Η αγαπημένη συγγραφέας Κλαίρη Θεοδώρου, επιστρέφει για μία ακόμα χρονιά με ένα νέο μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες, αέρα μιας άλλης εποχής, αλλά και πρωταγωνιστή της έναν μεγάλο έρωτα που παλεύει ενάντια σε κάθε αντιξοότητα και δυσκολία που έρχεται στο διάβα του, προκειμένου να βγει ζωντανός και νικητής, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις. 
Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Θεοδώρου, που για ακόμα μία χρονιά αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της, προκειμένου να απαντήσει στις ερωτήσεις μας, να μας συστήσει τους ήρωές της, μα και να μας παρουσιάσει την ιστορία της μέσα απ' τα δικά της μάτια.

Αν και κάθε σας μυθιστόρημα είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο, οι “Άλικες σιωπές” διαφοροποιούνται αρκετά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα βιβλία σας, όπου ο τόπος εξέλιξης της κάθε ιστορίας σας, αποτελούσε από μόνος του έναν δυνατό πρωταγωνιστή. Αυτή τη φορά, το στοιχείο αυτό απουσιάζει, έχοντας επιλέξει να εστιάζετε περισσότερο στον χρόνο απ' ότι στον χώρο. Σκεφτήκατε, έστω και για μια στιγμή, πως η αλλαγή του συγγραφικού σας μοτίβου μπορεί να επηρέαζε αρνητικά τους αναγνώστες σας;

Η αλήθεια είναι πως όχι και μάλιστα δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να διακρίνω το μοτίβο αυτό. Γράφω ιστορίες που εξιτάρουν και έλκουν πρώτα απ’ όλα εμένα την ίδια και πιστεύω ακράδαντα πως, αν εγώ είμαι ικανοποιημένη και «έντιμη» στις γραφές μου, τότε θα είναι και οι αναγνώστες μου. Δεν νομίζω άλλωστε ότι κάποιος ξεχωρίζει και εκτιμά κάποιον συγγραφέα βασιζόμενος σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, θα ήταν πολύ βαρετό κάτι τέτοιο για μένα τουλάχιστον.

Υποθέτω πως χρειάστηκε να πραγματοποιήσετε μια κάποια ιστορική μελέτη προκειμένου να δομήσετε σωστά την αφήγησή σας. Πόσο δύσκολο και χρονοβόρο αποδείχθηκε όλο αυτό; Θεωρείτε πως υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας στη συγγραφή μιας ιστορίας που περιλαμβάνει πραγματικά, ιστορικά γεγονότα, σε σχέση με μία καθαρά μυθιστορηματική;

Η ιστορική έρευνα ιδιαίτερα για την περίοδο του Εμφυλίου ήταν όντως και πολύ δύσκολη και εξαιρετικά χρονοβόρα, τόσο λόγω των πάμπολλων και ιδιαίτερα αντιφατικών μεταξύ τους πηγών όσο και της σκληρότητας των περιγραφών, πολλές εκ των οποίων με στοίχειωσαν κυριολεκτικά. Παρόλα αυτά το όλο εγχείρημα αποτέλεσε για μένα ένα προσωπικό στοίχημα. Ήθελα να μάθω πρώτα απ’ όλα εγώ η ίδια εκ των έσω την ιστορία που σκοπίμως ίσως δεν διδαχτήκαμε ποτέ και στη συνέχεια να την αποδώσω μέσω μιας μυθοπλαστικής αφήγησης που ως στόχο είχε να δείξει την πόλωση, τον διχασμό και τον φανατισμό ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Δεν είναι λοιπόν μονάχα ο βαθμός δυσκολίας σαφέστατα μεγαλύτερος, όταν επιχειρείς να γράψεις ένα ιστορικό μυθιστόρημα, είναι και ο βαθμός ευθύνης: απέναντι στον εαυτό σου, στους αναγνώστες αλλά και στην ίδια μας την ιστορία, προκειμένου να μείνεις πιστός στην ιστορική αλήθεια και αντικειμενικός στη ροή των γεγονότων.

Ηλέκτρα και Δημήτρης! Δύο χαρακτήρες που είναι δύσκολο να μην αγαπήσει κανείς. Εσείς, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, ποια στοιχεία τους είναι αυτά που αγαπήσατε περισσότερο και γιατί;

Η Ηλέκτρα και ο Δημήτρης, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αρετές, έχουν όμως και αδυναμίες. Αυτά που θαύμασα και αγάπησα και στους δυο τους είναι ο καθαρός τους χαρακτήρας, το θάρρος, η συνέπεια στις επιλογές τους, το αίσθημα ευθύνης και τιμής, η δύναμη της ψυχής και της αγάπης τους, η παραδοχή των λαθών τους. Ζουν ένα έρωτα αντίξοο, απαγορευμένο και «καμένο» στην πραγματικότητα από την πρώτη στιγμή, δεν το βάζουν όμως κάτω, δεν καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις και δεν υποκύπτουν σε αυτά που άλλοι έχουν ορίσει για εκείνους, όποιο κι αν είναι το τίμημα.

Γενικότερα, σε όλα σας τα βιβλία, ο έρωτας παίζει βασικό ρόλο στις ζωές των πρωταγωνιστών σας -και όχι μόνο. Αυτό είναι κάτι που ασπάζεστε και στην προσωπική σας ζωή;

Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τον έρωτα; Σε όποια μορφή κι αν τον βιώνει κανείς είναι εκείνος που κινεί τα νήματα, που γεννά τον πόλεμο αλλά και την ειρήνη, που κάνει τη γη να γυρνά και τον ήλιο να ανατέλλει. Έχει πολλές μορφές ο έρωτας άλλωστε. Άλλοτε ταυτίζεται με το απόλυτο δόσιμο και την αληθινή συνύπαρξη για κάποιους λίγους, τυχερούς και άλλοτε είναι συνυφασμένος με το ανεκπλήρωτο, την απώλεια, το όνειρο αυτού που θα μπορούσε να είναι, αυτού που θα μπορούσαμε να έχουμε ή αυτό που πολλές φορές προβάλλουμε μόνοι μας στον σύντροφό μας. Όπως κι αν έχει «ζωή που δεν μοιράζεται», ακόμα και νοητά «είναι ζωή κλεμμένη».


