Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Υποτίθεται πως θα ήταν το τέλειο ταξίδι… Ένα ταξίδι-όνειρο ζωής για τη Λο Μπλάκλοκ με το πολυτελές κρουαζιερόπλοιο Aurora Borealis... αλλά εξελίσσεται σε εφιάλτη!
Η Λο ξυπνάει μέσα στη νύχτα από μια κραυγή και βλέπει ένα ανθρώπινο σώμα να πέφτει στη θάλασσα από τη διπλανή καμπίνα. Αλλά την άλλη μέρα κανείς δεν λείπει από το σκάφος. Για την ακρίβεια, κανείς δεν έμενε ποτέ σ’ αυτή την καμπίνα… Χωρίς πτώμα, δεν υπάρχει έγκλημα. Χωρίς έγκλημα, δεν υπάρχει δολοφόνος.
Ίσως η Λο να τα φαντάστηκε όλα. Αν όμως τα είδε στ’ αλήθεια, τότε θα είναι το επόμενο θύμα. Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από ένα πλοίο στη μέση της θάλασσας…
Πώς σταματάς έναν δολοφόνο που κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει;

Προσωπική άποψη:
Γνωρίσαμε την Ruth Ware πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν το βιβλίο της "Βαθιά στο σκοτεινό δάσος" κυκλοφόρησε και στη χώρα μας, ανάμεσα σε τόσες άλλες, δίνοντάς μας πολύ υψηλές υποσχέσεις που σε προσωπικό πάντα επίπεδο, δεν θεωρώ πως εκπληρώθηκαν. Αν και ήταν μια ιστορία με αρκετά καλές προδιαγραφές, δεν κατάφερε να μου προσφέρει αυτό που θα ήθελα ως αναγνώστρια να εισπράξω, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ψυχογράφηση και την δομή των χαρακτήρων της και κατ' επέκτασιν, των ίδιων των συμπεριφορών τους. Φέτος το καλοκαίρι, η Ware, κάνει την επιστροφή της με ένα ακόμα μυθιστόρημα που από την περίληψη και μόνο θυμίζει αρκετά Agatha Kristie, κάτι που δικαιολογεί και σε αρκετά μεγάλο βαθμό γιατί την έχουν ταυτίσει μαζί της τα σύγχρονα έντυπα, αν και δεν θα έλεγα πως επί της ουσίας πλησιάζει και πολύ. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν η Ware κατάφερε να με κερδίσει αυτή τη φορά, πράγμα το οποίο θα σας το απαντήσω στη συνέχεια. Προς το παρόν, ας σταθούμε λίγο στα της υπόθεσης.

Η Λο κάνει το ταξίδι της ζωής της με ένα υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο, κάτι που ονειρευόταν μια ζωή και φαινόταν πως θα εξελιχθεί ιδανικά για εκείνη. Μέχρι τη νύχτα, τουλάχιστον, όπου μια γυναικεία κραυγή θα την ξυπνήσει και στη συνέχεια θα δει, από τη διπλανή της καμπίνα, ένα ανθρώπινο σώμα να πέφτει στη θάλασσα. Η Λο πανικοβάλλεται ακόμα περισσότερο δε, όταν ανακαλύπτει την επόμενη μέρα πως κανένας επιβάτης δεν αγνοείται, πως στην καμπίνα με τον αριθμό 10 δεν έμενε καμία γυναίκα και, για την ακρίβεια, πως είναι άδεια από την αρχή του ταξιδιού. Γιατί, αν όσα είδε, δεν ήταν της φαντασίας της, τότε υπάρχει κάποιος δολοφόνος στο πλοίο κι εκείνη είναι ο μοναδικός μάρτυρας, κάτι που την καθιστά το πιθανό επόμενο θύμα του. Πώς μπορεί, όμως, να πείσει για την αλήθεια ενός εγκλήματος όταν δεν υπάρχει θύμα, άρα δεν υπάρχουν αποδείξεις αυτού; Πώς μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της και να αποτρέψει έναν ακόμη φόνο, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν δολοφόνο στην ύπαρξη του οποίου δεν πιστεύει κανείς.

