Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δεκαετία 1960, Ήπειρος. Η ζωή του Αντώνη Κόκκινου σημαδεύεται από μια άγρια καταιγίδα που ξεσπά την ημέρα της γέννησής του στη μέση ενός χωραφιού. Πριν νιώσει το χάδι της εξασθενημένης μάνας, οι πρώτες σταγόνες που πέφτουν πάνω στο γυμνό ματωμένο κορμάκι του τον δένουν μαζί τους για πάντα. Από εκείνη τη στιγμή η μοίρα τού γυρίζει την πλάτη. Τα πρώιμα χρόνια του στο χωριό χαράζονται από περιφρόνηση και προβλήματα που δεν αρμόζουν σ’ ένα παιδί. Οι συνθήκες τον αναγκάζουν στα δεκαπέντε του να ξενιτευτεί στην Αμερική με έναν σκοπό: να γίνει πλούσιος. Σύντομα αντιλαμβάνεται πως δουλεύοντας σκληρά και κάτω από άθλιες συνθήκες το όνειρό του να αποκτήσει λεφτά θα παραμείνει όνειρο. Η γνωριμία του με μια πάμπλουτη αλλά πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα θα τον βάλει στα καλά σαλόνια της Νέας Υόρκης. Από εκεί και μετά η ζωή του αλλάζει. Προς το καλύτερο ή χειρότερο; Ο Τόνυ Ρεντ πλέον δεν έχει καμία σχέση με το αθώο παρελθόν του. Οι συνθήκες τον μετατρέπουν σ’ έναν άνδρα στυγνό, χωρίς συναισθήματα, έλεος και αγάπη για κανέναν. Το μόνο κοινό σημείο με εκείνο το αγνό Ελληνόπουλο που άφησε πίσω του είναι ένα πράγμα: Κάθε φορά που βρέχει του αρέσει να γίνεται μούσκεμα, νιώθοντας έτσι το χάδι της μάνας που δε γνώρισε ποτέ.

Προσωπική άποψη:
Ήταν το 2003 όταν "Ο γιος της βροχής" της Χρυσηίδας Δημουλίδου πρωτοκυκλοφόρησε στην αγορά από τις εκδόσεις Λιβάνη και φέτος, δώδεκα χρόνια μετά, επανακυκλοφορεί με νέο -ομολογουμένως πολύ ωραίο- εξώφυλλο. Είναι ένα από τα βιβλία εκείνα που στην εποχή του είχε προκαλέσει αρκετά μεγάλη αίσθηση, ίσως γιατί να ήταν κάπως τολμηρό για τα δεδομένα της εποχής εκείνης που είχε συνηθίσει ορισμένα πράγματα να παρουσιάζονται με πιο συγκαλυμμένο τρόπο, τουλάχιστον όσον αφορά την ελληνική λογοτεχνία. Φέτος, πάλι συζητήθηκε αρκετά, πριν καν ακόμα επανακυκλοφορήσει, και αυτό επειδή πολλοί θεώρησαν πως ο Δάμος και η ιστορία του στο "Μάτι του Βοριά", παρουσιάζουν αρκετά κοινά σημεία με την ιστορία του Αντώνη στο "Γιο της βροχής". Εν μέρει, καταλαβαίνω προς τι η σύγχυση αλλά από την άλλη, νομίζω πως εκεί που ξεκινάνε οι ομοιότητές τους, ξεκινάνε και οι διαφορές τους.

