Ο Antoon Krings είναι γνωστός συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ο οποίος γεννήθηκε το 1962 στο Φουρμί της Γαλλίας από μητέρα Γαλλίδα και πατέρα Δανό. Σπούδασε γραφιστικές τέχνες στην Ανώτατη Σχολή Γραφικών Τεχνών, αλλά το 1989 πήρε την απόφαση να αφοσιωθεί στο γράψιμο και στην εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Το 1994 άρχισε να σχεδιάζει για την παιδική σειρά του εκδοτικού οίκου Gallimard. Τον επόμενο χρόνο δημιούργησε τη σειρά Drôles de Petites Βêtes (ελληνική απόδοση: Τα Ζουζουνάκια) η οποία έγινε διάσημη και αριθμεί περισσότερους από 60 τίτλους, ενώ κυκλοφόρησε και σε τρισδιάστατα κινούμενα σχέδια. Το 2010 του απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερου εικονογράφου στο 22o Φεστιβάλ Κόμιξ του Sollies. Φέτος, οι εκδόσεις Παπαδόπουλος φέρνουν στη χώρα μας τα πέντε πρώτα βιβλία της νέας του σειράς με πρωταγωνιστή "Το μικρό λυκάκι", που μας υπόσχεται σημαντικά μαθήματα ζωής μέσα από διασκεδαστικές περιπέτειες, μοναδικά εικονογραφημένες από τον ίδιο.

Το μικρό λυκάκι και η βοσκοπούλα:
Το μικρό λυκάκι μέσα από την ιστορία αυτή αποδεικνύει πως η διαφορετικότητα δεν είναι αρκετή για να κρατήσει μακριά δύο ανθρώπους που τα βρίσκουν, που έχουν κοινά σημεία αλλά που, κυρίως, βρίσκουν μέσα στην διαφορετικότητά τους στοιχεία που αλληλοσυμπληρώνονται δημιουργώντας κάτι το ολοκληρωμένο. Κανένα πλάσμα πάνω σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι περιττό, κανένας δεν είναι βάρος στον άλλο, αρκεί να έχουμε ανοιχτή καρδιά έτσι ώστε να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον έτσι όπως είναι, γι' αυτό ακριβώς που είναι, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό σεβασμό, κατανόηση, αλλά και δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους μας.

Το μικρό λυκάκια και οι μέλισσες:
Σε μια εποχή που ο κόσμος είναι μαθημένος να παίρνει χωρίς να δίνει κάτι σε αντάλλαγμα, το μικρό λυκάκι έρχεται να μας θυμίσει την σημασία και την αξία του "δούναι και λαβείν" και του πόσο σημαντικό είναι να το ακολουθούμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Το να απαιτούμε πράγματα γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να τα έχουμε, είναι το πλέον εύκολο, όμως ηθικά δεν είναι το πλέον σωστό. Ίσως, λοιπόν, να πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας την αξία της προσφοράς και του πόσο πιο όμορφα σε κάνει να αισθάνεσαι το να προσφέρεις από το να δέχεσαι, αλλά και πόσο πιο ουσιαστικό είναι όταν συμβαίνει αυτό, επιτρέποντας όχι μόνο στη ζωή μας να λειτουργήσει ομαδικά και κατά συνέπεια καλύτερα, αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη.

Το μικρό λυκάκι και ο κακός λύκος:
Το να πειράζουμε τους άλλους μπορεί να είναι διασκεδαστικό, και το να τους "χτυπάμε" στα αδύνατα σημεία τους μπορεί να είναι πηγή γέλιου. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο καθένας έχει τις προσωπικές του αδυναμίες, τους φόβους και τα άγχη του, ανάμεσά τους κι εμείς οι ίδιοι. Το μικρό λυκάκι, με τη βοήθεια των νυχτόβιων ζώων του δάσους, μας δίνει ένα μεγάλο μάθημα που δεν είναι άλλο από το ότι πρέπει να διαχειριζόμαστε τις φοβίες και να μην τις αφήνουμε να μας ελέγχουν, αλλά και πως οι έννοιες της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού είναι από τις πιο σημαντικές που θα γνωρίσει ποτέ ένας άνθρωπος στη ζωή του, καλώντας μας να τις υιοθετήσουμε και να τις αναπτύξουμε, έτσι ώστε να είμαστε πιο ολοκληρωμένοι και να στεκόμαστε ως καλύτεροι άνθρωποι απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Το μικρό λυκάκι στο σχολείο των λυκόπουλων:
Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες όλων των παιδιών είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουν το σχολείο, πράγμα που σημάνει το τέλος των ανέμελων ημερών τους όπου μπορούσαν να τις περνάνε με μοναδικό τους άγχος το παιχνίδι και η προσωπική τους διασκέδαση. Αυτό ακριβώς είναι που ανησυχεί και το μικρό λυκάκι στη νέα του αυτή περιπέτεια, με το ίδιο να δυσανασχετεί απέναντι στη νέα αυτή συνθήκη της ζωής του και ό,τι αυτή φέρει μαζί του. Μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που θα βρεθεί στο δρόμο του μια μικρή αλεπουδίτσα που χρειάζεται τη βοήθειά του, θυμίζοντάς του πόσο σημαντικό είναι να προσφέρεις αλλά και πως το να μεγαλώνεις δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού η γνώση φέρνει μαζί της εμπειρίες και ωριμότητα που αν και πρέπει να παλέψεις γι' αυτές, αξίζει να το κάνεις.

Το μικρό λυκάκι ζηλεύει:
Άλλη μια δύσκολη συνθήκη στη ζωή των μικρών παιδιών είναι η απόκτηση μιας μικρότερης αδερφής ή ενός μικρότερου αδερφού. Ακόμα και τα παιδιά που λαχταράν να προστεθεί ένα νεότερο μέλος στην οικογένειά τους, όταν αυτό έρχεται, διαταράσσοντας τις μέχρι πρότινος ισορροπίες, νιώθουν το αιχμηρό κι ενοχλητικό τσίμπημα της ζήλιας, αφού πλέον η προσοχή όλων είναι στραμμένη στο μικρότερο και πιο χαριτωμένο μέλος. Είναι η στιγμή που τόσο το μικρό λυκάκι όσο και κάθε μεγαλύτερος αδερφός, οφείλει να αναγνωρίσει τη νέα κατάσταση και τον προσωπικό του ρόλο μέσα σε αυτήν. Το να είσαι ο μεγαλύτερος δεν είναι κακό. Το ότι υπάρχει ένα μικρότερο μέλος πλέον στην οικογένεια δεν σε κάνει λιγότερο σημαντικό. Γιατί η αγάπη μιας οικογένειας δεν χάνεται όταν αυτή αυξάνεται, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζεται και γίνεται ακόμα πιο ισχυρή, όπως και οι δεσμοί της, αρκεί να είμαστε σε θέση να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε.