Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Joanna Eberhard είναι πρόεδρος ενός μεγάλου τηλεοπτικού δικτύου. Ύστερα από την απόλυσή της λόγω ενός ατυχήματος και μετά από έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό θα βρεθεί με τον άντρα και τα παιδιά της στο Stepford.Το Stepford είναι μια πόλη που φαινομενικά έχει μείνει πίσω μερικές δεκαετίες όσον αφορά τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων. Σύντομα όμως θ’ ανακαλύψει ότι πίσω απ’ την τέλεια βιτρίνα κρύβεται ένα αρρωστημένο μυστικό.
Όλες οι γυναίκες του Stepford είναι μηχανικές κούκλες ρυθμισμένες ν’ ακολουθούν υπάκουα όποια εντολή έχουν από τους συζύγους τους.
Προσωπική άποψη:
Η έκφραση “δεν έχω λόγια” μάλλον έχει βγει για περιπτώσεις σαν κι αυτή. Πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο τραγικό ήταν αυτό που παρακολούθησα. Remake της ταινίας του 1975, “Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ” ξαναήρθαν στις κινηματογραφικές οθόνες για να δώσουν μια χιουμοριστική νότα σε μια θεματολογία που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε προκάλεσε τρόμο. Το remake αυτό ήρθε για να συνθλίψει το φεμινιστικό περιεχόμενο του πρώτου για να επικεντρωθεί στη νέα, σύγχρονη, δυναμική μορφή της γυναίκας που απειλεί τον ανδρικό εγωισμό. Αυτόνομη πλέον δίνει λιγότερη σημασία απ’ όση θα έπρεπε στη συναισθηματική κάλυψη. Βέβαια το έργο προσπαθεί αν μην αναλωθεί στις σχέσεις των δύο φίλων, αλλά να πάρει και κοινωνικές προεκτάσεις. Όπως είπα βέβαια, προσπαθεί!
Μ’ έχει κουράσει η προώθηση του Αμερικάνικου ονείρου και το μόνο καλό της ταινίας είναι ότι με την προσπάθεια της χιουμοριστικής του διάθεσης το συνθλίβει αφού φανερώνει ότι τίποτα δε μπορεί να είναι ιδανικό εκτός αν είναι στημένο. Ξυπνήστε! Το τέλειο καλώς ή κακώς δεν υπάρχει! Κι εδώ το μόνο έξυπνο είναι ότι χλευάζεται ποικιλοτρόπως. Αλλά τι να το κάνεις; Αν είναι να υπάρχει ένα μόνο καλό σε μια ολόκληρη ταινία, κλαφ’ τα Χαράλαμπε.
Και να μην σχολιάσω το ανεκδιήγητο φινάλε! Επιπόλαιο κι αντί να οδηγήσει σε αιχμηρή κοινωνική κριτική προσπαθώντας να φτάσει την ταινία σ’ ένα απόγειο που τελικά δεν ήρθε ποτέ, επιλέγει να οδηγηθεί σε αχρείαστες εξηγήσεις. Προσωπικά ένιωσα να υποβιβάζεται ο δείκτης νοημοσύνης μου αφού το τρίο Στούτζες άρχισε να δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δε μου γεννήθηκαν κατά την διάρκεια της προβολής.
Η Nicole Kidman σ’ έναν, όχι τόσο κωμικό, όσο νευρωτικό θα έλεγα ρόλο. Όχι ότι ερμηνευτικά γενικότερα δεν μου αρέσει, αλλά δεν ξέρω γιατί, μου βγάζει κάτι κρυόκωλο ώρες-ώρες. Το ίδιο ακριβώς έκανε κι εδώ. Ορισμένες θανατηφόρες ατάκες του σεναρίου είναι αυτές που τη σώζουν κατ’ εμέ. Ο Broderick… Χριστέ μου! Πότε θα το πάρει αποφάσισε ν’ αφήσει το ύφος του καλοκάγαθου μαλάκα στην άκρη και να δείξει κάτι διαφορετικό; Είναι τόσο άχρωμος και μονόχνοτος που το μόνο που με κάνει να αισθάνομαι βλέποντάς τον είναι ότι πιάνει χώρο στην οθόνη όπως ένα ενοχλητικό ζωύφιο. Ο McGregor απ’ την άλλη, όντας ο ομοφυλόφιλος της παρέας, μου θυμίζει τον Σπηλιωτόπουλο με αποτυχημένο περουκίνι με ξανθές ανταύγες. Δηλαδή έλεος! Άχρωμος ο Broderick, άνευρος αυτός, άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη. Οι υποκριτικές του ικανότητες είναι τόσες, όσες και του σκύλου μου έτσι και τον βγάλω στο πανί.
Αμ αυτός ο Matthew Broderick; 20 χρόνια τώρα τον θυμάμαι με το ίδιο βλακώδες ύφος να προσπαθεί να γίνει πρωταγωνιστής. Ας του δώσει επιτέλους κάποιος ελεήμον έναν πρωταγωνιστικό ρόλο μπας και γλιτώσουν οι οφθαλμοί μας από αντίστοιχα μαρτύρια στο μέλλον. Ευτυχώς που υπάρχει κι η Bette Midler, όπου απλά είναι... η Bette Midler κι είναι απολαυστική κι η Faith Hill, όπου με τον αποστειρωμένο, χαζοχαρούμενο και ταυτόχρονα απροσάρμοστο ρόλο της προσδίδει άλλη νότα.
Μια αρκετά έξυπνη ιδέα που θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί. Δεν έγινε κάτι τέτοιο όμως σε καμία περίπτωση. Σχεδόν ανεκδιήγητο cast, ανούσιες φλυαρίες, άσχετες ανατροπές. Με λίγα λόγια μια παγερά αδιάφορη ταινία που αν δεν έχετε ήδη κάνει το λάθος να τη δείτε, μην το κάνετε. Εκτός αν έχετε βίτσια και θέλετε να κάνετε τα νεύρα σας κρόσσια.
Η Joanna Eberhard είναι πρόεδρος ενός μεγάλου τηλεοπτικού δικτύου. Ύστερα από την απόλυσή της λόγω ενός ατυχήματος και μετά από έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό θα βρεθεί με τον άντρα και τα παιδιά της στο Stepford.Το Stepford είναι μια πόλη που φαινομενικά έχει μείνει πίσω μερικές δεκαετίες όσον αφορά τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων. Σύντομα όμως θ’ ανακαλύψει ότι πίσω απ’ την τέλεια βιτρίνα κρύβεται ένα αρρωστημένο μυστικό.
Όλες οι γυναίκες του Stepford είναι μηχανικές κούκλες ρυθμισμένες ν’ ακολουθούν υπάκουα όποια εντολή έχουν από τους συζύγους τους.
Προσωπική άποψη:
Η έκφραση “δεν έχω λόγια” μάλλον έχει βγει για περιπτώσεις σαν κι αυτή. Πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο τραγικό ήταν αυτό που παρακολούθησα. Remake της ταινίας του 1975, “Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ” ξαναήρθαν στις κινηματογραφικές οθόνες για να δώσουν μια χιουμοριστική νότα σε μια θεματολογία που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε προκάλεσε τρόμο. Το remake αυτό ήρθε για να συνθλίψει το φεμινιστικό περιεχόμενο του πρώτου για να επικεντρωθεί στη νέα, σύγχρονη, δυναμική μορφή της γυναίκας που απειλεί τον ανδρικό εγωισμό. Αυτόνομη πλέον δίνει λιγότερη σημασία απ’ όση θα έπρεπε στη συναισθηματική κάλυψη. Βέβαια το έργο προσπαθεί αν μην αναλωθεί στις σχέσεις των δύο φίλων, αλλά να πάρει και κοινωνικές προεκτάσεις. Όπως είπα βέβαια, προσπαθεί!
Μ’ έχει κουράσει η προώθηση του Αμερικάνικου ονείρου και το μόνο καλό της ταινίας είναι ότι με την προσπάθεια της χιουμοριστικής του διάθεσης το συνθλίβει αφού φανερώνει ότι τίποτα δε μπορεί να είναι ιδανικό εκτός αν είναι στημένο. Ξυπνήστε! Το τέλειο καλώς ή κακώς δεν υπάρχει! Κι εδώ το μόνο έξυπνο είναι ότι χλευάζεται ποικιλοτρόπως. Αλλά τι να το κάνεις; Αν είναι να υπάρχει ένα μόνο καλό σε μια ολόκληρη ταινία, κλαφ’ τα Χαράλαμπε.
Και να μην σχολιάσω το ανεκδιήγητο φινάλε! Επιπόλαιο κι αντί να οδηγήσει σε αιχμηρή κοινωνική κριτική προσπαθώντας να φτάσει την ταινία σ’ ένα απόγειο που τελικά δεν ήρθε ποτέ, επιλέγει να οδηγηθεί σε αχρείαστες εξηγήσεις. Προσωπικά ένιωσα να υποβιβάζεται ο δείκτης νοημοσύνης μου αφού το τρίο Στούτζες άρχισε να δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δε μου γεννήθηκαν κατά την διάρκεια της προβολής.
