«Κι όπως ανέβαινε για το σπίτι, στριφογύριζαν πολλά και διάφορα στο κεφάλι της, έχανε κάθε λίγο την ισορροπία της, προς στιγμήν ένιωθε ότι σβήνει κι έπειτα πάλι έβρισκε το όνομά της. Μα τι είναι ο άνθρωπος, τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς. Πότε με την απελπισία, πότε με την ανισορροπία του, πότε με την ανεμελιά, με την υπόγεια χαρά, αλλά και την ανεδαφική ελπίδα του».
Πέρα από το γεγονός ότι είναι αδέλφια, ο Πίτερ και ο Ίβαν Κούμπεκ ελάχιστα κοινά φαίνεται να έχουν μεταξύ τους.
Ο Πίτερ είναι δικηγόρος στο Δουβλίνο, τριαντάρης, επιτυχημένος, άξιος και φαινομενικά άτρωτος. Όμως, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, χρειάζεται υπνωτικά για να κοιμηθεί και πασχίζει να διαχειριστεί τη σχέση του με δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες – την παντοτινή πρώτη του αγάπη, τη Σύλβια, και τη Ναόμι, μια φοιτήτρια που αντιμετωπίζει τη ζωή σαν μια μεγάλη φάρσα.
Ο Ίβαν είναι επαγγελματίας σκακιστής, είκοσι δύο ετών. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του κοινωνικά αδέξιο, μοναχικό, το αντίθετο από τον γοητευτικό και δημοφιλή μεγάλο του αδελφό. Διανύοντας τις πρώτες εβδομάδες του πένθους, ο Ίβαν γνωρίζει τη μεγαλύτερή του Μάργκαρετ, που κουβαλά το δικό της ταραχώδες παρελθόν, και συνδέονται ακαριαία και έντονα.
Νότια Ιταλία, Σεπτέµβριος 1942. Στο Τόρα ε Πιτσίλλι, ένα µικρό χωριό βόρεια της Καζέρτα στην Καµπανία, ο µικρός Ντάβιντε περνάει τις µέρες του, ενίοτε και τις νύχτες του, παρέα µε τα γουρούνια που φυλάει. Τα γνωρίζει ένα προς ένα, και το καθένα έχει το δικό του όνοµα. Κουτσός από γεννησιµιού του, ο Ντάβιντε υφίσταται την κοροϊδία των συνοµηλίκων του και τη βαναυσότητα του πατέρα του. Μόνο η Τερέζα, που αγαπάει το διάβασµα, έχει το θάρρος να τον υπερασπιστεί. Ο Ντάβιντε δεν µπορεί να φανταστεί τη ζωή του µακριά από το χωριό. Η Τερέζα, πάλι, δε σταµατάει να επαναλαµβάνει πως θα φύγει µε την πρώτη ευκαιρία – και ο Ντάβιντε ξέρει πως λέει αλήθεια. Η ξαφνική άφιξη τριάντα έξι Εβραίων από τη Νάπολη, εκτοπισµένων από το φασιστικό καθεστώς, θα αλλάξει την πορεία της ζωής τους για πάντα. Ο Νίκολας, µαζί µε την άγρια οµορφιά του, φέρνει έναν άγνωστο κόσµο και αναστατώνει την καθηµερινότητά τους. Ο Ντάβιντε αρχίζει να παρακολουθεί στα κρυφά µαθήµατα µε τον πατέρα του Νίκολας. Κι έτσι ο αναλφάβητος γιος ενός φασίστα µαθαίνει γραφή και ανάγνωση χάρη σε έναν Εβραίο. O Ντάβιντε, η Τερέζα και ο Νίκολας εξερευνούν µαζί την ύπαιθρο γύρω από το χωριό, φτάνοντας µέχρι την πλαγιά του σβησµένου ηφαιστείου, αλλά και τον ανοµολόγητο κόσµο των συναισθηµάτων τους. Το φάντασµα του Νίκολας θα συνοδεύει τον Ντάβιντε όλα τα επόµενα χρόνια στη µεταπολεµική Νάπολη. Kι ο Νίκολας θα είναι αυτός που θα τον οδηγήσει τελικά πίσω στο χωριό, εκεί που άρχισαν όλα…
Μικροί στο μάτι, μεγάλοι στους μπελάδες. Μιλάμε βέβαια για τον Θανασάκη και τους φίλους του, που όσο μπόι τούς λείπει, τόση αναστάτωση προκαλούν με τα καμώματά τους. Αν είχαν στόμα τα θρανία του νηπιαγωγείου, θα είχαν πολλά να μας πουν για τους τρεις τρομερούς πιτσιρίκους. Θα μας έλεγαν για τον φλογερό, αλλά απελπισμένο έρωτα του Θανασάκη για τη Σίσσυ, για τα βάσανα του Σπύρου από το ασταμάτητο κυνηγητό της Χρυσάνθης και για τη στωική υπομονή του Χάρη απέναντι σε όλα αυτά.
Το βιβλίο αυτό μας γυρίζει πίσω στα παιδικά μας χρόνια. Θα ξεκινήσουμε πάλι το σχολείο μαζί με τους τρεις μικρούς φίλους, θα απαγγείλουμε ποιήματα την 28η Οκτωβρίου, θα πούμε μαζί τους τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, θα περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη την Πρωτοχρονιά και θα μασκαρευτούμε τις Αποκριές.
Ένα απολαυστικό ταξίδι στη χαμένη αθωότητα με όχημα το αστείρευτο χιούμορ του Αρκά.
Οι άτακτες σκέψεις στο πάνω ντουλάπι.
Τα όνειρα τακτοποιημένα στη θέση τους.
Οι ανασφάλειες κρυμμένες στο πατάρι.
Η κριτική κάτω από το χαλί.
Η Έρση νομίζει πως όλα είναι σε τάξη, μέχρι που έρχεται ξαφνικά η καθαρίστρια Χάος και της ξεκαθαρίζει τα πράγματα μια και καλή.
Οι αγαπημένοι ήρωες του Αρκά κατοικούν τις μέρες του ημερολογίου του για το 2026 και συνομιλούν με τον χρόνο που περνά: ο Θανασάκης, η Ρόζα κι η παρέα τους, η Ασημίνα κι ο Ναπολέων, τα έξυπνα πουλιά, οι ένοικοι της Zωής μετά, οι ηρωίδες του Μαλλί με μαλλί και οι κάτοικοι των Επικίνδυνων νερών, ο Προφήτης, αλλά και ο Ισοβίτης, ενώ ο Νώε περιμένει πάντα τη βροχή. Και μας θυμίζουν κάθε μέρα πόσο σπουδαίο αντίδοτο είναι στη ζωή το ευφυές χιούμορ.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου