Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Katherine Winter δεν πιστέυει στα θαύματα – πιστέυει μόνο στα πραγματικά γεγονότα. Ήταν ιεραπόστολος, έχει όμως αφήσει για πάντα αυτό το κομμάτι της ζωής της πίσω της, μετά τον αναπάντεχο θάνατο της κόρης της και του συζύγου της κατά τη διάρκεια μίας ιεραποστολικής αποστολής στο Σουδάν.
Πλέον ψάχνει τις απατησεις όχι στην προσευχή, αλλά στην επιστημονική έρευνα. Ως πανεπιστημιακή καθηγήτρια, έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή στο να απομυθοποιεί γεγονότα που παρουσιάζονται ως θαύματα. Έτσι, συχνά τη φωνάζουν από μέρη σε όλον τον κόσμο, ώστε να δει από κοντά τέτοιου είδους συμβάντα και να τα εξηγήσει. Κι όντως, στη διάρκεια της καριέρας της δεν υπάρχει «θεϊκό» μυστήριο που να μην έχει λύσει.
Μέχρι τη στιγμή όπου ένας καθηγητής μία μικρής πόλης της Λουιζιάνας, ο Doug Blackwell αναζητά τη βοήθειά της καθώς μια σειρά από παράξενα γεγονότα, τα οποία παραπέμπουν στις 10 πληγές του Φαραώ, συμβαίνουν κι οι κάτοικοι της πόλης πιστεύουν ότι τα έχει στείλει ο Θεός.
Η Katherine και ο συνεργάτης και φίλος της Ben, μέσα από σειρά καταστάσεων, καταλαβαίνουν ότι καμία φορά τα θαύματα μπορεί να είναι ιδιαίτερα παραπλανητικά και η γραμμή που χωρίζει την πίστη από την προκατάληψη είναι επικίνδυνα λεπτή.

Προσωπική άποψη:
Μάλλον έχω γεράσει κι έχω αρχίσει να παραξενιάζω. Δεν εξηγείται αλλιώς το όποια ταινία έχω δει το τελευταίο διάστημα απλά αγγίζει τη μετριότητα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Συνδιάζοντας σενάρια ταινιών όπως "Το ευλογημένο παιδί", "Το έβδομο σημάδι" κι άλλες ταινίες του είδους, βασισμένες στην ίδια ιδέα ο (κατά τ' άλλα αξιόλογος) Stephen Hopkins έχει δημιουργήσει μια ταινία που ώρες-ώρες σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όλο αυτό που βλέπεις στηρίζεται σε βάσιμες "υποψίες" ή είναι καθαρά μυθοπλασία. Και δυστυχώς για τον θεατή, θα μείνει με την απορία.

Ένα σενάριο έξυπνο αν και χιλιοειπωμένο, το οποίο όμως πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρον τον θεατών, με εντελώς λάθος απόδοση. Δεν ξέρω πραγματικά τι σκεφτόντουσαν όταν το γυρίζανε... Μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ που υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να κρατάει τον θεατή σε μια συνεχή εγρήγορση, κάτι το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε για αστείο. Ξεκινάει με πολύ αργούς ρυθμούς, καθυστερώντας πολύ να μπει στο θέμα. Η απόδοση των βιβλικών πληγών είναι ως επί των πλήστων απαράδεκτη κι οι επιστημονικές τους εξηγήσεις εντελώς άκυρες (όσοι βλέπουν "Discovery Channel" ξέρουν τι εννοώ). Μετά τα μισά του έργου αρχίζει να κυλάει σε καλύτερους ρυθμούς - αν βέβαια δεν σε έχει πάρει ο ύπνος μέχρι εκείνη την ώρα κι είσαι σε θέση να το πάρεις χαμπάρι. Και μετά απ' αυτή την "ανάσα" έρχεται το εντελώς προβλέψιμο τέλος και τραβηγμένο απ' τα μαλλιά απ' τον τρόπο παρουσίασής του. Α, και για μην ξεχνιόμαστε, το sex είναι απαραίτητη προυπόθεση για ταινία του Hollywood.

