Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ενώ βρίσκεται στο Παρίσι για δουλειές, ο καθηγητής του Harvard, Robert Langdon λαμβάνει μια επείγουσα κλήση το βράδυ: ο ηλικιωμένος έφορος αρχαιοτήτων του Λούβρου έχει δολοφονηθεί μέσα στο μουσείο.
Κοντά στο σώμα, η αστυνομία έχει βρεί ένα κρυπτογράφημα. Ο Langdon προσπαθώντας να λύσει τον αινιγματικό γρίφο, οδηγείται σε μια σειρά ενδείξεων που κρύβονται στις εργασίες του Da Vinci - ενδείξεις ορατές από όλους, αλλά δαιμόνια κρυμμένες από τον ζωγράφο.
Ο Langdon ενώνει τις δυνάμεις του με μια ταλαντούχα γαλλίδα κρυπτολόγο, τη Sophie Neveu και ανακαλύπτει ότι ο πρώην έφορος αρχαιοτήτων συμμετείχε στο κοινόβιο Sion - μια πραγματικά μυστική κοινωνία.

Προσωπική άποψη:
Ήταν κάπου το 2004 όπου ο ντόρος γύρω από το best-seller του Dan Brown έκανε τον γύρω του κόσμου. Ένα βιβλίο που διάβασε και η κουτσή η Μαρία, ένα βιβλίο που είχαν όλοι άποψη ακόμα και αν δεν είχαν δει ούτε το εξώφυλλο, ένα βιβλίο που απέκτησε ένθερμους υποστηριχτές και διώχτες όσο λίγα. Αντιδραστικό στοιχείο εγώ, το διάβασα καιρό μετά την προβολή της ταινίας. Της ταινίας… ήταν θέμα χρόνου μια τόσο μεγάλη συγγραφική επιτυχία να μην μεταφερθεί στο κινηματογραφικό πανί. Οι προσδοκίες μεγάλες και όμως, δεν απέδωσαν τους καρπούς που κάποιοι ήθελαν.

Και για να κάνω μια διευκρίνιση πριν συνεχίσω, δεν έρχομαι μέσω αυτού του κειμένου να υποστηρίξω ή να κατηγορήσω κανέναν. Αν μη τι άλλο τόσο το βιβλίο, όσο και η ταινία προκάλεσαν θρησκευτικές αντιδράσεις οδηγώντας σε τραγελαφικά περιστατικά. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με το τι πιστεύει ο καθένας αρκεί να μην το γελοιοποιεί. Ακόμα και οι θεωρίες που προάγει η ταινία δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας αλλά ευσταθούν και μπορούν να διαπιστωθούν, δεν καταλαβαίνω το λόγο που η πίστη κάποιου θα έπρεπε να κλονιστεί. Άλλωστε δεν βάλει κατά του χριστιανισμού και του Χριστού, αλλά κατά τις εκκλησίας που προκειμένου να διατηρήσει τα συμφέροντά της έφερε μια θρησκεία στα μέτρα της. Ας μην συνεχίσω όμως με τις φιλοσοφικές συζητήσεις γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ!

Κινηματογραφικά τώρα, υπάρχουν δύο οπτικές γωνίες βάσει των οποίων μπορεί κανείς να κρίνει την ταινία. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο και χωρίς να το έχει διαβάσει. Αδιαμφισβήτητα ο Dan Brown έγραψε ένα αστυνομικό θρίλερ γεμάτο μυστήριο, δράση, αγωνία και κυρίως γεμάτη ενδιαφέροντα ιστορικά ή μυθοπλαστικά αν θέλετε δεδομένα. Η μεταφορά μιας τέτοιας ιστορίας δεν είναι και εύκολη, κυρίως λόγω του τελευταίου σκέλους. Ωστόσο ο Ron Howard το χειρίστηκε, σίγουρα όχι άψογα, αλλά αρκετά καλά. Έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και πως ξέρει να κάνει αποδοτική χρήση στοιχείων που βοηθάνε στην φωτεινή αποτύπωση του παρελθόντος που δίνει τροφή και ώθηση στο παρόν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως σε κάποια σημεία αποφεύγει να πέσει στην συνήθη παγίδα της φλυαρίας. Όσο και αν έχει πετσοκόψει τις επεξηγηματικές λεπτομέρειες του βιβλίου, προσπαθώντας να δώσει να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και στους μη γνώστες της υπόθεσης, πέφτει σε λακκούβες καθώς επικεντρώνεται σε λάθος σημεία περισσότερο απ’ όσο χρειάζονται, κάτι που κάνει το τέμπο να πέφτει αρκετά.

