"Γράμμα στον Κωστή" της Ξένιας Καλογεροπούλου

Να γράφεις επί έναν χρόνο ένα γράµµα στον αγαπηµένο σου που «έφυγε» σηµαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως µε κάποιον τρόπο καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Αυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Καλογεροπούλου τον Οκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Κωστή Σκαλιόρα. Πέτυχε όµως πολύ περισσότερα. Καθώς ανασύρει µνήµες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Κωστή, η Ξένια Καλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει µπροστά µας µια Ελλάδα που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Κωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του ’40 και του ’50, η εµπορική κινηµατογραφική παραγωγή και το µη εµπορικό θέατρο της δεκαετίας του’60, η εφταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Κι ύστερα, ο χρόνος κυλάει κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται µέσα απ’ τις δεκαετίες για να συναντήσει το παρόν µας, φέρνοντας µαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.
Η Ξένια Καλογεροπούλου, γνωστή σε όλους µας από τον κινηµατογράφο και την πολύπλευρη προσφορά της στο παιδικό θέατρο, αρχίζει να γράφει ένα «γράµµα» στον σύζυγό της Κωστή Σκαλιόρα, µεταφραστή και κριτικό θεάτρου και κινηµατογράφου, την εποµένη του θανάτου του. Για πάνω από έναν χρόνο απευθύνεται στον αγαπηµένο της σύντροφο, καταργώντας την απουσία του και ανοίγοντας σε όλους εµάς την αυλαία µιας πιο προσωπικής, πιο άγνωστης πτυχής της ζωής της. Με όχηµα την τρυφερή γλαφυρότητα που διακρίνει τη γραφή της Ξένιας, στις σελίδες αυτού του ιδιότυπου «γράµµατος» ο αναγνώστης θα κάνει ένα µεγάλο ταξίδι από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 ως το παρόν.

"Ο αληθινός Τρικεράτωψ φοβάται;" του Βαγγέλη Ηλιόπουλου

Τελικά είναι αληθινός ο Αληθινός Τρικεράτωψ; Και στ’ αλήθεια δε φοβήθηκε καθόλου να τα βάλει µε αυτούς που κορόιδευαν τον Πάρη στο σχολείο; Ποιος µπορεί να απαντήσει; Μόνο ο ίδιος ο Πάρης, που σε αυτή την απροσδόκητη φιλία βρήκε τη δύναµη που χρειαζόταν για να σταµατήσει τον σχολικό εκφοβισµό και να βρει φίλους στην τάξη, φίλους που δεν τους ένοιαζε καθόλου αν δεν έλεγε το ρο ή αν ήταν ο καινούριος στο σχολείο.








"Ήμισυ του παντός" της Δήμητρας Κολλιάκου

Mια κοπέλα πηγαίνει να καθαρίσει ένα σπίτι στα βόρεια προάστια, αλλά οι ηλικιωµένοι ένοικοι –ο άντρας Έλληνας και η γυναίκα Γεωργιανή– της κλείνουν κατάµουτρα την πόρτα. Έτσι γνωρίζεται µε τον Μίλτο, τον µεσήλικα γιο, που, καλλιεργηµένος και διακριτικός, στην αρχή την κερδίζει. Όσο όµως η σχέση τους προχωρεί, τόσο τα πράγµατα παίρνουν διαστάσεις που την ξεπερνάνε. Είναι ο Μίλτος που σιγά σιγά της επιβάλλει τον ρόλο της µεσολαβήτριας για να συνεννοηθεί µε τον ψυχικά άρρωστο πατέρα του και την ξένη µητριά του ή εκείνη από µόνη της διαλέγει αυτό τον ρόλο; Η ανάµειξή της στα οικογενειακά του Μίλτου γίνεται αφορµή για µια ανασκαφή του παρελθόντος µε κυριότερο αντίπαλο τη µνήµη, που αποδεικνύεται επικίνδυνα επιλεκτική, όσο και ακριβής.