
Ο εκατομμυριούχος, επιχειρηματίας Edward και ο εργατικής καταγωγής, μηχανικός Carter ζουν εντελώς διαφορετικές ζωές. Από σύμπτωση θα μοιραστούν το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Εκεί θα ανακαλύψουν ότι τους μένει λίγος χρόνος ακόμα για να ζήσουν και αποφασίζουν να φτιάξουν μια λίστα με όσα θα ήθελαν να κάνουν όσο ζουν και δεν έχουν κάνει.
Μαζί θα ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής τους, στην πορεία του οποίου, θα χτίσουν μια βαθιά φιλιά και θα μάθουν να ζουν τη ζωή στο έπακρο, με διορατικότητα και χιούμορ.
Προσωπική άποψη:
Ακούγοντας τα ονόματα των Freeman και Nicholson ενωμένα σε μια σύμπραξη δυνάμεων δεν μπορείς παρά να νιώσεις ικανοποίηση γιατί θα δεις δύο μεγάλα και ταλαντούχα ονόματα του κινηματογράφου να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί το γεγονός της επίγνωσης της κλινικής κατάστασης των δύο να μην είναι κάτι φυσικά χαρούμενο και η επιθανάτια δράση τους να είναι κομματάκι υπερβολική και χοντροκομμένη αλλά, αν έχεις την διάθεση να το παραβλέψεις ως έναν βαθμό ή έστω να κάνεις τα στραβά μάτια, μπορείς να το διασκεδάσεις.
Έχουμε λοιπόν δύο πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες. Από τη μία είναι ο εγωκεντρικός, αυταρχικός και αλαζόνας επιχειρηματίας ο οποίος έχει μια τεράστια περιουσία αλλά μια κενή οικογενειακή ζωή και από την άλλη ο φτωχός, πλην τίμιος μεροκαματιάρης σε συνεργείο που μπορεί να στερείται χρημάτων όμως, πέρασε μια ευτυχισμένη ζωή με μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Όπως αντιλαμβάνεστε μεταξύ τους δεν έχουν τίποτα κοινό και υπό φυσιολογικές συνθήκες μάλλον δεν θα έκαναν παρέα όμως, κατά βάθος ο ένας καλύπτει τα κενά του άλλου λειτουρώντας κατ’ επέκτασην ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Το σενάριο της ταινίας δεν είναι κακό! Είναι έξυπνο, έχει ευφυείς διαολόγους ανάμεσα στους δύο άντρες και δηλητηριώδεις ατάκες, προκαλεί γέλιο και συγκίνηση, μας βάζει μέσα στις δύο διαφορετικές φιλοσοφίες και σκέψεις, ακολουθώντας πάντα μια καλογραμμένη εξελιχτική πορεία. Όμως, όπως άλλωστε ήδη ανέφερα στην εισαγωγή του κειμένου αυτού, δεν αποφεύγει να χρησιμοποιήσει αρκετές ευκολίες ώστε να διευκολυνθεί. Από την άλλη όμως, για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, για να πραγματοποιήσει κάποιος τις πιο τρελές του επιθυμίες, δεν είναι αρκετό το κίνητρο και η διάθεση, χρειάζεται και το χρήμα οπότε, υποθέτω ότι οι όποιες ευκολίες αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού.
Ο Rob Reiner σκηνοθετεί με απλότητα αυτό το κωμικό δράμα δημιουργώντας τελικά μια ταινία που μπορεί να μην σε κερδίζει από άποψη συναισθημάτων όπως το πολύ παλαιότερό του “Stand By Me” όμως, καταφέρνει να περάσει το μήνυμα της ισότητας των ανθρώπων μπροστά στον θάνατο καθώς επίσης πως, όσα λεφτά κι αν έχεις αν έρθει η ώρα σου δεν την γλιτώνεις με τίποτα (μπορείς παρ’ όλα ταύτα να το διασκεδάσεις). Ωραία χαρτογράφιση ενός παράξενου ταξιδιού κόντρα στα στενά περιθώρια του θανάτου, μαγευτικά και όμορφα τοπία που όπως και να το κάνουμε είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά.
