Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η δεσποινίς Κέιτ Ντάλτρι δεν πιστεύει στα παραμύθια και σίγουρα δεν πιστεύει ότι κάθε ιστορία έχει ευτυχισμένο τέλος. Έχει μάθει πολύ καλά ότι η ζωή δεν είναι ουράνια τόξα και ηλιαχτίδες.
Η μητριά της την υποχρεώνει να παραστεί σε έναν χορό. Εκεί γνωρίζει αναπάντεχα έναν πρίγκιπα που δεν θεωρεί και τόσο γοητευτικό. Αναπόφευκτα οι δυο τους συγκρούονται, μια σύγκρουση που όμως τους φέρνει πιο κοντά. Παρά την ιδιόρρυθμη μεταξύ τους έλξη, είναι προφανές ότι η σχέση τους δεν οδηγεί πουθενά: Ο πρίγκιπας Γκάμπριελ είναι λογοδοσμένος με άλλη γυναίκα, η οποία τυγχάνει να είναι πριγκίπισσα, αλλά και το μέσο για να εκπληρωθούν οι υπέρμετρες φιλοδοξίες του.
Ο Γκάμπριελ συμπαθεί την επίσημη αρραβωνιαστικιά του, αλλά δεν την αγαπάει. Και θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί της παρά με τη δεσποινίδα Κέιτ Ντάλτρι, η οποία είναι μεν όμορφη, δεν έχει όμως οικονομικούς πόρους.
Όπως όλα δείχνουν, αυτό είναι πράγματι ένα παραμύθι όπου δεν θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Εκτός αν… κάτι αλλάξει ακριβώς στον δωδέκατο χτύπο του ρολογιού τα μεσάνυχτα.

Προσωπική άποψη:
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα παραμύθια, Τουλάχιστον, όχι τα παραμύθια εκείνα που οι ιστορίες τους αφορούσαν άλλα κορίτσια που έπεφταν θύματα κακών συμπεριφορών, επειδή οι ίδιες ήταν υπερβολικά καλές και τις ανέχονταν, μέχρι που ερχόταν ένας όμορφος πρίγκιπας, καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, τις έσωσε και τις έβγαζε από την κατήφεια και τη μιζέρια τους, χαρίζοντάς τους ένα ονειρεμένο μέλλον, όπου στην πραγματικότητα, πάλι θα ήταν σκλαβωμένες, αλλά σε ένα χρυσό κλουβί αυτή τη φορά, άρα θα έκανε τη διαμονή τους λίγο πιο υποφερτή και σαφώς πιο άνετη. Άλλωστε, για τον κόσμο, τα παραμύθια τελειώνουν στο "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", αλλά κανείς δεν αναρωτιέται αυτό το "καλά" ήταν αρκετό για τις ηρωίδες μας, αν ήταν το δικό τους ιδανικό, αν βρήκαν σε αυτό την ευτυχία τους.

Θα μου πείτε, τώρα, αυτό το κοριτσάκι, καθόλου ρομαντισμό δεν είχε μέσα του; Άλλοι λένε ναι, άλλοι λένε όχι! Εγώ πάλι θα σας πω πως ναι, ήταν ρομαντική, αλλά με έναν τρόπο αντισυμβατικό, που δεν έμπαινε σε καλούπια. Και έτσι έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα, που είναι πια ολόκληρη γυναίκα. Ισως γι' αυτό να μην "ταξιδεύει" τόσο με τις τέλειες, αψεγάδιαστες ιστορίες και να μην ταυτίζεται με τις ακόμα πιο τέλειες και αψεγάδιαστες σχέσεις. Επειδή ψάχνει αυτό που ναι μεν θα κρύβει βαθύ συναίσθημα μέσα του, αλλά την ίδια στιγμή, προς χάριν του παραμυθιού, δεν θ' αναιρεί τον ρεαλισμό, την πραγματικότητα, την αλήθεια της ίδιας της ζωής, αυτής που μπορεί ν' αναγνωρίσει κανείς σε ένα βιβλίο και μέσα σε αυτήν κομμάτια του ίδιου του εαυτού του και στιγμής της ίδιας της ζωής του.

