Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης
αντάμωσαν σε δύσκολους καιρούς.
Πες μου, ζωή, γιατί στο τέλος κάνεις
τους πιο γλυκούς δεσμούς λυπητερούς;
Τρία παιδιά –τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου– γνωρίζονται, φωλιάζουν σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.
Αρχές του ’90, κι η Αθήνα ξέφρενη: ποτάμια πλούτου από τη μια, απόγνωση της νύχτας απ’ την άλλη. Πρέζα, πεζοδρόμιο, μαχαιρώματα, άγρια φτώχεια.
Οι τρεις φίλοι παλεύουν να ζήσουν τη νιότη τους, μα ο κίνδυνος πλανιέται ολόγυρα: αδίστακτα αφεντικά και πελάτες, εχθροί των καταλήψεων, ένας καθ’ έξιν δολοφόνος φάντασμα που ’χει βαλθεί να καθαρίσει την πιάτσα – και πάνω απ’ όλα, κρυμμένο παντού, το φάσμα του έιτζ, πεινασμένο για κορμιά που πονούν για έρωτα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το μόνο μέλος της παρέας που επέζησε μας ιστορεί τις αλησμόνητες εκείνες εποχές, συνομιλώντας με τους χαμένους φίλους.
Μια ιστορία για τη νοσταλγία και τον καημό της αδικημένης νεότητας, ένας ύμνος στην άσβεστη φλόγα της φιλίας.
Ακόμα κι όταν κλαίω και πονάω τους φίλους που κοιμούνται δεν ξυπνάω.
Ένα μυθιστόρημα παρέας, γέλιων και δακρύων. Φίλος θα πει η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος.
Μπουένος Άιρες, Ισλανδία και Μαγιόρκα, Ελλάδα, Καλιφόρνια και Ρώµη, ο Μπόρχες δηµιουργεί την προσωπική του γεωγραφία από πεζά, στίχους, όνειρα και φωτογραφίες· χαρτογραφεί ένα ταξίδι στο οποίο ο χρόνος είναι ταυτόχρονα πεπερασµένος και άπειρος. Και αποδεικνύει, για άλλη µία φορά, ότι η τέχνη δεν είναι απλώς µια αναπαράσταση της πραγµατικότητας, αλλά ένα αναπόσπαστο κοµµάτι της.
«Κατά τη διάρκεια της ευχάριστης παραµονής µας στη Γη, η Μαρία Koδάµα κι εγώ πήραµε γεύση από πολλά µέρη, κάνοντας πολλά ταξίδια από τα οποία προέκυψαν πολλά κείµενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό… Ιδού, λοιπόν, το βιβλίο. Δεν πρόκειται για µια σειρά κείµενα που τα εικονογραφούν φωτογραφίες ή για µια σειρά φωτογραφίες που επεξηγούνται από λεζάντες. Κάθε τίτλος καλύπτει µια ενότητα που αποτελείται από εικόνες και λέξεις. Η ανακάλυψη του αγνώστου δεν είναι ειδικότητα µονάχα του Σεβάχ, του Έρικ του Ερυθρού ή του Κοπέρνικου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να µην έχει κάνει µια ανακάλυψη. Αρχίζει ανακαλύπτοντας το πικρό, το αλµυρό, το κοίλο, το λείο, το τραχύ, τα επτά χρώµατα του ουράνιου τόξου και τα είκοσι τόσα γράµµατα του αλφαβήτου· ύστερα συνεχίζει µε τα πρόσωπα, τους χάρτες, τα ζώα και τα άστρα· καταλήγει στην αµφιβολία ή την πίστη και στη σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα της άγνοιάς του».
Χ. Λ. Μπόρχες
"Ένα φλογερό παιδικό ειδύλλιο ξετυλίγεται περίτεχνα σε μια ονειρικά λαμπερή Αμερική. Στην εξοχική έπαυλη του θείου του, συλλέκτη έργων τέχνης, ο Βαν Βιν συναντάει την Άντα, την όμορφη εξαδέλφη του. Στις καφασωτές γαλαρίες, στα πράσινα λιβάδια του πατρογονικού πάρκου, η σχέση τους ανθίζει μέσα σε μια αρκαδική αθωότητα. Έχουν, όμως, γεννηθεί σε μια από τις πιο ονομαστές και λαμπρές οικογένειες της Αμερικής, σε μια εκτεταμένη αυτοκρατορία που απλώνεται στα πέρατα της γης και ο έρωτάς τους ποτίζεται από το μεθυστικό άρωμα του δηλητηριώδους άνθους, το ερύθημα του απαγορευμένου πάθους.
Στη διάρκεια μιας συγκλονιστικής πορείας ογδόντα χρόνων, που διασχίζει ηπείρους, ξετυλίγεται η παράξενη αλήθεια της μοναδικής συγγένειας του Βαν Βιν και της Άντα. Γραμμένη σε συναρπαστικά αιχμηρή και μαγευτικά ρέουσα πρόζα, η Άντα ή Πάθος είναι το εκτενέστερο και πλουσιότερο μυθιστόρημα του Ναμπόκοφ, μια ιστορία αγάπης, αλλά ταυτόχρονα κι ένα παραμύθι, μια παρωδία της ιστορίας, μια ερωτική σάτιρα, μια εξερεύνηση της ροής του χρόνου.
