Για τους απανταχού fans των yaoi manga, το 2013 ξεκίνησε ένα νέο είδος μαζοχιστικού βασανιστηρίου που ακούει στο όνομα "Ten Count". Η Takarai Rihito, την οποία είχαμε γνωρίσει από άλλα της manga -τα οποία και είχαμε λατρέψει-, επανήλθε με μια νέα ιστορία που έμελλε να μας σημαδέψει και να θεωρηθεί από την πλειοψηφία, ως το καλύτερο manga της κατηγορίας του τα τελευταία χρόνια. Βέβαια, όπως ήταν φυσικό επόμενο, στα χρόνια που ακολούθησαν, άρχισαν να υπάρχουν κάποιες ενστάσεις από ορισμένους, κυρίως όσον αφορά την πλοκή, αλλά αυτά θα τα σχολιάσουμε όταν έρθει η ώρα. Το "Ten Count", λοιπόν, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το φθινόπωρο του 2013 στο περιοδικό "Dear +" των εκδόσεων Shinshokan με τη μορφή κεφαλαίων, ενώ ο πρώτος ολοκληρωμένος τόμος κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2014, και πάλι υπό την σφραγίδα του ίδιου εκδοτικού, αποτελώντας φαινόμενο πωλήσεων και αποδοχής, τόσο από το κλασσικό bl κοινό, όσο και από το πιο mainstream. Αυτή τη στιγμή, η σειρά, μετράει 4 ολοκληρωμένα τεύχη, με το 5ο να βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, με τα δικαιώματα μετάφρασης στην αγγλική γλώσσα να τα έχει αποκτήσει η SuBLime (για όσους ενδιαφέρονται, τα δύο πρώτα τεύχη είναι ήδη διαθέσιμα για αγορά), ενώ κάτι μου λέει πως πλησιάζουμε πολύ κοντά στο να ρίξουμε την αυλαία οριστικά.

Ten Count Vol. 1:
Το πρώτο τεύχος της σειράς είναι ουσιαστικά και το πιο εισαγωγικό, όχι όμως με τρόπο φλύαρο, κουραστικό, αλλά ούτε και αδιάφορο. Η Takarai Rihito έχει βρει τον ιδανικό τρόπο να διατηρήσει τις ισορροπίες και να μας προσφέρει ακριβώς ότι χρειαζόμαστε για να μπούμε μέσα στην ιστορία της και να γνωρίσουμε τους ήρωές της. Έναν κεντρικό αφηγηματικό άξονα, τις προεκτάσεις του οποίου θα γνωρίσουμε σταδιακά, και αυτό μοιάζει σαν υπόσχεση και μέσα απ' τα κείμενά της, και δύο βασικούς πρωταγωνιστές τους οποίους σκιαγραφεί σε πρώτη φάση, έτσι ώστε να γνωρίζουμε τόσα όσα χρειάζεται γι' αυτούς, προκειμένου να φτάσουμε σε ένα πιο αναλυτικό ψυχαναλυτικό προφίλ στο μέλλον. Έχουμε, λοιπόν, τον Shirotani και τον Kurose. Ο πρώτος είναι, φαινομενικά, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, στην πραγματικότητα όμως υποφέρει από εκατοντάδες εμμονές, οι οποίες έχουν συμβάλλει στο να πάσχει από μικροβιοφοβία. Ο δεύτερος, από την άλλη, έχει μια καθ' όλα φυσιολογική, έως και βαρετή θα έλεγε κανείς, ζωή, και εργάζεται ως γιατρός και πιο συγκεκριμένα, ασχολείται με άτομα τα οποία πάσχουν και υποφέρουν από διάφορες ψυχονευρωτικές διαταραχές. Όταν οι δρόμοι τους θα συναντηθούν εξαιτίας ενός τυχαίου περιστατικού, ο Kurose, που θα καταλάβει από την πρώτη στιγμή από τι πάσχει ο Shirotani, θέτει ως προσωπικό του στόχο να τον βοηθήσει. Έτσι, λοιπόν, τον προκαλεί να καταγράψει τα δέκα εκείνα πράγματα που του φαίνονται αδιανόητα να τα κάνει, ώστε να τον βοηθήσει, ένα βήμα τη φορά, να τα ξεπεράσει, και φτάνοντας στο δέκατο -που ο ίδιος δεν συμπληρώνει- να ξεκινήσει μια νέα ζωή, μακριά από την μέχρι τότε ψύχωσή του. Ως κεντρική ιδέα και μόνο, η Rihito-sensei έχει χτυπήσει φλέβα. Αυτόματα ακυρώνει την οποιαδήποτε προκατειλημμένη διάθεση μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο είδος, χτίζοντας ένα ρομάντζο πάνω σε μία ιστορία που έχει να πει περισσότερα. Είναι εμφανές πως η ίδια έχει κάνει αρκετή έρευνα όσον αφορά την μικροβιοφοβία, την οποία και αντιμετωπίζει αρκετά σοβαρά και με σεβασμό στο γεγονός πως πρόκειται για ψυχολογική πάθηση, άρα οφείλει να σχετίζεται και με την ρεαλιστική πραγματικότητα κάποιων που μόνο εύκολη δεν είναι. Πέραν όμως της μικροβιοφοβίας, που έχει πολλά πρόσωπα και προεκτάσεις, άκρως ενδιαφέρουσες ως προς την ανάλυσή τους, αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον για τον αναγνώστη, είναι η χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Είμαι εμφανές πως η mangaka μας δημιουργεί χαρακτήρες, χτίζει προσωπικότητες και αναπτύσσει τη μεταξύ τους σχέση, κάτι που πραγματοποιεί μεθοδευμένα, έχοντας σαφέστατα κατά νου που θέλει να δρομολογήσει, τόσο τους ήρωες, όσο και την μεταξύ τους σχέση και το πως αυτή θα εξελιχθεί. Μπορεί να μην είναι το τεύχος εκείνο που σε καθηλώνει με εκπλήξεις και ανατροπές, είναι όμως εκείνο που καταφέρνει ν' αρχίσει το χτίσιμο μιας μυθολογίας που σε παρασέρνει μαζί της.

