Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που την ενέπνευσε, που τη συγκίνησε, που την κατάλαβε πραγματικά. Έμελλε να είναι κι ο τελευταίος;
Η Λούσι βρίσκεται μπροστά σε με μια κρίσιμη επιλογή. Πριν αποφασίσει όμως, πρέπει να ξεκινήσει την ιστορία της –την ιστορία τους– από την αρχή.
Η Λούσι και ο Γκέιμπ γνωρίζονται ως τελειόφοιτοι του Πανεπιστήμιου Κολούμπια μια μέρα που θα τους στιγματίσει για πάντα. Μαζί αποφασίζουν ότι θέλουν να ζήσουν μια ζωή με νόημα και να αφήσουν το στίγμα τους. Ένα χρόνο μετά, οι δρόμοι τους συναντώνται ξανά. Η επανασύνδεσή τους μοιάζει γραμμένη απ’ τη Μοίρα. Αργότερα, όμως, ο Γκέιμπ αποφασίζει να ακολουθήσει καριέρα φωτορεπόρτερ και ταξιδεύει στη Μέση Ανατολή ενώ η Λούσι μένει πίσω στη Νέα Υόρκη. Τα επόμενα δεκατρία χρόνια θα είναι ένα ταξίδι ονείρων, επιθυμιών, ζήλειας, προδοσίας και τελικά αγάπης. Ήταν η Μοίρα που τους ένωσε; Ήταν οι επιλογές τους που τους χώρισαν; Ό,τι κι αν συνέβη, σίγουρα δεν ήταν αρκετό για να σβήσει την αγάπη του ενός για τον άλλον.

Προσωπική άποψη:
Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τότε που το συγκεκριμένο βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου, στην πρωτότυπη έκδοσή του, προκειμένου να το αξιολογήσω. Δεν ξέρω, τελικά, τι έκανε ο εκδότης που ζήτησε τότε την άποψή μου, όμως χαίρομαι που, όπως και να 'χει, το βιβλίο αυτό βρήκε το δρόμο του στα ράφια των ελληνικών βιβλιοπωλείων καθότι, αν και όχι εξαιρετικά πρωτότυπο και γραμμένο μ' έναν αρκετά απλοϊκό τρόπο, άρα όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό από λογοτεχνικής προσέγγισης, χαρακτηρίζεται από μια συναισθηματική δυναμική, αλλά και διαθέτει μία ιδιότυπη ευαισθησία που όλα τα προηγούμενα τα κάνει να φαντάζουν ασήμαντα. Γιατί, μερικές φορές, δεν χρειάζεται ένα κείμενο να είναι δεξιοτεχνικά γραμμένο, ούτε να έχει μια πλοκή που δεν έχουμε ξανασυναντήσει όμοιά της, παρά μονάχα να μιλάει στην ψυχή μας. Και "Το φως που χάθηκε", ακριβώς αυτό επιτυγχάνει.

Η Λούσι γνωρίζει τον Γκέιμπ στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου. Όπως ο κόσμος, έτσι και η ζωή τους, άλλαξε από εκείνη την ημέρα, με τους δυο τους ν' αποφασίζουν να ζήσουν της ζωή τους έτσι όπως εκείνοι θα ορίσουν, κάνοντάς την να σημαίνει κάτι. Να έχει αξία. Ο έρωτάς τους, μεγάλος και δυνατός, μια βαθιά ανθρώπινη σχέση που τους συμπληρώνει και τους ολοκληρώνει. Τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να το αλλάξει αυτό, μέχρι που ο Γκέιμπ δέχεται να εργαστεί ως φωτορεπόρτερ για μεγάλο περιοδικό, στην εμπόλεμη ζώνη της Μέσης Ανατολής. Η Λούσι, τότε, ακολουθεί το δικό της μονοπάτι και χαράζει τη δική της πορεία, χτίζοντας μιας καριέρα και δημιουργώντας μία οικογένεια, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Όμως ο Γκέιμπ θα ξαναβρεθεί στον δρόμο της και όλα όσα ένιωσε κάποτε γι' αυτόν αναθερμαίνονται, με την ίδια να πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτα εκείνον που την σημάδεψε και στον άντρα που παντρεύτηκε. 

