Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Γνωρίζει κανείς τόσο λίγα… Και όταν μάθει περισσότερα, είναι πια πολύ αργά.
Είναι ένα πολύ καθωσπρέπει δείπνο, με σερβιτόρους, εξαιρετικό μενού, προσοχή στους τύπους -κι ένα απρόοπτο: τον θάνατο ενός από τους συνδαιτημόνες…
Η βραδιά προβλέπεται όμορφη στο εξοχικό του ηθοποιού Τσαρλς Κάρτραϊτ. Αλλά εξελίσσεται τραγικά, πρώτα και κύρια για τον αιδεσιμότατο Στίβεν Μπάμπινγκτον, που καθώς πίνει το κοκτέιλ του αρχίζει να βήχει, τον πιάνουν σπασμοί και πεθαίνει…
Όταν το ποτήρι με το μαρτίνι του στέλνεται για ανάλυση, δεν βρίσκεται ίχνος δηλητηρίου σ’ αυτό -όπως ακριβώς είχε ήδη προβλέψει ο Πουαρό. Κι ακόμη πιο παράξενο είναι το ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως κίνητρο για τον φόνο… 

Προσωπική άποψη:
Συνήθως, όταν έχουμε να κάνουμε με κάποιο έγκλημα, όποιας μορφής και αν είναι αυτό, υπάρχει ένα σημαντικό κίνητρο πίσω από αυτό. Τουλάχιστον, αρκετά σημαντικό για τον δράστη ώστε να λερώσει τα χέρια του. Σε ορισμένα εγκλήματα τα κίνητρα αυτά είναι εμφανή, σε κάποια άλλα όχι και τόσο, πράγμα που μας κάνει να τα αναζητήσουμε λίγο περισσότερο κι έχοντας έναν κάποιον βαθμό δυσκολίας, ενώ υπάρχουν και ορισμένα που πραγματικά απορούμε "τι διάβολο πήγε στραβά εδώ πέρα;". Στην τελευταία κατηγορία υπάγεται και η ενδέκατη περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό. Μια περιπέτεια που ανήκει στις προσωπικές αγαπημένες μου, ίσως επειδή τα πράγματα δεν είναι τόσο εξόφθαλμα όσο σε άλλες περιπτώσεις.

Η πολύ γνωστός ηθοποιός Τσαρλς Κάρτραϊτ έχει διοργανώσει μια υπέροχη βραδιά στο εξοχικό του σπίτι. Όλα φαίνεται να κυλούν υπέροχα και πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει την υπέροχη αυτή βραδιά. Όμως, όπως αποδεικνύεται, τα φαινόμενα απατούν και το κακό δεν θα αργήσει να συμβεί, όταν ο αιδεσιμότατος Στίβεν Μπάμπινγκτον, εκεί που πίνει αμέριμνος το κοκτέιλ του, αρχίζει να βήχει και να έχει σπασμούς, μέχρι που σωριάζεται νεκρός. Η πρώτη σκέψη όλων είναι πως τον δηλητηρίασαν, έστω κι αν δεν μπορούν να φανταστούν για ποιον λόγο να ήθελε κάποιος νεκρό έναν φιλήσυχο άντρα σαν κι αυτόν. Ωστόσο, τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται όταν οι αναλύσεις από το ποτήρι του θύματος μαρτυρούν πως δεν υπήρχε ίχνος δηλητηρίου σε αυτό.

Όσον αφορά το τελευταίο, ο Πουαρό φυσικά και το είχε υποψιαστεί πως αυτά θα ήταν τα αποτελέσματα που θα είχαν τελικά στα χέρια τους, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν επηρεάζει ιδιαίτερα την ιστορία μας, κυρίως επειδή ο ίδιος δεν εμφανίζεται παρά απειροελάχιστα σε αυτήν, και κυρίως προς το τέλος προκειμένου να δώσει τη λύση του μυστηρίου. Δεδομένης της προσέγγισης της Christie, η απουσία του Πουαρό στη δεδομένη φάση εξυπηρέτησε την υποστήριξη της εξέλιξης της πλοκής της, αλλά οι μεγάλοι φανατικοί του ερευνητή μας ίσως να νιώσουν μια κάποια ενόχληση απ' το γεγονός πως δεν ήταν πρωταγωνιστής αυτή τη φορά, παρά ο κρίκος που χρειαζόταν στην αλυσίδα των απαντήσεων που οδηγούν τελικά στη μεγάλη αποκάλυψη.

Προσωπικά δεν με ενόχλησε το ότι το βιβλίο αυτό δεν είχε πολύ Πουαρό, ίσως γιατί η Christie αξιοποίησε πολύ καλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της: Ιδιαίτερους χαρακτήρες με προσωπικότητα, ένα εύκολο θύμα που φαινομενικά δεν είχε βλάψει άνθρωπο και που κανείς δεν είχε κίνητρο να τον σκοτώσει, ένας θάνατος που φαντάζει έγκλημα αλλά που κανένα επίσημο στοιχείο δεν μαρτυρά τελικά πως όντως πρόκειται για έγκλημα. Ήταν από τις ιστορίες εκείνες που με έκαναν να στύψω το μυαλό μου στην προσπάθεια να βρει απαντήσεις, πράγμα που δεν πέτυχα στον απόλυτο βαθμό, και εκεί ήταν που τελικά αυτή με κέρδισε, συνδυαστικά με την έκτασή της που ήταν τόση όση έπρεπε ώστε να μην ξεφύγει, αλλά ούτε και τόσο μικρή που να καταλήγει φτηνή και εύκολη.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Agatha Christie
Μεταφραστής: Μπαρουξής Χρήστος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 288
ISBN: 978-618-01-3177-2