Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ήταν η ευκαιρία που παρουσιάζεται μία φορά στη ζωή…
Για τη λαίδη Ρεμπέκα Μάρσαλ ξεκινάει ένα μοναδικό ταξίδι, όταν γίνεται κυρία επί των τιμών στην αυλή της βασίλισσας Βικτόρια! Όλα τα όνειρά της μοιάζουν να έχουν εκπληρωθεί και το μέλλον της διαγράφεται στρωμένο με ροδοπέταλα.
Όμως, όπως σε όλες τις Αυλές, πίσω από τους ανθισμένους κήπους κρύβονται ίντριγκες και ψίθυροι. Παρά τη θέλησή της, η Ρεμπέκα παρασύρεται στη δίνη μιας λυσσαλέας αντιπαλότητας. Από τη μια, είναι ο επικίνδυνος άρχοντας των κατασκόπων της βασίλισσας και, από την άλλη, μια αριστοκράτισσα που χρησιμοποιεί τις γυναίκες της Αυλής για τους δικούς της σκοπούς.
Κάπου εκεί, κάνει την εντυπωσιακή του εμφάνιση ο συμπαθής και δημοφιλής μαρκήσιος Ρούπερτ Σεντ Τζον. Δεν είναι μόνο ακαταμάχητος, ούτε περιφέρεται απλώς στην Αυλή κάνοντας μεγαλοπρεπείς υποκλίσεις και μοιράζοντας γενναιόδωρα χειροφιλήματα. Στην πραγματικότητα, είναι ένας μυστικός πράκτορας του Στέμματος με διπλή ταυτότητα και μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Όντας σίγουρος ότι η Ρεμπέκα τον κατασκοπεύει, αποφασίζει να την προσεγγίσει για να εξακριβώσει τις προθέσεις της και να αποφύγει τυχόν παγίδες που του ετοιμάζει.
Και χωρίς να το καταλάβει, μόλις έχει βάλει το κεφάλι του στο στόμα του λύκου…

Προσωπική άποψη:
Το τρίτο βιβλίο της σειράς της "Οικογένειας Ράιντ" της Johanna Lindsey, που μόλις πριν λίγους μήνες έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Elxis, που όπως πάντα παραμένουν πιστές στους χρόνους τους, μα και απέναντι στο αναγνωστικό τους κοινό. Όπως πολύ πιθανόν να θυμάστε, τα προηγούμενα βιβλία της σειράς αυτής, τα "Ο διάδοχος" και "Ο γητευτής", δεν ήταν τα αγαπημένα μου, ούτε στην ευρύτερη κατηγορία των ρομαντικών ιστορικών μυθιστορημάτων, ούτε επί του συνολικού έργου της Lindsey, πράγμα που πιθανότατα να οφείλεται στο ότι δεν κατάφερα να δεθώ ιδιαίτερα με τους χαρακτήρες, ενώ η ίδια η πλοκή τους ακολούθησε κάποια μονοπάτια ευκολίας που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Όσον αφορά την προκειμένη περίπτωση, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Η Ρεμπέκα Μάρσαλ, γυναίκα με ευγενή καταγωγή, βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής της. Μια ευκαιρία που την πλημμυρίζει ενθουσιασμό, μα και τρόμο, που δεν είναι άλλη από το να βρεθεί στη βασιλική Αυλή ως κυρία επί των τιμών της εξοχότητας της βασίλισσας Βικτόρια. Όμως, άθελά της, θα βρεθεί ανάμεσα στον αρχικατάσκοπο της βασίλισσας και σε μια αριστοκράτισσα της Αυλής, που όχι μόνο έχει μια τεράστια κόντρα με τον πρώτο, αλλά που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις κυρίες της Αυλής προς όφελός της, χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Όλη αυτή η κατάσταση θα την φέρει στον δρόμο του δημοφιλή μαρκήσιου Ρούπερτ Σεντ Τζον, που εκτός από ευγενής και γοητευτικός, είναι και διπλός πράκτορας για λογαριασμό του Στέμματος, και που πιστεύοντας πως η νεαρή γυναίκα τον παρακολουθεί, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τις πραγματικές της προθέσεις, μα και τα ύπουλα σχέδιά της.