Οι Freeman και Nicholson καλούνται να υποστηρίξουν δύο ρόλους και έχω την αίσθηση πως στον καθένα ανατέθηκε εκείνος που θα μπορούσε να υποστηρίξει πραγματικά καλύτερα. Κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους, τους υιοθετούν και τους ερμηνεύουν ως δεύτερη φύση τους, εμπλουτίζοντάς τους με τα προσωπικά χαρακτηριστικά τους δίνοντάς μας με ευκολία να καταλάβουμε ότι έστω κι αν οι ερμηνείες τους δεν χαρακτηριστούν άξιες βράβευσης, εκείνοι το διασκέδασαν με την ψυχή τους.
Δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας κοινωνίας με πολλούς διαφορετικούς παρανομαστές. Δύο φιλοσοφίες που η μία συμπληρώνει την άλλη ώστε τελικά να μην υπάρχει κανένα κενό να τις χωρίζει. Μια διασκεδαστικά κωμική και ταυτόχρονα, συγκινητικά ανθρώπινη προσέγγιση της ανασφάλειας και του φόβου που προκαλεί η επίγνωση του θανάτου. Η προσέγγισή της είναι απλή, τίποτα μεγαλεπήβολο ή δαιδαλώδες που όμως, καταφέρνει να διαχειριστεί αρκετά καλά, τόσο την κωμική και όχι ρεαλιστική πλευρά της ιστορίας όσο την συγκινητική και σε βάθος ανθρώπινη. Οι Freeman και Nicholson πάντως φαίνεται να βρίσκονταν σε μεγάλα κέφια και να το απόλαυσαν οπότε, έστω και μόνο γι’ αυτό τον λόγο αξίζει να το δείτε.
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Επιθυμίες Στο Παρά Πέντε
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Rob Reiner
Πρωταγωνιστές: Jack Nicholson, Morgan Freeman, Sean Hayes, Beverly Todd, Rob Morrow
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 97’
Επίσημο site:
http://thebucketlist.warnerbros.com/






10 Σχόλια:
Πλακιτσα ειχε!
Καλησπερα. Ενταξει, περι μετριοτητας προκειται, που βλεπεται ομως ευχαριστα χαρις στην παρουσια δυο ιερων τερατων του Χολυγουντ. Εαν αντι για Νικολσον, Φριμαν επαιζαν δυο αλλοι ηθοποιοι, νομιζω δεν θα ασχολουμασταν καν.
Οι οποιοι, παρεπιμπτοντως, παραλληλα με τον θανατο της ταινιας προαναγγελουν το κινηματογραφικο τους φιναλε.
Επιπροσθετως να πω οτι βρηκα ενδιαφερον το αφιερωμα στο ομοφυλοφιλικο σινεμα -αν και "λειπουν" μερικες -λιγες- σημαντικες ταινιες.
Οπως επισης, ενδιαφερον, ειναι γενικοτερα το blog!
Καλο βραδυ
@ Zenia ως εκεί!
@ Mike καλώς μας ήρθες! :)
Σίγουρα αν δεν έπαιζαν αυτοί οι δύο δεν θα ασχολιόμασταν τώρα.
Πάντως ετοιμάζονται να παίξουν σε νέες ταινίες και οι δυο τους και μάλιστα στη μία από αυτές προσπαθούν πάλι να τους έχουν μαζί.
Όσο για το αφιέρωμα σ' ευχαριστώ. Το έκανα με όσες ταινίες έχω δει από αυτές. Μακάρι να ήξερα κι άλλες! Ελπίζω να μην παρέλειψα κάποια πολύ δημοφιλή. :)
Καλησπερα Γιωτα. Ειναι 2-3 απ΄ τις ταινιες που εντασεις στα πλαισια του αφιερωματος, που δεν εχω δει.
