Μία από τις πλέον αγαπημένες μου manga artists είναι η Aya Sakyou, γνωστή κατεξοχήν για την σειρά yaoi manga της "Kuroneko Kareshi", για την οποία κι έχουμε μιλήσει στο παρελθόν. Έτσι, λοιπόν, ψάχνοντας μια μέρα για τυχόν ανανεώσεις της αγαπημένης μας αυτής σειράς, βρήκα ένα one shot manga της ίδιας το οποίο, φυσικά, και έσπευσα να διαβάσω αμέσως. Τι να κάνω που η αναμονή στις δημόσιες υπηρεσίες είναι μεγάλη και έχω τσάμπα πρόσβαση στο internet... παρασύρομαι η γυναίκα. Τέλος πάντων, το one shot αυτό των 56 σελίδων που ακούει στον τίτλο "Toshigoro no Otokonoko to Are", δημοσιεύτηκε το 2013 σε δύο δόσεις, όσα δηλαδή είναι και τα chapter του, στο περιοδικό "Chara Selection" των εκδόσεων Tokuma Shoten.

Η ιστορία μας θέλει τον Sakurai να συλλαμβάνεται την ώρα του εγκλήματος από τον συμμαθητή και φίλο του, Shinohara. Ποιο είναι το έγκλημά του; Το ότι παρακολουθούσε μια πορνό ταινία και παράλληλα αυνανιζόταν, χωρίς προφανώς να έχει λάβει τις απαραίτητες προφυλάξεις με σημαντικότερη όλων, να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου του. Ο καημένος ο Sakurai νιώθει τελείως ρόμπα, παρ' όλα ταύτα όλα φαίνεται να κυλούν ομαλά και φυσιολογικά αφού κανένας από τους δυο τους δεν συζητάει το περιστατικό μετά που συμβαίνει. Βέβαια, το να προσποιείσαι πως κάτι δεν συνέβη ποτέ, δεν αναιρεί την πραγματικότητα και έτσι, το θέμα έρχεται στην επιφάνεια με απρόσμενα αποτέλεσμα και για τις δύο πλευρές που ανακαλύπτουν πως έχουν επιθυμίες που δεν γνώριζαν και που δεν μπορούν να ελέγξουν.

Το story είναι λίγο πεζό αλλά πιθανολογώ πως παρ' όλα ταύτα, πολλά αγόρια ειδικά στην εφηβεία με τις ορμόνες να βαράνε κόκκινο, θα έχουν ζήσει κάτι ανάλογο. Μπορεί να μην τους έχει πιάσει στα πράσα ο κολλητός τους, αλλά η μητέρα, ο πατέρας ή αδερφός τους, αλλά κάτι ανάλογο θα έχουν ζήσει. Για τα κορίτσια, τώρα, δεν αποκλείεται αλλά το θεωρώ λιγότερο πιθανό. Όπως και να 'χει, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι πως η συγκεκριμένη ιστορία δεν θα έπρεπε να είναι τόσο μικρή σε έκταση γιατί πάνω που πάει να μας δώσει κάτι σε θέμα εξέλιξης, εκεί ακριβώς είναι που φτάνει στο τέλος της και αυτό είναι το λιγότερο απογοητευτικό. Δεν λέω πως σαν σύλληψη ιδέας είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά θα μπορούσε να αναπτυχθεί και δεν καταλαβαίνω γιατί η ίδια η δημιουργός δεν προχώρησε τουλάχιστον στην δημιουργία ενός τεύχους.

Σχεδιαστικά δεν μπορώ να πω κάτι, ούτε να βρω κάποιο ψεγάδι καθώς η δουλειά της Sakyou είναι αναμφισβήτητα εξαιρετική και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απλά και μόνο ξεφυλλίζοντας κάποιο από τα manga της. Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα το ήθελα λιγάκι πιο τολμηρό. Ίσως όχι τόσο ακραίο όσο μας έχει συνηθίσει, αλλά να μου δώσει κάτι περισσότερο από απλά πρώτα μπαλαμουτιάσματα. Κι εδώ επανέρχομαι στο θέμα της βιασύνης και της έλλειψης περιθώριο για ανάπτυξη της πλοκής. Τι θα της στοίχιζε να χαλάσει μερικές σελίδες παραπάνω για να μας ικανοποιήσει κι εμάς; Τίποτα, εκτός ίσως από το μελάνι που θα ανάλωνε για να κάνει κάτι τέτοιο. Βέβαια, για μια 20λεπτη απόδραση, είναι μια χαρά ευχάριστο ανάγνωσμα αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν θα το θυμόμαστε ως ένα από τα αλησμόνητα.