Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τι κοινό μπορεί να έχουν μια δυναμική υπαστυνόμος, ένας ρομαντικός δάσκαλος, ένας θαμώνας των φυλακών, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά κι ένας κουκουλοφόρος;
Στην Αθήνα της κρίσης μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η εξαφάνισή της συμπίπτει με μια καλοστημένη ληστεία. Στην προσπάθειά της να τη βρει, η υπαστυνόμος Δέσποινα Καρανικόλα θα συναντήσει ξανά έναν παλιό της γνώριμο, τον Διομήδη Δανέλλη, τον άνθρωπο που από λάθος έστειλε η ίδια πριν από λίγα χρόνια στη φυλακή. Μαζί του θα ζήσει έναν μεγάλο έρωτα, όμως ο Διομήδης δεν είναι πια ο ίδιος. Και πώς να είναι; Η ζωή του διαλύθηκε κι οι αγαπημένοι του τον ξέχασαν. Μόνο ο Μάνος, μόνιμος θαμώνας των φυλακών, στάθηκε δίπλα του, κι αυτόν πλέον ο Διομήδης τον λογαριάζει γι’ αδελφό. Στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής κι ο Δημητράκης, που προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του, μπλέκεται με τους κουκουλοφόρους της πλατείας Εξαρχείων.
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται και διανύουν κοινούς δρόμους. Έτσι, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, θα εξελιχθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν. Κι υπάρχουν συναισθήματα που σταθερά μας οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η φιλία. Μόνο που καμιά φορά γίνονται η αιτία ώστε η πορεία μας να είναι αντίστροφη.

Προσωπική άποψη:
Έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο μυθιστόρημα με την υπογραφή της Χριστίνας Ζέμπη, το αγαπημένο όλων "Πέτρα και μέλι". Ένα βιβλίο που άγγιξε βαθιά τις καρδιές των αναγνωστών, που μας συγκίνησε και χαράχτηκε βαθιά μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μας, που το 2016 μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στην Αγγλία από τις εκδόσεις Arcadia, και που τόσα χρόνια μετά εξακολουθεί να προκαλεί αντικείμενο συζήτησης και λογοτεχνικών προτάσεων στα διάφορα φιλοαναγνωστικά πηγαδάκια και ομάδες του διαδικτύου και όχι μόνο. Και όχι άδικα, οφείλω να ομολογήσω, αφού το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μόνο το αγαπημένο όλων, αλλά και δικό μου αγαπημένο -και λόγω μανιάτικης καταγωγής, αντιλαμβάνεστε πως η ταύτισή μου με την ιστορία και τους ήρωές της ήταν άνω του μέσου όρου. 

Όπως ήταν φυσικό επόμενο, η ανακοίνωση των εκδόσεων Διόπτρα που ανέφερε πως η Χριστίνα Ζέμπη βρίσκεται πλέον στο δυναμικό του εκδοτικού της και πως το νέο της βιβλίο θα κυκλοφορούσε από αυτούς, προκάλεσε κύματα αναστάτωσης, χαράς, ενθουσιασμού, μα και κάποιος μικρής ανησυχίας. Όταν αγαπάς έναν συγγραφέα είναι αναμενόμενο να ανυπομονείς για την έκδοση του νέου του έργου, ειδικά όταν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από την τελευταία σας "συνάντηση", όμως, την ίδια ακριβώς στιγμή, σκέφτεσαι δύο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τη δυναμική της πένας του και με το κατά πόσο αυτή μπορεί να έχει αποδυναμωθεί λόγω της χρόνιας αποχής του από τα λογοτεχνικά δρώμενα. Το δεύτερο, πάλι, έχει να κάνει με την αναπόφευκτη σύγκριση που θα γίνει με το πρώτο του έργο, πόσο μάλλον όταν αυτό ήταν καθόλα συγκλονιστικό και μοναδικό. Με το χέρι στην καρδιά, λοιπόν, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως μπορεί να μην έχουμε ένα νέο "Πέτρα και μέλι", αλλά έχουμε μια πραγματικά δυνατή, σύγχρονη, αληθινή και τρυφερή ιστορία που έχει να μας προσφέρει πολλά περισσότερα απ' όσα υποθέτουμε με μια πρώτη ανάγνωση της περίληψής της.

Στην Αθήνα του σήμερα, της οικονομικής κρίσης, της αποξένωσης, της απόγνωσης, οι ζωές ανθρώπων που έχουν τόσα πράγματα να τους χωρίζουν, μα και τόσα άλλα να τους ενώνουν ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν, είναι μοιραίο να διασταυρωθούν και να τους οδηγήσουν σε μονοπάτια που ποτέ τους δεν είχαν φανταστεί, κάνοντάς τους να ανακαλύψουν πράγματα που δεν γνώριζαν ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τη ζωή, να αλλάξουν και να πορευτούν μέσα από διαδρομές που κανείς δεν γνωρίζει το θα συναντήσει στο τέλος τους, αλλά που αξίζει κανείς να διασχίσει. Όχι μόνο γιατί θα αποκομίσει εμπειρίες, αλλά γιατί μόνο μέσα από τις μακρές πορείες της ζωής, τα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει, από την αλληλεπίδρασή του με άλλους ανθρώπους που ο καθένας έχει κάτι δικό του, το ξεχωριστό να σου προσφέρει, μπορεί να αγγίξει την εσωτερική του πληρότητα και να νιώσει πραγματικά ολοκληρωμένος.

