Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Χάρης καταφτάνει σε μια ειδυλλιακή απομονωμένη παραλία με τις τρεις γυναίκες της ζωής του. Τη γυναίκα του, την γερμανίδα ετεροθαλή αδελφή του και την ερωμένη του που παριστάνει την κωφάλαλη.
Η παραλία όμως έχει πρόσβαση μόνο απ’ τη θάλασσα κι ο βαρκάρης που τους πήγε ξεχνάει να έρθει να τους πάρει.
Και σα να μην έφτανε αυτό, μια μέλισσα τσιμπάει τον αλλεργικό Χάρη, ο οποίος αρχίζει να μεταλλάσσεται σε κάποιον άλλο.

Προσωπική άποψη:
Δεν θα πω ψέματα... Όταν βγήκε αυτή η ταινία στους κινηματογράφους έφαγα την παρέα μου να πάμε να το δούμε. Τους τουμπάρισα κι όταν τελείωσε η προβολή κόντεψαν να με φάνε ζωντανή. Και τώρα που βγήκε στο βίντεο ξύπνησαν μέσα τους οι μνήμες κι άρχισαν πάλι. Δεν τους αδικώ! Μετά τις φόλες που είχαμε δει εκείνη την περίοδο, ήρθε η μέλισσα να μας αποτελειώσει. Όχι ότι ήταν απαράδεκτη, αλλά σίγουρα δεν ήταν κι αυτό που περίμενα να δω.

Περισσότερο φαρσοκωμωδία παρά κωμωδία θα μπορούσε χαρακτηριστεί. Με τον ντόρο που είχε γίνει λόγω της θεατρικής της έκδοσης κι εξαιτίας στις αναφορές για γέλια μέχρι δακρύων δικαιολογημένα πήγαινα προετοιμασμένη για κάτι που τελικά δεν ίσχυε. Δε λέω... Είχε κάποιες καλές έως και δυνατές στιγμές χιούμορ, κυρίως στα πλαίσια του αυτοσαρκασμού των πρωταγωνιστών, κάτι που όμως τελικά δεν αποδείχτηκε αρκετό. Ίσως να την είχα αντιμετωπίσει βέβαια διαφορετικά αν είχε γίνει το σωστό marketing. Πήγα να δω μια ταινία ξέροντας ότι θα γελάσω και κατέληξα να προβληματιστώ. Ειδικά από τη μέση και μετά, η θεματολογία άγγιζε τα όρια του κοινωνικού μελό. Κι αυτό γιατί προσπάθησε να προσεγγίσει την αλλοίωση στις σύγχρονες ερωτικές (κι όχι μόνο) σχέσεις. Την αλλοτρίωση και την ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων να παριστάνουν πως είναι κάποιοι άλλοι απ’ ότι στην πραγματικότητα. Το πως όσο κι αν υπάρχει υλική πληρότητα, το συναισθηματικό κενό είναι εύκολο να δημιουργηθεί και δύσκολο να καλυφθεί.

Το θέατρο έχει από τη φύση του κάτι στατικό το οποίο ο Θοδωρής Αθερίδης όχι μόνο δεν άφησε πίσω, αλλά το μετέφερε και στις παραλίες της Χαλκιδικής. Κι ευτυχώς που η διάρκεια ήταν μικρή γιατί αλλιώς σίγουρα θα πνιγόμασταν στην παραλία που άγγιζε τα όρια της κλειστοφοβίας. Ευτυχώς που υπήρχαν οι έξυπνες διακοπές με flash back στον χρόνο και στο χώρο και οι κάποιες μεταβάσεις στην δικαστική αίθουσα που σε άφηναν να πάρεις κάποια ανάσα και ξεκούραζαν έστω και για λίγο το μάτι σου.

Οι ηθοποιοί έμοιαζαν σα να έχουν βγει απ΄ τα νερά τους. Σα να τους κυνήγαγε το φάντασμα του θεάτρου. Σα να μη μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν τις φυσική ροή των διαλόγων και το cut του σκηνοθέτη από πλάνο σε πλάνο να τους αποσυντόνιζε. Σα να τους έπαιρναν την ατάκα απ’ το στόμα ένα πράμα... Μπορεί η προϋπηρεσία τους να είναι μεγάλη κι ουσιαστική στο χώρο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, οι περισσότεροι με άφησαν με τη γεύση του ανολοκλήρωτου. Χωρίς να είναι κακοί σε καμία περίπτωση, δεν κατάφεραν να με γεμίσουν. Ειδικά ο Θοδωρής Αθερίδης έμοιαζε από τη μέση του έργου και μετά σα να ήταν αναγκαστικά εκεί γιατί έπρεπε να μιλάει με τον άλλο του εαυτό. Η Σμαράγδα Καρύδη με διαφορά η καλύτερη απ’ όλους. Μέσα στη γενική σύγχυση είναι η μόνη για την οποία θα μπορούσε κανείς να πει πως είχε μια μεστή ερμηνεία με έκδηλες τις συναισθηματικές αλλαγές τις ηρωίδας της.Από την άλλη ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση του Χάρη από τον Αντώνη Λουδάρο, ο οποίος είχε με διαφορά τις καλύτερες ατάκες κι αρκετά δυνατή συναισθηματική προσέγγιση του ρόλου του.

Και μέσα σ’ όλη αυτή τη μετριότητα έρχεται ένα φινάλε πέρα από κάθε προσδοκία. Υπέροχα σκηνοθετημένο, υπό απ’ τη μελωδική φωνή του Μιχάλη Χατζηγιάννη στο εκπληκτικό “Να Είσαι Εκεί”, κάτω απ’ την ονειρική πανσέληνο της Χαλκιδικής. Και κάπου εκεί έρχεται η λύτρωση κι έστω και για μια στιγμή λες “χαλάλι που το είδα”. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ταινία που παρά τη μικρή της διάρκεια κυλάει αργά και φτάνει σε σημείο να κουράσει. Ενδιαφέρουσα μεν η ποιοτική της προσέγγιση κι η πιο ώριμη ματιά του Αθερίδη, αλλά δεν αρκεί για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς δεν ξεφεύγει απ’ τα θεατρικά δρώμενα. Διάσπαρτες σκηνές γέλιου που ούτε κι αυτές κάνουν το θαύμα. Αξιόλογοι ηθοποιοί σε ερμηνείες που δεν φτάνουν στην κορύφωση. Αν επιλέξετε να τη δείτε πάρτε την ως μια εναλλακτική ελληνική κινηματογραφική πρόταση.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Θοδωρής Αθερίδης
Πρωταγωνιστές: Θοδωρής Αθερίδης, Σμαράγδα Καρύδη, Αντώνης Λουδάρος, Βίκυ Βολιώτη
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 95’

Επίσημο site:
http://www.miamelissatonaugousto.gr/