Παρ' όλα ταύτα, δεν προσπαθείτε να εξιδανικεύσετε τον έρωτα, ούτε φέρεστε πάντα τρυφερά και με αγάπη στους ήρωές σας. Δεν έχετε διστάσει να επιλέξετε τον σκληρό και δύσκολο δρόμο. Έχετε προβληματιστεί ποτέ κατά την διάρκεια των αποφάσεών σας αυτών; Έχετε προβληματιστεί για το πως θα αντιμετωπίσουν οι αναγνώστες σας μία τυχόν, όχι και τόσο ιδανικό εξέλιξη της ιστορίας που επιλέξατε να τους αφηγηθείτε;

Θέλω να είμαι αληθινή τόσο απέναντι στον εαυτό μου όσο και απέναντι στους αναγνώστες μου. Δεν μου αρέσει ούτε να «καλοπιάνω» το αναγνωστικό κοινό ούτε να του «χαϊδεύω» τα αυτιά. Είμαι σίγουρη άλλωστε πως οτιδήποτε «φτιαχτό» και επί τούτου στυλιζαρισμένο οι αναγνώστες το εντοπίζουν και το απορρίπτουν από μόνοι τους αργά ή γρήγορα. Δεν γράφεις λοιπόν με γνώμονα το πώς θα γίνεις περισσότερο αρεστός, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν σε νοιάζει η γνώμη των αναγνωστών. Σε νοιάζει και πολύ μάλιστα, διαφορετικά δεν θα επέλεγες την έκδοση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα αλλοιώσεις το ποιος είσαι και το τι έχεις να πεις. Η συγγραφή άλλωστε πηγάζει μέσα από την ψυχή σου. Δεν ακολουθεί νόρμες, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, αφού από ένα σημείο και μετά είναι οι ήρωές σου εκείνοι που παίρνουν τα ηνία και χαράζουν τη δική τους πορεία είτε εσένα σου αρέσει είτε όχι.

Έτσι, με ρεαλισμό και σθένος, αντιμετωπίζετε και την πραγματική, τη δική σας ζωή;

Άλλες φορές με ρεαλισμό και σθένος και άλλες με γνώμονα το μαγικό και το όνειρο. Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου ισορροπία ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Και τα δύο παίζουν το ρόλο τους και τα δύο μας καθορίζουν και μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Άλλες φορές πρέπει να πατάμε γερά στη γη και άλλες μπορούμε να ονειροβατούμε πετώντας στα σύννεφα. Για μένα λοιπόν αρκεί να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις κατάλληλες στιγμές και τις τρέχουσες ανάγκες: και τις δικές μας και των γύρω μας.

Πόσες φορές πιστεύετε, αλήθεια, πως μηδενίζει το ρολόι της ζωή μας; Μπορούμε ν' αλλάξουμε αυτά που έχει γράψει η μοίρα για εμάς ή είναι όλα μέρος ενός σχεδίου του οποίου, εμείς, είμαστε απλά θεατές;

Το ρολόι μηδενίζει αρκετές φορές. Όλοι έχουμε βιώσει ανατροπές που έχουν φέρει τα πάνω κάτω και που μας έχουν κάνει να αλλάξουμε παντελώς τη ρότα της ζωής μας. Και μπορεί πολλές φορές αυτές οι αλλαγές να μας φαίνονται εκείνη την ώρα ως η συντέλεια του κόσμου, μακροπρόθεσμα όμως νομίζω πως τις περισσότερες φορές αναγνωρίζουμε πως όλα γίνονται, αν όχι για καλό, τότε σίγουρα για κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο. Από εκεί και έπειτα για μένα ισχύει πάντα το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Πιστεύω στη μοίρα, στις μοναδικές συμπτώσεις της ζωής, στο «γραμμένο» μας για να το πω αλλιώς, θεωρώ όμως ότι έχουμε τη δύναμη και τον τρόπο να αλλάξουμε όσα δεν μας κάνουν ευτυχισμένους, αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να το τολμήσουμε.

Κάνετε σχέδια για το μέλλον ή προτιμάτε να ακολουθείτε το ρεύμα της ζωής και όπου αυτό σας βγάλει;

Κάνω σχέδια συνεχώς: κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτά είναι που καθορίζουν όντως τη γοητεία του ταξιδιού, και όχι τόσο ο ίδιος ο προορισμός. Δεν υπάρχει πιο όμορφο και πιο ψυχοθεραπευτικό συναίσθημα από το να ονειρεύεσαι. Ακόμα κι αν ξέρεις πως πολύ δύσκολα το όνειρο θα βγει αληθινό. Πρέπει άλλωστε πρώτα να πιστέψεις στο θαύμα για να του επιτρέψεις να συμβεί. Όμως, ακόμα και αν δεν συμβεί, εσύ με τη σκέψη σου και μόνο έχεις βιώσει ένα μέρος της μαγείας του, έχεις ανέβει το σκαλοπάτι που σε οδηγεί στο επόμενο όνειρο που –ποιος ξέρει;- μπορεί και να είναι το τυχερό σου.

Μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μας για βιβλία της κυρίας Κλαίρης Θεοδώρου ακολουθώντας τους συνδέσμους:
Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ
ΑΛΙΚΕΣ ΣΙΩΠΕΣ