Συνοπτική περίληψη του έργου:
Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον τα ρομπότ είναι όλο και πιο εξυπηρετικά μπαίνοντας σε κάθε ανθρώπινο σπίτι. Ο οραματιστής επιστήμονας καθηγητής Hobby, αποφασίζει να φτιάξει το πρώτο ρομπότ που δεν θα ακολουθεί τις εντολές των ανθρώπων, αλλά θα είναι φτιαγμένο να αγαπά.
Δημιουργεί έτσι τον David ένα ρομπότ που έχει την εμφάνιση ενός παιδιού 12 ετών. Η επαναστατική αυτή μηχανή δίνεται στους Swinton, ένα ζευγάρι που το πραγματικό τους παιδί είναι σοβαρά άρρωστο και κατεψυγμένο μέχρι να βρεθεί η θεραπεία για την ασθένειά του.
Ο David θα γίνει μέλος της οικογένειας, αλλά όλα θα αλλάξουν όταν ο πραγματικός γιος θα επιστρέψει υγιής σπίτι. Τότε ο David θα αρχίζει να αισθάνεται τον ανταγωνισμό αναζητώντας και ο ίδιος την αγάπη της μητέρας του.
Προσωπική άποψη:
Μια σύχρονη απεικόνιση μιας πολύ παλιάς και αγαπημένης, παραμυθένιας ιστορίας. Εκείνης του Πινόκιο που μπορεί να μην ήταν αληθινό αγόρι, μπορούσε όμως να έχει αληθινά αισθήματα, να αγαπάει και να πληγώνεται. Αυτά τα στοιχεία ήταν που εξώθησαν κάποτε τον Πινόκιο, αυτά είναι τα στοιχεία που εξωθούν τώρα τον David να αναζητήσει την δικιά του νεράιδα, τον δικό του τρόπο έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει άνθρωπος. Μπορεί όμως να επιτύχει κάτι τέτοιο ή είναι απλά ένα παραμυθένιο θέλω;
Σε πιο βαθμό θα μπορούσαμε να δεχτούμε στην ζωή μας με τον ίδιο τρόπο ένα τεχνητό με ένα ζωντανό πλάσμα; Κι αν το δεχόμασταν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια υπολογιζόμενη αξία, ποιες θα ήταν οι ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντί του; Πού θα ξεκινούσαν και που θα τελείωναν τα επιτρεπτά όρια; Και άραγε, αυτά τα πλάσματα θα μπορούσαν να νιώσουν πραγματική αγάπη ή είναι απλά ένα αίσθημα που εκδηλώνεται γιατί έτσι προγραμματίστηκαν; Κι αν τελικά ισχύει το πρώτο, θα μπορούσαμε εμείς να αντέξουμε το συναισθηματικό αυτό βάρος;
Η ταινία ξεικινάει να μας προβληματίζει όχι όμως στον βαθμό που θα θέλαμε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν δίνατε να ταυτιστούμε απόλυτα ως θεατές, με μια εποχή τόσο εξελιγμένων ανδροειδών, αφού στα μάτια και στο μυαλό μας φαντάζει πολύ μακριά. Βέβαια, ως ιδέα δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι αδιάφορη, το ακριβώς αντίθετη. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για μια ταινία βασισμένη σε μια ιδέα ενός απόλυτα εγκεφαλικού μυαλού όπως του Stanley Kubrick; Στο κάτω-κάτω, η δοκιμασία των δυνατών συναισθημάτων από όπου και όπως και αν αυτά προέρχονται, είναι κάτι που πάντα συγκινούσε τον μέσο θεατή. Το κακό είναι ότι ο Spielberg, προσπαθεί σε ορισμένες φάσεις αν το εκβιάσει και το καταφέρνει εύκολα, προκαλώντας μας εκνευρισμό.
Η σκηνοθεσία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακή, είναι όμως σίγουρα διεκπεραιωτική. Παράλληλα, ο πατέρας του φανταστικού Steven Spielberg, μπορεί να είναι ώριμος σκηνοθέτης όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος όμως, όπως κάνει συνήθως, δεν αποφεύγει την παγίδα του αργού ή και νεκρού ορισμένες φορές χρόνου, κάτι που προσωπικά με κουράζει. Επιπλέον, οι επιλογές που έχουν γίνει όσον αφορά τα σκηνικά και τα μηχανικά γραφικά δεν είναι σε σταθερό επίπεδο, αφού υπάρχουν οι στιγμές που εντυπωσιάζουν και εκείνες που μοιάζουν τόσο παλαιομοδίτα, όσο και η ηλικία του δημιουργού.
