Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μέχρι πού θα έφτανες για να εκδικηθείς τον πρώην σου;
Ο σύζυγος της Ίμοτζεν είναι ένας κακός άνθρωπος. Μπορεί η πρώην γυναίκα του και η νέα του ερωμένη να έχουν διαφορετική άποψη, αλλά η Ίμοτζεν πιστεύει πως ξέρει την αλήθεια. Και τώρα της έδωσε τελεσίγραφο: μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο να έχεις φύγει απ’ το σπίτι, ειδάλλως θα διεκδικήσω την κηδεμονία του γιου μας.
Σε μια στιγμή τρέλας η Ίμοτζεν κάνει κάτι το αδιανόητο: τον κλειδώνει στο κελάρι –και τώρα έχει εκείνη τον έλεγχο. Αλλά μέχρι πού θα φτάσει για να προστατέψει τον γιο της και να τιμωρήσει τον άντρα της; Και τι θα συμβεί όταν η πρώην γυναίκα του και η νυν φιλενάδα του μπλεχτούν στα σχέδιά της;
Ένα σκληρό βιβλίο, με γερές δόσεις χιούμορ και σασπένς, που αναδεικνύει τη γυναικεία αλληλεγγύη αλλά και τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Προσωπική άποψη:
Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Jo Jakeman κάνει μια αρκετά δυναμική είσοδο στον χώρο της σύγχρονης λογοτεχνίας, με ένα θρίλερ αγωνίας, απόλυτα σύγχρονο κι επίκαιρο, το οποίο έχει τον ανθρώπινο παράγοντα, και την ψυχοσύνθεση αυτού υπό καταστάσεις πίεσης, στο επίκεντρό του. Σε μία εποχή όπου η κακοποίηση, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, μοιάζει να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, αλλά μεγάλη μερίδα ανθρώπων προσπαθεί να την αντιμετωπίσει και να την εξαλείψει, ή έστω να οδηγήσει στην απενοχοποίηση των θυμάτων καλώντας τα να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτό που τους συμβαίνει, "Η εκδίκηση των πρώην" δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο στοχευμένη, ουσιαστική και με νόημα.

Η αφήγηση ξεκινάει με μία κηδεία! Προσωπικά, αυτό θεωρώ πως είναι μια καλή αρχή για την εξέλιξη της ιστορίας, παρά που ίσως κάποιοι να σκεφτούν πως αφού ξέρουμε πως αυτή τελειώνει, δεν έχει και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον το τι έχει συμβεί. Κι όμως, όπως είναι γνωστό, σημασία δεν έχει προορισμός αλλά το ταξίδι. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα, αλλά το πως φτάσαμε σε αυτό, τι συνέβη, τι έφερε αυτή την τραγική κατάληξη -αν και στην πορεία θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι και τόσο τραγική, έστω κι αν ηθικά διχαζόμαστε, αλλά για άλλους λόγους, όχι προσωπικούς. Βρισκόμαστε στην κηδεία του Φίλιπ, λοιπόν, και σε αυτήν παρευρίσκονται και οι τρεις γυναίκες της ζωής του. Η Ρούμπι, η πρώην σύζυγος, η Ίμοτζεν, η νυν σύζυγος που ετοιμαζόταν να γίνει πρώην σύζυγος κι αυτή με τη σειρά της, και η Ναόμι, η νεαρή και όμορφη ερωμένη του Φίλιπ, για το χατίρι της οποίας ετοιμαζόταν να φορτωθεί ένα ακόμα διαζύγιο στην πλάτη του προκειμένου να την στεφανωθεί με δόξα και τιμή. Μπορεί στο σημείο αυτό να σκέφτεστε πως αυτό θα ήταν το τίμιο από μεριάς του, αλλά δεν είναι, και αυτό οφείλεται στον σάπιο και σκάρτο χαρακτήρα του.

