Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ρώμη, 7 Αυγούστου 2012. Μια μέρα μετά τα γενέθλια της μικρότερης κόρης του, ο Βίτο Σεμεράρο εξαφανίζεται. Έχει χωρίσει εδώ και αρκετό καιρό από τη γυναίκα του Κάρλα.
Η μικρή Μάρα, την ημέρα που κλείνει τα τρία της χρόνια, ξυπνά αναζητώντας τον μπαμπά της. Η Κάρλα, για να την ευχαριστήσει, τον προσκαλεί σε δείπνο. Στην πραγματικότητα, κι εκείνη κατά βάθος θέλει να τον ξαναδεί. Ήταν μαζί μια ολόκληρη ζωή και βίωσαν έναν μεγάλο έρωτα, θα το ξέρουν για πάντα. Ωστόσο, ο Βίτο ήταν ζηλιάρης και βίαιος, ικανός να τη χτυπήσει για το παραμικρό. Για ένα βράδυ λοιπόν η οικογένεια επανενώνεται: ο Βίτο, η Κάρλα, η Μάρα και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά, ο Νίκολα και η Ρόζα. Αλλά η γιορτή κρατάει λίγο.
Τα ίχνη του Βίτο χάνονται. Η Κάρλα και τα παιδιά τον ψάχνουν απεγνωσμένα. Και μαζί τους, η δεύτερη, παράνομη οικογένειά του, οι συνάδελφοί του, η αδελφή και οι συγγενείς του. Θα τον βρει η αστυνομία και θα αναλάβει η δικαιοσύνη. Άραγε μπορεί να υπάρχει μία ξεκάθαρη και απόλυτη αλήθεια;
Με κινηματογραφικό ρυθμό, η Αντονέλα Λατάντσι αφηγείται μια ιστορία αγάπης, προσπαθώντας να εντοπίσει αυτό που χωρίζει το καλό από το κακό, την ενοχή από τη δικαιοσύνη, τον έρωτα από τη βία. 

Προσωπική άποψη:
Παίρνοντας στα χέρια μου το "Μια μαύρη ιστορία", αλλά και διαβάζοντας την περίληψή του, δεν ήξερα τι να περιμένω απ' το βιβλίο αυτό. Για την ακρίβεια, μην έχοντας γνώση, και γνώμη, για την ίδια τη συγγραφέα του, αφού δεν είχα διαβάσει ποτέ άλλοτε κάποιο βιβλίο της Antonella Lattanzi, δεν είχα ούτε μια στοιχειώδη κατευθυντήρια γραμμή. Βέβαια, αυτό που τελικά αντιμετώπισα, ήταν πολύ διαφορετικό απ' οτιδήποτε θα μπορούσα να σκεφτώ, όχι τόσο επειδή μ' εντυπωσίασε το αποτέλεσμα, αλλά γιατί αντί για ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται ένα έγκλημα πάθους, μίσους, ίσως κι εκδίκησης, βρέθηκα να διαβάζω μια ιστορία που κάτω από την επιφάνειά της θίγει πολύ σημαντικά πράγματα, μέσω από ένα πρίσμα ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό, που μπορεί να μην αρέσει στους σκυλοπυρηνικούς αναγνώστες της crime λογοτεχνίας, αλλά σίγουρα θα κερδίσει κάποιους άλλους.

Η Κάρλα και ο Βίτο, αν και έχουν χωρίσει εδώ και δύο χρόνια -παρά τον μεγάλο έρωτα που έζησαν και τα τρία παιδιά που απέκτησαν μέσα από το γάμο τους-, κυρίως εξαιτίας του έκρυθμου χαρακτήρα του δεύτερου που τον οδήγησε πολλές φορές στο να χτυπήσει την πρώτη κυριευμένος από την ζήλια και τις εμμονές του, περνάνε ένα οικογενειακό βράδυ μαζί με τα παιδιά τους, με αφορμή τα γενέθλια της μικρότερής τους κόρης. Μετά τη βραδιά αυτή, όμως, ο Βίτο εξαφανίζεται, και οι ισορροπίες όλων όσων σχετίζονται μαζί του αναταράζονται και αναστατώνονται. Όλοι τον ψάχνουν απεγνωσμένα, όμως μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα ίχνος του, με την αστυνομία ν' αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισής του, που ίσως, τελικά, να κρύβεται σε κίνητρα που κανείς δεν φανταζόταν.

