερο σκοπό να συντηρήσει τα δικά της ερωτικά και συναισθηματικά ένστικτα που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν αντίκρισμα.

Η μουσική του Sondheim είναι απλά μαγική! Όμορφη και στοιχειωτική ταυτόχρονα! Σε κάνει να βιώνεις το δράμα στην κορύφωσή του. Πνευματώδης και σοφιστικέ, δεν αποτελεί κάποιον από τους εμπορικούς του είδους, ίσως γιατί το κοινό δεν είναι σε θέση να τον δεχτεί. Το συγκεκριμένο αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό του έργο κι από τους τίτλους αρχής αρκετοί είναι εκείνοι που θα θεωρήσουν γνώριμη τη μελωδία που θ’ ακούσουν.

Μπορεί να είναι μιούζικαλ, αλλά μην έχετε στο νου σας ότι θα δείτε ή θ’ ακούσετε τα κλασσικά πιασάρικα μουσικοχορευτικά θέματα του τύπου. Ο Sondheim αντιμετωπίζει αυτό που κάνει ευλαβικά, παρουσιάζοντας τη θεατρική μουσική έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Μοιάζει με όπερα αλλά σα να είναι εμπνευσμένη από βιβλία τρόμου και μυστηρίου. Ωστόσο δεν αποστασιοποιείται από το συναίσθημα. Ο Todd πέραν της οργής, κρύβει μέσα του θλίψη και πόνο. Η Lovett το πάθος της ερωμένης και την αγάπη της μάνας. Η Joanna την απόγνωση της φυλακής της που ζητάει λύτρωση. Ο Toby αναζητάει το τρυφερό χάδι της μάνας κι ο Anthony ζει με τη λαχτάρα του εφηβικού έρωτα.

Για να μεταφερθεί το ομώνυμο μιούζικαλ στη μεγάλη οθόνη δε θα μπορούσε να τ’ αναλάβει ιδανικότερος σκηνοθέτης από τον Burton. Έμπνευση, αίμα και μαύρο χιούμορ δίνουν μια διαφορετική αισθητική σ’ αυτό το κλασσικό αριστούργημα. Γοτθική κλειστοφοβία κι αιματηρή ειρωνεία! Και το μεγαλύτερό του ίσως ταλέντο είναι, ότι ακόμα και μέσα από μια τόσο φρικιαστική ιστορία, καταφέρνει να βγάλει το κωμικό στοιχείο.

Η ταινία μοιάζει σχεδόν ασπρόμαυρη με ελάχιστα ξεθωριασμένα χρώματα να ξεχωρίσουν εδώ κι εκεί, αποπνέοντας κάτι απ’ τον αέρα παλαιότερων ταινιών τρόμου. Στο ίδιο μήκος κύματος βέβαια κινούνται και τα κοστούμια. Έτσι τονίζεται περισσότερο το κόκκινο του αίματος, το οποίο δεν είναι σαδιστικό, ούτε άχρηστο. Αποτελεί μέρος του κόσμου στον οποίο ζουν οι ήρωες. Μπορεί ορισμένες στιγμές να μην το κοιτάς εύκολα, δε μπορείς όμως να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την οθόνη. Έξυπνα όμως ο Burton δίνει στον θεατή κι ορισμένα λαμπερά χρωματισμένα flashback έτσι ώστε να δοθούν στον θεατή εξηγήσεις από το παρελθόν των ηρώων που οδήγησαν στις μετέπειτα φαντασιώσεις τους, δικαιολογώντας σ’ ένα βαθμό τη βιαιότητά τους, όπως μια πιο φωτεινή νότα έχουν και τα όνειρα που κάνουν για το μέλλον.

Σε μια κανιβαλιστική κοινωνία, ο Todd κι η Lovett αναγκάζουν τον κόσμο να κανιβαλίσει κυριολεκτικά. Αυτό μπορεί να σοκάρει, αποτελεί όμως μέρος της πραγματικότητάς τους που δεν ωραιοποιεί τα πράγματα. Ο Todd περιφέρεται σαν ένα άψυχο σώμα, σκοτώνοντας όχι μόνο για να εκδικηθεί όσους τον έβλαψαν, αλλά και όλους αυτούς που συμβάλλουν στη σαπίλα του συστήματος γύρω του, κάνοντας την ιστορία ν’ αποκτά πολιτικές προεκτάσεις. Αυτό ωστόσο δεν σταματάει να τον κάνει συμπαθή στα μάτια μας ούτε για μια στιγμή, συμπονώντας τον για το δράμα του μέχρι το τέλος, παρά που ο πόθος για εκδίκηση τον έχει τυφλώσει.

