Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μιλ Πoντ Βίλατζ, Όρεγκον Δυτικής Αμερικής, 1975
Ο σαρανταεξάχρονος Τζορτζ Φίσερ, ένας αγνός ταχυδρομικός υπάλληλος που ζει στο πατρικό του, πιστεύει πως είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Λατρεύει τους δύο γιους τους, τον Νάθαν και τον Σαμ, όπως και τη γυναίκα του, Λόρα. Ο Τζορτζ έχει μια δίδυμη αδελφή, την Ντόροθι, που εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια, ζει στη Νέα Υόρκη και είναι διάσημη ηθοποιός θεάτρου. Η Ντόροθι δεν έχει παντρευτεί ποτέ, ούτε έχει παιδιά, και λόγω πολλαπλών υποχρεώσεων και φόρτου εργασίας, δεν έχει καν τον χρόνο να επισκέπτεται την οικογένεια του αδελφού της. Εκείνος όμως την αγαπά, τη θαυμάζει για όσα έχει πετύχει στη ζωή της και νιώθει πάντα δεμένος μαζί της όπως τότε που ήταν παιδιά.
Όταν η Ντόροθι, κουρασμένη από την έντονη κοινωνική και επαγγελματική ζωή της, αποφασίζει να επιστρέψει στη μικρή επαρχιακή πόλη και στο πατρικό της για να ξεκουραστεί και να εισπράξει αγάπη δίπλα στην οικογένεια του αδελφού της, διαπιστώνει πως, ενώ όλος ο κόσμος τη λατρεύει και τη θαυμάζει ως μεγάλη ηθοποιό, η Λόρα είναι απροκάλυπτα ψυχρή μαζί της και οι δύο ανιψιοί της, που τους έχει βοηθήσει οικονομικά, της φέρονται περιφρονητικά. Πέρα από αυτό, διαπιστώνει πως ο αδελφός της πίνει πολύ και αιτία είναι η γυναίκα του. Αυτό τη φέρνει αντιμέτωπη με αλήθειες που θέλει να παραμείνουν στο παρασκήνιο… Ως πότε όμως;

Προσωπική άποψη:
Τα θεατρικά έργα είναι ένα είδος που προσωπικά λατρεύω να διαβάζω, αλλά που αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι η πρώτη επιλογή της πλειοψηφίας των αναγνωστών. Είναι τέτοια η δομή και η ροή τους, που ναι μεν μπορεί κανείς εύκολα να την παρακολουθήσει, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι βέβαιο το κατά πόσο θα καταφέρει το εκάστοτε κείμενο να γεμίσει την ψυχή του. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως για να συμβεί κάτι τέτοιο, ο αναγνώστης δεν πρέπει απλά να διαβάσει το κείμενο, αλλά να το ζήσει, να το παίξει στο μυαλό του, να το δει ως αυτό που πραγματικά είναι και να μην το κρίνει μέσα στα λογοτεχνικά πλαίσια που θα κρίνει αντίστοιχα ένα μυθιστόρημα. Πρόκειται για δύο διαφορετικά είδη, τα οποία χρίζουν και διαφορετικής προσέγγισης.

Το φετινό καλοκαίρι, η κυρία Δημουλίδου είπε να πρωτοτυπήσει για μια ακόμα φορά και να καταπιαστεί με ένα είδος που δεν είχε καταπιαστεί μέχρι το σήμερα, το θεατρικό όπου και προαναφέραμε. Και παρά το ότι έχω πολλές ενστάσεις όσον αφορά τον χαρακτήρα, την συμπεριφορά της και τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να χειριστεί ορισμένες καταστάσεις, ποτέ δεν αρνήθηκα το ότι διαθέτει μία πολύ καλή πένα -στην οποία θα έπρεπε να επικεντρώνεται περισσότερο απ' ό,τι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία-, την οποία συναντάμε και στο εν λόγω βιβλίο της, το οποίο μας μεταφέρει στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '70, προσκαλώντας μας να εισχωρήσουμε στα άδυτα μιας οικογένειας, όπου το κάθε μέλος της φυλάει, με τον δικό του τρόπο, τις κρυφές αλήθειες που το αναλογούν και που δεν πρέπει να φανερωθούν, αγνοώντας, ωστόσο, το ότι τίποτα δεν μένει στις σκιές για πάντα.

Όπως όλα τα θεατρικά έργα, έτσι και το συγκεκριμένο εξελίσσεται μέσα σε 200 μόλις σελίδες οι οποίες, όμως, είναι υπεραρκετές για ν' αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς ν' αφήσει τον αναγνώστη με απορίες κι αναπάντητα ερωτήματα. Δυνατοί διάλογοι, αρκετά έντονο και φορτισμένο συναισθηματικά, το κείμενο σε παρασύρει σε μια ιστορία καθαρά ανθρωποκεντρική, όπου όσα συμβαίνουν γύρω από τους χαρακτήρες δεν έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα, όσο αυτά που συμβαίνουν μέσα τους και που τους έχουν οδηγήσει ν' ακολουθήσουν μονοπάτια και να πάρουν αποφάσεις που τους απομακρύνουν όλο και περισσότερο από το φως, βυθίζοντάς τους στο σκοτάδι και στερώντας τους τη λύτρωση, που στο τέλος, ο καθένας από εμάς, αυτό είναι που έχει περισσότερο ανάγκη, προκειμένου ν' αναπνεύσει ελεύθερα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 200
ISBN: 978-618-01-4606-6