Συνοπτική περίληψη του έργου:
H Anna και ο George αποφασίζουν να πάνε με τον γιο τους Georgie στο εξοχικό τους να ξεκουραστούν. Το τοπίο είναι ειδυλλιακό. Είναι μια υπέροχη μέρα, έχουν κανονίσει να παίξουν γκολφ με τους κολλητούς τους ενώ πατέρας και γιος έχουν πάει να θαυμάσουν το ιστιοπλοϊκό της οικογένειας.
Η Anna, ετοιμάζει το δείπνο όταν ξαφνικά χτυπάει η πόρτα. Είναι ο Peter, φιλοξενούμενος των γειτόνων, ο οποίος θέλει να δανειστεί τέσσερα αυγά. Ο νέος, είναι ευγενικός και συμπαθέστατος και η Anna τρέχει να τον εξυπηρετήσει.
Κάτι όμως δεν της αρέσει στον νεαρό. Σύντομα, αυτό που φαινομενικά ξεκίνησε σαν ένα χαλαρό διήμερο θα εξελιχθεί σε εφιάλτη.

Προσωπική άποψη:
Το “Funny Games” αποτελεί remake της ομώνυμης Αυστριακής ταινίας του 1997. Από το χέρι του ίδιου της του δημιουργού, του Michael Haneke, έρχεται 10 χρόνια αργότερα, χωρίς σεναριακές ή ιδεολογικές διαφορές, να επανεκτελεστεί, έτσι όμως ώστε να μπορεί να σερβιριστεί και να είναι κατά συνέπεια πιο εύπεπτη στο Αμερικάνικο κοινό. Το θέμα είναι κατά πόσο είναι σωστή η ύπαρξη remakes, όταν μάλιστα μπορεί να είναι κατώτερα απ’ το πρωτότυπο. Προσωπικά δεν έχω δει την ταινία του 1997, οπότε σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορώ να έχω άποψη. Ωστόσο θεωρώ ότι η εμπορευματοποίηση κάπου πρέπει να ξεκινάει και κάπου να τελειώνει.

Πριν 10 χρόνια σίγουρα η ταινία του Haneke αποτέλεσε κάτι το πρωτοποριακό, αφού διείσδυσε σε μια μορφή βίας, τόσο παρανοϊκής, που ίσως ο κόσμος να μην είχε ακόμα συνειδητοποιήσει πως συνέβαινε γύρω του. Ακόμα και στις μέρες μας, μπορεί να μην είναι πρωτοποριακό, είναι σίγουρα όμως πρωτότυπο, αφού ξεφεύγει από τις κλασσικές προδιαγραφές των splatter movies. Το “Funny Games” είναι μια βίαιη ταινία για την ίδια τη βία, είτε αυτή ερμηνεύεται ως σωματική, είτε πολύ περισσότερο ως ψυχολογική και συναισθηματική -αυτή είναι που σε κάνει να λυγίζεις- και για την αντίδραση του κάθε ατόμου απέναντί της, κατά πόσο μπορεί να την χειριστεί.

Η κινηματογράφηση του Haneke είναι μοναδική, καταφέρνοντας να προκαλέσει στον θεατή πανικό και αμηχανία κυριολεκτικά από το τίποτα και κυρίως, χωρίς να καταφύγει σε φτηνές μεθόδους, όπου η μουσική ή το ξάφνιασμα στις σκοτεινές γωνίες είναι εκείνα τα στοιχεία που θα σε ταρακουνήσουν. Τα πάντα αξιοποιούνται ρεαλιστικά, μινιμαλιστικά και μη συμβατικά. Η βία είναι πολύ κοντά, σχεδόν μπορείς να μυρίσεις το αίμα, όμως οι σκηνές της εξελίσσονται πίσω απ’ το κάδρο της κάμερας, απλά μπορείς να τις αφουγκραστείς και μετά την ολοκλήρωσή τους να δεις το τελικό αποτέλεσμα και το χειρότερο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τις αποφύγεις.

Ο Haneke δίνει μεγάλη σημασία στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε συνέχεια τι να σκέφτονται και πιο είναι τα κίνητρα εκείνα που τους οδηγούν στο να πάρουν αποφάσεις. Δεν είναι τυχαίες οι φιγούρες των δύο νεαρών. Κάτω από το καθωσπρέπει, κολεγιακό παρουσιαστικό τους, με τα λευκά και αριστοκρατικά τους ρούχα, κρύβεται η αρρωστημένη φαντασία τους, μια παρανοϊκή διάθεση για ένα παιχνίδι που δεν έχει καμία λογική. Γι’ αυτούς αποτελεί απλά έναν τρόπο να σκορπίσουν φόβο και αιματηρή βία, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την κενή, δίχως νόημα ύπαρξή τους. Όπως δεν είναι τυχαία τα κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, μέσω τον οποίων έχουμε ένα εκπληκτικό ψυχογράφημα, μια τρομερή εναλλαγή συναισθημάτων που ποικίλουν μεταξύ θυτών και θυμάτων από εκείνα τις αρρωστημένης ψυχραιμίας κι ευχαρίστησης, σε εκείνα του τρόμου και της μάταιης προσμονής για λύτρωση.

Η Naomi Watts ίσως σε έναν απ’ τους πιο ώριμα ερμηνευτικούς ρόλους στην καριέρα της. Οι συναισθηματικές της μεταπτώσεις είναι εμφανείς σε κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου της, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να πούμε πως ισχύει και την περίπτωση του συμπρωταγωνιστή της Tim Roth, που μάλλον θα τον χαρακτήριζα χλιαρό. Όσο για τους νεαρούς ψυχοβγάλτες της ιστορίας ναι μεν πίσω από το αγγελικά κομψευόμενο παρουσιαστικό τους κρύβεται κάτι το ανατριχιαστικό, όμως δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο με πείθουν ότι φτάνουν στα όρια της απόλυτης, αδιάφορης, παρανοϊκής βίας.

Έχω την αίσθηση πως η ταινία ως κύριο σκοπό της έχει να κάνει ένα καυστικό σχόλιο γύρω από την αυξανόμενη βία, γύρω από το πόσο πολύ υποτιμάται η ανθρώπινη ζωή, όχι μόνο από τους θύτες, αλλά και απ’ όσους παρακολουθούν, απ’ όσους γίνονται μάρτυρες αυτής της βίαιης καθημερινότητας. Ένα σύνθετο θρίλερ που μέσα στην απλοϊκότητα των εικόνων του γίνεται συναισθηματικά εξαιρετικά περίπλοκο και καλεί τον καθέναν από εμάς να πάρει θέση και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, χωρίς να διστάζει να μας ειρωνευτεί “προειδοποιώντας” μας πως η συνέχεια δεν είναι αυτή στην οποία έχουμε εκπαιδευτεί, αλλά αυτή που ισχύει και θέλει να παρουσιάσει. Η κενότητα και η αδιαφορία μας απέναντι στο τι γίνεται γύρω μας!
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Funny Games
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Michael Haneke
Πρωταγωνιστές: Naomi Watts, Tim Roth, Brady Corbet, Devon Gearhart, Michael Pitt
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 107’

Επίσημο site:
http://wip.warnerbros.com/funnygames/