Ai wo Utau Yori Ore ni Oborero! Vol. 4:
Σε αυτό το 4ο τεύχος της σειράς, το οποίο αποτελείται από 7 πλούσια κεφάλαια, γέλασα όσο με κανένα άλλο μέχρι αυτή τη στιγμή. Τα πρώτα 4 κεφάλαια θα λέγαμε πως κινούνται σε ένα εορταστικό πλαίσιο, με τους ήρωές μας να περνάνε το χρόνο τους στα σχολικά Φεστιβάλ των δύο σχολείων στα οποία ανήκουν, όπου και μας χαρίζουν μπόλικες κωμικές και τραγελαφικές στιγμές, με δεκάδες ευτράπελα να λαμβάνουν χώρα, τα οποία δεν μας αφήνουν άντερο. Μπορεί η πλοκή να μην έχει τραγικές εξελίξεις, αλλά καμιά φορά το να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά διαβάζοντας μία ιστορία, μπορεί να αποδειχτεί αρκετό, όπως ακριβώς στην προκειμένη περίπτωση. Τα επόμενα 3 κεφάλαια είναι κάπως πιο σοβαρά, με το πρώτο εξ αυτών να σχετίζεται με την προσπάθεια του Akira να προστατέψει τη θέση του συγκροτήματος της Mizuki, στο οποίο ανήκει και ο ίδιος, ενώ τα επόμενα είναι η αρχή ενός κεφαλαίου αντιζηλίας στην όλη ιστορία, με τον Akira να πρέπει να αντιμετωπίσει έναν απρόσμενο εχθρό που εποφθαλμιά τη θέση του στην καρδιά της Mizuki και όχι μόνο. Πρέπει να παραδεχτώ πως το σχέδιο αυτού του τεύχους είναι το καλύτερο μέχρι τώρα, κάτι που ίσως να οφείλεται στο ότι επειδή δεν υπάρχει μεγάλη σεναριακή εξέλιξη στο σύνολο του τόμου, επιτρέπει μεγαλύτερα καρέ τα οποία αποτυπώνονται με περισσότερη λεπτομέρεια. Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα τεύχος άκρως διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό, που μας φτιάχνει τη διάθεση, αλλά και που στο κλείσιμό του καταφέρνει να μας προσφέρει μια κάποια ανατροπή που μας βάζει στην πρίζα, εν αναμονή όσων πρόκειται να ακολουθήσουν στο επόμενο τεύχος της σειράς, που είναι και το τελευταίο σε αυτόν τον πρώτο κύκλο της.

Ai wo Utau Yori Ore ni Oborero! Vol. 5:
Το 5ο και τελευταίο τεύχος της πρώτης ενότητας της σειράς -γιατί ακολουθεί και ένα sequel- αποτελείται από 5 κεφάλαια και θα λέγαμε πως είναι κάπως πιο συναισθηματικό και πιο έντονα φορτισμένο, από διάφορες απόψεις. Το πρώτο κεφάλαιο κλείνει την ενότητα του ανταγωνισμού και της αντιζηλίας του Akira με τον αντίπαλό του που γνωρίσαμε στο προηγούμενο τεύχος, αν και κάπως χλιαρά και άνευρα δεδομένης της ήδη υπάρχουσας ανάπτυξης της ιστορίας, που θα μπορούσε η δημιουργός να την είχε χειριστεί κάπως καλύτερα. Από 'και και έπειτα, τα υπόλοιπα κεφάλαια σχετίζονται καθαρά με την σχέση ανάμεσα στους Mizuki και Akira, αλλά και στα πραγματικά αισθήματα που έχουν ο ένας απέναντι στον άλλον. Μαθαίνουμε πράγματα για το παρελθόν του Akira, πως γνώρισε και πως ερωτεύτηκε τη Mizuki, αλλά και πως ήταν για τον ίδιο -σε όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής του- το να πρέπει να αντιμετωπίζει τον τρόπο που με την σειρά του τον αντιμετώπιζε ο κόσμος όλος, εξαιτίας της εξωτερικής, παραπλανητικής του εμφάνισης που δημιουργούσε διαφορετικές εντυπώσεις από αυτές που θα έπρεπε στην πραγματικότητα. Καμία σχέση δεν είναι εύκολη, πολύ περισσότερο στην εφηβεία, και ακόμα περισσότερο όπως σε περιπτώσεις σαν την συγκεκριμένη, οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες και φαντάζουν αξεπέραστες. Βέβαια, η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται με όμορφο και αρκετά βαθιά συναισθηματικό τρόπο, αποδεικνύοντας στο τέλος πως δεν έχει σημασία τι πιστεύουν και τι λένε οι γύρω σου, αλλά τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου και τις αποφάσεις σου, που μπορούν να κάνουν τους άλλους να δουν τις καταστάσεις ως έχουν και όχι όπως φαντάζονται ότι έχουν.