Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

«Σου αρέσουν οι καραμελίτσες;» είπε η Λόρελ. «Έχω να σου δώσω αν θέλεις».
Η Ρόζι ένιωσε το πάνω χείλος της να μυρμηγκιάζει. Δεν είπε όμως τίποτα. Περίμενε.
Το κοριτσάκι αναδεύτηκε στη θέση του στο μπροστινό μέρος του αλόγου. Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα με μια μαργαρίτα. Γαλάζιο σορτσάκι. Είχε ένα πιαστράκι στα μαλλιά, ροζ και αστραφτερό. Η Ρόζι άπλωσε το χέρι της να το αγγίξει. Ήταν πανέμορφο. Όπως και τα χρυσά μαλλιά του κοριτσιού.
Η Λόρελ και η Ρόζι. Τα Κορίτσια των Λουλουδιών. Έτσι τις βάφτισαν οι δημοσιογράφοι.
Είπαν πως πήραν το μικρότερο παιδάκι για να παίξουν. Δεν ήθελαν να του κάνουν κακό.
Η μία καταδικάστηκε για φόνο. Η άλλη συνέχισε τη ζωή της με άλλο όνομα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ένα άλλο παιδί εξαφανίζεται. Και τα Κορίτσια των Λουλουδιών θα ξαναγίνουν πρωτοσέλιδο.
Κανένας δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία τους. Τώρα δε θα μπορέσετε να την ξεχάσετε ούτε εσείς.

Προσωπική άποψη:
Ανέκαθεν ένιωθα τεράστια έλξη γύρω από υποθέσεις που αφορούσαν εγκλήματα -συνήθως όσο πιο ακραία και άγρια, τόσο το καλύτερο-, πράγμα που με οδήγησε, με τα χρόνια, να ψάξω αρκετά γύρω από αυτές. Όχι, η έλξη μου αυτή δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με κάποια διαστροφή μου, αλλά με το ότι θεωρώ πως στις υποθέσεις αυτές βρίσκονται συγκλονιστικές αλήθειες της ανθρώπινης συνείδησης και ψυχοσύνθεσης και πως μπορούν να σου προσφέρουν πάρα πολύ υλικό για μελέτη, ανάλυση και σκέψη. Έτσι, λοιπόν, όταν διάβασα την περίληψη του νέου βιβλίου της Alice Clark-Plat, "Τα κορίτσια των λουλουδιών", ήμουν βέβαιη πως η έμπνευσή της βρισκόταν σε κάποια πραγματικά γεγονότα, και το μυαλό μου πήγε στην υπόθεση των Morgan Geyser Anissa Weier, που το 2014 συντάραξαν την Αμερική με την δολοφονική επίθεση εις βάρος μιας φίλης τους, την οποία παρέσυραν στο δάσος και την μαχαίρωσαν 19 φορές, ως «θυσία» στον Slenderman -γεγονός που εκτόξευσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του

Με μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, η υπόθεση μού θύμισε περισσότερο εκείνη της άγριας δολοφονίας του 2χρονου Jamie Bulger, το 1993, από τους 10χρονους Venables και Thompson, που σόκαρε όχι μόνο την Αγγλία αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, βάζοντας τα δύο αγόρια στην κορυφή της λίστας των νεότερων δολοφόνων στη σύγχρονη Ιστορία της Βρετανίας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί είναι για γερά στομάχια, αλλά όσοι ενδιαφέρεστε για την υπόθεση μπορείτε να ανατρέξετε στο YouTube και στο αντίστοιχο επεισόδιο του "Murder corner" της Μαρίας Βασιλικού. Η ουσία είναι πως η υπόθεση αυτή προκάλεσε τεράστιο σάλο, όχι μόνο των ηλικιών του θύματος και των θυτών, αλλά και γιατί η απομάκρυνσή του από τη μητέρα του είχε ξεκάθαρο σκοπό τον βασανισμό και τη δολοφονία του, μιλώντας για πράξεις προσχεδιασμένες. Και όταν ένα παιδικό μυαλό, που στην ηλικία αυτή πρέπει να σκέφτεται μόνο το παιχνίδι με τους φίλους του, μπορεί να σκεφτεί πως να δολοφονήσει κάποιον και να προσπαθήσει να καλύψει τόσο έξυπνα τα ίχνη του, σε κάνει να προβληματίζεσαι ως προς το πως πρέπει να κριθεί, και αυτή είναι μια απ' τις βασικότερες παραμέτρους του βιβλίου αυτού.

Αυτή είναι η ιστορία της Λόρελ και της Ρόζι, δύο αδερφών που έμειναν γνωστές στην συνείδηση του κόσμου με το παρατσούκλι που τους προσέδωσε ο Τύπος, "Τα κορίτσια των λουλουδιών", που φαντάζει αρκετά όμορφο και ρομαντικό. Και όμως, πίσω απ' αυτό κρυβόταν η ειρωνεία της πιο αποτρόπαιας πράξης στην οποία θα μπορούσαν ποτέ να εμπλακούν, που δεν είναι άλλη από την απαγωγή, τον βασανισμό και τελικά, τη δολοφονία ενός δίχρονου κοριτσιού. Εκείνες ισχυρίστηκαν πως απλά πήραν μαζί του το κορίτσι για να παίξουν μαζί του, όμως τα γεγονότα τις διέψευσαν. Η Λόρελ ήταν τότε δέκα ετών και καταδικάστηκε για την πράξη της, πράγμα που την οδήγησε στη φυλακή. Η Ρόζι από την άλλη, ήταν μόλις έξι ετών, οπότε δεν κρίθηκε ένοχη, αφού της αναγνωρίστηκε το ότι δεν θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ιδέα στην ηλικία εκείνη, οπότε και αφέθηκε ελεύθερη, αποκτώντας νέο όνομα και μια νέα ζωή, αλλά πάνω απ' όλα την ευκαιρία να τ' αφήσει όλα πίσω της.