Πέρασαν, λοιπόν, τα χρόνια, και αυτή την αντισυμβατικότητα άρχισε να την βρίσκει σε διάφορες ιστορίες. Άλλες απ' αυτές ήταν πρωτότυπες, άλλες όχι και τόσο, μα η κάθε μία με την δική της ταυτότητα. Το "Ένα φιλί τα μεσάνυχτα" είναι μια απ' αυτές τις ιστορίες, τις όχι πρωτότυπες, αλλά που έχουν δικό τους χαρακτήρα. Μια ιστορία που έχει πάρει το κλασσικό παραμύθι της Σταχτοπούτας και το έχει φέρει στα δικά της μέτρα, με μια ηρωίδα που ναι μεν βιώνει μια δύσκολη καθημερινότητα και που βασανίζεται από την καταπιεστική μητριά της, που θέλει μεν να ερωτευτεί, αλλά που την ίδια στιγμή δεν είναι διατεθειμένη να θυσιάσει τον εαυτό της, ούτε είναι έτοιμη να πέσει άνευ όρων στα δίχτυα του πρώτου άντρα που θα βρεθεί στον δρόμο της, ακόμα κι αν αυτός τις προκαλεί παθιασμένα συναισθήματα που δεν έχει νιώσει ποτέ άλλοτε.

Η Κέιτ και ο Γκάμπριελ γνωρίζονται εντελώς τυχαία σε έναν χορό και η συνάντησή τους αυτή έμελλε να είναι μοιραία. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας τους, ανάμεσά τους ξέσπασε μια κόντρα, που όπως όλοι γνωρίζουμε, κόντρα που δεν έχει ουσιαστική φαινομενική αιτία, κρύβει πόθο και επιθυμία κάπου μέσα στα σπλάχνα της. Μια γνωριμία που θα τους αλλάξει τη ζωή, είτε το τέλος της είναι ευτυχές είτε όχι. Γιατί στην πρώτη περίπτωση θα έχουν πραγματώσει τις επιθυμίες τους, ενώ στην δεύτερη περίπτωση θα τις έχει καταπιέσει προς χάριν του "τι θα πει ο κόσμος". Μια σχέση που περνάει από σαράντα κύματα, αφού οι κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές μας είναι τεράστιες, ίσως, όμως, όχι και αγεφύρωτες, αρκεί να έχουν την τόλμη να ρισκάρουν για τα θέλω τους κόντρα στα κοινωνικά πρέπει που τους πνίγουν.

Ρομαντικό, ανάλαφρο, ευχάριστο, με έντονες δόσεις παραμυθιού -περασμένου μέσα από τη σίτα, έτσι ώστε να διατηρηθεί μόνο η μαγεία, αλλά όχι ο συντηρητισμός των κλασσικών παραμυθιών-, διασκεδαστικό και αστείο στα σημεία, αυστηρό και σοβαρό σε κάποια άλλα, αλλά χωρίς να ξεπερνάει τα όρια και να χάνει η αφήγηση την ταυτότητα και τον χαρακτήρα της, το "Ένα φιλί τα μεσάνυχτα", μέσα από τον κλασσικό του πυρήνα, παρουσιάζει μια άλλη οπτική μιας εξαιρετικά κλασσικής και αγαπημένης ιστορίας, που μας αποδεικνύει πως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, μα και πως κάθε περίπτωση μπορεί να είναι διαφορετική, τόσο στην πορεία όσο και στην κατάληξή της, ανάλογα με τις επιλογές μας, που δεν περιορίζονται ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο, αλλά που μπορούν να κινηθούν ανάμεσα στα χρώματα μιας παλέτας που κάνουν τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Eloisa James
Μεταφραστής: Ελιάσα Χριστίνα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-5394-58-5