Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Ofelia μαζί με την έγκυο μητέρα της μετακομίζει με το τέλος του εμφυλίου στην επαρχία της Ισπανίας για να συναντήσουν τον πατριό της, έναν αιμοσταγή αξιωματικό του καθεστωτικού στρατού.
Ενώ ο Capitan Vidal μάχεται ενάντια της ομάδας των επαναστατών, η Ofelia προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα που φέρει εξαιτίας του πολέμου.
Διέξοδο βρίσκει σ’ έναν ξεχασμένο λαβύρινθο. Εκεί θα συναντήσει τον Πάνα που θα την πληροφορήσει ότι είναι η κόρη του βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Για να μπορέσει να γυρίσει στο βασίλειό της όμως θα πρέπει να περάσει 3 δοκιμασίες για ν’ αποδείξει πως δεν έχει χάσει τις δυνάμεις τις αθάνατης φύσης της.

Προσωπική άποψη:
Την ταινία δεν έτυχε να τη δω νωρίτερα λόγω της εμπάθειάς μου για τον Del Toro. Όχι ότι έχουμε να χωρίσουμε τίποτα χωράφια, αλλά έχει κάτι το οποίο μ’ εκνευρίζει. Τελικά κι έπειτα από πολλές καλές κριτικές αποφάσισα να τη δω σε DVD. Το συναίσθημά μου; Θλίψη! Θλίψη που έχασα την ευκαιρία ν’ απολαύσω αυτό το μεγαλειώδες έργο στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Αν κάτι με συνεπήρε από το πρώτο λεπτό ήταν η μαγευτική φωτογραφία. Τα σκηνικά ήταν τέτοια που θα τολμούσα να πω πως άλλα με την άγρια κι άλλα με την απόκοσμη ομορφιά τους σε συγκινούσαν. Μαγευτική επίσης κι η αναπαράσταση της εποχής, όχι μόνο ως προς τα σκηνικά, αλλά και τα κοστούμια. Η χρήση των χρωμάτων καταλυτική σ’ έκανε κάθε στιγμή να αισθάνεσαι το κάθε τι σε όλη του την έκταση. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα ειδικά εφέ. Η χρήση τους φειδωλή αλλά ταυτόχρονα λειτουργική. Χωρίς υπερβολές κι ακρότητες κάνουν όλα αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα που κάνουν την εμφάνισή τους το ένα μετά το άλλο στην οθόνη να μοιάζουν τόσο αληθοφανή που νομίζεις πως θα ξεπηδήσουν από την οθόνη και θα βρεθούν δίπλα σου.

Ταξιδιάρικη και μαγευτική όμως είναι και η μουσική. Εκεί που χρειάζεται υποτονική κι εκεί που χρειάζεται δυναμική και τρομακτική. Ανατριχιαστική είναι η μελωδία του νανουρίσματος. Δεν ξέρω αν οφείλεται στη συναισθηματική φόρτιση των στιγμών όπου ακούγεται, είναι όμως εκπληκτική. Το εκπληκτικό σ’ αυτή την ταινία είναι ο τρόπος με τον οποίο μπλέκεται η αθωότητα ενός παραμυθιού με την φρικτή κόλαση της πραγματικότητας. Έτσι ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένας κόσμος τόσο απόκοσμος και τρομακτικός, όσο κανένα παραμύθι μέχρι σήμερα δεν μας είχε κάνει να φανταστούμε.

Ένα μικρό κορίτσι που λόγω της φρίκης και της βιαιότητας που προκαλεί η ανθρώπινη κόλαση ψάχνει διέξοδο στον παράδεισο μέσω της πίστης της στα παραμύθια. Λένε ότι αν πιστεύεις στα όνειρα και στα παραμύθια τότε αυτά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτή η ταινία σε κάνει να το πιστεύεις. Η δυναμική ισορροπία που διατηρείται ανάμεσα στο υπαρκτό και το φανταστικό είναι τέτοια, όπου τα σημεία σύνδεσής τους όσο πλησιάζουμε στην κορύφωση έρχονται σχεδόν να ταυτοποιηθούν. Ο συναισθηματικός φόρτος χτυπάει κόκκινο κι όσο αντιλαμβάνεσαι ότι το τέλος πλησιάζει, τόσο εύχεσαι να μην έρθει.

Τελικά το Μεξικό βγάζει μεγάλους κι εμπνευσμένους σκηνοθέτες. Μετά απ’ τον Alfonso Cuaron και τον Alejandro Gonzalez, ήρθε κι ο Del Toro να προστεθεί στη λίστα μου. Η ατμόσφαιρα της ταινίας ξεχειλίζει από αντιθέσεις. Όλη η ματαιότητα της βίαιης ανθρώπινης φύσης καλά κρυμμένη σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου συντροφιά με αρχέγονες παραδόσεις και ξεχασμένες θρησκείες. Ένα αλληγορικό παραμύθι που παίζει έξυπνα με τις έννοιες της ελευθερίας και του ονείρου σε μια ταραγμένη από τον πόλεμο Ισπανία. Θα μπορούσα να πω ότι κατά μία έννοια αυτός ο συνδυασμός σκληράδας και παιδικότητας μου θύμισε κάτι από τις παραμυθένιες ιστορίες του Tim Burton. Οι βίαιες σκηνές είναι βέβαια αρκετές και σε πολλές απ’ αυτές σίγουρα θα σας σηκωθεί η τρίχα. Χαρακτηριστικές η σκηνή στο μεγαλεπήβολο γεύμα του δαίμονα των παθών που σου δίνει την αίσθηση ότι αν έρθει λίγο ακόμα πιο κοντά θα μπορέσει να σε φτάσει, όπως κι οι σκηνές στις οποίες ο Capitan, γνωρίζοντας πως είναι άδικος, μέσω της βίας αποδεικνύει τη δύναμη της θέσης του.

Η δυναμική όμως της ταινίας οφείλεται και στις γεμάτες πάθος και γοητεία ερμηνείες. Η μικρή Ivana Baquero φαντάζει ιδανική στο ρόλο του μικρού κοριτσιού που ζει ανάμεσα στο παραμύθι και την φρίκη. Το βλέμμα της έχει μια παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα την ενήλικη σιγουριά. Αισθάνεται κάθε τι σε βάθος και κάθε ματιά της το εξωτερικεύει. Απαρατήρητη όμως δεν περνάει κι η παρουσία του Sergi Lopez στο ρόλο του Capitan. Είχα πολύ καιρό να δω έναν τόσο αντιπαθητικό κακό στο σινεμά. Η σκληρότητά του σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις και να ξεχειλίζει μέσα σου η οργή. Μια ερμηνεία γεμάτη υπερβολή κι αλήθεια.

Είναι πράγματι σπάνιο ο πόνος να μπορεί να σου προκαλέσει χαρά. Ίσως γιατί είναι στιγμιαίος και μετά απ’ αυτόν ακολουθεί η λύτρωση. Η πραγματική λύτρωση! Μία απ’ τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Τόσο διαφορετική, τόσο ονειρική, τόσο μαγευτική. Μπείτε (αν δεν το έχετε ήδη κάνει) κι εσείς στο λαβύρινθο του Πάνα, απολαύστε το ταξίδι και γευτείτε κάθε τι που έχει να σας δώσει.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαβύρινθος Του Πάνα
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Guillermo del Toro
Πρωταγωνιστές: Ivana Baquero, Doug Jones, Sergi Lopez, Ariadna Gil, Maribel Verdu, Alex Angulo
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 112’

Επίσημο site:
http://www.panslabyrinth.com/