Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Sarah είναι μια νεαρή γυναίκα που χάνει σε αυτοκινητικό δυστύχημα τον άντρα και την κόρη της. Έπειτα από ένα χρόνο μαζί με πέντε φίλες της, λάτρεις των extreme sports, αποφασίζουν να πάνε για κατάβαση σε μια σπηλιά στα Απαλάχια Όρη.
Ένα όμως ατύχημα θα κλείσει τη μοναδική γνωστή έξοδο της σπηλιάς και οι έξι γυναίκες θα βρεθούν εγκλωβισμένες και παγιδευμένες στο βαθύ σκοτάδι.
Χωρίς να ξέρουν πως θα γλιτώσουν και γνωρίζοντας πως κανένας δε μπορεί να τους σώσει αρχίζουν μια αγωνιώδη προσπάθεια επιβίωσης κατά την οποία θα δοκιμαστούν τα νεύρα, η αντοχή και η φιλία τους.
Το χειρότερο όμως είναι πως σ’ αυτή την κρύα σπηλιά δεν βρίσκονται μόνες τους. Στις σκοτεινές κατακόμβες των σπηλαίων κρύβονται πλάσματα διψασμένες για αίμα.

Προσωπική άποψη:
Αυτή η ταινία το μόνο σίγουρο είναι πως είναι φεμινιστική. Οι πρωταγωνίστριες έχουν κάψει τα σουτιέν τους κι έχουν πετάξει τις σκιές και την μάσκαρα στα σκουπίδια. Τα στενά μπλουζάκια έχουν αντικατασταθεί από φαρδιά T-shirt και πουθενά δεν υπάρχουν αρρενωπά αρσενικά που θα μπορέσουν να τις σώσουν. Καλά όλα αυτά από την άποψη ότι δεν παρακολουθούμε μια ομάδα από χαζογκόμενες με δωδεκάποντα να προσπαθούν να εξολοθρέψουν ορδές από αιμοσταγή τέρατα.

Η περιγραφή της ταινίας είναι θρίλερ! Χμ, χμ, χμ... Περισσότερο ως μια ανάλυση της γυναικείας ψυχολογίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ναι υπάρχει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ναι υπάρχουν τα μεταλλαγμένα τέρατα, αλλά από ένα σημείο και μετά λιγότερο μας απασχολεί αυτό σε σύγκριση με την ψυχολογική πτώση της εγωίστριας Juno και την μεταμόρφωση σε αδιάλλακτης εκδικήτριας, της αρχικά αδύναμης Sarah.

Ο Marshall στο πρώτο μισό της ταινίας δημιουργεί ένα κλίμα που είναι σχεδόν ενοχλητικό ακόμα κι αν δεν πάσχεις από κλειστοφοβία. Ο πανικός που αισθάνονται οι πρωταγωνίστριες βρίσκεται στα πρώτα στάδια και σταδιακά εντείνεται. Πέραν του φόβου της σχεδόν αδύνατης διαφυγής τους, οι ενοχές είναι εκείνες που κάνουν την εμφάνισή τους και με κεντρικό χαρακτήρα άξονα τον χαρακτήρα της Sarah, αυξάνονται και σιγά-σιγά κορυφώνονται.

Και τα πράγματα πάνε καλά μέχρι τη στιγμή που κάνουν την εμφάνισή τους τα αιμοσταγή τέρατα. Όσο απλά έχουμε μια μικρή γεύση του παρουσιαστικού τους τα πράγματα τσουλάνε. Όταν όμως κάνουν πλήρως την εμφάνισή τους μπορεί το θέαμα να είναι άκρως αγριευτικό και τόσο βίαιο που ορισμένες φορές να σου φέρνει ανακάτεμα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι ικανοποιητικό. Όσο δεν μπορείς να τα δεις αλλά απλά καταλαβαίνεις την παρουσία τους η αγωνία και ο φόβος σε συνδυασμό με το κλειστοφοβικό και σκοτεινό περιβάλλον των σπηλαίων βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Μετά η μαγεία του άγνωστου χάνεται κι αισθάνεσαι σα να βλέπεις κάτι που το έχεις ξαναδεί.

Επιπλέον θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο φινάλε χωρίς όμως να προβώ σε περισσότερες αποκαλύψεις για όσους τυχόν δεν το έχουν δει. Έχοντας περάσει όλη αυτή την ψυχοφθορά μέχρι τέλους, θεωρώ τραγικό και πολύ περισσότερο νοσηρό ένα φινάλε σαν αυτό που επιλέχτηκε προφανώς μόνο και μόνο για να σοκάρει τους ανυποψίαστους θεατές. Εκεί που περιμένεις τη λύτρωση, αυτή δεν έρχεται και τελικά το μόνο που καταφέρνει αυτό είναι να σε ενοχλήσει. Μπορεί ο κύριος Marshall καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας να χρησιμοποιεί έξυπνα κι ευφάνταστα τρικ, όμως αυτό δεν είναι από μόνο του αρκετό.

Βέβαια δε μπορώ να μην αναφερθώ στην εξαιρετική φωτογραφία και στις μικρές μουσικές πινελιές που είτε με απόκοσμους ήχους από τα αιμοσταγή τέρατα, είτε με υπόκωφους ήχους από το βάθος των σπηλαίων, προσφέρουν ύπουλες δόσεις αγωνίας όταν το σκοτάδι είναι αυτό που κυριαρχεί και οι μικρές δόσεις φωτός έρχονται μόνο και μόνο για να μας θυμίσουν πως δεν υπάρχει σωτηρία, πως δεν υπάρχει γυρισμός.

Οι ερμηνείες μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο έχω δει αν κρίνω ειδικά ότι το να υστεριάζεις και να τσιρίζεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη. Προσωπικά μπορώ να το κάνω χωρίς μεγάλη δυσκολία και ρωτήστε γνωστούς και φίλους που σοκάρονται με το πόσο πειστικά το κάνω. Εν τούτης, για να μην με πείτε κι εντελώς σκύλα, έξυπνα η κάθε μία αντιπροσωπεύει κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα όπου τα δυνατά του σημεία αρχίζουν υπό την πίεση των συνθηκών να γίνονται μειονεκτήματα.

Μπορεί κάτω απ’ το φαινομενικά βίαιο σενάριο να υποβόσκει ένα κοινωνιολογικό και ηθικοπλαστικό μήνυμα όμως δεν είναι αρκετό για να χαρακτηρίσεις ως καλή τη συγκεκριμένη ταινία. Πολύ περισσότερο όταν περιμένεις να δεις ένα θρίλερ και το δεύτερο προαναφερθέν στοιχείο είναι εκείνο που σε σοκάρει ακόμα περισσότερο απ’ τη βία. Αν έβλεπα το ίδιο θέμα δοσμένο διαφορετικά, σίγουρα θα μπορούσα να μιλάω για μια απ’ τις πιο συγκλονιστικές ταινίες που έχω δει ποτέ. Λυπάμαι που δεν μπορώ να το κάνω και τώρα.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Κάθοδος
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Neil Marshall
Πρωταγωνιστές: Shauna Macdonald, Natalie Mendoza, Alex Reid, Saskia Mulder, MyAnna Buring, Nora-Jane Noone
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 99’

Επίσημο site:
http://www.thedescentfilm.com/