Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Λήθη διεκδικεί τους Δώδεκα και η Δάφνη ξεκινά μία μοναχική πορεία αυτογνωσίας και ωριμότητας από την Υπερβορεία έως τον Κάτω Κόσμο, αναζητώντας το πανάρχαιο αντικείμενο που θα διαλύσει το επικείμενο έρεβος.
Αυτός είναι ο δικός της Άθλος. Δίπλα της θα σταθούν ο τελευταίος των Ατλάντων, ένας Τραντέλληνας που φέρει το όνομα ενός αρχαίου βασιλιά και ένας μυθικός ήρωας που αντέχει αιώνες τώρα μία σκληρή μοίρα...
Μια αρχαία κληρονομιά θα έρθει στο φως. Μια απελπισμένη μάχη θα δοθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα. Κι ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα πεθάνει, γιατί "Ο Άθλος και ο Κίνδυνος είναι να κρατήσεις δικιά σου την καρδιά που κέρδισες, πρίγκιπα".
Μια επική περιπέτεια σε γνωστούς και άγνωστους κόσμους, σε παράλληλα σύμπαντα και σε ξεχασμένες από το χρόνο γωνιές της Γης, που ολοκληρώνει την τριλογία των Δώδεκα της Βίβιαν Φόρτη.

Προσωπική άποψη:
Το έχω διαβάσει από το καλοκαίρι, το έκανα μια επανάληψη μέσα στις γιορτές, αλλά αποφάσισα να μην γράψω νωρίτερα την άποψή μου γι' αυτό, παρά μονάχα αφού θα έμπαινε το 2017. Ήθελα το πρώτο μου review για φέτος ν' αφορά ένα βιβλίο που αγάπησα, μία σειρά που λάτρεψα στο σύνολο της, και κυρίως, που φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου που αγαπώ, σέβομαι και νοιάζομαι. Ξέρω πως μπορεί να μην είναι και πολύ "επαγγελματική" αυτή μου η τοποθέτηση, αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται και να είναι, όχι μόνο επειδή τα συναισθήματά σου είναι πιο έντονα από την "λογική" του "πρέπει", αλλά κι επειδή δεν σε νοιάζει να προσπαθήσεις να πείσεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Η συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, είναι μία από αυτές.

Την τριλογία των "Δώδεκα" την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, απ' όταν έπιασα τον "Μύθο" στα χέρια μου και ξεκίνησα να χάνομαι μέσα στην ιστορία της Δάφνης και του Φοίβου. Μετά ήρθε το "Έρεβος" και αν έπρεπε να περιγράψω με δύο λέξεις τι έκανε, θα ήταν αυτές: Με απογείωσε! Φτάνοντας στο τέλος της μακρόχρονης αυτής διαδρομής, η Βίβιαν Φόρτη είχε να φέρει εις πέρας έναν πολύ δύσκολο έργο, άθλο θα έλεγε κανείς -για να κάνω και λογοπαίγνιο με τον τίτλο του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της. Να γράψει ένα βιβλίο, αν όχι καλύτερο, ισάξιο με τα προηγούμενα της σειράς, ρίχνοντας την αυλαία με τρόπο εντυπωσιακό, έτσι ώστε η ιστορία της, στο σύνολό της, να μείνει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά και στο μυαλό των αναγνωστών της. Αυτό, λοιπόν, το πέτυχε και με το παραπάνω, χωρίς μάλιστα να διστάζει να μας ματώσει λίγο την καρδούλα. Τι εννοώ; Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως!

Η Βίβιαν Φόρτη αγαπάει του ήρωές της, πράγμα που είναι ξεκάθαρο διαβάζοντας τα βιβλία της, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τους συμπεριφέρεται με τη μητρική εκείνη τρυφερότητα που δημιουργεί γύρω τους μιας προστατευτική φούσκα. Αντίθετα, κάθε φορά, τους φέρνει αντιμέτωπους με όλο και πιο δύσκολες καταστάσεις, θέτει σε κίνδυνο της ζωή τους, τη συνείδησή τους, τα συναισθήματά τους, οδηγώντας τους σε μονοπάτια, οι διακλαδώσεις των οποίων μπορούν να τους φέρουν σε δεκάδες διαφορετικούς προορισμούς. Μπορεί να μην είναι πάντα ιδανικοί, μπορεί να μην είναι εκείνοι που λαχταρά η καρδιά τους να βρεθεί, είναι όμως οι μόνοι που έχουν να επιλέξουν. Και μέσα από κάθε τέτοιο ταξίδι, ο καθένας καλείται να κρίνει τον εαυτό τους, τις πράξεις του, τα λόγια που είπε και τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, τα πάθη που επέτρεψε να τον παρασύρουν, τις στιγμές εκείνες που η προσωπική του ελευθερία θάφτηκε κάτω από τους κανόνες που ποτέ δεν θέλησε να υπακούσει.

Και ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ήρωες -ή και αντιήρωες, που καμιά φορά έχουν μεγαλύτερο σθένος και πάθος από τους πρώτους-, η Δάφνη, μια ηρωίδα -και σύγχρονη γυναίκα- πρότυπο, που δεν διστάζει ν' αγωνιστεί για τη ζωή της, που πάντα ακούει την καρδιά της, που πάντα επιζητά τη γνώση και την προσωπική της ολοκλήρωση και όλα αυτά, εν μέσω πολέμων πολέμων, σιδήρου και φωτιάς, εκεί που ακόμα και η αιωνιότητα απειλείται και η ισορροπία ανάμεσα στον κόσμο των θνητών και των αθανάτων είναι εύθραυστη. Η Δάφνη έχει καρδιά, έχει ψυχή, αλλά έχει και μυαλό, και ξέρει όλα αυτά να τα χρησιμοποιεί εκεί που χρειάζεται, αλλά και να τα ορίζει εκεί που πρέπει. Είναι η "εκλεκτή", όχι επειδή της κληροδοτήθηκε κάποιο αξίωμα, αλλά επειδή το κέρδισε με τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει τη ζωή της, να τολμήσει, ν' αγαπήσει.

Υπάρχουν βιβλία -και ιστορίες κατ' επέκτασιν- που σκοπό έχουν απλά και μόνο να σε ψυχαγωγήσουν. Υπάρχουν κάποια άλλα, που μέσα από τα κείμενά τους, πέραν του να σου προσφέρουν στιγμές λογοτεχνικής απόλαυσης, έχουν να σε διδάξουν και κάτι. Αυτό ακριβώς είναι η τριλογία των "Δώδεκα", με τον "Άθλο" να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα από το "Έρεβος", που είναι το προσωπικό μου αγαπημένο, έστω κι αν η δράση του είναι κάπως πιο περιορισμένη, ίσως και λιγότερο σκληρή στην απόδοσή της, στοχευμένα τοποθετημένη, ωστόσο, εκεί που χρειάζεται και οι συνθήκες το απαιτούν. Θ' αγαπήσετε, θα πονέσετε, θα δακρύσετε, θα συγνικηθείτε, μα πάνω απ' όλα, θα θαυμάσετε, όχι τόσο το μεγαλείο της αγάπης, αλλά της ανθρώπινης δύναμης, της ανθρώπινης ψυχής, του πάθους για ελευθερία και γνώση. Βίβιαν... σ' ευχαριστώ για το ταξίδι αυτό, αν και μεταξύ μας, θα ήθελα λίγο ακόμα.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Φόρτη Βίβιαν
Εκδόσεις: Momentum
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 461
ISBN: 978-960-9796-71-2