"Ο διαβόητος", ως άλλη μια ρομαντική ιστορία εποχής τοποθετημένη στα βικτοριανά χρόνια, διαθέτει όλα εκείνα τα αισθητικά στοιχεία που θα έπρεπε. Άλλωστε, αν κάτι δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς για την Lindsey, είναι πως πάντοτε κατάφερνε να βρίσκεται, αισθητικά, παραστατικά και περιγραφικά, μέσα στο πνεύμα και στο ύφος της εποχής την οποία χρησιμοποιούσε ως καμβά των ιστοριών της, μα και στην καρδιά των γεγονότων που διαδραματίζονταν σε αυτές, χωρίς να ξεχνάει τους ηθικούς -ή και ηθοπλαστικούς- κανόνες τους, που αναπόφευκτα έθεταν κάποια όρια. Όχι όρια που δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν, αλλά που απαιτούσαν ειδικούς χειρισμούς για να συμβεί αυτό, ώστε οι αφηγήσεις της να μην βγουν εκτός κλίματος και αισθητικής. Και ναι, μπορούμε να πούμε πως τις περισσότερες φορές, αυτό ήταν κάτι που το πετύχαινε, όπως και αυτή τη φορά.

Σε ό,τι αφορά τους χαρακτήρες, σίγουρα η Ρεμπέκα κερδίζει τις εντυπώσεις, και την συμπάθειά μας, περισσότερο απ' ότι ο Ρούπερτ, όχι μόνο εξαιτίας της δυναμικής της προσωπικότητας, αφού σε μια εποχή που η γυναίκα ήταν υποταγμένη και εκτελούσε εντολές, εκείνη ύψωσε το ανάστημά της και τόλμησε να πει "όχι" ακολουθώντας τους κώδικες της προσωπικής της ηθικής, αλλά και γιατί είναι, συνολικά, πιο ξεκάθαρη απέναντι στα θέλω της. Από την άλλη, ο Ρούπερτ, όσο γοητευτικός κι αν είναι, δεν παύει να αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και τα ίδια του τα θέλω και το από που αυτά πηγάζουν, και παρά που σε έναν βαθμό έχει δίκιο που αισθάνεται έτσι, δεν παύει να είναι ενοχλητικό το ότι δεν μπορεί να το διαχειριστεί και να το εξελίξει, όχι τουλάχιστον μέχρι την τελευταία στιγμή. Ουσιαστικά, αντιλαμβανόμαστε πως ανάμεσα στους δυο τους υπάρχει έντονη χημεία και ερωτική επιθυμία, αλλά η αγάπη τους... κάπου υστερεί, τουλάχιστον από μεριάς του δεύτερου.

Συγκριτικά, λοιπόν, με τα δύο προηγούμενα βιβλία της σειράς, στο συγκεκριμένο χουμε καλύτερη προσέγγιση και ανάπτυξη χαρακτήρων, καλύτερη αφηγηματική δομή, με μια ιστορία η έκταση της οποίας δεν ξεχειλώνει με αποτέλεσμα να μένει τόση όση χρειάζεται και που δεν καταφεύγει σε περιττολογίες και φλυαρίες προκειμένου να γεμίσουν κι άλλα 16σέλιδα, αλλά παρ' όλα ταύτα δεν αποφεύγουμε την παγίδα της ελλιπούς ανάπτυξης του ρομαντικού στοιχείου, που επιμένει περισσότερο στο δράμα του παρά στην εξέλιξη της τρυφερής του οπτικής, κάτι που οδηγεί στη μαγική λύση όλων των προβλημάτων και στην παραδοχή μιας αλήθειας που ναι μεν γνωρίζαμε πως θα ερχόταν στο τέλος, αλλά που συμβαίνει εξαιρετικά γρήγορα και απότομα -πράγμα λογικό, όταν δεν έχει παρά 2-3 σελίδες για να αναπτυχθεί.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Johanna Lindsey
Μεταφραστής: Ελιασά Χριστίνα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 352
ISBN: 978-618-5394-44-8