Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Φωλιασμένη ανάμεσα σε πανέμορφα βουνά, η ειδυλλιακή αυτή κωμόπολη είναι μια σύγχρονη Εδέμ, αν παραβλέψουμε τον ηλεκτροφόρο φράχτη και το συρματόπλεγμα, τους ελεύθερους σκοπευτές που φρουρούν άγρυπνα όλο το εικοσιτετράωρο και την αμείλικτη παρακολούθηση που καταγράφει κάθε λέξη και κίνηση.
Κανείς από τους κατοίκους δεν γνωρίζει πώς έφτασε εκεί. Τους λένε πού θα δουλέψουν, πώς θα ζήσουν και ποιον να παντρευτούν. Μερικοί πιστεύουν ότι έχουν πεθάνει. Άλλοι ότι είναι παγιδευμένοι σε ένα ακατανόητο πείραμα. Όλοι ονειρεύονται κρυφά να φύγουν, αλλά όσοι το τολμούν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φρίκη.
Ο Ήθαν Μπερκ έχει δει τον κόσμο έξω από το Πάινς. Είναι ο σερίφης και ένας από τους λίγους που γνωρίζουν την αλήθεια: Το Γουέιγουορντ Πάινς δεν είναι απλώς μια πόλη. Αυτό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του φράχτη είναι ένας εφιάλτης πέρα από κάθε φαντασία.

Προσωπική άποψη:
Δεν έχω λόγια... Πού να τα βρω, η γυναίκα; Το μόνο που σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές είναι πως θα έπρεπε να το πάρω απόφαση και να μην διαβάζω τις συνέχειες των σειρών όπου δεν μου άρεσε το πρώτο τους βιβλίο. Αλλά έλα που η επαγγελματική μου ιδιότητα και η περιέργειά μου υπερισχύουν όλων των άλλων ενστίκτων -ακόμα κι αυτών της επιβίωσης- και σε κάθε ανάλογη περίπτωση κάνω το ίδιο, μοιραίο λάθος. Ναι, φίλοι μου! Μετά την "Πόλη" του Crouch, όπου μετά βίας κατάφερα να επιβιώσω, πήρα τη μεγάλη απόφαση να προχωρήσω στην ανάγνωση του δεύτερου μέρους της σειράς, με την κρυφή ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτέρευαν. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ, αλλά μετά από τις αρκετές κακές κριτικές που πήρε ο συγγραφέας, πίστευα πως θα προσπαθούσε λίγο περισσότερο. Αμ δε...

Όπως έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν, ο Crouch είναι σαφέστατα επηρεασμένος από το λογοτεχνικό έργο και το ύφος του King, το οποίο και έχει προσπαθήσει να υιοθετήσει και να το προσαρμόσει στα δικά του μέτρα, αλλά χωρίς επιτυχία. Οι περισσότεροι τον χαρακτηρίζουν ως το νέο Koontz και αυτό ίσως να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ο Koontz μας έχει απογοητεύσει περισσότερες φορές από τον King και με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. Μπορεί να μην ανήκω στους μανιακούς λάτρεις του King, αλλά σε σύγκριση με τον Koontz, και τώρα με τον Crouch, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως βρίσκεται έτη φωτός μπροστά. Όπως έχετε καταλάβει, φλυαρώ ακατάπαυστα αυτή τη στιγμή για κάτι που θεωρητικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το βιβλίο, αν και στην πραγματικότητα σχετίζεται άμεσα με την προσέγγιση του είδους, τους ύφους αλλά και με την αξία που αυτό μπορεί να έχει ή όχι, στον κόσμο της λογοτεχνίας τρόμου.

Στο προκείμενο, τώρα, μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, και τη γνώση που πλέον έχει αποκομίσει ο Ήθαν για το τι αντιπροσωπεύει το Πάινς και του τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη που το περιφράζουν, θα περιμέναμε μια πιο συναρπαστική και περιπέτειώδη εξέλιξη. Αντ' αυτού, το μόνο που κάνουμε, είναι να γινόμαστε μάρτυρες της ανικανότητας -στην πραγματικότητα- του Ήθαν να διαχειριστεί τη γνώση αυτή και να πορευτεί αναλόγως. Παράλληλα, ο συγγραφέας χειρίζεται εντελώς λανθασμένα τους χρόνους της εξέλιξης της ιστορίας του, μακρυγορώντας χωρίς να υπάρχει λόγος, στερώντας παράλληλα τα όποια ψήγματα ρεαλιστικότητας μπορεί να έκρυβε η όλη ιστορία πίσω από την δηθενιστική τρομολαγνεία της και την προσπάθεια καλλιέργειας τρόμου που μονάχα ένα νήπιο θα μπορούσε να αισθανθεί -όπου ακόμα και γι' αυτό έχω τις επιφυλάξεις μου.

Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με συναισθηματική κενότητα, παντελή απουσία εκπλήξεων και ανατροπών, χαρακτήρες που όχι απλά είναι αδιάφοροι αλλά φτάνουν στο σημείο να γίνονται άκρως εκνευριστικοί, και ένα δήθεν κλίμα τρόμου και μυστηρίου που δεν καταφέρνει να συντηρηθεί με κανέναν τρόπο, ειδικά εφόσον πλέον γνωρίζουμε την πλήρη αλήθεια που ούτε τόσο τρομακτική είναι -ή, τουλάχιστον, δεν μας μεταφέρεται με τέτοιον τρόπο ώστε να την αισθανθούμε έτσι-, ούτε τόσο ευφάνταστη ώστε να πούμε πως το όλο concept μπορεί να κερδίσει κάποιους από τους χαμένους πόντους του. Ένω υπάρχει μια καλή δομή και οι βάσεις της ιστορίας θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί μέσα από το πρίσμα μιας επιστημονικής τοποθέτησης -έστω κι αν δεν ήταν στον απόλυτο βαθμό ρεαλιστική- προκαλώντας την αγωνία και το ενδιαφέρον μας, τίποτα από αυτά δεν αξιοποιείται και προσωπικά, όσο και να θέλω να ελπίζω σε ένα δυνατό φινάλε, αδυνατώ να το κάνω.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Blake Crouch
Μεταφραστής: Αλεξίου Δημήτρης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-960-364-837-6