Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο υλικός κορεσμός και η αίσθηση της κενότητας οδηγούν ένα γιάπη στην αϋπνία. Από εκεί στα μεταμεσονύχτια κέντρα υποστήριξης για κάθε πικραμένο.
Τελικά, στη γνωριμία με τον Tyler Durden, έναν μυστηριώδη αναρχικό λούμπεν.
Αυτός θα τους προτείνει την ίδρυση του Fight Club , όπου οι αλλοτριωμένοι αστοί θα εκτονώνονται μέχρι τελικής πτώσης.

Προσωπική άποψη:
Ο πρώτος κανόνας του Fight Club; Δεν μιλάς για το Fight Club. Ο δεύτερος κανόνας του Fight Club; Δεν μιλάς για το Fight Club. Ακολουθούν άλλοι έξι κανόνες. Άρα ποιος είναι ο λόγος που στέκομαι στους πρώους δύο ή αλλιώς, στον πρώτο επαναλαμβανόμενο; Ότι ο κανόνας αυτός από μόνος του είναι αρκετός για να σε προβληματίσει και να σε κάνει να αμφιβάλλεις, να είσια επιφυλακτικός σχετικά με το αν πρέπει να μιλήσεις για το “Fight Club” κι αν το κάνεις, τι και πως θα το πεις.

Το “Fight Club” είναι μία από τις λίγες ταινίες που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στα κινηματογραφικά δρώμενα. Όχι μόνο οδήγησε στην απόλυση του τότε διευθυντή της Fox που επέτρεψε την έξοδό της στις αίθουσες αλλά, οδήγησε το κοινό στην κατηγοριοποίηση τριών διαφορετικών ομάδων. Εκείνων που το λάτρεψαν, εκείνων που το μίσησαν κι εκείνων που δεν το κατάλαβαν. Το να το μισήσεις δεν είναι θλιβερό, δικαιολογείται αν προσβάλλει το τρόπο ζωής σου, έναν τρόπο που συνειδητά επιλέγεις. Θλιβερό είναι το να το δεις και να μην το καταλάβεις γιατί τότε ζεις στην πλάνη της καθημερινότητας χωρίς να ξέρεις ή να καταννοείς το γιατί.

Τι είναι όμως τελικά το “Fight Club”; Είναι ένας σύλλογος ανθρώπων εθισμένων στη βία; Είναι μια ομάδα με ιδεολογία; Είναι έναν μέσον χειραγώγησης μιας μάζας ανθρώπων; Είναι η αρρωστημένη ανάγκη ενός διαταραγμένου ανθρώπου; Είναι ένας τρόπος κόντρας στο κατεστημένο μιας ζωής της οποίας αποτελούμε κατ’ επιλογήν αλλά χωρίς συνείδηση θύματα; Το “Fight Club” είναι όλα αυτά! Είναι ένας τρόπος να χτυπηθεί το σύγχρονο μοντέλο ζωής. Ένα μοντέλο που εισάγει τον σύγχρονο άνθρωπο σε ένα θλιβερό καλούπι. Που του γεννά την ανάγκη υπερκαταναλωτισμού με μοναδικό σκοπό να ολοκληρώσει τον στόχο της ευτυχίας που επιβάλλουν οι πολυεθνικές και τα μέσα ενημέρωσης.

Αν για κάποιο λόγο προκάλεσε αντιδράσεις και ξεσήκωσε τον κόσμο, ήταν η βία. Όμως τι είναι στην πραγματικότητα η βία στην προκειμένη περίπτωση; Μια διέξοδος; Δεν θα το ‘λεγα αφού στην πραγματικότητα η βία είναι απλά ένας τρόπος να ξεσπάσει η οργή των ανθρώπων, η απελπισία αλλά και η αγανάκτηση που δημιουργείται μέσα στο χρυσό κλουβί που οι ίδιοι πρόθυμα φυλακίστηκαν. Μια φυλακή πολυτελείας που για να την έχουν αναγκάζονται να υποβάλλονται σε συμπεριφορές, συναναστροφές κι επιλογές που στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν θέλουνε αλλά που δεν αντέχουνε. Είναι ένας τρόπος να δραπετεύσουν από μια υλιστική, κενή και ανούσια πραγματικότητα.

Ο Fincher για μια ακόμα φορά αποδεικνύει την μοναδικότητά τους ως σκηνοθέτης. Εμπνευσμένος από το βιβλίο του μοσχοπουλημένου συγγραφέα Chuck Palahniuk, πλάθει και δίνει ζωή σε μια υπόθεση που, όσο αλλοπρόσαλλη για φαντάζει αρχικά, σταδιακά δικαιολογεί κάθε λεπτό, κάθε κίνηση και κάθε πράξη της που θα οδηγήσει σε ένα απρόσμενο φινάλε πέρα από κάθε λογική και φαντασία. Ο Fincher για μια ακόμη φορά προσφέρει στους θαυμαστές του μια ταινία για να λατρέψουν και σε όσους τον αμφισβητούν, μια ταινία για να μισήσουν και να ρίξουν την χολή τους. Θα έπρεπε κάτι τέτοιο να τον προβληματίζει; Σαφέστατα και όχι! Μάλλον το αντίθετο, θα έπρεπε να τον χαροποιεί.

Χάρη στον Fincher λοιπόν έχουμε μια ταινία με γρήγορους, εναλλασσόμενους ρυθμούς. Η δράση είναι καταιγιστική, η ατμόσφαιρα σκοτεινή, μυστηριώδης, δαιδαλώδης κι αναιγματική. Όχι μόνο δεν μας κουράζει αυτό αλλά, μας κάνει μέλος μιας αδελφότητας και μιας φιλοσοφίας στην οποία έκπληκτοι ανακαλύπτουμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε μέλη της αφού ανήκουμε στην ίδια γεννιά. Μιας γεννιά θύμα του υπερκαταναλωτισμού και του φαίνεσθε. Μια γεννιά αποχαυνωμένη από τις σύγχρονες συμβάσεις της ευπρέπειας και του πρέπει. Τι; Αν μπορεί ο κόσμος να το αντέξει; Σχετικό είναι αυτό αφού η προθυμία του καθενός είναι προσωπική κι εκφράζεται διαφορετικά.

Ο Brad Pitt σε έναν ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει, πρόθυμος να τσαλακώσει την εικόνα του. Πρόθυμος να πλάσσει την μορφή ενός μοντέρνου ποπ ήρωα που πίσω από τα όμορφα χαρακτηριστικά του, κρύβει αρρωστημένα πάθη και θέλω που μοιάζουν να μην διστάζουν πουθενά. Βέβαια θα τον ήθελα να δίνει κάτι περισσότερο όμως και πάλι, δεν στέκεται ικανό να σου χαλάσει την διάθεση. Στον αντίποδα έχουμε τον Edward Norton, σε έναν φαινομενικά υποτονικό ρόλο που όμως, μας εκπλήσσει συνεχώς. Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει το ταλέντο του και όμως το κάνει, και κάθε φορά ανατριχιάζουμε. Τέλος η παρουσία της Carter είναι αρρωστημένα γοητευτική και δεν μπορεί, παρά το ψυχεδελικό του χαρακτήρα της, να μην παρασύρει το βλέμμα σου πάνω της.

Συμπερασματικά το “Fight Club” είναι μια ταινία επανάσταση που δεν διστάζει, δεν φοβάται να προκαλέσει και το κυριό, δεν έχει καμία διάθεση να ξεπουληθεί. Δεν έχει σκοπό να κερδίσει τις εντυπώσεις αλλά αν τις προκαλέσει, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον, πράγμα το οποίο και πετυχαίνει. Όσο η ταινία εξελίσσεται για να φτάσει στην κορύφωση, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο ότι είμαστε και οι ίδιοι μέλοι αυτής της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας σιχαμένης και θλιβερής. Και αλήθεια, αναρωτιόμαστε... θέλουμε να ανήκουμε σε αυτήν ή να ανήκουμε στους εαυτούς και στις επιλογές μας; Αυτός ο προβληματισμός που γεννιέται νομίζω ότι είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του Fincher.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Fight Club
Είδος: Cult
Σκηνοθέτης: David Fincher
Πρωταγωνιστές: Brad Pitt, Edward Norton, Helena Bonham Carter, Meat Loaf, Jared Leto, Zach Grenier, Eion Bailey, Richmond Arquette, David Andrews
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 139’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0137523/
http://en.wikipedia.org/wiki/Fight_Club_(film)