Μεγάλο θέμα έγινε και σχετικά με την επιλογή των ηθοποιών. Πολλοί ήταν εκείνοι που αντέδρασαν στην επιλογή του Tom Hanks ως καθηγητή Langdon. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, όχι λόγω των περιττών κιλών που είχε ο αγαπημένος ηθοποιός εκείνη την περίοδο, αλλά επειδή διαβάζοντας ιδιαίτερα το βιβλίο, σχημάτισα μια κάποια διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου. Ωστόσο, αν και υποτονικός σε κάποια σημεία, χωρίς τον απαραίτητο δυναμισμό, σε κάποια άλλα κατάφερνε και έπαιρνε την υπόθεση στα χέρια του. Αν μη τι άλλο είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός και κάποια λαθάκια μπορώ να τα δικαιολογήσω. Οι συναισθηματικές αλλαγές του άλλωστε εκφράζονται αποτελεσματικά και ίσως αυτό να είναι αρκετό.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την Audrey Tautou που θεωρώ ότι προσέφερε μια απ’ τις πιο κρυόπλαστες ερμηνείες που έχω δει ποτέ. Το αφοπλιστικό χαμόγελο της “Ameli” που την έκανε φίρμα εν μια νυχτί απουσιάζει και το τολμηρό, δυναμικό και γοητευτικό παρουσιαστικό και ψυχολογικά προφίλ της ηρωίδας του Brown, δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα με αυτό που βλέπουμε εδώ. Μοιάζοντας εντελώς αποστασιοποιημένη από την Sophie, κινείται μηχανικά και αδιάφορα καταφέρνοντας απλά να διεκπεραιώσει τις ατάκες της.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Jean Reno που ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που τον είδα σε ταινία και μου έδωσε την αίσθηση πως βαριέται τη ζωή του. Στον αντίποδα βέβαια το αγγλικής καταγωγής cast, Ian McKellen και Paul Bettany, κλέβουν τις εντυπώσεις με τον ρεαλισμό και το πάθος τους.

Κλείνοντας ξαναλέω ότι δεν νομίζω πως πρόθεση της ταινίας τουλάχιστον ήταν να περάσει στον κόσμο κάποιο θρησκευτικό μήνυμα, αλλά μάλλον μια προσπάθεια προσέγγισής του, κάτι που από μόνο του ως θεματολογία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ειδικά με την ενσωμάτωση στοιχείων αστυνομικού θρίλερ. Οι αναγνώστες του βιβλίου μάλλον περίμεναν κάτι παραπάνω, ενώ όσοι απ’ τους υπόλοιπους δεν είχαν οργιάσει από τις φήμες και την διαφήμιση, μάλλον έφυγαν από τις αίθουσες ευχαριστημένοι. Για ‘μένα δεν είναι κάτι το αξιομνημόνευτο, αλλά στα δύσκολα κινηματογραφικά χρόνια που ζούμε είναι μια καλή προσπάθεια.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κώδικας Ντα Βίντσι
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Ron Howard
Πρωταγωνιστές: Tom Hanks, Audrey Tautou, Ian McKellen, Alfred Molina, Paul Bettany, Jurgen Prochnow
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 149’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/thedavincicode/