Ten Count Vol. 2:
Περνώντας στο 2ο τεύχος της σειράς, και πριν πω οτιδήποτε σε σχέση με την πλοκή -κι επειδή το παρέλειψα κατά τις αναφορές μου στο 1ο τεύχος-, πρέπει να σχολιάσω πόσο πολύ λατρεύω το art της Takarai Rihito. Είναι μεν από τα πιο απλά στο είδος του, ωστόσο, έχει ταυτότητα, προσωπικότητα, ύφος και χαρακτήρα. Δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να μπερδέψεις τα σχέδιά της με κάποιου άλλου, ούτε γίνεται να μείνεις αδιάφορος μπροστά στα συναισθήματα που αυτά γεννάνε. Γιατί μπορεί να μην δίνει μεγάλη έμφαση στις γύρω λεπτομέρειες ή στα στοιχεία που θα δημιουργήσουν ένα εντυπωσιακό κάδρο, αλλά καταφέρνει να χειριστεί άψογα τα εκφραστικά στοιχεία των σχεδίων της, με πιο απλά λόγια, τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της και το πως αυτοί εκφράζονται μέσω της κινησιολογίας τους -που υπάρχει μπόλικη- αλλά και των εκφράσεων των προσώπων τους. Επανέρχομαι, λοιπόν, στην πλοκή, και στο σημείο εκείνο όπου περνάμε από το στάδιο της εισαγωγής σε μια ιστορία, στο σημείο εκείνο όπου τα γεγονότα αρχίζουν να ρολάρουν, κατ' επέκτασιν, το ίδιο και η αφήγηση. Μετά το συναισθηματικό breakdown των δύο πρωταγωνιστών μας, του μεν Kurose επειδή αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση του Shirotani ως γιατρός, εφόσον έχει αρχίσει να τρέφει άλλου αισθήματα για εκείνον, και του δε Shirotani που ενώ είχε αρχίσει να κάνει κάποια πρόοδο, χωρίς τον Kurose γι' αποκούμπι, επιστρέφει στο σημείο μηδέν, έχει φτάσει η στιγμή όπου πρέπει το τοπίο ν' αρχίσει να ξεδιαλύνει. Είναι η στιγμή όπου τα θέλω, τα πρέπει, οι στόχοι και οι προθέσεις των πρωταγωνιστών μας πρέπει να μπουν σε μια σειρά και κατ' επέκτασιν, σε μια τροχιά, έτσι ώστε ν' αρχίσουν να πορεύονται σε παράλληλους χρόνους και διαστήματα. Βασικός παράγοντας για να επιτευχθούν όλα αυτά, ν' αρχίσουν ν' ανοίγονται ο ένας στον άλλον, να είναι πιο ειλικρινείς απέναντι σε αυτά που σκέφτονται και νιώθουν και γιατί όχι, να είναι λιγάκι πιο αποφασιστικοί και τολμηροί, επιλέγοντας να ρισκάρουν κι όχι να επαναπαύονται στην ασφάλεια που προσφέρει η αδράνεια, που όμως δεν μπορεί να σε βοηθήσει να εξελιχθείς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η πλοκή να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, όπως και οι αντιδράσεις των δυο τους στις εκάστοτε καταστάσεις, που ακροβατούν πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ισορροπίες μεταξύ τους, αλλά και βαθιά μέσα τους -πολύ περισσότερο για τον Shirotani-, είναι λεπτές και ευαίσθητες, κατά συνέπεια, εύθραυστες κι ευάλωτες. Και αυτό είναι, τελικά, που καθιστά την ιστορία τους τόσο ενδιαφέρουσα. Το ότι έχεις μια διαρκή ανασφάλεια πως ίσως ξεπεραστούν τα όρια κι έρθει το τέλος. Εδώ είναι και το σημείο όπου αρχίζουμε να έχουμε και πιο πιπεράτη δράση, τόση όση χρειάζεται για να δοθεί τροφή στη φαντασία μας, αλλά και τόση όση είναι απαραίτητη για να βασανιζόμαστε. Με απλά λόγια; Η απόλυτη ολοκλήρωση και πραγμάτωση όλων όσων θέλει να δει κανείς σ' ένα manga του είδους.