Ο Φίλιπ, που λέτε, είναι ο χαρακτήρας που λατρεύουμε να μισούμε. Διόλου άδικα, βέβαια, αφού είναι ένα εγωπαθές, εγωκεντρικό και χειριστικό καθίκι, που μετατρέπει σε υποχείριό του όποιον βρεθεί δίπλα του. Πολύ περισσότερο, τις γυναίκες του, που άλλοτε από αγάπη, άλλοτε από αδυναμία εύρεσης άλλης λύσης, υποκύπτουν σε ό,τι αυτός ζητήσει κι επιθυμήσει, είτε είναι σωστό είτε λάθος, είναι είναι σωστό είτε ανήθικο -που συνήθως είναι το δεύτερο. Είναι, θα λέγαμε, ο μάστορας της χειραγώγησης και αυτό είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζεται. Εκτός, ίσως, απ' όταν σου δοθεί μία πολύ ξεκάθαρη ευκαιρία για να προσπαθήσεις να σπάσεις τα δεσμά του. Και αυτό συμβαίνει για την Ίμοτζεν όταν εκείνος την εκβιάζει προκειμένου να του δώσει αναίμακτα το πολυπόθητο διαζύγιο που ζητάει, μην διστάζοντας να χρησιμοποιήσει ως μέσον ακόμα και το ίδιο τους το παιδί, το μοναχοπαίδι του που θα έπρεπε να λατρεύει και να βάζει πάνω απ' όλα, με εκείνον να βρίσκεται κλειδωμένος και αποδυναμωμένος στο υπόγειο του σπιτιού τους και με εκείνη να έχει, για πρώτη φορά, τον έλεγχο στα χέρια της.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά και εύκολα για την Ίμοτζεν αν η Ρούμπι και η Ναόμι δεν έκαναν την εμφάνισή τους για να μπλεχτούν στα πόδια της. Γιατί, όταν τρεις γυναίκες έχουν βαθιά συναισθήματα για τον ίδιο άντρα, όποια κι αν είναι αυτά, δεν μπορούν να νιώθουν οτιδήποτε άλλο παρά εχθρότητα η μία για την άλλη. Όμως οι γυναίκες είμαστε παράξενα πλάσματα! Όσο κι αν αντιπαθούμε η μία την άλλη, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως κάποια έχει καταστρέψει ένα μέρος της ζωής μας, μπροστά σε μια κρίσιμη κατάσταση, πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να συνυπάρξουμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να λειτουργήσουμε θετικά για την επίτευξη του στόχου μας. Αυτές τις παράξενες σχέσεις ανάμεσα στις γυναίκες προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αναλύσει η Jakeman, παρουσιάζοντάς μας τα πολλά πρόσωπα που αυτές μπορούν να έχουν. Τον τρόπο που επικοινωνούν, αλληλεπιδρούν και τελικά, υποστηρίζουν η μία την άλλη όταν καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στο πρακτικά και στο ηθικά σωστό και δίκαιο.

Προσωπικά, εκτίμησα πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε και ανέλυσε τους χαρακτήρες της η Jakeman, μα και που έβαλε τα ψυχογραφήματά τους στο μικροσκόπιο αναλύοντας κάθε λεπτομέρεια αυτών. Επίσης, μου άρεσε πολύ το πως σκιαγράφησε τον Φίλιπ, που μπορεί να είναι ένα καθίκι και μισό, αλλά δεν παύει να είναι κι ένας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος που δεν παραδίδει τα όπλα ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα για εκείνον. Γνωρίζει ποιο είναι το "ταλέντο" του και δεν το ξεχνάει ακόμα και υπό πίεση. Βέβαια, επειδή έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που μιλάει για την κακοποίηση, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η νέμεσις, έστω κι αν η κοινωνική και προσωπική ηθική μας κοντράρονται χωρίς σταματημό, και παρά που οι γυναίκες αναγνώστριες, τουλάχιστον, θα ταχθούν τελικά με την προσωπική, θαρρώ. Όλα αυτά, συνδυαστικά με ωραίες και ισορροπημένες δόσεις μαύρου χιούμορ, μας προσφέρουν ένα τελικό αποτέλεσμα αρκετά υψηλής αισθητικής, που παίρνει μια αρκετά κλασσική ιδέα και την μετατρέπει σε κάτι πολύ μοντέρνο και σύγχρονο, μέσω μιας αρκετά έντονης και διαδραστικής μεταχρονολογημένης αφήγησης που μας φέρνει στο σημείο μηδέν απ' το οποίο και ξεκινήσαμε.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Jo Jakeman
Μεταφραστής: Ρούσσος Νίκος
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-960-461-875-0