Το "Μια μαύρη ιστορία" είναι ένα καθαρόαιμα δικαστικό δράμα. Η ταυτότητά του δεν μπορεί ν' αμφισβητηθεί, κάτι που ισχύει και για τον χαρακτήρα αυτού, το οποίο κι εκφράζει την ιταλική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία σε όλα τα επίπεδα. Οι αστυνομικές έρευνες, οι ανακρίσεις, οι αποκαλύψεις, οι εξελίξεις μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, η καταδικαστική συμπεριφορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όλα διαθέτουν τον ιταλικό αέρα, χαρακτηρίζονται από το ταμπεραμέντο μιας φυλής που δεν χάνει το πάθος και τη δυναμικότητά της ακόμα κι όταν βρίσκεται μπροστά σε μια καταστροφή, όταν καλείται ν' αντιμετωπίσει τους χειρότερούς της εφιάλτες, ν' αναμετρηθεί με τις αλήθειες της. Αλήθειες που άλλοτε κρύβονται πίσω από τοίχους και κλειστές πόρτες με τις ίδιες της οικογένειες-θύματα να καλύπτουν το δράμα της βίας που αυτή βιώνει, και όχι μόνο, αλλά και αλήθειες που κρύβονται μέσα στα σπλάχνα της ίδιας της κοινωνίας επειδή εκείνη δεν αντέχει να βλέπει το σκληρό τους πρόσωπο, πόσο μάλλον να το χειριστεί και να λυτρώσει αυτούς που πρέπει να λυτρώσει.

Πράγματι, η ιστορία του Βίτο είναι μια μαύρη ιστορία, όπως ακριβώς μαρτυρά και ο τίτλος της. Γιατί τόσο ο ίδιος, όσο και όσοι βρέθηκαν μπλεγμένοι μαζί του, επειδή τα μονοπάτια της ζωής τους έμελλε ν' ανταμώσουν, σημαδεύτηκαν από την παρουσία του. Για την αδερφή του είναι ο άγιος άντρας, η κολόνα και το στήριγμα της οικογένειας που έπεσε θύμα γυναικών που δεν του άξιζαν, με την Κάρλα να φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πτώση και την καταστροφή του. Για την Κάρλα, από την άλλη, είναι ο άντρας που ερωτεύτηκε όσο κανέναν άλλον, μα κι εκείνος που την πόνεσε όσο κανείς, όχι επειδή άσκησε βία στο κορμί της, αλλά επειδή άσκησε βία στην ψυχή της, με χειρότερη όλων, την αδυναμία της να τον βγάλει από μέσα της παρά τις φρικαλεότητες που είχε πράξει εις βάρος του. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα παιδιά του, τουλάχιστον τα ενήλικα, αφού όσο κι αν τον φοβούνται, άλλο τόσο τον αποζητούν, γιατί στη συνείδησή τους ποτέ δεν έπαψε να είναι ο πατέρας τους, ενώ για τη μικρή του κόρη που δεν έζησε την τρομακτική μεριά του, είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Όσο για την ερωμένη του, παραμένει ο άντρας μυστήριο, εκείνος που θέλει να τον κερδίσει στη συνείδησή του, κάνοντάς τον ν' αποκηρύξει την πρώην γυναίκα του, που τον κρατάει δέσμιό της.

Όπως, ίσως, καταλάβατε, πολλοί οι χαρακτήρες της ιστορίας αυτής, πολλές τα κατηγορώ, αλλά πολλές και οι ευθύνες. Και η κοινή γνώμη και τα Μέσα πάντα εκεί, άγρυπνοι φρουροί, να παρατηρούν και ν' αναλύουν κάθε νέα λεπτομέρεια που έρχεται στο φως, κάθε μικρή ή μεγάλη αλήθεια που ανατρέπει να τα δεδομένα και τις καταστάσεις, και κατ' επέκτασιν και τη συνείδηση και την κρίση μας. Ο θύτης μπορεί να γίνει θύμα, και τ' αντίστροφο, μέσα σε μια μόλις στιγμή, οι ισορροπίες είναι λεπτές και εξαιρετικά εύθραυστες, ενώ το ν' αποφασίσεις τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, τι δίκαιο και τι άδικο, είναι πολύ πιο δύσκολο απ' όσο φαντάζεσαι. Γιατί εκεί που η λογική σου σού φωνάζει την απάντηση, εκεί είναι που το συναίσθημά σου σού φωνάζει κάτι άλλο. Γιατί, ποιος ευθύνεται περισσότερο; Αυτός που πράττει εις βάρος των άλλων ή αυτός που υπομένει; Αυτός που αγαπά με ανιδιοτέλεια ή αυτός που κυριεύεται από την αγάπη και την χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για όλα; Αυτός που χειραγωγεί ή αυτός που χειραγωγείται; Αυτός που γνωρίζει αλλά παριστάνει τον ανήξερο και δε μιλά, ή αυτός που τολμά να υψώσει τη φωνή του; Το ποιος έχει, λοιπόν, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην τραγωδία αυτή, θα το αποφασίσετε εσείς.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Antonella Lattanzi
Μεταφραστής: Δαρβίρη Θεοδώρα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 352
ISBN: 978-618-01-2333-3