Μια ληστεία άψογα καλοσχεδιασμένη και ταυτόχρονα η μυστηριώδης εξαφάνιση μιας γυναίκας που η αστυνομία αναζητά. Η Δέσποινα, μια γυναίκα που εργάζεται για λογαριασμό της τελευταίας και που θα ανταμώσει ξανά με τον Διομήδη. Ένα αντάμωμα μοιραίο αφού θα οδηγήσει στην εκδήλωση ενός μεγάλου έρωτα, παρά που η Δέσποινα ήταν εκείνη που από λάθος της οδήγησε τον Διομήδη στην φυλακή, πριν από κάποια χρόνια. Ένα λάθος που άλλαξε τη ζωή του για πάντα, αφού το στίγμα που σου αφήνει μια τέτοια συνθήκη δεν φεύγει ποτέ από πάνω σου, ακόμα κι αν αποδειχθεί η αθωότητά σου. Το κουβαλάς για πάντα κι εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προσπαθείς συνεχώς ν' αποδεικνύεις πως είσαι καλύτερος απ' αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για σένα, ζητιανεύοντας την αγάπη και την κατανόησή τους, ή αποφασίζεις να κάνεις μια νέα αρχή μακριά απ' όσους σε πρόδωσαν και σ' εγκατέλειψαν επειδή η αγάπη και η πίστη τους σε σένα δεν ήταν παρά μονάχα λόγια. 

Κάπου εκεί, βρίσκεται και ο Μάνος, ο κολλητός φίλος που απέκτησε ο Διομήδης μέσα στη φυλακή. Ο φίλος που έγινε για εκείνον αδερφός, οικογένεια, το μοναδικό του στήριγμα όταν όλοι οι άλλοι του γύρισαν την πλάτη. Ο άνθρωπος που όση καλοσύνη κι αν κρύβει στην καρδιά του, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο με αποτέλεσμα να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πίσω από τα κάγκελα. Τέλος, ο Δημητράκης, ένας νέος της εποχής που προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, τα πάθη του, τα λάθη του, που θέλει να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά απ' όλα όσα τον έχουν σημαδέψει και που όμως, κάθε φορά, καταλήγει να μπλέκει σε μια νέα ιστορία, με τελευταία όλων το συναπάντημά του με τους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων που για ακόμα μία φορά θα τον αποπροσανατολίσουν, θα τον κάνουν να χαθεί μέσα σε μια δίνη σκότους, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως βαθιά μέσα του παύει να πιστεύει στο ότι μπορεί να ξεφύγει, να αλλάξει. Ο καθένας μας μπορεί να το κάνει, αρκεί να έχει θέληση, πίστη, ίσως και λίγη ώθηση από τους σωστούς ανθρώπους.

Όπως προανέφερα, "Οι δρόμοι της λήθης" είναι ένα καθολικά σύγχρονο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, το οποίο αφηγείται πολλές μικρές ιστορίες, απόλυτα αληθινές και ρεαλιστικές, που η κάθε μία απ' αυτές φανερώνει και μια μελανή πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας που έχουμε χτίσει σήμερα. Ιστορίες που αν και διαφορετικές μεταξύ τους, διαθέτουν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ανθρώπους που πορεύονται σε παράλληλα μονοπάτια που μέλλει να διασταυρωθούν με κατεύθυνση έναν κοινό, τελικό προορισμό, αυτόν που κάθε άνθρωπος αναζητά κατά βάθος, που δεν είναι άλλος από το μέρος εκείνο που θα μπορέσει να ταιριάξει και να ζήσει ελεύθερος, χωρίς τα βάρη ενός παρελθόντος που δεν το επέλεξε απαραίτητα ο ίδιος, πλάι σε ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν με κατανόηση και στοργή, όχι επειδή είναι αδύναμος, αλλά γιατί είναι ένας από αυτούς, όμοιός τους, με κοινά πάθη, αγωνίες, επιθυμίες, όνειρα. Και αν η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, αξίζει να την ζήσεις, γιατί οι εκπλήξεις που σου επιφυλάσσει είναι τόσες πολλές και μοναδικές, που είναι κρίμα να της χάσεις, όπως είναι κρίμα να μην τις αφήσεις να σε οδηγήσουν από το σκοτάδι στο φως.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ζέμπη Χριστίνα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 560
ISBN: 978-960-605-760-1