Ο νεαρός Haley Joel Osment, το παιδί θαύμα του Hollywood που εδώ και καιρό αναρωτιέμαι που χάθηκε, δίνει μια ακόμα συγκινητική και γεμάτη ένταση ερμηνεία. Το παιδικό πάθος συναντάει την ερμηνευτική ωριμότητα, οδηγώντας σε έναν συνδυασμό εκρηκτικό και ταυτόχρονα ανθρώπινα προστατευμένο. Στο πλάι του ο Jude Law, σε μια από τις ερμηνείες της καριέρας του που μπορείς χωρίς κόπο να ξεχωρίσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες.
Μια παραμυθένια ιστορία, δοσμένη μέσα από το οπτικό πρίσμα ενός μεγάλου φανταστικού παραμυθά, εμπνευσμένο από ένα μεγάλο και δυνατό μυαλό. Σίγουρα θα προκαλέσει τα συναισθήματά σας κι αν ακόμα δεν το καταφέρνει στο βαθμό που θα θέλαμε, θα προκαλέσει τις ηθικές σας αξίες; Μπορούμε να αγαπάμε όσο μας αγαπάνε; Θα μπορούσαμε να αγαπάμε κάτι τεχνικό ανυπέρβλητα ή όταν θα έσβηνε ο αρχικός πόθος και η λαχτάρα θα το πετάγαμε σαν πολυχρησιμοποιημένο παιχνίδι;
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τεχνητή Νοημοσύνη
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Πρωταγωνιστές: Haley Joel Osment, Jude Law, William Hurt, Frances O'Connor, Sam Robards, Jake Thomas
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 145’
Επίσημο site:
http://aimovie.warnerbros.com/
Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον τα ρομπότ είναι όλο και πιο εξυπηρετικά μπαίνοντας σε κάθε ανθρώπινο σπίτι. Ο οραματιστής επιστήμονας καθηγητής Hobby, αποφασίζει να φτιάξει το πρώτο ρομπότ που δεν θα ακολουθεί τις εντολές των ανθρώπων, αλλά θα είναι φτιαγμένο να αγαπά.
Δημιουργεί έτσι τον David ένα ρομπότ που έχει την εμφάνιση ενός παιδιού 12 ετών. Η επαναστατική αυτή μηχανή δίνεται στους Swinton, ένα ζευγάρι που το πραγματικό τους παιδί είναι σοβαρά άρρωστο και κατεψυγμένο μέχρι να βρεθεί η θεραπεία για την ασθένειά του.
Ο David θα γίνει μέλος της οικογένειας, αλλά όλα θα αλλάξουν όταν ο πραγματικός γιος θα επιστρέψει υγιής σπίτι. Τότε ο David θα αρχίζει να αισθάνεται τον ανταγωνισμό αναζητώντας και ο ίδιος την αγάπη της μητέρας του.
Προσωπική άποψη:
Μια σύχρονη απεικόνιση μιας πολύ παλιάς και αγαπημένης, παραμυθένιας ιστορίας. Εκείνης του Πινόκιο που μπορεί να μην ήταν αληθινό αγόρι, μπορούσε όμως να έχει αληθινά αισθήματα, να αγαπάει και να πληγώνεται. Αυτά τα στοιχεία ήταν που εξώθησαν κάποτε τον Πινόκιο, αυτά είναι τα στοιχεία που εξωθούν τώρα τον David να αναζητήσει την δικιά του νεράιδα, τον δικό του τρόπο έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει άνθρωπος. Μπορεί όμως να επιτύχει κάτι τέτοιο ή είναι απλά ένα παραμυθένιο θέλω;
Σε πιο βαθμό θα μπορούσαμε να δεχτούμε στην ζωή μας με τον ίδιο τρόπο ένα τεχνητό με ένα ζωντανό πλάσμα; Κι αν το δεχόμασταν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια υπολογιζόμενη αξία, ποιες θα ήταν οι ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντί του; Πού θα ξεκινούσαν και που θα τελείωναν τα επιτρεπτά όρια; Και άραγε, αυτά τα πλάσματα θα μπορούσαν να νιώσουν πραγματική αγάπη ή είναι απλά ένα αίσθημα που εκδηλώνεται γιατί έτσι προγραμματίστηκαν; Κι αν τελικά ισχύει το πρώτο, θα μπορούσαμε εμείς να αντέξουμε το συναισθηματικό αυτό βάρος;
Η ταινία ξεικινάει να μας προβληματίζει όχι όμως στον βαθμό που θα θέλαμε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν δίνατε να ταυτιστούμε απόλυτα ως θεατές, με μια εποχή τόσο εξελιγμένων ανδροειδών, αφού στα μάτια και στο μυαλό μας φαντάζει πολύ μακριά. Βέβαια, ως ιδέα δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι αδιάφορη, το ακριβώς αντίθετη. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για μια ταινία βασισμένη σε μια ιδέα ενός απόλυτα εγκεφαλικού μυαλού όπως του Stanley Kubrick; Στο κάτω-κάτω, η δοκιμασία των δυνατών συναισθημάτων από όπου και όπως και αν αυτά προέρχονται, είναι κάτι που πάντα συγκινούσε τον μέσο θεατή. Το κακό είναι ότι ο Spielberg, προσπαθεί σε ορισμένες φάσεις αν το εκβιάσει και το καταφέρνει εύκολα, προκαλώντας μας εκνευρισμό.
Η σκηνοθεσία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακή, είναι όμως σίγουρα διεκπεραιωτική. Παράλληλα, ο πατέρας του φανταστικού Steven Spielberg, μπορεί να είναι ώριμος σκηνοθέτης όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος όμως, όπως κάνει συνήθως, δεν αποφεύγει την παγίδα του αργού ή και νεκρού ορισμένες φορές χρόνου, κάτι που προσωπικά με κουράζει. Επιπλέον, οι επιλογές που έχουν γίνει όσον αφορά τα σκηνικά και τα μηχανικά γραφικά δεν είναι σε σταθερό επίπεδο, αφού υπάρχουν οι στιγμές που εντυπωσιάζουν και εκείνες που μοιάζουν τόσο παλαιομοδίτα, όσο και η ηλικία του δημιουργού.
Ο νεαρός Haley Joel Osment, το παιδί θαύμα του Hollywood που εδώ και καιρό αναρωτιέμαι που χάθηκε, δίνει μια ακόμα συγκινητική και γεμάτη ένταση ερμηνεία. Το παιδικό πάθος συναντάει την ερμηνευτική ωριμότητα, οδηγώντας σε έναν συνδυασμό εκρηκτικό και ταυτόχρονα ανθρώπινα προστατευμένο. Στο πλάι του ο Jude Law, σε μια από τις ερμηνείες της καριέρας του που μπορείς χωρίς κόπο να ξεχωρίσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες.
Μια παραμυθένια ιστορία, δοσμένη μέσα από το οπτικό πρίσμα ενός μεγάλου φανταστικού παραμυθά, εμπνευσμένο από ένα μεγάλο και δυνατό μυαλό. Σίγουρα θα προκαλέσει τα συναισθήματά σας κι αν ακόμα δεν το καταφέρνει στο βαθμό που θα θέλαμε, θα προκαλέσει τις ηθικές σας αξίες; Μπορούμε να αγαπάμε όσο μας αγαπάνε; Θα μπορούσαμε να αγαπάμε κάτι τεχνικό ανυπέρβλητα ή όταν θα έσβηνε ο αρχικός πόθος και η λαχτάρα θα το πετάγαμε σαν πολυχρησιμοποιημένο παιχνίδι;
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τεχνητή Νοημοσύνη
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Πρωταγωνιστές: Haley Joel Osment, Jude Law, William Hurt, Frances O'Connor, Sam Robards, Jake Thomas
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 145’
Επίσημο site:
http://aimovie.warnerbros.com/
4 Σχόλια:
Δεν την θυμαμαι καλα την ταινια αλλα μου ειχε αφησει μια δυσσαρεστη αισθηση και αρκετα θλιβερη.
@ Είναι θλιβερή Zenia! Βασικά κάτι σαν χαρμολύπη είναι το συναίσθημα που σου αφήνει!
Την έχω δει, μου άρεσε αρκετά και αυτό που λές για την χαρμολύπη ισχύει.
@ Είναι πάντως Πάνο μυστήρια τα έργα επιστημονικής φαντασίας. Ή θα τα λατρέψει κάποιος ή θα τα μισήσει.
Δημοσίευση σχολίου