Συνοπτική περίληψη του έργου:
Τέλη της δεκαετίας του '30 και ο Daniel, ένας παράτολμος ειδικός δοκιμών, ζει τον απόλυτο έρωτα με την Claire, τον οποίο μάλιστα ετοιμάζεται να τον οδηγήσει στον γάμο.
Όταν η Claire όμως πέφτει θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα, ο Daniel θα ζητήσει από τον καλύτερό του φίλο Harry, που πειραματίζεται με την επιστήμη της κρυογενετικής, να τον συμπεριλάβει στα πειράματά του και να τον ξυπνήσει όταν όλα θα έχουν τελειώσει.
Ο πόλεμος όμως ξεκινάει και ο Daniel θα ξυπνήσει πενήντα χρόνια αργότερα όταν δύο μικρά αδέλφια ανακαλύπτουν την κάψουλα στην οποία βρίσκεται.

Προσωπική άποψη:
Τέλη δεκαετίας του ’30 και η τεχνολογία έχει επιτύχει το απίστευτο. Μπορεί να καταψύξει ανθρώπους όπως εμείς καταψύχουμε φασολάκια. Αλλά τι άλλο να κάνει κανείς όταν το έτερόν του ήμισυ είναι λίγο πριν τις πύλες του θανάτου; Το πιο εύκολο όταν έχει στην διάθεσή του έναν τέτοιο μηχανισμό. Καταψύχεται μέχρι να είναι έτοιμος να ξεπαγώσει, αφού όλα τα δυσσάρεστα θα έχουν περάσει κι εκείνος θα είναι σε θέση να τα διαχειριστεί. Βέβαια, αν δεν περιμένεις τα απρόοπτα της ζωής, αντί για 2-3 χρονάκια βρίσκεσαι στο ψυγείο για 50 χρόνια, έχοντας αφήσει την ζωή να περάσει έτσι, παραμένεις όμως τεκνό και αποφασίζεις να καλύψεις το χαμένο έδαφος.

Τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος προκειμένου να πρωτοτυπήσει καλλιτεχνικά. Όμως δυστυχώς, στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Όλα τα δεδομένα που συνδέονται στην ταινία αυτή τα έχουμε ξαναδεί. Η μοναδική διαφορά είναι ότι δεν τα έχουμε δει όλα μαζί μπερδεμένα αλλά, το καθένα ξεχωριστά σε ανάλογη παραγωγή, σε παραγωγή του είδους της. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που δεν μας έχει φανεί παρανοϊκό, βεβιασμένο, μπερδεμένο και ασύνδετο. Ένα-ένα μπορείς να τα διαχειριστείς, όλα μαζί όμως είναι κάπως δύσκολο καθώς το πρόγραμμα φορτώνεται πολύ.

Αναρωτιέμαι γιατί ο Miner άφησε τις ταινίες τρόμου για να γυρίσει μια ταινία σαν κι αυτή. Φυσικά, δεν αναρωτιέμαι καθόλου γιατί μετά εγκατέλειψε παντελώς τον κινηματογράφο και στράφηκε αποκλειστικά στην τηλεόραση. Προσπαθώντας να συνδέσει τον ρομαντισμό με το επιστημονικό στοιχείο και όλο αυτό να το μετατρέψει σε κάτι που να αγγίζει το μεταφυσικό θρίλερ, κάπου χάνει το τόπι και όσο και να ψάχνει δεν μπορεί να το βρει. Βεβιασμένα και σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, προχωράει σε κινήσεις που τον οδηγούν σε βιαστικές και γρήγορες αποφάσεις που ναι μεν οδηγούν την κούρσα της ταινίας με γοργούς ρυθμούς όμως, σύντομα το ενδιαφέρον εξανεμίζεται κι αρχίζεις να κουράζεσαι.

Όλοι οι καλλιτέχνες, σε όποιον χώρο και αν ανήκουν, όσο μεγάλη καριέρα κι αν έχουν κάνει, έχουν σίγουρα περάσει τόσο από καλές όσο και από κακές στιγμές. Και για να είμαι δίκαιη, η συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακή για την καριέρα του Gibson ως ηθοποιός όμως, είναι αδιάφορη ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς το τι έχει προσφέρει στο σύνολο της καριέρας του και σε τι ταινίες που έχουν στιγματίσει τον σύγχρονο κινηματογράφο έχει συμμετάσχει. Είναι όπως πάντα ευχάριστος κι εμείς απλά παρακολουθούμε την τρελή ιστορία του χωρίς κανένα άλλο ιδιαίτερο συναίσθημα.

Από ‘κει κι έπειτα, εύκολα ξεχωρίζεις ορισμένες παρουσίες όπως της Curtis και του Wood. Σαφέστατα δεν οφείλεται στην αξιομνημόνευτη ερμηνευτικά παρουσία τους αλλά στην οικεία φυσιογνωμία τους, της μεν Curtis από την θριλερική, τσιριχτή παρουσία της και του δε Wood, με τα σύγχρονα δεδομένα πάντα, ως Hobbit από το “The Lord Of The Rings”. Σαφέστατα πρόκειται για δύο συμπαθέστατες παρουσίες οι οποίες, όπως και στην περίπτσωη του Mel, είναι απλά μια ευχάριστη νότα.

Δεν λέω, μια ευαίσθητη συναισθηματική χορδή καταφέρνει να την αγγίξει, ως έναν βαθμό έχει κάποιο ενδιαφέρον ή τουλάχιστον είχε όταν το είχα πρωτοδεί. Όμως, με το πέρασμα των χρόνων όλα αυτά αργοσβήνουν, πεθαίνουν στον βωμό της εξέλιξης, είτε το θες είτε όχι. Αν δεν υπήρχε και το αναμενώμενο, γλυκανάλατο φινάλε, μπορεί να υπήρχε ένα μικρό κίνητρο ελαστικότητας όμως δεν υπάρχει. Κλασσική ευκολία και φαντασία ενός Hollywood που προσφέρεται για όμορφες οικογενειακές στιγμές όμως όχι για κάτι περισσότερο.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Νέος Για Πάντα
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Steve Miner
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Jamie Lee Curtis, Elijah Wood, Isabel Glasser, George Wendt, Joe Morton, Nicolas Surovy, David Marshall Grant
Παραγωγή: 1992
Διάρκεια: 102’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:

http://www.imdb.com/title/tt0104291/
http://en.wikipedia.org/wiki/Forever_Young_(film)