"Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ" του Stuart Turton

Στην αποψινή δεξίωση, κάποιος θα δολοφονηθεί. Δεν θα μοιάζει με φόνο κι έτσι ο ένοχος θα παραμείνει ασύλληπτος. Αν αποκαταστήσεις αυτή την αδικία θα σου δείξω την έξοδο.
Προοριζόταν για γιορτή, καταλήγει όμως σε τραγωδία. Ενώ στον ουρανό σκάνε πυροτεχνήματα, η Έβελιν Χαρντκάστλ σκοτώνεται. Δεν θα πεθάνει, όμως, μόνο μια φορά. Ώσπου να καταφέρει να εξιχνιάσει τον φόνο της ο Έιντεν –ένας από τους προσκεκλημένους στο πάρτι στο Μπλάκχιθ– η μέρα θα επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, θα τελειώνει με τον ίδιο μοιραίο πυροβολισμό. Ο μόνος τρόπος να σπάσει ο κύκλος είναι ο εντοπισμός του δολοφόνου.


"Υπογαία: Ένα ταξίδι στα βάθη της Γης και του χρόνου" του Robert Macfarlane

Ο Macfarlane μάς παρασύρει σε ένα ξεχωριστό ταξίδι στη σχέση μας με το σκοτάδι, την ταφή, και όσα κείτονται κάτω από την επιφάνεια τόσο του τόπου, όσο και του νου. Ταξιδεύοντας στον «βαθύ χρόνο» -τις ιλιγγιώδεις εκτάσεις του γεωλογικού χρόνου που απλώνονται πέρα από το παρόν- κινείται από τη γέννηση του σύμπαντος ως ένα μετα-ανθρώπινο μέλλον, από την προϊστορική τέχνη στα θαλάσσια σπήλαια της Νορβηγίας στα γαλάζια βάθη του παγοκαλύμματος της Γροιλανδίας, από τους ταφικούς θαλάμους της εποχής του Χαλκού στις λαβυρινθώδεις κατακόμβες κάτω από το Παρίσι και από τα υπόγεια μυκητιακά δίκτυα μέσω των οποίων επικοινωνούν τα δέντρα σε μια βαθιά χωμένη «κρυψώνα» όπου θα φυλάσσονται πυρηνικά απόβλητα για τα επόμενα 100.000 χρόνια. Συνυφασμένες με αυτό το ταξίδι στους ίσκιους είναι οι αξέχαστες καταβάσεις στον κάτω κόσμο από εξερευνητές, καλλιτέχνες, σπηλαιοδίφες, πενθούντες, ονειρευτές και δολοφόνους ανά την Ιστορία, που όλοι τους για διαφορετικούς λόγους οδηγήθηκαν στην αναζήτηση αυτού που ο Κόρμακ ΜακΚάρθι αποκαλεί «τη φρικτή σκοτεινιά εντός του κόσμου».

"Ο τόπος" της Annie Ernaux

Η Annie Ernaux, μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της Γαλλίας, σ’ αυτό το εμβληματικό αυτοβιογραφικό αφήγημα γράφει με βάση την προσωπική της εμπειρία για όλα όσα συνδέουν αλλά και απομακρύνουν τους πατεράδες από τις κόρες αναλύοντας τι σημαίνει να χάνεις έναν γονιό, τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, τη σταδιακή αποξένωση ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών γενιών και κοινωνικών τάξεων.
Ένα βιβλίο πάνω στο ορυκτό βίωμα. Πώς οι σπουδές αλλάζουν τον άνθρωπο. Πώς ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια σου γκρεμός, που σε ξεκόβει από την παλιά ζωή. Πώς ο γονιός πεθαίνει, γίνεται ανάμνηση. Δεν λες τα λόγια που πρέπει την ώρα που πρέπει, γιατί δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Και εκ των υστέρων, τα γράφεις. Ο πόνος αγκαλιά με τη χαρά. Η βαθιά περηφάνια του πατέρα. Η κόρη του ανήκει πια «στον κόσμο που τον είχε καταφρονήσει».
Το βιβλίο αυτό μιλάει για τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Για τη μέγγενη του περιβάλλοντος, το τι σημαίνει να είσαι πατέρας, αλλά και να είσαι η κόρη αυτού του πατέρα.
από το προλογικό σημείωμα της Σοφίας Νικολαΐδου

"Κ.Π. Καβάφης: Τα ποιήματα"

Έκδοση στην οποία περιλαμβάνονται τα 154 ποιήματα του καβαφικού «κανόνα».

"1909: Η μετάβαση της Ελλάδας στον 20ό αιώνα" του Σωτήρη Ριζά

Το 1909 σηματοδότησε την είσοδο της Ελλάδας στον 20ό αιώνα. Το στρατιωτικό κίνημα που πραγματοποιήθηκε στο Γουδί ήταν συνέπεια του άγχους ότι η χώρα, απροετοίμαστη και αδύναμη, έχανε τις εξελίξεις, υστερούσε έναντι των ανταγωνιστών της, των Μεγάλων Δυνάμεων και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη διέξοδο πρότεινε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος κλήθηκε να δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στην Ανόρθωση. Οι μεταρρυθμίσεις του Βενιζέλου σηματοδότησαν μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας και παρά την έλευση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού Διχασμού η Ελλάδα ήταν πια μέρος του ευρωπαϊκού 20ού αιώνα.