Η Santapolo δομεί την αφήγησή της με έναν αρκετά ιδιαίτερο τρόπο, αφού αυτή μοιράζεται ανάμεσα στο τρίτο και στο πρώτο πρόσωπο, με το δεύτερο μέρος ν' αποτελεί περισσότερο μια εξομολόγηση, θα λέγαμε, της Λούσι στον Γκέιμπ. Ουσιαστικά, είναι σαν να του αφηγείται την ιστορία της -ή και την ιστορία πίσω από την ιστορία τους-, κάτι που αρχικά φαντάζει κάπως παράξενο στα σημεία, έχει, όμως, τη δική του μοναδική ιδιαιτερότητα η οποία και καθιστά το σύνολο ξεχωριστό, μα και με μια προσωπική ταυτότητα. Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε για το "ερωτικό τρίγωνο" της ιστορίας αυτής, που είναι αναπόφευκτο να σχηματιστεί, είναι από τις λίγες, ίσως, φορές που δεν θα σας ενοχλήσει. Όχι μόνο γιατί δεν έχει να κάνει με το σεξ, αλλά με κάτι πολύ πιο βαθύ, αλλά επειδή αφορά μια συνθήκη που θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν από εμάς και που, αν συνέβαινε, θα προκαλούσε τον ίδιο διχασμό και σύγχυση με αυτόν της Λούσι, οπότε δεν μπορείς παρά να δείξεις κατανόηση και να παραδεχτείς πως ναι, θα μπορούσες κι εσύ να βιώσεις κάτι τέτοιο και να νιώθεις τα ίδια μπερδεμένα συναισθήματα.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες, η συγγραφέας έχει χτίσει εξαιρετικά τις προσωπικότητές τους, με τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους να στηρίζονται απόλυτα στο τι αυτοί πρεσβεύουν και εκφράζουν. Κυρίως, όμως, βασίζεται στην σταδιακή εξωτερίκευση της εσωτερικότητάς τους, και στην έκφραση των συναισθημάτων που, στην πραγματικότητα, τους καθορίζει και τους ορίζει, όχι μόνο ως παλιούς εραστές, αλλά ως ανθρώπους που πορεύονται, είτε μαζί είτε χώρια, σε τούτη εδώ τη γη. Η Λούσι είναι μια καθαρά σύγχρονη γυναίκα και πολλές αναγνώστριες θα μπορέσουν να ταυτιστούν μαζί της, καθώς και με τα εσωτερικά της διλήμματα. Ζει στο σήμερα και έχει όλους εκείνους τους ηθικούς κι εσωτερικούς προβληματισμούς που αντιμετωπίζει μία γυναίκα ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει της, στη ζωή που ήθελε να ζήσει κι έχασε την ευκαιρία -η οποία της δίνεται πάλι από την αρχή- και στη ζωή που έχει επιλέξει να χτίσει. Ο Γκέιμπ από την άλλη δεν είναι ο άντρας που θα μπορούσε να γοητεύσει με εξαιρετική ευκολία μία γυναίκα, καταφέρνει όμως να σε κερδίσει τελικά χάρη στη γλύκα και την μοναδικά τρυφερή εσωτερικότητά του. Είναι το πρότυπο του άντρα που θα μπορούσε να είναι ο καλύτερός σου φίλος αλλά που, παράλληλα, θα μπορούσε ν' αποτελεί τον ιδανικό σύντροφο, εκείνον που θ' αγκάλιαζε τα όνειρά σου, θα καθησύχαζε τους φόβους σου και τελικά, παρά τις αντιξοότητες, θα έμενε δίπλα σου και θα σε αγαπούσε γι' αυτό που είσαι. 

Το φινάλε του βιβλίου είναι αναμφίβολα το πιο δυνατό του σημείο. Είναι αυτό που κορυφώνει την δραματουργία της αφήγησης και που καθιστά, εν τέλει, το βιβλίο αυτό ως κάτι το ιδιαίτερο. Όχι μόνο υποστηρίζει την θεωρία των σκληρών αποφάσεων -που το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής- αλλά και του ότι οι άνθρωποι δεν ορίζουν τη μοίρα και το πεπρωμένο τους, αλλά πως αυτά κατευθύνονται από αόρατα νήματα, και πως εσύ οφείλεις να αγκαλιάσεις ό,τι κι αν σου φέρουν γιατί, η ζωή, ακόμα κι όταν σου παίρνει κάτι σημαντικό, σου προσφέρει κάτι ως αντάλλαγμα, κάτι που ίσως να είναι και πιο σημαντικό και ουσιώδες απ' αυτό που έχασες, και που ίσως, απλά, να μην είσαι σε θέση να το δεις εκείνη τη στη στιγμή. Γιατί, έτσι είναι η ζωή και έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι. Κινούμαστε σε χρόνους και προχωράμε σε δρόμους παράλληλους και το τι θα συναντήσουμε στην πορεία αυτή, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει, παρά μονάχα να προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα.

"Το φως που χάθηκε" δεν απλά μια ακόμα ρομαντική ιστορία αγάπης. Είναι ένα βαθιά ενδοσκοπικό ψυχογράφημα χαρακτήρων, μια προσωπική αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας δύο ανθρώπων που κάποτε όριζαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου και που, ίσως, έγιναν κάτι άλλο απ' αυτό που έμελλε και, ίσως, ονειρευόντουσαν να γίνουν. Ο Γκέιμπ δεν είναι απλά ένας εραστής, αλλά ο άνθρωπος εκείνος στο πρόσωπο του οποίου η Λούσι μπορεί να δει το κορίτσι που ήταν κάποτε, αλλά και τη γυναίκα που προοριζόταν να γίνει, αν και οι δυο τους προσπαθούσαν λίγο περισσότερο. Μια ιστορία που μιλάει για την αγάπη, για το πως αυτή ορίζει τους μηχανισμούς της ανθρώπινης καρδιάς, αλλά και για το τι σημαίνει να θυσιάζεις, ή και να θυσιάζεσαι, για χάρη της. Διαβάστε, λοιπόν, αυτή την αληθινά σπαραχτική ιστορία αγάπης και μέσα στις σελίδες της αναζητήστε κομμάτια από εσάς. Είμαι σίγουρη πως θα τα βρείτε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Jill Santapolo
Μεταφραστής: Τριαδά Πηνελόπη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-618-01-2053-0