Αν κάτι προκαλεί απίστευτη αίσθηση είναι τα σκηνικά κι οι καλαίσθητες οπτικές γωνίες. Τα σκηνικά που χρησιμοποιήθηκαν αποτυπώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σαπίλα και το σκοταδισμό που επικρατούσε στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Ο Ferrety, έχοντας ξαναδουλέψει εξαιρετικά με το γοτθικό στυλ στο “Interview With The Vampire”, δημιουργεί, όχι κάτι το απόλυτα ρεαλιστικό, αλλά πανέμορφα στυλιζαρισμένο. Άλλωστε μιλάμε για ένα μύθο, οπότε η πραγματικότητα μπορεί ν’ απέχει και λίγο.

Ο Depp στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του. Κανένας άλλος δε θα μπορούσε να ήταν στη θέση του. Άλλωστε, μαζί με τον Burton έχουν αποδείξει ότι κάνουν θαύματα. Μια ολοκληρωμένη ερμηνεία γεμάτη πάθος και γοητεία. Ακόμα και στο ρόλο ενός παρανοϊκού καταφέρνει να σαγηνέψει, εκπέμποντας έναν αρρωστημένο ερωτισμό. Στην ερμηνεία του μπορεί να διακρίνει κανείς την τραγικότητα του ήρωα. Δεν είναι τενόρος και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να γίνει. Κι αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει! Η διαφορετικότητά του! Βαρύτονη φωνή, καθαρή χροιά και κορυφαία συναισθηματική δύναμη (αν και φέτος δεν πάρει Oscar θα πηδήξω από τον πέμπτο).

Η Helena Bonham Carter, σύζυγος του Burton, απέδειξε και στο τελευταίο “Harry Potter” ότι το gothic στυλ της πάει. Φωνητικά μπορεί να μην είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ωστόσο η παρουσία της μαγνητίζει κι ερμηνευτικά είναι εξαιρετική. Μέσα από κάθε βλέμμα της μπορείς να δεσμεύσεις ότι ακριβώς αισθάνεται εκείνη την ώρα. Ο Alan Rickman έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως του πάνε οι ρόλοι του κακού. Κι αυτή τη φορά γίνεται πιο αντιπαθητικός από ποτέ. Απ’ τις καλύτερες στιγμές του το ντουέτο του με τον Todd, τόσο τρυφερό προς τις γυναίκες που και οι δυο τους τόσο αγάπησαν και τους οδήγησαν στις πιο φρικτές τους πράξεις, ερμηνευμένο από καθαρά αντικρουόμενες πλευρές.

Θα ήθελα όμως να κάνω και μια μικρή αναφορά στον μικρό Edward Sanders. Αρχικά ο ρόλος του Toby δε μου φάνηκε ζωτικής σημασίας. Αυτό μέχρι λίγο πριν πέσει η αυλαία, αποδεικνύοντας πως αυτός που δεν περιμένεις μπορεί ν’ αποτελέσει τον κομβικό ρόλο που θα οδηγήσει τα πράγματα εκεί που πρέπει. Το βλέμμα του στην τελευταία σκηνή με αιχμαλώτισε, μια σκηνή που για ‘μένα αποτελεί μια απ’ τις ωραιότερες και καλλιτεχνικά πιο πλήρης που έχω δει ποτέ.

Πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά σε μια παραγωγή σαν κι αυτή. Ωστόσο ο Burton εστίασε εκεί που έπρεπε και το αποτέλεσμα συναρπάζει. Ένα μαύρο μιούζικαλ που μπορεί να συγκλονίσει ακόμα κι αυτούς που δεν είναι λάτρεις του είδους. Μια απόλυτη ταινία για τον σύγχρονο κινηματογράφο, που συγκινεί, τρομάζει, ανατριχιάζει, προβληματίζει. Όμορφα παράξενο κι ιδιόμορφο, μοιάζει αιρετικό εν συγκρίσει με άλλα του είδους, αποτελώντας όμως ένα απ’ τα πιο όμορφα θεάματα που θα μπορούσαν ν’ αντικρίσουν τα μάτια μας. Παρά τη βιαιότητα των ηρώων, τους φόνους και το χάος, το έργο μιλάει για αγάπη. Άλλωστε πολλές φορές οι πιο βίαιες παρορμήσεις μας, έχουν σαν εναρκτήρια βάση τα πιο αγνά και τρυφερά μας αισθήματα. Δείτε το σινεμά, γιατί μια τέτοια εμπειρία είναι κρίμα να μην τη ζήσετε στη μεγάλη οθόνη.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Sweeny Todd: Ο Φονικός Κουρέας Της Οδού Φλιτ
Είδος: Μιούζικαλ
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Jamie Campbell Bower, Edward Sanders, Jayne Wisener, Timothy Spall, Sacha Baron Cohen, Laura Michelle Kelly
Μουσική: Stephen Sondheim
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 117’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:http://www.sweeneytoddonbroadway.com/