Η Nicole Kidman σ’ έναν, όχι τόσο κωμικό, όσο νευρωτικό θα έλεγα ρόλο. Όχι ότι ερμηνευτικά γενικότερα δεν μου αρέσει, αλλά δεν ξέρω γιατί, μου βγάζει κάτι κρυόκωλο ώρες-ώρες. Το ίδιο ακριβώς έκανε κι εδώ. Ορισμένες θανατηφόρες ατάκες του σεναρίου είναι αυτές που τη σώζουν κατ’ εμέ. Ο Broderick… Χριστέ μου! Πότε θα το πάρει αποφάσισε ν’ αφήσει το ύφος του καλοκάγαθου μαλάκα στην άκρη και να δείξει κάτι διαφορετικό; Είναι τόσο άχρωμος και μονόχνοτος που το μόνο που με κάνει να αισθάνομαι βλέποντάς τον είναι ότι πιάνει χώρο στην οθόνη όπως ένα ενοχλητικό ζωύφιο. Ο McGregor απ’ την άλλη, όντας ο ομοφυλόφιλος της παρέας, μου θυμίζει τον Σπηλιωτόπουλο με αποτυχημένο περουκίνι με ξανθές ανταύγες. Δηλαδή έλεος! Άχρωμος ο Broderick, άνευρος αυτός, άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη. Οι υποκριτικές του ικανότητες είναι τόσες, όσες και του σκύλου μου έτσι και τον βγάλω στο πανί.
Αμ αυτός ο Matthew Broderick; 20 χρόνια τώρα τον θυμάμαι με το ίδιο βλακώδες ύφος να προσπαθεί να γίνει πρωταγωνιστής. Ας του δώσει επιτέλους κάποιος ελεήμον έναν πρωταγωνιστικό ρόλο μπας και γλιτώσουν οι οφθαλμοί μας από αντίστοιχα μαρτύρια στο μέλλον. Ευτυχώς που υπάρχει κι η Bette Midler, όπου απλά είναι... η Bette Midler κι είναι απολαυστική κι η Faith Hill, όπου με τον αποστειρωμένο, χαζοχαρούμενο και ταυτόχρονα απροσάρμοστο ρόλο της προσδίδει άλλη νότα.
Μια αρκετά έξυπνη ιδέα που θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί. Δεν έγινε κάτι τέτοιο όμως σε καμία περίπτωση. Σχεδόν ανεκδιήγητο cast, ανούσιες φλυαρίες, άσχετες ανατροπές. Με λίγα λόγια μια παγερά αδιάφορη ταινία που αν δεν έχετε ήδη κάνει το λάθος να τη δείτε, μην το κάνετε. Εκτός αν έχετε βίτσια και θέλετε να κάνετε τα νεύρα σας κρόσσια.
Βαθμολογία 2,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Frank Oz
Πρωταγωνιστές: Nicole Kidman, Matthew Broderick, Christopher Walken, Faith Hill, Bette Midler
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 93’
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0327162/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Stepford_Wives
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Frank Oz
Πρωταγωνιστές: Nicole Kidman, Matthew Broderick, Christopher Walken, Faith Hill, Bette Midler
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 93’
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0327162/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Stepford_Wives
6 Σχόλια:
Η ΠΑΠΑΡΟΜΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ!ΑΝ ΚΙ ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΞΕΝΕΡΩΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ.ΕΝΙΩΣΑ ΟΤΙ ΥΠΟΒΙΒΑΖΕΙΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ.ΑΣΕ ΠΟΥ ΜΕΙΩΝΕΙ ΠΟΛΥ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΠΗΓΕ ΝΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ(ΧΑ!ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΡΗΜΑ).ΚΑΙ ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΤΟ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ!
Άσε, άσε μη συζητάς! Καιρό είχα να φάω τέτοια φόλα! Ανατρίχιασα σχεδόν όσο όταν είδα τις προάλλες ότι έπαιζε η τηλεόραση τη "Λεπτή Κόκκινη Γραμμή" (άλλη μαλακομαλακία).
Θυμάμαι όταν το είχα δει μου ψιλοάρεσε... Αν και τότε (και τώρα :P) όλοι το θάψανε :P
Και καλά θυμάσαι... Το εργάκι είναι λαϊκιστή για κλωτσιές... Προκειμένου να το δει κάποιος, καλύτερα να προτιμήσει Bob Σφουγγαράκι.
Συμφωνώ με αρκετά από όσα λες αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν μου φάνηκε τόσο τραγικό. Μπορώ να πω ότι τη θεωρώ ΟΚ ταινία παρά το γενικό κράξιμο όπως καλά θυμάται και ο d1af.
Βέβαια δεν έχω δει την παλιά και μπορεί για αυτό να μην ειμαι τόσο αυστηρός.
@ Φίλε zamuc, μάλλον έχω παραξενέψει και μου φταίνε όλα! Χι, χι, χι!!! Πέραν της πλάκας όμως, σε προσωπικό επίπεδο πάντα, δεν με ικανοποίησε, ούτε η ταινία σαν σύνολο, ούτε το τέλος της. Ίσως ζήταγα πολλά, αλλά μετά την απογοήτευση της μιάμισης ώρας δε νομίζω ότι είχα άδικο. ;)
Δημοσίευση σχολίου