Συνοπτική περίληψη του έργου:
Την περίοδο της παρακμής της δυναστείας των Τανγκ στην Κίνα του 9ου αιώνα, δυο αξιωματούχοι του αυτοκράτορα, επιφορτισμένη με την αποστολή να εξαρθρώσουν την επαναστατική οργάνωση Ο Οίκος των Ιπτάμενων Στιλέτων, ερωτεύονται μια τυφλή χορεύτρια, μέλος της οργάνωσης, παρότι τη χρησιμοποιούν ως δόλωμα για να ανακαλύψουν το κρησφύγετο του αρχηγού της.
Προσωπική άποψη:
Εικαστική πανδαισία! Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτού το αριστούργημα του κινέζικου κινηματογράφου. Αναμφίβολα αποτελεί μια απ’ τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει και ξαναδεί τα τελευταία χρόνια και πραγματικά λυπάμαι που δεν την είχα δει σινεμά.
Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, η εν λόγο ταινία αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας την οποία δεν έχω κατορθώσει να δω συνολικά. Όταν προβλήθηκε ο “Τίγρης και Δράκος” ήμουν αρκετά μικρή κι όσο κι αν προσπάθησα να τη δω με τους γονείς μου στο βίντεο δεν τα κατάφερα και μετά από 15’ με πήρε ο ύπνος. Όταν προβλήθηκε ο “Ήρωας” δεν ήταν ότι ήμουνα μικρή πλέον, αλλά μέχρι εκεί που άντεξα να δω πριν βγάλω την κασέτα απ’ το DVD δεν μου άρεσε καθόλου. Το συγκεκριμένο δεν ξέρω γιατί, αλλά από τα trailer στο σινεμά μου είχε κάνει κάποιο κλικ. Βέβαια, όσο κι αν είχα προσπαθήσει τότε, δεν κατάφερα να πείσω τον αρραβωνιαστικό μου να το δούμε στο σινεμά κι έτσι αρκέστηκα στο DVD, όπου και οι δυο μας ξετρελαθήκαμε.
Από που ν’ αρχίσω... Παλιοί μύθοι της Άπω Ανατολής, συνδυασμένοι με δράση, πολεμικές τέχνες κι έρωτα. Για όσους έχουν δει τα προηγούμενα μέρη της τριλογίας δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα τους φανεί πρωτότυπο κι εμφάνταστο, αλλά για ‘μένα είχε πάνω απ’ όλα τη γοητεία και τη μαγεία του διαφορετικού. Σεναριακά μπορεί να μην έχει να δώσει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει κι ίσως σε κάποια σημεία να κουράσει λόγο της αργής εξέλιξης της πλοκής, κάτι το οποίο όμως κάνεις delete από τη μνήμη σου από τη στιγμή που μπαίνεις στο τρίτο σκέλος της ταινίας κι οδεύεις προς την κορύφωση.
Ο Zhang Yimou (μα ονόματα είναι αυτά που έχουν;) ίσως για τους fans του να μην κάνει κάποια έκπληξη και ν’ ακολουθεί μια πεπατημένη σε σχέση με τη σκηνοθεσία του. Για όσους πάλι δεν έχουν παρακολουθήσει δουλειά του στο παρελθόν, θα αποτελέσει σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι όπου μέσα από τα πλάνα τους και τη σκηνοθετικής τους δεινότητα δείχνουν ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και δεν το κάνουν μόνο και μόνο για να τ’ αρπάξει ο κώλος τους. Φωτογραφία και χρωματική σύλληψη... απλά ονειρεμένη! Και δεν είναι λίγες οι σκηνές όπου αυτό διαφαίνεται ακόμα παραπάνω, κυρίως στις σκηνές των μαχών και στις σκηνές έντονης συναισθηματικής φόρτισης.
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, σε ότι έχει να κάνει με τις σκηνές μάχης, οι οποίες θα μπορούσε να πει κανείς ότι μοιάζουν πιο πολύ σαν χορογραφίες εμπνευσμένες από πολεμικές τέχνες, παρά σαν καθαρή μορφή πολεμικής τέχνης, θ’ αντιτεθώ λέγοντας πως αυτό είναι ένα μέρος της μαγείας που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αναφορικά θα φέρω ως παράδειγμα τη σκηνή της μάχης στο δάσος των μπαμπού. Επίσης, αν κι όχι τόσο υπερβολική, εξαιρετική είναι κι η σκηνή του χορού της ηχούς. Αν όχι η πιο εντυπωσιακή, μια απ’ τις πιο εντυπωσιακές σκηνές που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά.
