Συνοπτική περίληψη του έργου:
O John Constantine έρχεται από την κόλαση για να αλλάξει τη μοίρα των ανθρώπων και τη δική του διατηρώντας την ισορροπία του πλανήτη ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού.
Έχοντας το χάρισμα να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη πλασμάτων που ανήκουν σε άλλες διαστάσεις, τους λεγόμενους ενδιάμεσους αγγέλους και δαίμονες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας επηρεάζοντας τις τύχες των ανθρώπων και τη ζωή του πλανήτη, αναγκάζεται να αναλάβει το ρόλο του εξολοθρευτή δαιμόνων ξαποστέλνοντάς τους πίσω στην κόλαση, ελπίζοντας να βρει την εξιλέωση και τη λύτρωση .
Η Angela Dodson είναι μια νεαρή ντετέκτιβ της αστυνομίας που αναζητά την αλήθεια για τη μυστηριώδη αυτοκτονία της δίδυμης αδερφής της. Οι έρευνές της τη φέρνουν στο δρόμο του Constantine και στην απόκοσμη φύση του και μαζί θα προσπαθήσουν, παρά τις δυσκολίες, να βρουν τη γαλήνη.

Προσωπική άποψη:
Το “Constantine” είναι μια απ’ τις πολλές κινηματογραφικές μεταφορές comic των τελευταίων ετών η οποία όμως έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ανήκει στην κατηγορία εκείνη όπου δεν σχετίζεται με super ήρωες με κολάν όπου κυκλοφορούν ως μασκοφόροι τις νύχτες για να προστατέψουν τον κόσμο. Αυτό είναι το γεγονός που κάνει μια τέτοια απόπειρα ενδιαφέρουσα όπως και άλλες αντίστοιχες, έστω κι αν τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ικανοποιητικό όσο θα θέλαμε.

Τα σκοτεινότερα comics όλων, ιδιαίτερα με τόσο ξεχωριστές καταβολές όσο αυτό, είναι συνήθως της DC Comics. Έτσι και αυτό, που μέσα από ένα οπτικοακουστικό περιβάλλον που θα μπορούσε να αποτελεί μια εικόνα της Κόλασης του Δάντη, με μια πιο μοντέρνα άποψη ενσωματωμένη στο γενικό σύνολο, ήρθε πριν μερικά χρόνια προσπαθώντας να προσφέρει κάτι το ξεχωριστό, να ταράξει τα νερά και να ξεχωρίσει.

Παρακολουθώντας κανείς σίγουρα θα βρει πολλές ομοιότητες, τόσο περιβαλλοντικές, όσο και στον τρόπο που οι ήρωες κινούνται μέσα σ’ αυτό τον ευάλωτο κόσμο, με το “Matrix”. Ω ναι, η αλήθεια είναι ότι το “Matrix” άλλαξε τα σύγχρονα μοντέλα του μεταφυσικού και αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει να αποτυπώνεται και σε άλλες ταινίες σύντομα. Κι εδώ έχουμε την εικόνα δύο κόσμων όπου ο ένας κυβερνιέται από το καλό και ο άλλος από το κακό, δύο αιώνιες δυνάμεις που συγκρούονται χωρίς σταματημό προκειμένου η μία, αν όχι να εξουδετερώσει την άλλη, έστω να καταφέρει να την υποβαθμίσει και να τονίσει το πόσο πιο αξιόλογη είναι εκείνη.

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, όπως και οι ήρωες της ιστορίας. Ο καθένας μπορεί να έχει τόσο τα στοιχεία εκείνα που θα τον θεοποιούσαν σε έναν κόσμο κυριαρχούμενο από το καλό, όσο και τα στοιχεία εκείνα που με μεγάλη ευκολία θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν στα χειρότερα καζάνια ενός κακού κόσμου. Και παρά το ενδιαφέρον της σύγκρουσης και της αμφιταλάντευσης των κεντρικών προσώπων ανάμεσα σε αυτές τις δύο πανίσχυρες δυνάμεις το παιχνίδι τελικά κάπου χάνεται. Ίσως τελικά η έλλειψη έστω και απειροελάχιστης αληθοφάνειας, ακόμα και σε ένα μη ρεαλιστικό περιβάλλον να ξενίζει.

Ενώ ο Lawrence μας προσφέρει ένα καλό ξεκίνημα, αρχίζει σταδιακά να κάμπτει και να ανακάμπτει σε ένα συνεχές γαϊτανάκι εναλλαγής εικόνων και συναισθημάτων. Και αυτό μπορεί να μην ήταν κακό αν κατάφερνε να διατηρήσει την ισορροπία και τις σωστές αναλογίες, εκείνες που δεν θα έκαναν ορισμένες σκηνές να μοιάζουν τόσο αστεία γραφικές. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την ικανότητα να πλάθει διαφορετικά περιβάλλοντα και να περιβάλει με περισσή στοργή τους ήρωές τους, ταυτοποιώντας τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με τις χάρτινες φιγούρες. Συνδυάζει το μεταφυσικό με το θρησκευτικό στοιχείο σε μια αρκετά καλή αναλογία του ενός με το άλλο, έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγκρουση από την ανάμειξη των δύο αυτών, όχι και τόσο σχετικών στοιχείων.

Ο Keanu Reeves μπορεί μετά τα “Matrix” να έγινε παγκόσμιο σύμβολο του sex, πρέπει όμως κάποια στιγμή να πάψει να κινείται και να συμπεριφέρεται ως ο Neo της τριλογίας. Δεν μπορεί κάθε ρόλος του να περιστρέφεται γύρω από τα στοιχεία αυτού του χαρακτήρα και αν δεν μπορεί να το αντιληφθεί από μόνος του, πρέπει κάποιος σκηνοθέτης, κάποτε να το κάνει. Απ’ την άλλη βέβαια, ίσως να είναι και λάθος να έχουμε πολύ μεγάλες απαιτήσεις από ηθοποιούς του επιπέδου του που κακά τα ψέματα, στερούνται όχι μόνο φαντασίας και δημιουργικότητας, αλλά και ταλέντου.

Δίπλα του η Rachel Weisz, που θα μπορούσε να χαίρει καλύτερης μεταχείρισης, μιλώντας πάντα για τον ρόλο της, αφού δεν της αφήνονται τα κατάλληλα περιθώρια να τον εξελίξει και να τον αναπτύξει. Ωστόσο το παλεύει μόνη της, με όσα μέσα μπορεί, αφού όσον αφορά το ταλέντο της, έχει αποδείξει και κατά το παρελθόν ότι διαθέτει μπόλικο και δεν έχει ανάγκη.

Η ταινία θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη, αν ο σκηνοθέτης δεν είχε αφήσει τον εαυτό του να γίνει έρμαιο των οπτικοακουστικών εφέ, αν έμενε λίγο περισσότερο προσγειωμένος στην πραγματικότητα ή έστω, αν κατάφερνε να ισορροπήσει καλύτερα μεταξύ του υπαρκτού και του φανταστικού στοιχείου. Η ταινία άξιζε καλύτερη τύχη που όμως τελικά δεν είχε, ίσως να είναι και αυτός ο λόγος άλλωστε που η δεύτερη ταινία, παρά τα αρχικά σχέδια, παραμένει ακόμα στα συρτάρια.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Constantine
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Francis Lawrence
Πρωταγωνιστές: Keanu Reeves, Rachel Weisz, Max Baker, Shia LaBeouf, Djimon Hounsou, Pruitt Taylor Vince, Tilda Swinton, Gavin McGregor Rossdale
Παραγωγή: 2005
Διάρκεια: 121’

Επίσημο site:
http://constantinemovie.warnerbros.com/