Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Chris Johnson γεννήθηκε μ’ ένα χάρισμα. Μπορεί να δει τι θα του συμβεί στο μέλλον, όμως μόνο για τα δύο επόμενα λεπτά. Έχοντας υποστεί σαν παιδί πειράματα, πλέον κρύβεται στο Las Vegas όπου εργάζεται ως μάγος β’ κατηγορίας και κερδίζοντας μικροποσά στα καζίνο.
Η μοναδική εξαίρεση στο χρονικό περιορισμό του χαρίσματός του είναι το όραμα μιας κοπέλας που μπαίνει σ’ ένα καφέ. Πεπεισμένος ότι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής του, πηγαίνει κάθε μέρα σ’ αυτό το καφέ, μέχρι που θα την συναντήσει.
Παράλληλα όμως, η Callie Ferris, πράκτορας του FBI που γνωρίζει ότι τρομοκράτες σχεδιάζουν να εκπυρσοκροτήσουν μια πυρηνική βόμβα στο Los Angeles, μη ξέροντας το ακριβές σημείο, πιστεύει πως μοναδική τους ελπίδα είναι να συλλάβει τον Chris ώστε να βρουν τη βόμβα εγκαίρως.

Προσωπική άποψη:
Βασισμένο στο ομώνυμο έργο του παππού της επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick, η συγκεκριμένη ταινία ένα μόνο λόγο ύπαρξης μπορεί να έχει. Να ξεφτιλίσει το έργο του! Κι ενώ ο πρωταγωνιστής έχει την ικανότητα να βλέπει το μέλλον για τα επόμενα δύο λεπτά, προσωπικά θα ήθελα να έχω την ικανότητα να βλέπω 96 λεπτά μπροστά, έτσι ώστε ν’ αποφύγω να δω αυτή τη γελοιότητα. Από που ν’ αρχίσω δεν ξέρω... Το σενάριο; Φτηνό, κακογραμμένο και γενικώς απαράδεκτο. Ναι ok, δε λέω, η ιδέα του ότι κάποιος βλέπει το μέλλον έστω και γι’ αυτά τα δύο λεπτά είναι μια ωραία ιδέα που σε καμία όμως δεν αξιοποιείται και πολύ περισσότερο δεν μας πείθει ότι αυτός που έχει το εν λόγω χάρισμα μπορεί να σώσει τον κόσμο. Σε καμία περίπτωση μοντέρνο και πολύ περισσότερο, σε καμία περίπτωση ανατρεπτικό.

Ας μου εξηγήσει κάποιος... Ο Lee Tamahori είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος σε άλλες ταινίες περιπέτειας και δράσης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, όπως στα “James Bond: Die Another Day” και “XXX 2”. Πώς εδώ κατάφερε να κάνει κάτι τόσο εξευτελιστικό; Οι σκηνές δράσης, όπου αυτές υπάρχουν, είναι επιεικώς απαράδεκτες κι ελεεινές. Εκρήξεις λες και κάηκε η λάμπα της κουζίνας μου, κατολισθήσεις όπου τα αντικείμενα που πέφτουν μοιάζουν λες κι είναι από φελιζόλ κι οι πρωταγωνιστές; Τ’ αποφεύγουν με μια χαλαρότητα, λες και σκύβουν για να δέσουν τα κορδόνια τους. Προσπάθεια να επιτευχθεί η δημιουργία ενός ορυμαγδού που τελικά δεν έρχεται ποτέ.

Αυτός ο Nicolas Cage, εξαιρουμένων ελάχιστων περιπτώσεων, έχει στις ταινίες του το ύφος της μαστουρωμένης αγελάδας. Άφησε το μαλλάκι να μακρύνει και να γίνει πιο μοιραίο, γουρλώνει συνεχώς τα μάτια και τι; Λακωνικός και μονοδιάστατος, κοιτάζει επί μονίμου βάσεως με το ίδιο ύφος και δε μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς σκέφτεται. Πως είναι η Μαρινέλα που από το τράβα-τράβα, το στόμα της, είτε είναι σε γάμο είτε σε κηδεία είναι ένα και το αυτό... κάτι τέτοιο! Και τουλάχιστον η Μαρινέλα τραγουδάει κι έχει και ταλέντο. Αυτός ο τύπος, αν εξαιρέσουμε όπως προείπα ελάχιστες καλλιτεχνικές του αναλαμπές, είναι εντελώς γλοιώδης.

Η Julianne Moore τώρα... Δε μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο πέραν του οικονομικού (που δε νομίζω πια να έχει τόσο μεγάλη ανάγκη) που να την οδήγησε στο ν΄ αποφασίσει να παίξει σ’ αυτό το πράγμα. Μια επιλογή που δεν δείχνει να την ευχαριστιέται κι όλας, αφού σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να πείσει για το μαύρο σκυλί του FBI που όλοι μπροστά του κάθονται σούζα. Εντελώς στεγνή, άνευρη κι άχρωμη. Και φτάσαμε στην ανερχόμενη τα τελευταία 4 χρόνια Jessica Biel. Καλά καθόταν το κοριτσάκι τόσα χρόνια με τα ρολάκια της στα διάφορα αμερικάνικα σίριαλ. Την επέκταση της καριέρας τι την ήθελε; Δε μπορώ να πω, ωραία κοπέλα! Τι να το κάνεις όμως όταν δε μπορείς με καμία κυβέρνηση να πείσεις ως το άτομο εκείνο που ξυπνάει τη σκοτεινή μεριά του πόθου. Αυτή κι αν είναι εντελώς άχρωμη!

Το μόνο καλό είναι η πρώτη πράξη της ταινίας που όντως είναι πανέξυπνη, αλλά το υπόλοιπο της δεν έχει ρυθμό και το όλο πράγμα καταλήγει να καταρρέει κάτω από το ίδιο του το βάρος. Η ταινία δεν καταφέρνει να παίξει με τους κανόνες που η ίδια θέτει για να ολοκληρωθεί μ' ένα ανεκδιήγητο φινάλε. Κρατήστε μόνο τα λόγια του Cage: "Κάθε φορά που κοιτάζεις τι μέλλον, αυτό αλλάζει. Κι αυτό αλλάζει τα πάντα!" Γι' αυτό να χαιρόμαστε που δεν μπορούμε να δούμε πιο μακριά. Απολαμβάμβάνουμε έτσι την κάθε στιγμή.

Με λίγα λόγια, το εργάκι είναι επιεικώς απαράδεκτο και δεν βλέπετε ακόμα κι αν σου κάνουν λοβοτομή. Απαίσια και φτηνιάρικα εφέ, με μια απροσδιόριστη σκηνοθεσία, σενάριο... καλά, ας μην το συζητήσουμε κι ένα cast που είναι δυο λαλούν και τρεις χορεύουν. Αν σας αρέσουν οι εξευτελιστικές παρωδίες, παραδομένες στα χέρια της αυθαιρεσίας δείτε το. Αν όχι, ακόμα και τσάμπα να σας το δώσουν στο video club με δύο πίτσες κι 1 1/5 λίτρο Coca Cola δώρο, αφήστε το. Σίγουρα θα βρείτε κάτι πολύ καλύτερο να κάνετε μέσα σ’ αυτή τη μιάμιση ώρα για να περάσετε ευχάριστα.
Βαθμολογία 3/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Next
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Lee Tamahori
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Julianne Moore, Jessica Biel, Thomas Kretschmann, Tory Kittles Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://www.nextmovie.com/