Κάτι ακόμα το οποίο ίσως ξενίσει μερικούς είναι η υπερβολή της τελικής τριπλής μάχης στα χιόνια. Αλλά κακώς! Και λέω κακώς, γιατί πέρα απ’ το γεγονός ότι οπτικά πρόκειται για κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, το νόημά της είναι καθαρά αλληγορικό. Άλλωστε αν πάμε πίσω στα σχολικά μας χρόνια, παρόμοιες υπερβολές θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν και στα δικά μας ακριτικά ποιήματα (π.χ. ο Διγενής που πολέμησε με το Χάρο στα Μαρμαρένια Αλώνια). Αρά γιατί να μας φανεί ξένο και πολύ παραπάνω μπούρδα; Μουσική επένδυση, αν και λίγο τυπική σε μερικά σημεία, έρχεται να συνδυαστεί άψογα με την εικόνα, με χαρακτηριστικότερη ίσως στιγμή το κλείσιμο της ταινίας.
Στο θέμα ερμηνειών, η Zhang Ziyi , έχει αποδείξει κι άλλες φορές όπως στο “Αναμνήσεις Μιας Γκέισας” (αν και μεταγενέστερο), ότι είναι ίσως πιο αξιόλογη ηθοποιός (κι η πιο όμορφη συνάμα) που έχει να αναδείξει η Ανατολή. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει μεγάλο κι αν εξακολουθήσει να είναι προσεκτική στις επιλογές της, λαμπρό μέλλον μπροστά της. Στους αντρικούς ρόλους της ταινίας, έχουμε εξίσου πολύ καλές ερμηνείες (και περιέργως ο ένας τυπάς ειδικά εκ των δύο είναι και πολύ ωραίος άντρας παρά του ότι είναι κιτρινιάρης), οι οποίες όμως κορυφώνονται ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζει κι η κορύφωση του έργου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το ρομάντζο της ταινίας, το οποίο αρχικά δεν πείθει ιδιαίτερα, αλλά όσο περνά η ώρα, αρχίζεις να δένεσαι όλο και πιο πολύ με τους ήρωες και να βιώνεις μαζί τους ένα μεγάλο πάθος.
Αισθητικό κομψοτέχνημα! Μια ταινία όπου δεν πρέπει να την χάσει κανείς για κανένα λόγο. Ακόμα κι αν είστε προκατειλημμένοι με το ανατολικό σινεμά, σ’ αυτή την περίπτωση μην το κάνετε. Γιατί ποιος μπορεί να πει τι είναι λογικό και τι όχι; Ποιος μπορεί να πει που ξεκινάει και που τελειώνει η υπερβολή; Ποιος μπορεί να καθορίσει όρια; Κανείς! Γιατί λογική, υπερβολή κι όρια στον έρωτα δεν υπάρχουν. Ας αφήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας να σκεφτεί πέρα από τα κοινά στερεότυπα και να δούμε τον έρωτα σε μια άλλη μορφή, σε όλο του το μεγαλείο. Να ταξιδέψουμε σε έναν εμφάνταστο κόσμο μαγείας κι ανείπωτης ομορφιάς.
Την περίοδο της παρακμής της δυναστείας των Τανγκ στην Κίνα του 9ου αιώνα, δυο αξιωματούχοι του αυτοκράτορα, επιφορτισμένη με την αποστολή να εξαρθρώσουν την επαναστατική οργάνωση Ο Οίκος των Ιπτάμενων Στιλέτων, ερωτεύονται μια τυφλή χορεύτρια, μέλος της οργάνωσης, παρότι τη χρησιμοποιούν ως δόλωμα για να ανακαλύψουν το κρησφύγετο του αρχηγού της.
Προσωπική άποψη:
Εικαστική πανδαισία! Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτού το αριστούργημα του κινέζικου κινηματογράφου. Αναμφίβολα αποτελεί μια απ’ τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει και ξαναδεί τα τελευταία χρόνια και πραγματικά λυπάμαι που δεν την είχα δει σινεμά.
Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, η εν λόγο ταινία αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας την οποία δεν έχω κατορθώσει να δω συνολικά. Όταν προβλήθηκε ο “Τίγρης και Δράκος” ήμουν αρκετά μικρή κι όσο κι αν προσπάθησα να τη δω με τους γονείς μου στο βίντεο δεν τα κατάφερα και μετά από 15’ με πήρε ο ύπνος. Όταν προβλήθηκε ο “Ήρωας” δεν ήταν ότι ήμουνα μικρή πλέον, αλλά μέχρι εκεί που άντεξα να δω πριν βγάλω την κασέτα απ’ το DVD δεν μου άρεσε καθόλου. Το συγκεκριμένο δεν ξέρω γιατί, αλλά από τα trailer στο σινεμά μου είχε κάνει κάποιο κλικ. Βέβαια, όσο κι αν είχα προσπαθήσει τότε, δεν κατάφερα να πείσω τον αρραβωνιαστικό μου να το δούμε στο σινεμά κι έτσι αρκέστηκα στο DVD, όπου και οι δυο μας ξετρελαθήκαμε.
Από που ν’ αρχίσω... Παλιοί μύθοι της Άπω Ανατολής, συνδυασμένοι με δράση, πολεμικές τέχνες κι έρωτα. Για όσους έχουν δει τα προηγούμενα μέρη της τριλογίας δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα τους φανεί πρωτότυπο κι εμφάνταστο, αλλά για ‘μένα είχε πάνω απ’ όλα τη γοητεία και τη μαγεία του διαφορετικού. Σεναριακά μπορεί να μην έχει να δώσει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει κι ίσως σε κάποια σημεία να κουράσει λόγο της αργής εξέλιξης της πλοκής, κάτι το οποίο όμως κάνεις delete από τη μνήμη σου από τη στιγμή που μπαίνεις στο τρίτο σκέλος της ταινίας κι οδεύεις προς την κορύφωση.
Ο Zhang Yimou (μα ονόματα είναι αυτά που έχουν;) ίσως για τους fans του να μην κάνει κάποια έκπληξη και ν’ ακολουθεί μια πεπατημένη σε σχέση με τη σκηνοθεσία του. Για όσους πάλι δεν έχουν παρακολουθήσει δουλειά του στο παρελθόν, θα αποτελέσει σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι όπου μέσα από τα πλάνα τους και τη σκηνοθετικής τους δεινότητα δείχνουν ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και δεν το κάνουν μόνο και μόνο για να τ’ αρπάξει ο κώλος τους. Φωτογραφία και χρωματική σύλληψη... απλά ονειρεμένη! Και δεν είναι λίγες οι σκηνές όπου αυτό διαφαίνεται ακόμα παραπάνω, κυρίως στις σκηνές των μαχών και στις σκηνές έντονης συναισθηματικής φόρτισης.
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, σε ότι έχει να κάνει με τις σκηνές μάχης, οι οποίες θα μπορούσε να πει κανείς ότι μοιάζουν πιο πολύ σαν χορογραφίες εμπνευσμένες από πολεμικές τέχνες, παρά σαν καθαρή μορφή πολεμικής τέχνης, θ’ αντιτεθώ λέγοντας πως αυτό είναι ένα μέρος της μαγείας που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αναφορικά θα φέρω ως παράδειγμα τη σκηνή της μάχης στο δάσος των μπαμπού. Επίσης, αν κι όχι τόσο υπερβολική, εξαιρετική είναι κι η σκηνή του χορού της ηχούς. Αν όχι η πιο εντυπωσιακή, μια απ’ τις πιο εντυπωσιακές σκηνές που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά.
Κάτι ακόμα το οποίο ίσως ξενίσει μερικούς είναι η υπερβολή της τελικής τριπλής μάχης στα χιόνια. Αλλά κακώς! Και λέω κακώς, γιατί πέρα απ’ το γεγονός ότι οπτικά πρόκειται για κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, το νόημά της είναι καθαρά αλληγορικό. Άλλωστε αν πάμε πίσω στα σχολικά μας χρόνια, παρόμοιες υπερβολές θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν και στα δικά μας ακριτικά ποιήματα (π.χ. ο Διγενής που πολέμησε με το Χάρο στα Μαρμαρένια Αλώνια). Αρά γιατί να μας φανεί ξένο και πολύ παραπάνω μπούρδα; Μουσική επένδυση, αν και λίγο τυπική σε μερικά σημεία, έρχεται να συνδυαστεί άψογα με την εικόνα, με χαρακτηριστικότερη ίσως στιγμή το κλείσιμο της ταινίας.