Η ποικιλία, η δύναμη και ο πλούτος της συγγραφικής σύλληψης του Ναμπόκοφ δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε έναν κατά διάνοια ανταγωνιστή στο σύγχρονο μυθιστόρημα. Η ανάγνωση του βιβλίου του με όλες τις κεραίες της φαντασίας ανοιχτές είναι ό,τι πιο κοντινό στην αγνή αισθησιακή απόλαυση που μπορεί να προσφέρει η πεζογραφία".
Μάρτιν Έιμις
Ορφανός από µητέρα και διωγµένος από τον πατέρα του ο Ζαµπόρ µεγαλώνει σ’ ένα χωριό της Αλγερίας µε τη γεροντοκόρη θεία του και τον παππού του, που έχει χάσει τη µιλιά του. Είναι ένα παιδί µοναχικό, εντελώς διαφορετικό από τα άλλα. Ζει στην άκρη του χωριού, στις παρυφές της ερήµου. Τις µέρες κοιµάται, τις νύχτες περιπλανιέται και καταφεύγει στη συντροφιά των µυθιστορηµάτων µιας σκονισµένης βιβλιοθήκης, τα οποία δίνουν νόηµα στην ύπαρξή του.
Πράγµατι, πολύ σύντοµα θα ανακαλύψει πως διαθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισµα: όταν γράφει, ο θάνατος αποµακρύνεται και όποιος συµπεριλαµβάνεται στις φράσεις των γραπτών του κερδίζει χρόνο ζωής. Κάποιο βράδυ, ένας από τους ετεροθαλείς αδελφούς του έρχεται να του χτυπήσει την πόρτα: ο πατέρας τους είναι στα τελευταία του και ο Ζαµπόρ είναι ο µόνος που µπορεί να καθυστερήσει το µοιραίο τέλος. Όµως για ποιους λόγους να θέλει ο Ζαµπόρ να παρατείνει τις µέρες ενός ανθρώπου από τον οποίο δεν εισέπραξε ποτέ αγάπη; Σαν µια νέα και απαράµιλλη Σεχραζάτ, ο Ζαµπόρ γλιτώνει από το κενό σώζοντας τους δικούς του µέσω της ύψιστης δύναµης της γραφής και της εικονοκλαστικής αλήθειας του φανταστικού.
Μύθος, παραβολή αλλά και χειµαρρώδης εξοµολόγηση ταυτόχρονα, το Ζαµπόρ ή Oι ψαλµοί, το δεύτερο βιβλίο του Αλγερινού συγγραφέα που ξεχώρισε µε το Μερσώ, ο άλλος ξένος, είναι ένας ύµνος στη θαυµατουργό δύναµη της λογοτεχνίας, που µεταµορφώνει την προσευχή σε ερώτηση.
Λίγες χρονολογίες στη νεότερη ελληνική ιστορία σηµαδεύουν µια τόσο ξεκάθαρη και βαθιά τοµή όσο το 1974. Η «Ελλάδα της Μεταπολίτευσης» µεταµορφώθηκε µε πολύ γοργό ρυθµό. Γνώρισε µεγάλες κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές, δέθηκε στενότερα µε τον έξω κόσµο, βρέθηκε αντιµέτωπη µε πρωτόγνωρες προκλήσεις, έχασε παλιές βεβαιότητες, αναζητεί καινούργιες σταθερές, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της.
Το βιβλίο εξετάζει το πώς συνοµίλησε η ελληνική πεζογραφία µε αυτή τη νέα πραγµατικότητα, πώς είδε τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, πώς επαναδιαπραγµατεύθηκε το ιστορικό παρελθόν, ποια ερωτήµατα έθεσε για το υπαρξιακό καθεστώς και τη συνείδηση σύγχρονων ανθρώπων (ιδίως σύγχρονων Ελλήνων), ποιες καινούργιες δυνατότητες ανακάλυψε και πώς τις αξιοποίησε. Η εικόνα που προκύπτει είναι σύνθετη και ανατρέπει αρκετές καθιερωµένες θεωρήσεις.
Στο ανά χείρας τομίδιο επιχειρείται μια εισαγωγή στη ζωή και στη σκέψη του Αλβέρτου Σβάιτσερ μέσα από δικά του κείμενα που εκτείνονται σε έξι δεκαετίες (1905-1965). Ο απόλυτος σεβασμός για κάθε ύπαρξη σφυρηλατεί την ηθική στάση μιας ολόκληρης ζωής που οδηγήθηκε, με θαυμαστή συνέπεια, από τη θεωρία στην πράξη. Άνθρωποι όπως ο Σβάιτσερ μας δείχνουν πως οι σημαντικότερες έννοιες της ανθρώπινης πνευματικότητας, δηλαδή η αγάπη, η αλληλεγγύη και η συμπόνια, δεν είναι μια ανέφικτη ουτοπία, αλλά υπόθεση των ανθρώπων και μπορούν να εκπληρωθούν από άλλους ανθρώπους, από την ιερή ζωή που μας περιέχει.
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου