Συνοπτική περίληψη του έργου:
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και ενώ οι Ιάπωνες έχουν αποκωδικοποιήσει τους κώδικες επικοινωνίας των αμερικανικών στρατευμάτων, ένας αριθμός από ινδιάνους Navaho αναλαμβάνουν το ρόλο των ασυρματιστών χρησιμοποιώντας έναν κώδικα βασισμένο στην γλώσσα τους.
Δύο από αυτούς θα συμμετάσχουν στην επικίνδυνη αποστολή της κατάληψης ενός στρατηγικής σημασίας νησιού.
Τον έναν από τους δυο αναλαμβάνει να προστατεύσει ο Ηender ένας βασανισμένος στρατιώτης, κυνηγημένος από τις τύψεις μιας και κατά τη γνώμη του είναι ο μοναδικός υπαίτιος για το θάνατο των ανδρών του σε μια προηγούμενη αποστολή.

Προσωπική άποψη:

Την περίοδο που κυκλοφόρησε ο “Κώδικας Των Ναβάχο” κι έχοντας στο μυαλό μας ανάλογες περιπέτειες που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, είναι κάπως δύσκολο να αποφύγουμε την σύγκριση και τελικά η ταινία, χωρίς να είναι κακή, να υστερεί σε αρκετά σημεία, τόσο τουλάχιστον ώστε να μην χαραχτεί στη μνήμη σου.

Ο Woo είναι ένας πολύ γνωστός σκηνοθέτης και οι ταινίες του περιέχουν αυτό που θέλει να δει το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Δράση, βία, εκρήξεις και καταστροφές! Όλα αυτά βέβαια ωραιοποιούνται ως ένα βαθμό χάριν της οθόνης ωστόσο, το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι πίσω από την σκόνη και το αίμα, κρύβονται καλά τα συναισθηματικά κίνητρα, το ανθρώπινο υπόβαθρο και κατ’ επέκταση όλα εκείνα που θα μπορούσαν να εκφραστούν μέσα από τέτοιες ταινίες.

Οι σκηνές δράσης είναι τέτοιες όπου σου προκαλούν μια κάποια ένταση και σε βάζουν σχεδόν κατευθείαν στον βίαιο ρυθμό του πολέμου, καθώς αποφεύγονται οι μεγάλες εισαγωγές και οι ψυχαναγκαστικές αναλύσεις. Δεν μπορείς βέβαια να παραλείψεις το εκνευριστικό πάρκινσον από το οποίο και πάσχει η κάμερα σε αρκετά σημεία, γεγονός που όσο και αν έχω προσπαθήσει ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω στις πολεμικές ταινίες. Οι μάχες είναι και αυτές με τη σειρά τους αρκετά πειστικές χωρίς όμως να μπορούν ούτε κατά διάνοια ν’ αγγίξουν τον ρεαλισμό του “Στρατιώτη Ράιαν”.

Αν κάτι είναι απίστευτα εκνευριστικό σ’ αυτές τις ταινίες, είναι το πόσο εύκολα περνάνε οι Αμερικάνοι από την αλωνιστική μηχανή κάθε πρόσωπο έξω από τη χώρα τους. Στην προκειμένη δε περίπτωση, αυτό είναι ενοχλητικά υπερτονισμένο, με χιλιάδες Ασιάτες να σωριάζονται νεκροί ο ένας μετά τον άλλο ενώ οι Αμερικάνοι παραμένουν αλώβητοι κι αυτό όχι χάρη στην τύχη, αλλά στη μεγάλη πολεμική τους ικανότητα. Υποτίθεται πως κάτι που ήθελε να τονίσει και να προάγει η ταινία ήταν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, στη ζωή και το ότι πρέπει να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο γιατί είναι ξεχωριστός και εμείς δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν. Μπούρδες… όχι γιατί δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά γιατί οι γλυκανάλατοι και αστείοι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτό μέσα από την ταινία, διαλύεται μπροστά στα μάτια σου με το που θα σκεφτείς ένα και μόνο πλάνο από κάποιο δελτίο ειδήσεων.

Ο Cage πάντως βρήκε τον ρόλο που ήθελε! Για μια ακόμα φορά παριστάνει τον βασανισμένο εκείνο άνθρωπο με το κενό βλέμμα, το θλιβερά ανέκφραστο πρόσωπο που μοιάζει σαν να μην σκέφτεται τίποτα. Άλλωστε δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι παραπάνω, καθώς έχει αποδείξει πολλάκις ότι οι πιο εκφραστικοί ρόλοι του πέφτουν δύσκολοι.

Ο Adam Beach, στο ρόλο του νεαρού κιτρινιάρη προστατευόμενου είναι υπέρ του δέοντος συμπαθής, καθώς εκφράζει όλη εκείνη την αφέλεια και την αθωότητα του ανθρώπου που το αίμα του πολέμου δεν έχει ποτίσει ακόμα το πετσί του. Προς το τέλος βέβαια όπου μεταλλάσσεται ξαφνικά σε κομάντο, όλη αυτή η φιγούρα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.

Και στους υπόλοιπους όμως ρόλους δεν καταφέρνουμε να διακρίνουμε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό. Σ’ αυτό βέβαια δεν φταίνε τόσο οι ηθοποιοί όσο το σενάριο. Γιατί όταν καλείσαι να υποδυθείς έναν μονόπλευρο χαρακτήρα που δεν εμβαθύνει σε κανένα σημείο τι άλλο να κάνεις; Το κακό βέβαια για εμάς τους θεατές είναι πως το συγκεκριμένο γεγονός δεν μας αφήνει να δεθούμε συναισθηματικά με κανέναν οπότε μας είναι παντελώς αδιάφορη η μοίρα τους.

Τι ήταν λοιπόν αυτό που με ενόχλησε περισσότερο απ’ όλα; Ο κενός τρόπος με τον οποίο πλαισιώθηκε η ταινία. Κούφιοι χαρακτήρες σε ένα καλοφτιαγμένο πολεμικό σκηνικό, που εκτός από βία και μερικές σκηνές δράσης, έχει να σου προσφέρει τόσα ώστε να μπορείς να την ξεχάσεις λίγο καιρό μετά αφού τη δεις.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Κώδικας Των Ναβάχο
Είδος: Πολεμική
Σκηνοθέτης: John Woo
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, Adam Beach, Peter Stormare, Noah Emmerich , Mark Ruffalo, Brian Van Holt, Martin Henderson, Roger Willie
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 133’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0245562/
http://en.wikipedia.org/wiki/Windtalkers