19 χρόνια μετά το μακρινό 1997, στα 25 της χρόνια, η Χέιζελ ζει μια ευτυχισμένη ζωή, είναι αρραβωνιασμένη και ετοιμάζεται να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στην ευτυχία της, εκτός από την εξαφάνιση ενός πεντάχρονου κοριτσιού στο ξενοδοχείο στο οποίο διαμένει, μια κρύα και χιονισμένη νύχτα. Και κάπως έτσι, η υπόθεση αυτής και της αδερφής της ξαναέρχεται στο φως και όλα ανατρέπονται, αφού όχι μόνο συνειδητοποιεί πως τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα, αλλά πως κανείς δεν ξεχνάει τι κάναμε ακόμα κι αν το νομίζουμε. Κάπου εκεί είναι που αρχίζουν και μας δημιουργούνται διάφορες σκέψεις και απορίες. Ήταν πράγματι αθώα για το έγκλημα του παρελθόντος ή απλά πολύ τυχερή που ήταν αρκετά μικρή για να μην μπορεί να δικαστεί; Σχετίζεται με την εξαφάνιση του νεαρού κοριτσιού ή πρόκειται απλά για μια άσχημη συγκυρία; Της άξιζε η δεύτερη ευκαιρία που της δόθηκε ή απλά συντήρησε μια άρρωστη κατάσταση για περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε;

Το ζήτημα του κατά πόσο θα έπρεπε τα παιδιά να κρίνονται, να δικάζονται και να τιμωρούνται ως ανήλικοι ή ενήλικοι, άσχετα με την βαρύτητα του εγκλήματος που μπορεί να έχουν διαπράξει, είναι κάτι που έχει προβληματίσει πάμπολλες φορές το νομικό, και όχι μόνο, σύστημα. Θεωρητικά, σκοπός των ποινών είναι ο σωφρονισμός και όχι η τιμωρία, και εν μέρη συμφωνώ με αυτό, είναι όμως πραγματικά εφικτός σε κάθε περίπτωση, ή μήπως υπάρχουν περιπτώσεις που αν περάσεις ορισμένες διαχωριστικές γραμμές, δεν μπορείς να επιστρέψεις πίσω; Αν θέλετε την άποψή μου, σίγουρα υπάρχουν, και το βιβλίο αυτό φροντίζει να μας δείξει και τις δύο πτυχές του νομίσματος της αλήθειας, που ποτέ δεν είναι εύκολη, αλλά που ορισμένες φορές είναι πιο περίπλοκη και πολύ πιο άρρωστη απ' όσο πιθανότατα μπορούμε να διαχειριστούμε, όχι μόνο ως άνθρωποι, μεμονωμένα, αλλά και ως κοινωνία.

Η συγγραφέας αφηγείται μια ιστορία εξαιρετικά σκληρή στον πυρήνα της, χωρίς, ωστόσο, να γίνεται ωμά περιγραφική εκεί που δεν χρειάζεται, αφού έτσι κι αλλιώς η φρίκη της αλήθειας της δεν απαιτεί υπερβολικές λεπτομέρειες για να μας σοκάρει. Τα καταφέρνει απλά και μόνο ως ιδέα. Αυτό σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που δεν διαθέτει ανάλαφρες στιγμές, ούτε κωμικές πινελιές, αλλά που αντιμετωπίζει τον εαυτό της με μεγάλη σοβαρότητα, προκαλώντας τον αναγνώστη να θέσει πολύ σημαντικά ερωτήματα στον εαυτό του, αλλά και στους γύρω του, και να δώσει απαντήσεις που ίσως να μην τολμάει ή που να μην του είναι εύκολες, αλλά που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει καλύτερα τον κόσμο, αλλά και το ποιος είναι ο ίδιος βαθιά μέσα του. Να διαπιστώσει πόσα μπορεί να κατανοήσει, μέχρι ποιον βαθμό, μα πάνω απ' όλα πόσα μπορεί να συγχωρήσει, αλλά κι αν υπάρχει πραγματικός λόγος να το κάνει.

Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με ένα κοινωνικό θρίλερ, οι πρωταγωνίστριες του οποίου είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Για διαφορετικούς λόγους μεν, εξίσου κακές δε, πράγμα που μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τις απαραίτητες αποστάσεις από αυτές και να τις κρίνουμε χωρίς συναισθηματισμούς και περιττές ευαισθησίες. Γιατί, στο τέλος, η αλήθεια είναι μία. Ακόμα κι αν έχει πολλά πρόσωπα, τα οποία είναι εξίσου τρομακτικά, άρρωστα και διεστραμμένα αν τα συγκρίνουμε μεταξύ τους. Και γιατί η αλήθεια αυτή, όσο φρικτή κι αν είναι, θα συνεχίζει να υπάρχει, να καλλιεργείται και να διαιωνίζεται, να γίνεται χειρότερη και να τρέφεται από την ίδια της την αρρώστια περνώντας χρόνο με το χρόνο σε άλλα χέρια, μα σε ίδιες ψυχές, κενές, άδειες, ακόμα και όταν νομίζουν πως αγαπούν. Κι αν εμείς, ως κοινωνία, θεωρούμε πως πρέπει να συγχωρούμε, ίσως πρέπει να θυμόμαστε πως κάποιες φορές πρέπει να χώνουμε το μαχαίρι βαθιά μέσα στο κόκαλο. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σας ταράξει και που θα θυμάστε για καιρό.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Alice Clark-Platts
Μεταφραστής: Τζανακάρη Βάσια
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτενχία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 352
ISBN: 978-618-01-3598-5