Μπορω ομως καλλιστα να σου προτεινω ορισμενες που ειτε ξεχασες να βαλεις ειτε δεν εχεις δει και θα σε ενδιεφερε πιθανως να ψαξεις..:
* Monkey's Mask (Samantha Lang, 2000)
* Θελμα και Λουιζ, ταινια δρομου
* Girl, interrupted με τη γυναικαρα, Angelina.
* Mulholland Drive, του θεοτρελου αλλα αγαπημενου Ντειβιντ Ληντς
* My Summer of Love, Παβελ Παβλιτσενκο
* 8 femmes, Francois Ozon και φυσικα Κατριν Ντενεβ
* Οι Ωρες, με μια τρομερη Κιντμαν
* Αμαρτωλες καλογριες του Αλμοδοβαρ
* Far from Heaven του Todd Haynes
* Milk, Γκας Βαν Σαντ
Και καποια κλασικα:
* Βίκτωρ Βικτώρια, θρυλικό μιούζικαλ
* Children's hour του Wyler με Audrey Hepburn, Shirley MacLaine. Γυναικαρες και ηθοποιαρες.
* Θανατος στη Βενετια, του Βισκοντι -μεταφορα του ομωνυμου εκπληκτικου βιβλιου-
* Λουντβιχ, Λουκινο Βισκοντι
* Ο νομος του ποθου, Αλμοδοβαρ (αυτοβιογραφικη κατ΄ εξομολογηση του Ισπανου)
* Το Θεωρημα, του Παζολινι
Και σιγουρα ειναι κι αλλες πολλες...
Απο τον ελληνικο κινηματογραφο -με σχετικη θεματολογια- αξιζει ο Αγγελος, αλλα γενικα δεν πολυσχολουμαι.. Κατρακυλαει διαρκως.. Λειπει πολυ, ενας μεγαλος σκηνοθετης οπως ο Αγγελοπουλος, η εστω καποιος Κουνδουρος, Κακογιαννης, Γραμματικος, Τζαβελας, Δαλιανιδης και 2-3 ακομη.
Οι τελευταιες ελληνικες ταινιες ειναι αθλιες με ελαχιστες εξαιρεσεις. Σκεψου οτι η Ψυχη Βαθια ειναι η καλυτερη ελληνικη εδω και καιρο (και στην ουσια ειναι μια εξαιρετικα μετρια ταινια, που εχει ενδιαφερον ιστορικα και μονο!)
Αυτα και να με συγχωρεις εσυ και οι αναγνωστες για το σχολιο-σεντονι.
Καληνυχτα.
Φιλικα,
Mike.
@ Mike δεν τις έχω δει τις ταινίες αυτές! :(
Κάποιες τις ξέρω αλλά κάποιες άλλες ούτε καν! Πάντως θα τις έχω στα υπ' όψιν μου! :)
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιο και μεγάλα ή μικρά, θα είναι πάντα καλοδεχούμενα. :)
Συμπαθές, αλλά κατώτερο του θέματός του αφού το είδα δεύτερη φορά-την πρώτη φορά παραδόξως με άγγιξε, αν και ήταν ταινία που μάλλον ακολουθούσε πολλές συμβάσεις!
@ Costello αυτό είναι βέβαιο. Ωστόσο την έχω δει μόνο μια φορά και για να πω την μαύρη μου αλήθεια, την παρακολούθησα ευχάριστα αλλά δεν καίγομαι να την ξαναδώ. :/
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑ!
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΩ.ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ 3 ΦΟΡΕΣ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ!!
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΒΑΖΩ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ!!
ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ,ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΜΕΤΑ!!
@ Εντάξει... την βρήκα αρκετά καλή για το είδος της αν και θα ήθελα να κοιτάξει λίγο πιο βαθιά στο θέμα της.
Δημοσίευση σχολίου