Ο Αντώνης γεννιέται σε ένα χωράφι σε κάποιο χωριό στην Ήπειρο, την δεκαετία του '60. Το πρώτο πράγμα που θα νιώσει ερχόμενος σε αυτόν τον κόσμο, είναι οι σταγόνες της βροχής. Το δεύτερο, η απόρριψη του πατέρα του, αφού τον θεωρεί υπεύθυνο για το θάνατο της μητέρας του, η οποία και ξεψύχησε τρεις μέρες μετά τη γέννα του. Η αδερφή του θα είναι εκείνη που θα αναλάβει να τον μεγαλώσει και ο Αντώνης, επί της ουσίας, ποτέ δεν θα νιώσει την στοργή και την τρυφερότητα της οικογένειας, κάτι που θα τον οδηγήσει στην απόφαση, στα δεκαπέντε του μόλις χρόνια, να φύγει από την Ελλάδα και να αναζητήσει την τύχη του στην Αμερική. Και όπως κάθε νέος εκείνα τα χρόνια, ονειρεύεται να αποκτήσει πολλά λεφτά και να φτιάξει μια νέα ζωή. Και πράγματι, εργάζεται σκληρά για να το πετύχει αυτό, στην αρχή τουλάχιστον, μέχρι που γίνεται ζιγκολό και από εκεί, ο προστατευόμενος μιας πλούσιας κυρίας. Τα χρόνια περνάνε, ο Αντώνης αλλάζει και επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τίποτα δεν έχει απομείνει από αυτό που ήταν κάποτε, εκτός από την κρυφή του λαχτάρα για το μητρικό χάδι που βρίσκει στις σταγόνες της βροχής.

Ουσιαστικά, το βιβλίο μοιάζει σαν να χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη είναι σαφώς πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την δεύτερη, καθότι περισσότερο περιπετειώδης αλλά και με ισχυρότερο νεύρο στην αφήγηση. Η δεύτερη από την άλλη, εξελίσσεται με πιο αργούς ρυθμούς και λέγαμε πως είναι κάπως επίπεδη, ίσως και μονότονη στα σημεία, αφού δεν γινόμαστε μάρτυρες κάποιας μεγάλης ανατροπής ή συγκλονιστικής εξέλιξης που θα μπορούσε να μας ταράξει. Παρ' όλα ταύτα, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως είναι ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο κείμενο που παρά τις όποιες αδυναμίες του ρέει αβίαστα, προσφέροντας στον εκάστοτε αναγνώστη μερικές ώρες χαλαρωτικής ανάγνωσης, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ισχυριστεί στο τέλος πως το βιβλίο αυτό επηρέασε την κοσμοθεωρία του, κάτι που νομίζω πως ισχύει για τα πολύ παλιά βιβλία της κυρίας Δημουλίδου, και ίσως να φταίει η αρκετά περιορισμένη έκταση του κειμένου σε όλο αυτό.

Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως -προσωπικά- βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον ως χαρακτήρα τον Αντώνη, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται ο χαρακτήρας του και διαπλάθεται η ψυχολογία του μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Από ένα αθώο παιδί που δεν έφταιξε σε τίποτα, και που αν είχε μεγαλώσει με αγάπη θα μπορούσε να έχει γίνει ένας διαφορετικός άνθρωπος, μεταμορφώνεται σε ένα άδειο κέλυφος χωρίς αισθήματα, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πετύχει τους στόχους του με όποιο κόστος. Ακόμα κι έτσι, όμως, μπορούμε κάτω από την επιφάνεια του χαρακτήρα του να διακρίνουμε τα μικρά εκείνα ψήγματα του παιδιού που ήταν κάποτε, και που δεν ζητάνε τίποτα άλλο παρά μονάχα ένα χάδι τρυφερό που θα μπορέσει να απαλύνει τον πόνο του και να γιατρέψει τις πληγές της καρδιάς και της ψυχής του που κανέναν δεν άφησε ποτέ να δει.

Σαφώς και δεν πρόκειται για το καλύτερο βιβλίο της κυρίας Δημουλίδου, ωστόσο, πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον και ευχάριστο ανάγνωσμα που, όπως πάντα, είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Ίσως, αν η πλοκή ήταν λίγο πιο εκτεταμένη και καλοδουλεμένη, έτσι ώστε να μας προσφέρει μεγαλύτερες ανατροπές που θα κορύφωναν την αγωνία μας, να μπορούσαμε να κάνουμε μια διαφορετική συζήτηση αυτή τη στιγμή. Παρ' όλα ταύτα εκτιμώ την σκιαγράφηση του κεντρικού της ήρωα, που με έναν περίεργο τρόπο άγγιξε αρκετές φορές τις ευαίσθητες χορδές μου, αλλά και το πολύ δυνατό και συγκινητικό τέλος της ιστορίας του που δεν κρύβω πως με έκανε να δακρύσω και να ταυτιστώ μαζί του.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 344
ISBN: 978-618-01-0971-9