Όπως προανέφερα, στο "Βαθιά στο σκοτεινό δάσος", αυτό που δεν μου είχε αρέσει καθόλου και που με είχε ενοχλήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, ήταν το γεγονός πως η Ware αντιμετώπισε τις πρωταγωνίστριές της ως νευρασθενικές σκύλες από την Κόλαση, γενικεύοντάς το αρκετά έτσι ώστε να δίνεται στον αναγνώστη η εντύπωση πως αυτή είναι η ευρύτερη άποψη που η ίδια έχει για τις γυναίκες. Έχοντας επιλέξει και πάλι να έχει για πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, τα καταφέρνει καλύτερα αυτή τη φορά διατηρώντας σωστές ισορροπίες, με την Λο ν' αποφεύγει τους έντονους μελοδραματισμούς ή τα ακραία ξεσπάσματα που ναι μεν θα μπορούσε να έχει, αλλά που θα μας αποπροσανατόλιζαν όσον αφορά την εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας. Γενικά, ένας αρνητικά δομημένος χαρακτήρας, έλκει πάνω τους περισσότερη προσοχή απ' όση είναι απαραίτητη, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία. Κι, ευτυχώς, εδώ αποφεύχθηκε, σε σημείο που αισθανόμαστε βαθιά συμπάθεια για την Λο, συμπάσχουμε μαζί της και καταλαβαίνουμε το δράμα που βιώνει. Παράλληλα, όμως, η Ware έχει δημιουργήσει ενδιαφέροντα ψυχογραφήματα και όσον αφορά τους υπόλοιπους χαρακτήρες, με τον "κακό" της υπόθεσης να είναι λίγο πιο ενδιαφέρων από τους υπόλοιπους.

Και μετά από μια σωρεία θετικών χαρακτηριστικών του βιβλίου, ας περάσω και σ' αυτό που για μένα αποτελεί το μεγαλύτερο μείον του, που δεν είναι άλλο από την ανισορροπία της έντασης της πλοκής, αν υποθέσουμε πως αυτή χωρίζεται, έστω και νοητά, σε δύο υπομέρους ενότητες. Το πρώτο μισό του βιβλίου έχει αρκετά στοιχεία που σε κλονίζουν και σου προκαλούν ένα εσωτερικό άγχος και ενισχύουν την αγωνία σου στα σημεία, όμως υπάρχουν κι εκείνα όπου ο ρυθμός της αφήγησης πέφτει, η ένταση σπάει και η αγωνία αποδυναμώνεται, γεγονός που σε πετάει έξω από τη ροή της ιστορίας μα κυρίως, έξω από την συναισθηματική δόμηση αυτής. Εν αντιθέσει, το δεύτερο μισό του βιβλίου ανεβάζει ταχύτητες, ο ρυθμός είναι πιο γρήγορος, οι εξελίξεις πιο ουσιαστικές και οι ανατροπές πολύ περισσότερες απ' αυτές που περιμένει κανείς, οδηγώντας, μάλιστα, σε ένα αρκετά εντυπωσιακό κι ανατρεπτικό φινάλε που ανεβάζει το σύνολο ακόμα περισσότερο.

Δεδομένων, λοιπόν, όσον έχω ήδη αναφέρει παραπάνω, θα έχετε ήδη καταλάβει πως "Η γυναίκα στην καμπίνα 10" μού άρεσε πολύ περισσότερο σε σχέση με το προηγούμενο πόνημα της συγγραφέως, όμως για να μπορέσει η ίδια να υπερασπιστεί τον τίτλο που βεβιασμένα της έχει αποδοθεί, ως η νέα Agatha Kristie, έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της και ακόμα περισσότερη δουλειά να ρίξει έτσι ώστε να βελτιωθεί. Υπάρχουν οι δυνατότητες να εξελιχθεί σε μία πολύ καλή συγγραφέα, αυτό αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, όμως μου δίνει την αίσθηση πως η ίδια δεν το έχει πάρει και πολύ στα σοβαρά, ώστε να θέλει να εξελιχθεί, και λίγο επαναπαύεται στις δάφνες που της φοράει κατά καιρούς ο Τύπος. Όμως, ο Τύπος ξεχνάει και όσο εύκολα σε ανέβασε, άλλο τόσο εύκολα σε ρίχνει! Γι' αυτό, άνθρωποι που έχουν προοπτικές, καλό είναι να τις αξιοποιούν και να τις καλλιεργούν, έτσι ώστε να προσφέρουν αποτελέσματα πιο ισορροπημένα, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ιστορίες μυστηρίου και αγωνίας, όπου η ανατροπή είναι μία έννοια που κρέμεται από μία πολύ λεπτή κλωστή.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ruth Ware
Μεταφραστής: Μαθόπουλος Γιώργος
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 432
ISBN: 978-960-461-762-3