Να πεις ότι αξίζει να το δεις σινεμά για τα εφέ του, δεν θα το έλεγες αφού έχω την αίσθηση ότι στις περισσότερες σκηνές "Τα σαγόνια του καρχαρία" είχαν καλύτερα. Η ψευτιά σε όλο της το μεγαλείο... Δε φτάνει που δεν έχει τίποτα άλλο να σε κρατήσει (ειδικά μέχρι τη μέση του έργου), έρχονται τα τρισάθλια εφέ του να σε αποτελιόσουν. Ειδικά όταν έφτασε στην πληγή όπου αρρωσταίνουν τα ζώα, με δυσκολία κρατήθηκα να μην γελάσω... Ο Barny ο δεινόσαυρος είναι πιο πειστικός.

Από ερμηνευτικής άποψης μπορώ να πω ότι επίσης απογοητεύτηκα... Όταν έχεις δει τη Hilary Swank σε ερμηνείες όπως τα "Boys don't cry" και "Million dollars baby" τα οποία είναι και ταινιάρες εκτός των άλλων, περιμένεις από μέρους της καλύτερες επιλογές. Κάποιες στιγμές έμοιαζε λες και δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στο πλατώ κάποιας ταινίας κι ο σκηνοθέτης με το "πάμε" την έπιασε στον ύπνο. Είχα να δω τέτοια αταλαντοσύνη από μεριάς της από εποχή "Καράτε Κίντ - Η νέα γενιά" όπου ακόμα ψαχνόταν. Σίγουρα πάντως το κοριτσάκι -Anna Sophia Robb- κλέβει την παράσταση ανάμεσα σε όλο το υπόλοιπο αποτυχημένο καστ.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα καθαρά κλισέ θρίλερ, όπου ο σκηνοθέτης επιλέγει να υπονοήσει παρά να δείξει πρόσωπα και καταστάσεις απογοητεύοντας το θεατή ο οποίος προεδιασμένος από τις εντυπωσιακές πληγές της Βίβλου, θα περίμενε ίσως να μία ταινία που θα χαρακτεί την μνήμη του, σε συνδιασμό με τη συμμετοχή της Hilary Swank, κάτι που αποδεικνύεται τελικά ως μεγάλες προσδοκίες. Η σεναριακή ιδέα φυσικά παραμένει τρομερά ενδιαφέρουσα, όμως μπορούσε να αποδοθεί με καλύτερο τρόπο στη μεγάλη οθόνη ώστε να μην απογοητεύσει τους φανς του είδους. Σε γενικές γραμμές ένα άχρωμο κι άγευστο θριλεράκι όπου κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, δεν αξίζει τα ευρωπουλάκια που θα δώσετε για να το δείτε σινεμά. Καλύτερα, αν δεν έχετε μεγάλο σινεστερητικό σύνδρομο, να περιμένετε να βγει σε DVD, γιατί εκτός απ' τα πολλά (αλλά πραγαμτικά πολλά) κοντινά πλάνα στα οπίσθια της Hilary Swank (ωραίος τρόπος να μανατζάρεις ταινία) δεν υπάρχει άλλο κίνητρο για να το δεις στη μεγάλη οθόνη (άσε που για της γυναίκες το θέαμα είναι αδιάφορο). Κι η οθόνη του σπιτιού μου είναι 32' και μην πω ότι ακόμα κι αυτή είναι μεγάλη για τη συγκεκριμένη ταινία. Και σίγουρα το μόνο θαύμα που θα πιστέψετε, είναι ότι την άφησαν να προβληθεί τον κινηματογράφο κι όχι κατευθείαν στο DVD.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Δέκα Πληγές
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Stephen Hopkins
Πρωταγωνιστές: Hilary Swank, Danid Morrisey, Iris Elba, Anna Sophia Robb
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 96'

Επίσημο site:
http://thereapingmovie.warnerbros.com/