Στο θέμα ερμηνειών, η Zhang Ziyi , έχει αποδείξει κι άλλες φορές όπως στο “Αναμνήσεις Μιας Γκέισας” (αν και μεταγενέστερο), ότι είναι ίσως πιο αξιόλογη ηθοποιός (κι η πιο όμορφη συνάμα) που έχει να αναδείξει η Ανατολή. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει μεγάλο κι αν εξακολουθήσει να είναι προσεκτική στις επιλογές της, λαμπρό μέλλον μπροστά της. Στους αντρικούς ρόλους της ταινίας, έχουμε εξίσου πολύ καλές ερμηνείες (και περιέργως ο ένας τυπάς ειδικά εκ των δύο είναι και πολύ ωραίος άντρας παρά του ότι είναι κιτρινιάρης), οι οποίες όμως κορυφώνονται ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζει κι η κορύφωση του έργου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το ρομάντζο της ταινίας, το οποίο αρχικά δεν πείθει ιδιαίτερα, αλλά όσο περνά η ώρα, αρχίζεις να δένεσαι όλο και πιο πολύ με τους ήρωες και να βιώνεις μαζί τους ένα μεγάλο πάθος.
Αισθητικό κομψοτέχνημα! Μια ταινία όπου δεν πρέπει να την χάσει κανείς για κανένα λόγο. Ακόμα κι αν είστε προκατειλημμένοι με το ανατολικό σινεμά, σ’ αυτή την περίπτωση μην το κάνετε. Γιατί ποιος μπορεί να πει τι είναι λογικό και τι όχι; Ποιος μπορεί να πει που ξεκινάει και που τελειώνει η υπερβολή; Ποιος μπορεί να καθορίσει όρια; Κανείς! Γιατί λογική, υπερβολή κι όρια στον έρωτα δεν υπάρχουν. Ας αφήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας να σκεφτεί πέρα από τα κοινά στερεότυπα και να δούμε τον έρωτα σε μια άλλη μορφή, σε όλο του το μεγαλείο. Να ταξιδέψουμε σε έναν εμφάνταστο κόσμο μαγείας κι ανείπωτης ομορφιάς.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ιπτάμενα Στιλέτα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Zhang Yimou
Πρωταγωνιστές: Zhang Ziyi, Andy Lau, Anita Mui, Dandan Song, Feng Lu
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ιπτάμενα Στιλέτα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Zhang Yimou
Πρωταγωνιστές: Zhang Ziyi, Andy Lau, Anita Mui, Dandan Song, Feng Lu
Μουσική: Shigeru Umebayashi
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 119’
Επίσημο site:
http://www.sonyclassics.com/houseofflyingdaggers/trailer-open.html
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 119’
Επίσημο site:
http://www.sonyclassics.com/houseofflyingdaggers/trailer-open.html
4 Σχόλια:
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ.ΒΕΒΑΙΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΦΑΝ ΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ.ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ!!!
Χεχε, είκαστικά θα συμφωνήσω μαζί σου! Αυτοί οι Κινέζου ξέρουν να το κάνουν το θαύμα τους!
Θεματολογικά τώρα δε μπορώ να το συγκρίνω με τα δυο προηγούμενα μέρη της τριλογίας! Το θεωρώ πολύ κατώτερο και ας παίζει με τις ίδιες τεχνικές.
Νομίζω πως τολμάται στην ταινία μια αποσπείρωση του πυρήνα της και μια γενικότερη ευκολία στη διάπλαση του αν μη τι άλλου ανατρεπτικού σεναρίου!
Σίγουρα αξίζει μια θέση στο προβαλλόμενο πρόγραμμα του καθένα, αλλά νομίζω πως τα προηγούμενα μέρη της τριλογίας ήταν ανώτερα!
Σε ό,τι αφορά τη θεματολογία των άλλων ταινιών δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, αν κι έχω στα προσεχή μου σχέδια (αφού τελειώσω με την επέμβαση στο διάφραγμα και την ανάγνωση των Harry Potter που τα έχω πάρει μονότερμα) να κάτσω να τα δω. Με μια άλλη κριτική ματιά τώρα που μεγάλωσα κάπως, μπορεί να τα δω με διαφορετικό μάτι.
Πολύ καλή δουλειά από έναν Ιάπωνα κινηματογραφιστή που κάθε φορά ξέρει να κερδίζει τις εντυπώσεις!
Δημοσίευση σχολίου