Συνοπτική περίληψη του έργου:
Δύο κρατούμενοι σε πλήρη απομόνωση, απελπισμένοι για ανθρώπινη επικοινωνία, με έναν λεπτό τοίχο να τους χωρίζει.
Θα εφαρμόσουν έναν περίεργο τρόπο επικοινωνίας ως έσχατη λύση στην αποξένωση.

Προσωπική άποψη:
Να κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα και που ίσως αξίζει τον κόπο να σκανδαλιστείς, πόσο μάλλον αν ζεις στην Γαλλία του 1950. Τότε ήταν που μια ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους –μόλις 25 λεπτά- κυκλοφόρησε και σκανδάλισε την κοινωνία της εποχής, οδηγώντας στην απαγόρευση της προβολής της για πολλά χρόνια. Αυτό φυσικά δεν μας κάνει εντύπωση όσο το γεγονός ότι ένας άντρας, επέλεξε να κάνει το ντεπούτο του στον χώρο του θεάματος, με ένα τόσο αμφιλεγόμενο θέμα.

Ο σκηνοθέτης Jean Genet, στην πρώτη ταινία της καριέρας του, τοποθετεί τους ήρωές του σε μια φυλακή της Γαλλίας, όπου ένας ανώμαλος φύλακας απολαμβάνει τον ρόλο του ηδονοβλεψία όσο οι κρατούμενοι αυτοϊκανοποιούνται. Σε δύο διπλανά κελιά είναι έγκλειστοι δύο νεαροί όπου ο ένας είναι ερωτευμένος με τον άλλο και έχουν βρει έναν ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας. Αυτό προκαλεί τη ζήλια του φύλακα ο οποίος μπαίνει στο κελί του κι από ‘κει και μετά καταλαβαίνετε λίγο έως πολύ το τι επακολουθεί. Η ουσία όμως της ταινίας δεν βρίσκεται στο τι συμβαίνει μέσα στις φυλακές αλλά, από που πηγάζουν οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, οδηγώντας στα αποτελέσματα στα οποία γινόμαστε μάρτυρες.

Ο Genet κατάφερε να πετύχει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ουσιαστικό από τον ντόρο που προκάλεσε η ταινία και η αναμενώμενη απαγόρευσή της. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν γνωστό σε όλους μας μικρόκοσμο παρουσιάζοντάς μας όμως μέσω της δικιάς του ματιάς. Η εκδοχή αυτή των φυλακών και όσων ζουν μέσα σε αυτές, είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που ίσως έχουμε μέσα στο μυαλό μας. Και όχι, δεν έχει να κάνει με την ομοφυλλοφιλία η οποία δεν χρησιμοποιείται επιτηδευμένα αλλά, αποτελεί απλά το μέσον για να οδηγηθούμε σε ένα συμπέρασμα, σε μια νόηση και κατανόηση η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα σαρκικά πάθη και τα βιώματα του σώματος. Παράλληλα όμως θέλει να αναδείξει την δύναμη και την αδυναμία του εξουσιαστή πάνω στο θύμα που θεωρητικά δεν μπορεί να αντιδράσει.

Η ταινία είναι άκρως μινιμαλιστική και ταυτόχρονα σουρεαλιστική, διάλογοι δεν υπάρχουν παρά μόνο ατελείωτα πλάνα με υπόκωφους ήχους. Αυτό ακριβώς είναι το μέσον που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για να περάσει το μήνυμά του και να οδηγήσει τους θεατές στο συμπέρασμα που ανέφερα παραπάνω. Η σιωπή η οποία, μπορεί να είναι ορισμένες στιγμές τρομακτική όμως, υπάρχουν και οι στιγμές εκείνες που έχει να πει πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα θα μπορούσαν να πουν οι λέξεις. Αυτή είναι η χρησιμότητα της σιωπής. Να μνημονεύσει την ψυχική ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, στήριξη, συμπαράσταση, κατανόηση, χωρίς να ειπωθεί, χωρίς λέξεις, μόνο με αγγίγματα, βλέμματα, μεταφορά συναισθημάτων κι έντασης.

Η αγνότητα των αισθημάτων συναντάει τον πόθο και η επιθυμία έρχεται σε κόντρα με τους κανόνες που θέτουν τα σύνορα, σε μια αμφότερη προσπάθεια να προστατευτούν ή να παραβιαστούν. Ο Genet καταφέρνει μέσα σε μόλις 25 λεπτά να χρησιμοποιήσει και να αξιοποιήσει την έννοια του λυρισμού με τόσο μοναδικό τρόπο, οδηγώντας σε μια συγχρονισμένη χορευτική συνγχορδία, τόσο τους ερωτεμένους πρωταγωνιστές του, όσο και μας ως θεατές, παρακολουθώντας σχεδόν εκστατικά μια υπέροχη απόδοση, μιας τόσο παράξενης αλλά και τόσο αληθινής ιστορίας η οποία ωστόσο δεν συστήνετε σε ομοφοβικούς.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένα Ερωτικό Άσμα
Είδος: Μικρού Μήκους
Σκηνοθέτης: Jean Genet
Πρωταγωνιστές: Lucien Senemaud, Coco Le Martiniquais
Παραγωγή: 1950
Διάρκεια: 25'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: