
Ο Lars Lindstrom είναι ένας εσωστρεφής και αξιαγάπητος νέος που μετά από χρόνια μοναξιάς, καλεί την Bianca, μια φίλη που γνώρισε μέσω internet στο σπίτι του.
Τη γνωρίζει στον αδερφό του και στη γυναίκα του, και φαίνονται και οι δυο κατάπληκτοι, καθώς, η Bianca είναι μια κούκλα σε μέγεθος ανθρώπου, και ο Lars της συμπεριφέρεται σαν να είναι ζωντανή.
Προσωπική άποψη:
Λοιπόν... αυτή είναι μια ταινία από εκείνες που δεν θα επέλεγα σε καμία περίπτωση να δω αν δεν μου την είχαν προτείνει. Δεν θα χρειαζόταν καν να διαβάσω την υπόθεση αφού από μόνο του το εξώφυλλο αλλά και ο τίτλος της, είναι αρκετά στοιχεία για να με οδηγούσαν στο να την αποφύγω. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν θυμάμαι ποτέ την κινηματογραφική της κυκλοφορία, ακόμα και τώρα που την είδα κι έχω πλήρη επίγνωση του θέματος.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι παράξενη. Ή μήπως όχι; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι την έχουμε ξαναδεί. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά; Στο ότι δεν αναλύεται ούτε αναπτύσσεται με τον συνηθισμένο κακόγουστο τρόπο παρόμοιων περιπτώσεων αλλά, παρά την όποια γελοιότητα ορισμένων καταστάσεων, προσπαθεί να εστιάσει στο ρεαλιστικό πρόβλημα πίσω από μια σουρεαλιστική κατάσταση. Για την ακρίβεια, η προσοχή δεν στρέφεται τόσο στην γενικότερη κατάσταση αλλά, επικεντρώνεται στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα αφού το όλο πρόβλημα από αυτόν ξεκινάει και σε εκείνον τελειώνει.
Αν η υπόθεση είχε πέσει στα χέρια κάποιου άλλου σεναριογράφου και όχι σε εκείνα της Nancy Oliver, ένα σενάριο που την έφερε υποψήφια στα oscars, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ανυπέρβλητα ηλίθια και βαρετή ταινία. Το σενάριο της Oliver ωστόσο, μπορεί να μην καταφέρνει να αποφύγει τα βαρετά σημεία όμως, εστιάζει στον ανθρώπινο στοιχείο, στρέφει όλη του την προσοχή στον Lars και στον ψυχισμό του, στον δικό του μικρόκοσμο που θέλοντας και μη, δεν σε αφήνει ασυγκίνητο καταφέρνοντας να προκαλέσει τόσο την συμπαράσταση και την συμπόνοια, όσο και την οργή σου παρακολουθώντας κι αναμένοντας την εξέλιξη. Μπορεί εξ’ αρχής να την φαντάζεσαι όμως και πάλι συμπάσχεις ως έναν βαθμό με το δράμα του.
Η ταινία συνολικά είναι απροσδιόριστου χαρακτήρα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια δραματική σάτιρα καταστάσεων και προσώπων. Μια ανάλυση του ανθρώπινου ψυχισμού κι εγωκεντρισμού ανάμεσα στα όρια του φυσιολογικού και του παράλογου, του θεμιτού και του αλλοπρόσαλου. Μια παρουσίαση της διαφορετικότητας που ζητάει αντίκρυσμα σε μια κοινωνία που φαντάζει στα μάτια του ήρωα αδύναμη να τον αγαπήσει γι’ αυτό που είναι. Μια συγκαλλυμένη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου όπου δεν θα τον κρίνουν και δεν θα τον κατακρίνουν αλλά θα τον δεχτούν χωρίς απαιτήσεις.
Στον ρόλο του Lars συναντάμε τον Ryan Gosling, έναν από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γεννιάς του. Η ταινία ολόκληρη στηρίζεται πάνω στις πλάτες του κι εκείνος αποδίδει τα μέγιστα, κάνοντάς μας να τον θαυμάζουμε κάθε λεπτό της εξελιστικής πορείας του Lars, από τον εγωκεντρισμό και την μελαγχολία του, στην παράξενη ευτυχία κι από εκεί στην συνειδητοποίηση των πραγματικών αναγκών, κατάστάσεων αλλά και στην ύπαρξη της πραγματικής αγάπης που μπορεί να συγχωρήσει και να ξεπεράσει κάθε τι παράξενο και διαφορετικό. Μοναδική όμως είναι και η Patricia Clarkson σε έναν χαμηλών τόνων ρόλο που με την υποτονικότητά της είναι εκείνη που ρυθμίζει την πορεία και κανονίζει την οριστική κατάληξή της.
“Ο Λαρς Και Η Κούκλα Του” είναι μια μάλλον ευχάριστη θα λέγαμε ταινία που όμως, δεν κρύβει το στοιχείο της έκπληξης και που παρά το γεγονός ότι στα σημεία είναι ευχάριστη κι αναπτύσσεται με ενδιαφέρον τρόπο, δεν καταφέρνει να μην είναι κουραστική ως και πληκτική κάποιες στιγμές. Όπως και να ‘χει, μόνο και μόνο για να απολαύσεις τον Gosling σε μια τόσο μοναδική ερμηνεία αξίζει να της δώσεις μια ευκαιρία θέασης, αν και σαν σύνολο δεν είναι εύπεπτη για το πιο εμπορικό κοινό.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαρς Και Η Κούκλα Του
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Craig Gillespie
Πρωταγωνιστές: Ryan Gosling, Patricia Clarkson, Emily Mortimer, Kelli Garner, Paul Schneider, Boyd Banks, Sally Cahill, Lindsey Connell
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 107’
Επίσημο site:
http://www.larsandtherealgirl-themovie.com/
15 Σχόλια:
Δε μου άρεσε καθόλοΥ!!!!!!!!!
θα ξέρεις ποσο την αγαπώ αυτή την ταινία...οποτε ότι και να πω θα είναι λίγο.
σε γενικές γραμμές συμφωνούμε...εκτός από τα σημεία μου μιλάς για κουραστική και πληκτική ταινία.
την έχω δει πολλές φορες και θα την δω σίγουρα ακόμα περισσότερες.
ελπίζω να κατάλαβες ότι από δω και πέρα δεν πρέπει να με ξανά εμπιστευτείς:P
Συμφωνώ και εγώ σε γενικές γραμμές.
Μια πολύ συμπαθητική ταινία. Πάνω στη διαφορετικότητα. Το αλλιώτικος της ανοχής και της αποδοχής. Αιχμηρό σχόλιο στο είναι και το φαίνεσθαι. Ποτισμένη από το κρεσέντο του Ryan(στο Half Nelson για μένα η κορυφαία του ερμηνεία).
Αλλά δυστυχώς, νομίζω πως ο Lars είναι αρκετά χλιαρός. Και ενίοτε προβλέψιμος. Υπακούοντας σε μια εποχή όπου αυτό που συνηθίσαμε να λέμε ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος συνταγοποιείται και υποκρύβεται κάτω από στεγανά!
Καλό σου βράδυ!
Δεν την έχω δει, αλλά μου αρέσει το σενάριο και θα την ψάξω (παρ'όλο που της έβαλες 6,5).
@ Roadartist είσαι λίγο αυστηρή. Δεν ήταν τέλεια αλλά εντάξει... βλεπόταν ευχάριστα ως έναν βαθμό.
@ Aldo γιατί να μην σε ακούω; :p :)
Το ότι είμαι ακόμα εδώ χωρίς να έχω κόψει τις φλέβες μου είναι θετικό στοιχείο. Χα, χα, χα...
@ Kioy σαν γενική ιδέα είναι πολλή καλή κι ενδιαφέρουσα. Αλλά για μένα κάπου το χάνει. Είχε υλικό που σαφέστατα θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί πιο δυναμικά και να αποτελεί γροθιά στο στομάχι. :)
@ Να την δει Πάνο! :)
Άλλωστε τα έχουμε ξαναπεί... Οι βαθμολογίες είναι πάντα σχετικές. Είναι απλά ένας δείκτης που χωρίζει το καλό από το χάλια! :P
εγώ πάλι σε αυτό διαφωνώ...είναι έτσι πως έπρεπε να είναι.
δεν χρειαζόταν να γίνει ούτε πιο αιχμηρό...ούτε και πιο δυναμικό.
""Το ότι είμαι ακόμα εδώ χωρίς να έχω κόψει τις φλέβες μου είναι θετικό στοιχείο. Χα, χα, χα...""
ok...την επομενη φορα θα κανονίσω να σε στείλω σε ψυχίατρο:P
@ Εσύ aldo λέγε και πίστευε ότι θες! :p
Ψυχίατρο; Και ποιος σου είπε ότι ήδη δεν επισκέπτομαι; :P
α ναι ξέχασα...είσαι παντρεμένη:P
@ Χα, χα, χα... :p
Ωραίος συλλογισμός aldo! Πάντως για την ιστορία, όχι, δεν επισκέπτομαι ψυχίατρο. Όχι ακόμα τουλάχιστον! :p
επειδή το έχω πάρει απόφαση να σε στείλω στο ψυχιατρείο...δες και αυτό:P
http://www.rottentomatoes.com/m/black_balloon/
πέρα από την πλακα....πιστεύω ότι θα σε αρέσει πολύ...αλλα επειδή είναι κάπως ""ιδιαίτερη""...ψαχτο λίγο πριν το δεις.
@ Χα, χα, χα... έτσι φαίνεται aldo! :P
Πάντως θα την έχω στα υπ' όψιν και όπως είδες όταν το λέω το κάνω! ;)
ειχε αστιες σκηνες... μονο και μονο που μιλαγε μαζι της ειχε πλακα... ειδικα οταν την γνωρισε στον αδερφο του και την γυναικα του... και μετα τις ετρωγε το φαγητο... εμενα μαρεσε αλλα ο ryan gosling εχει παιξει σε καλυτερα ταινιες μπωρο να πω
@ Lars δεν με ξετρέλανε... δεδομένου ότι ήταν κωμικοτραγική ως υπόθεση, περίμενα κάτι άλλο... πιο ενδιαφέρον και ισορροπημένο!
Δημοσίευση σχολίου